Ανθολόγιο

Ο Αϊνστάιν είπε κάτι πολύ φοβερό… Μην ανησυχείς, δεν θα σου πω φυσικές και χημείες. «Δεν μπορεί το μυαλό που δημιούργησε ένα πρόβλημα, το ίδιο αυτό μυαλό να το λύσει». Με βρίσκει πολύ σύμφωνο αυτή η διατύπωση. Αυτό ακριβώς είναι το λάθος που κάνεις τώρα: Προσπαθείς με τις δικές σου σκέψεις να λύσεις το πρόβλημά σου. Μα ακριβώς οι δικές σου σκέψεις είναι αυτές που σε βούλιαξαν και σ’ έφεραν έως εδώ. Οι σκέψεις του νου σου είναι αυτές που σ’ έχουν καταστρέψει.

«Και τι να κάνω;» θα πεις. «Δεν έχω άλλες σκέψεις. Τη δική μου σκέψη έχω». Κι όμως! Υπάρχει κι άλλη σκέψη. Εκτός απ’ τον δικό σου νου, υπάρχει κι άλλος νους: ο Νους του Χριστού. Μπορείς να κάνεις αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος: Να αποκτήσεις τη Σκέψη και τον Νου του Χριστού. Πρόκειται για μια νέα κατάσταση. Παρακαλάς, δηλαδή, τον Χριστό, ώστε να μπεις στην ατμόσφαιρά Του. Κι αυτό γίνεται σε λίγες ώρες, ημέρες, μα, αν θέλει ο Θεός να κάνει ένα θαύμα -γιατί όχι;-, μπορεί να γίνει και τώρα! Τούτη τη στιγμή. Πες: «Χριστέ μου, δώσ’ μου τον δικό Σου Νου». «Ἡμεῖς νοῦν Χριστοῦ ἔχομεν» λέει ο Απόστολος Παύλος. Εμείς έχουμε τον Νου του Χριστού. Βλέπουμε τα γεγονότα όπως ο Χριστός: χωρίς εμπλοκή και προσκόλληση. Η εμπλοκή και η ταύτιση φέρνουν απελπισία. Υπήρξαν άνθρωποι που έζησαν με τον Νου του Χριστού. Κι άντεξαν. Και μπόρεσαν να ξεπεράσουν θανάτους, ποικίλες απογοητεύσεις, δραματικές ιστορίες, ερωτικές απογοητεύσεις, αναπάντεχες ασθένειες, πίκρες στη ζωή, απολύσεις στη δουλειά.

Ξέρεις τι είναι να χάνεις το παιδί σου, να χάνεις ένα μέλος του σώματός σου, την υγεία σου, οτιδήποτε βάλει ο νους σου, και ν’ αντέχεις; Υπήρξαν άνθρωποι που άντεξαν όλα αυτά κι ακόμα χειρότερα. Το μυστικό τους: Απέκτησαν τον Νου του Χριστού. Δεν είναι εύκολο. Σου ζητώ συγγνώμη που σε μια τόσο δύσκολη στιγμή της ζωής σου ίσως φαίνεται ότι πάω να ακουμπήσω με σκληρά χέρια την πληγή σου και να σου κάνω τον έξυπνο.

Δεν είναι αυτός ο σκοπός μου. Πέρασα κι εγώ -και περνώ ακόμα- στιγμές πολύ δύσκολες, που ο πόνος με ακινητοποιεί. Ομως τώρα, τούτη τη στιγμή που γράφω -σ’ το λέω εξομολογητικά-, συμβαίνει να είμαι σε μια καλή κατάσταση και γι’ αυτό μπορώ και σου μιλώ. Αν τώρα πονούσα, ούτε εγώ θα μιλούσα. Ούτε θα ήθελα να ακούσω τίποτα. Ούτε θα σκεφτόμουν. Μόνο θα βούλιαζα, θα βούλιαζα σ’ ένα έλος απόγνωσης, σαν εσένα. Θα ήμουν σαν να με τραβά μια τρύπα στο βαθύ της σκοτάδι και να γεμίζει την καρδιά μου απελπισία. Να όμως που τώρα είμαι κάπως καλά και μπορώ και μιλάω.

Και να που κι εσύ τώρα, τουλάχιστον μέχρι αυτή τη στιγμή, διαβάζεις αυτά τα λόγια. Αρα, μπορείς να κάνεις κάτι λίγο. Μπορείς. Τόση ώρα έχεις το κουράγιο κι ακούς και μια άλλη φωνή μέσα στο δικό σου παραλήρημα και παραμιλητό. Τη δική μου. Παρ’ όλο το κλάμα και την απελπισία που σε δέρνει, δέχθηκες και κάναμε λίγη παρέα εμείς οι δυο. Πολύ καλό βήμα αυτό. Επιτρέπεις σε κάποιον να σε επηρεάσει έστω λίγο και ανοίγεσαι. Ανοίγεις τον νου σου, ανοίγεις την καρδιά σου και λες: «Ισως κάποια ημέρα, ίσως κάποια ώρα, ίσως κάποια στιγμή, μπορεί και τώρα, να δω αλλιώς το θέμα μου. Κι αν το δω αλλιώς, θα χαμογελάσω. Κι αν το δω αλλιώς, θα πω: “Λύνεται. Ξεπερνιέται, ναι, ξεπερνιέται, μπορώ. Μπορώ να το ξεπεράσω κι αυτό. Μπορώ να ζήσω. Μπορώ να παλέψω”».

Από το βιβλίο του π. Ανδρέα Κονάνου «Ολα του γάμου δύσκολα…» των εκδόσεων Αθως