Ανθολόγιο

Επάνω στη γη κανείς δεν είναι αναμάρτητος. Όλοι είμαστε αμαρτωλοί και ένοχοι σηκώνοντας ο καθένας μας ένα φορτίο από αμαρτίες, πάθη, αδυναμίες, απροσεξίες, οι οποίες έχουν επιβαρύνει τη ζωή μας. Φέρουμε όλοι μας ένα ποινικό με ποικίλες αμαρτίες, βαριές, ελαφρές, πολλές, λίγες, μηδενός εξαιρουμένου, εκτός του Θεού. Η ζωή μας ολόκληρη συνεχώς παράγει αμαρτίες. Αμαρτάνουμε με τη σκέψη, με την καρδιά, με όλες τις αισθήσεις τις σωματικές και τις πνευματικές της ψυχής. Σκεφθείτε τι μεγάλη παραγωγή αμαρτίας έχουμε! Όλοι, λοιπόν, εμείς οι ταλαίπωροι άνθρωποι έχουμε ανάγκη από τη συγχώρηση από το Θεό, από την ακύρωση όλης αυτής της παραγωγής των αμαρτημάτων.

Και κάθε χριστιανός, λογικά σκεπτόμενος για τη σωτηρία του, επιποθεί την καταλλαγή του με το Θεό. Επιθυμεί να συγχωρηθεί και να αγαπηθεί από το Θεό διά της μετανοίας. Αλλά για να το πετύχει αυτό, να πετύχει τη συγγνώμη υπό του Θεού, να πετύχει την συμφιλίωση μαζί του, πρέπει να τηρήσει τον όρο, που ο Χριστός μάς έθεσε στο Ευαγγέλιό Του: «Εάν συγχωρήσουμε, θα συγχωρηθούμε». Εάν όμως θελήσουμε να αρνηθούμε την συγγνώμη στον πλησίον μας, στον συγγενή μας, στον συνάνθρωπό μας, που ενδεχομένως κάπου μας έφταιξε, εάν αποφεύγουμε να του την δώσουμε, διότι δεν θέλουμε να ταπεινωθούμε, δεν πρόκειται να πάρουμε την συγγνώμη σε καμιά περίπτωση από τον Θεό. Όταν μας ζητάει κάποιος συγγνώμη, εμείς να μην τον αποστραφούμε γυρνώντας αλλού τα μάτια μας, επειδή δεν μπορούμε να τον αντικρύσουμε. Βέβαια, επειδή εμείς είμαστε εμπαθείς και αδύναμοι, τη δύναμη της συγχωρητικότητας πρέπει να τη ζητήσουμε από τον Θεό με την προσευχή και τότε θα την πάρουμε θετικά. …….

Κι ο Χριστός μας είναι όλος συγγνώμη και άφεση αμαρτιών. Όπως θέλουμε να μας αγαπά ο Θεός, να μας συγχωρεί, να παραβλέπει τα σφάλματά μας, να μας παρακολουθεί, να μας προστατεύει η πρόνοιά Του, έτσι κι εμείς να προσφέρουμε αυτά τα ίδια στον αδελφό μας. Η συγγνώμη δεν έχει κόπο, δεν έχει δυσκολία. Τι χρειάζεται; Χρειάζεται ταπείνωση. Δίνοντας τη συγγνώμη στον άλλο, θα πάρουμε τη συγχώρηση των αναρίθμητων αμαρτημάτων μας και θα έχουμε όλο το δικαίωμα να πούμε στον Θεό: «Κύριε, ό,τι μου έκαναν οι άνθρωποι τους συγχώρησα, τους έδωσα ολόκαρδα τη συγγνώμη μου και την αγάπη μου κατά το Ευαγγέλιό Σου, κατά το Λόγο Σου. Τώρα ζητώ κι εγώ να εκφράσεις την αγάπη Σου επάνω μου και να συγχωρήσεις τα δικά μου αμαρτήματα».

Σας δίνω όλες τις καλύτερες ευχές από την καρδιά μου την ταπεινή κι ελάχιστη και βρώμικη για πνευματική προκοπή και πρόοδο. Εάν σε κάτι σας σκανδάλισα να με συγχωρήσετε, διότι είμαι άνθρωπος και σαν άνθρωπος κάνω σφάλματα. Εύχομαι ταπεινά αυτά τα ολίγα, τα οποία εδώ μιλήσαμε από τα λόγια του Ευαγγελίου, αυτός ο θείος σπόρος, που σπείρεται στις καρδούλες σας, να μην πέση σε πέτρα, μήτε σε λίγο χώμα, μήτε στο δρόμο, που δεν φυτρώνει τίποτα, αλλά να βρει γη αγαθή και να καρποφορήσει εκατονταπλασίονα, εις ζωήν αιώνων. Αμήν.

(Απόσπασμα από ομιλία σε σύναξη πιστών στο εξωτερικό το 1989)