Ανθολόγιο

Ἦταν ἕνα τραγουδάκι ποὺ τὸ τραγουδοῦσα στὰ παιδιά μου. Ὅλα τὸ ἀγάπησαν πολύ. Θυμᾶμαι μάλιστα ἕνα μου παιδὶ ποὺ μὲ τὶς χοῦφτες του, τὶς μικρὲς τρυφερὲς χοῦφτες του, μοῦ σκέπαζε τὸ στόμα ὥστε νὰ μὴ πῶ τὸ τέλος τῆς ἱστορίας ποὺ ἦταν ἕνα τέλος θλίψης, τέλος ποὺ δὲν εἶχε τὸ «ζήσανε αὐτοὶ καλὰ κι ἐμεῖς καλύτερα», τὸ τέλος δηλαδὴ τῶν παραμυθιῶν.

Πιστεύω πάντα καὶ κάθε φορὰ μὲ ἕνα καινούργιο γεγονὸς ἑδραιώνεται αὐτὴ ἡ πίστη μου, πὼς δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει ἕνα τέλος καλὸ ἂν ἡ πορεία εἶναι λαθεμένη.

Γι΄ αὐτό, χωρὶς νὰ θέλω νὰ πικράνω τὰ παιδιά μου, ἐπέμενα νὰ ἀκούσουν καὶ τὸ τέλος. Τὸ τραγούδι, λοιπόν, μιλοῦσε γιὰ ἕνα εὐτυχισμένο ἀρκουδάκι ποὺ μαζὶ μὲ τὴν μάνα του χαιρόταν τὸν κόσμο. Μὰ τὸ βόλι τοῦ κυνηγοῦ σκοτώνει τὴ μητέρα. Τὸ ἀρκουδάκι μου, «πίνει νερό, πικραίνεται καὶ πάει, εἶναι μονάχο καὶ γι΄ αὐτὸ πονάει». Μία μέρα στὸ μικρὸ ρυάκι, ἕνα σκιουράκι συναντᾶ, παιχνίδια κάνουνε τρελά. Θέ μου, νὰ μὴ τελειώσει αὐτὴ ἡ χαρά. Τὸ ἀρκουδάκι μας ξαναγίνεται εὐτυχισμένο. «Πίνει νερό, δροσίζεται καὶ πάει, ἔχει ἕναν φίλο καὶ τὸν ἀγαπάει!».

Ἡ συντροφικότητα, ἡ φιλία, ὁ ἄλλος, γεμίζει τὴν ψυχὴ ὄχι μονάχα τοῦ μικροῦ ἀρκούδου. Τὴ δικιά μας ἐρημιὰ καταργεῖ, δικιά μας εὐτυχία εἶναι νὰ ἔχουμε ἕναν σύντροφο. Σκέφτομαι πὼς σαφῶς γι΄ αὐτὴ τὴ συντροφικότητα μιλᾶ στὴν Π. Διαθήκη, ὅταν δημιουργεῖ ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ ὁ Θεὸς τὴν Εὔα. Εἶδε, λέει, ὁ Θεὸς πὼς δὲν εἶναι εὐτυχία νὰ βρίσκεται μόνος ὁ ἄνθρωπος στὴ Δημιουργία.

Εἶναι τὸ ἀρκουδάκι μας τόσο εὐτυχισμένο, συνεχίζει τὸ παιδικὸ διδακτικότατο τραγουδάκι, ποὺ σφίγγει στὴν ἀγκαλιὰ του τὸν καινούργιο φίλο. Μὰ βάζει τόση δύναμη σ΄ αὐτὸ τὸ ἀγκάλιασμα, τόσο ἀσφυκτικὰ σφίγγει τὸν φίλο του ποὺ τὸ σκιουράκι τὸ μελί, ἄφησε μία κραυγὴ καὶ πέθανε.

