Ανθολόγιο

Υπάρχει και ένα άλλο σημείο, το οποίο κάνει την ιστορία του Αγίου Νεκταρίου πολύ οικεία για μένα προσωπικά: έχοντας φύγει από το σπίτι μου για ξένη χώρα, στα 16-17 μου, έμεινα παντελώς μόνη. Συνέβαινε μέρες ολόκληρες να μην βγαίνω από το δωμάτιό μου στη φοιτητική εστία, στο Μανχάταν. Συνέβαινε να μην έχω να φάω. Δεν είχα απολύτως κανέναν για να μπορώ να στηριχτώ. Οπότε, τότε πήγαινα στην εκκλησία και ζητούσα από τον Κύριο να με προσέχει, επειδή απλούστατα δεν υπήρχε κανείς άλλος.

Και είχα την απόλυτη πραγματική αίσθηση ότι έχω Πατέρα, ο οποίος με φροντίζει και με τον οποίον μπορώ να επικοινωνώ. Το ένιωθα, παρόλο που τότε δεν είχα βαπτιστεί. Και αν κοιτάξουμε τα ημερολόγιά μου εκείνης της περιόδου, σε κάθε γραμμή απευθυνόμουν στον Θεό, η κάθε σελίδα είχε παραλήπτη τον Χριστό και είναι γεμάτη ευχαριστία για την φροντίδα Του για μένα! Στην ταινία υπάρχει μια σκηνή – πολύ προσωπική για μένα – τότε που ο Άγιος Νεκτάριος κάθεται μόνος του στο δωμάτιό του σκεπτόμενος: τι συνέβη; Τι λάθος έκανε; Γιατί δεν του μιλάει κανείς; Ακριβώς, όπως κι εγώ, τότε που καθόμουν κλεισμένη στο φοιτητικό μου δωματιάκι. Αυτήν την αίσθηση την θυμάμαι πολύ καλά. Και όταν γυρίζαμε αυτή τη σκηνή, τους έδιωξα όλους από το δωμάτιο, πλησίασα τον ηθοποιό που παίζει τον Άγιο Νεκτάριο και άρχισα να του διηγούμαι… Όχι, δεν του έλεγα πώς να παίζει το ρόλο του (ποτέ δε μαθαίνω τους ηθοποιούς πώς να παίζουν). Αλλά άρχισα να του λέω τι νιώθει ένας άνθρωπος σε μια τέτοια «άστεγη» κατάσταση.

Ελπίζω, αυτή η σκηνή να βγήκε δυνατή, επειδή είναι αληθινή, εκφράζει κάτι που βίωσα εγώ η ίδια. Ποτέ ξανά δεν είχα τόσο κοντινή συνάντηση με τον Θεό από τότε που δεν είχα τι να φάω και δεν είχα κάποιον για να απευθυνθώ. Πόσο θα ήθελα ξανά να νιώσω αυτό που ένιωθα τότε! Ξέρω πόσο σε απογειώνουν κάτι τέτοιες στιγμές. Δόξα τω Θεώ, η πίστη μου αποδείχτηκε αρκετά ανθεκτική! Ήξερα ότι, μόλις απευθυνθώ στον Θεό, πάντα θα νιώθω την παρουσία Του, την παρουσία Αυτού ο Οποίος μου δίνει τόση αγάπη και σιγουριά, ώστε να μην έχω ίχνος φόβου. Συνήθως, αυτό το ένιωθα όταν είχα φοβερές δυσκολίες. Η άνεση καταστρέφει τη δυνατότητα συνάντησης με τον Θεό. Η προσευχή γίνεται πολύ πιο δυνατή, όταν η καρδιά σου είναι ραγισμένη, όταν πάσχεις, όταν δεινοπαθείς. Δεν υπάρχει δυνατότητα να το εξηγήσεις και δεν υπάρχει νόημα να το συζητάμε, απλώς το νιώθεις πολύ ξεκάθαρα. Το ξέρεις, τέλος.

Γελένα Πόποβιτς, Σκηνοθέτιδα του “Ανθρώπου του Θεού”, μια ταινία για τον βίο του Αγίου

Πηγή: https://gr.pravoslavie.ru