Ανθολόγιο

Άκου, Θεέ...καμιά φορά στην ζωή μου δεν έχω μιλήσει μαζί Σου, αλλά σήμερα θα ήθελα να Σου πω, ένα γεια Σου.

Γνωρίζεις ότι από τα παιδικά μου χρόνια πάντοτε μου έλεγαν ότι δεν υπάρχεις, και εγώ ο ανόητος, τους πίστευα. Ποτέ δεν έχω συλλογιστεί για την δημιουργία Σου, αλλά μόλις αυτήν την νύκτα πρόσεξα από έναν κρατήρα που άνοιξε μία βόμβα καθώς έσκασε, τον ουρανό με τα αστέρια από πάνω μου.

Ξαφνικά κατάλαβα, καθώς θαύμαζα τα άστρα που λαμπύριζαν, πόσο σκληρή μπορεί να είναι μια απάτη. Άραγε, Θεέ, θα μου δώσεις το χέρι Σου; Σου το λέω για να με καταλάβεις. Δεν είναι περίεργο που μέσα στην φρικτότερη κόλαση το Φως μου αποκαλύφτηκε έξαφνα και Σε είδα;

Δεν έχω τίποτε να πω πέρα από αυτό. Μόνο ότι είμαι ευτυχισμένος που Σε είδα.

Τα μεσάνυχτα θα αρχίσουμε επίθεση. Αλλά δεν φοβάμαι. Μας κοιτάζεις από πάνω. Λοιπόν, πρέπει να πηγαίνω. Είναι ωραία να είμαι μαζί Σου. Θέλω επίσης να πω ότι, όπως γνωρίζεις, η μάχη θα είναι φονική, και ίσως αυτήν ακριβώς την νύκτα θα χτυπήσω στην πόρτα Σου... Και έτσι, παρότι μέχρι τώρα δεν ήμουνα φίλος Σου, θα με αφήσεις να μπω, όταν έλθω σε Σένα; Μα, φαίνεται ότι κλαίω... Θεέ μου, βλέπεις τι μου συνέβη, τα μάτια μου έχουν ανοίξει. Γεια σου, Θεέ μου, φεύγω. Και είναι εντελώς απίθανο ότι θα επιστρέψω. Τι παράξενο, αλλά τώρα δεν φοβάμαι τον θάνατο!!

*Η συγκλονιστική αυτή προσευχή γράφηκε από τον Ρώσο στρατιώτη Αλεξάντερ Ζατσέπα, που κατά πάσα πιθανότητα σκοτώθηκε σε μια πολύ σκληρή μάχη μεταξύ Γερμανών και Ρώσων στην Ρωσία το 1944.