Τὸ ἀρκουδάκι μας «πίνει νερό, πικραίνεται καὶ πάει, δὲν τοῦ ΄μαθαν ποτὲ πῶς ν΄ ἀγαπάει!!!». Ἐδῶ εἶναι τὸ τέλος· τὸ τέλος εἶναι τόσο θλιβερὸ ὥστε νὰ μὴ μπορεῖ νὰ τὸ ἀντέξει τὸ νέο παιδὶ καὶ νὰ θέλει νὰ μοῦ σφραγίσει τὸ στόμα, ἢ νὰ βουλώσει τ΄ αὐτιά του γιὰ νὰ μὴν τ΄ ἀκούσει. Μὰ ἐγὼ ἐπέμενα νὰ τὸ λέω καὶ τώρα τὰ παιδιά μου τὸ τραγουδοῦν καὶ στὰ δικά τους παιδιά.

Βλέπετε τὸ μήνυμα εἶναι διαχρονικό. Τὰ σκέφτηκα ὅλα αὐτὰ ὅταν ἕνα ζευγάρι σὲ τέλεια ἀποσύνθεση, μὲ παιδιὰ ποὺ κοντεύουν νὰ διαλυθοῦν σὰν προσωπικότητες, ἦρθαν φιλικὰ νὰ κουβεντιάσουμε αὐτὰ τὰ προβλήματα, νὰ βροῦμε τὸ τί ἔφταιξε καὶ ἡ κατάσταση εἶχε φτάσει ἐκεῖ ποὺ ἄλλο δὲν πήγαινε. Ἦταν φιλική, κοντινὴ ἡ οἰκογένεια καὶ τοὺς γνώριζα καλά. Ἕνας ἕνας ἦταν θαυμάσιοι, ὅλο αἰσθήματα καὶ ἀγάπη. Οἱ γονεῖς ἄνθρωποι θυσίας, ἄνθρωπο ὅλο καρδιά. Μὰ δὲν τοὺς εἶχε μάθει κανένας νὰ ἀγαπᾶνε σωστά. Κι ἔτσι ξεχασμένη, χαλασμένη κάνουλα ἡ ἀγάπη, ἀντὶ νὰ ποτίζει τὸ χῶμα, νὰ τὸ ἀφρατεύει, νὰ τὸ κάνει καρπερό, ὥστε λουλούδια νὰ γεμίζει ὁ τόπος, τὸ ΄κανε τὸ τόσο νερό, τὸ ἄσκεφτα χυμένο, βάλτο. Καὶ στὸ βάλτο τὰ κουνούπια μένουν· ἑστία μόλυνσης ὁ βάλτος.

Τὸ ἀρκουδάκι ἀπὸ τὴν πολλὴ ἀγάπη ἔγινε αἰτία νὰ πεθάνει ἡ συντροφιά του. Δὲν τοῦ ΄χε μάθει κανεὶς νὰ ἀγαπᾶ σωστά. Κανεὶς δὲν τοῦ ΄χε πεῖ πὼς τέχνη χρειάζεται ἡ ἐκδήλωση τῆς ἀγάπης. Τ΄ ἀγαπῶ τὸ παιδί μου τόσο ποὺ ἀνησυχῶ μήπως μπλέξει. Καὶ γι΄ αὐτὸ τὸ σπίτι γίνεται φυλακή· καὶ ποιὸς ποτὲ ὀνειρεύτηκε νὰ μένει σὲ φυλακὴ καὶ ποιὸς δὲν παλεύει νὰ δραπετεύει ἀπὸ κεῖ; Τ΄ ἀγαπῶ τόσο τὸ παιδί μου, ὥστε προλαβαίνω κάθε του ἐπιθυμία. Ναί, μὰ τότε ἔχουμε ἕνα παιδὶ ποὺ δὲν ποθεῖ τίποτα καὶ ποὺ ἐπιθυμία ἔχει νὰ ἔχει ... ἐπιθυμία.

Τὸ ἀγαπῶ τὸ παιδί μου τόσο, ὥστε τοῦ κρύβω τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς.

Καὶ ἔτσι τὸ παιδὶ μας πιστεύει πὼς τὸ ΜΗ εἶναι ἀνύπαρκτο, πὼς μέλι καὶ γάλα οἱ δρόμοι, μαλθακεύει, παραιτεῖται ἀπὸ ἀγῶνες, δὲν τρίβεται, δὲν ἀκονίζεται τὸ μαχαίρι καὶ ἔτσι ὅταν ἔλθει σὲ ἀντάμωση μὲ τὶς δυσκολίες τὰ χάνει. Παραδίδεται χωρὶς ὅρους καὶ ζητᾶ δεκανίκια ὅπως τὰ ναρκωτικά, τὸ ἀλκοὸλ κ.λπ.

Μὰ τὴ λαθεμένη ἐκδήλωση ἀγάπης τὴν ἔχουμε γιὰ τὸ σύντροφό μας. Ἡ πνιγηρή, ἀσφυκτικὴ ὑπερπροστατευτικότητα καὶ ἐκεῖ προεκτείνεται. Καὶ στὰ δύο φύλα συμβαίνει κάτι τέτοιο, ὄχι μόνο στὸ γυναικεῖο. Ἔχετε δεῖ ἄβουλες γυναῖκες; Πίσω τους κρύβεται ἕνας σοῦπερ δυναμικὸς ἄντρας ποὺ τὶς ... λατρεύει καὶ γι΄ αὐτὸ ἢ πιὸ σωστὰ ἐξ αἰτίας αὐτοῦ ἡ προσωπικότητα τῆς γυναίκας δὲν ξεδιπλώνεται φυσιολογικά. Δὲν μπορεῖ νὰ ὁδηγήσει ἂν ὁ ἄντρας της κάθεται πλάϊ της καὶ τῆς τονίζει τὰ λάθη της ἀκριβῶς γιατί τὴν ἀγαπᾶ τόσο ὥστε νοιάζεται γι΄ αὐτήν, μὴν πάθει κάποιο ἀτύχημα.

Τὸ χειμώνα παίχτηκε μία ταινία μὲ τρομερὴ ἐπιτυχία στοὺς κινηματογράφους ποὺ τόνιζε τὸ θέμα τῆς ἀγάπης χωρὶς διάκριση, τῆς σαρωτικῆς ἀγάπης. Οἱ γονεῖς τόσο ἀγαποῦσαν τὸ παιδί τους ὥστε νὰ θέλουν νὰ ἀκολουθήσει ἕνα ἐπάγγελμα καὶ ὄχι αὐτὸ τὸ ἐπάγγελμα ποὺ τὸ ἀγόρι ἤθελε. Ἀπὸ τὴν ὑπερβολικὴ ἄτεχνη ἀγάπη, τὸ ἀγόρι αὐτοκτόνησε. Ἐπειδὴ ἀγαπᾶμε τὸ παιδὶ μας θέλουμε νὰ τοῦ διαλέξουμε ἐμεῖς τὸ σύντροφο τῆς ζωῆς του. Καὶ ἀργότερα γινόμαστε κακὰ πεθερικὰ γιατί τὸ παιδί μας δὲν ἀγαπιέται τόσο ὅσο τοῦ ἀξίζει ἀπὸ αὐτὸ τὸ σύντροφο, ἢ ἀγαπιέται κάπως ἀλλιώτικα.

Ἡ Ἀγάπη εἶναι θεϊκὸ δῶρο, λέει ἡ Γραφή, καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ἐμεῖς αὐτὸ τὸ δῶρο τὸ κάνουμε κατάρα ἂν δὲν μάθουμε τὴν τεχνική του. Γι΄ αὐτὸ ἐπέμενα νὰ τὸ τραγουδῶ στὰ παιδιά μου, παρὰ τὶς ἀντιδράσεις τους. Γι΄ αὐτὸ καὶ τὸ χαμηλοτραγουδοῦσα σὲ κεῖνο τὸ ταλαιπωρημένο ζευγάρι ποὺ ἔχοντας στὶς καρδιὲς τους τόση ἀγάπη, σφίγγονταν μεταξύ τους, παραμόρφωναν ἀπὸ τὸ σφίξιμο τὴν προσωπικότητα τοῦ πλαϊνοῦ τους. Καὶ ἔμεναν μόνοι. Ἀκριβῶς σὰν ἐκεῖνο τὸ δυστυχισμένο ἀρκουδάκι!

Γρηγοριάδου-Σουρέλη Γαλάτεια  

Αναδημοσίευση από την Ιστοσελίδα "Αγία Ζώνη"