Επίκαιρα

Ἕνας βράχος ἔπεσε καὶ καταπλάκωσε πολλοὺς ἐργάτες σ' ἕνα νταμάρι. Ἡ γυναίκα ἑνὸς ἀπ' αὐτούς, ἡ κ. Ἀργυρώ , θεωρώντας νεκρὸ πλέον τὸν ἄνδρα της, ἔδωσε σ' ἕναν παπᾶ ὅ,τι μπο-ροῦσε ἀπ' τὸ ὑστέρημά της, γιὰ νὰ κάμει σαράντα λειτουργίες ὑπὲρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς του. Γιὰ τὸν σκοπὸ αὐτὸν τοῦ ἔδινε καθημερινὰ ἕνα πρόσφορο, ἕνα μπουκαλάκι νάμα καὶ μιὰ λαμπάδα.
Ὅταν ὁ ἱερέας ἔφτασε στὶς εἴκοσι λειτουργίες, ὁ διάβολος φθόνησε τὴν εὐλάβεια τῆς γυναίκας. Τῆς παρουσιάζεται λοιπὸν καὶ τῆς λέει, ὅτι ὁ παπᾶς ἔφυγε γιὰ κάποια ἐπείγουσα δουλειά του. Δὲν εἶχε νόημα νὰ τοῦ στείλει πρόσφορο. Θὰ τοῦ τὸ ἔστελνε τὴν ἄλλη ἡμέρα. Αυτὸ τῆς τό 'καμε τρεῖς φορὲς στὸ διάστημα τῶν σαράντα λειτουργιῶν.
Ἐν τῷ μεταξὺ οἱ διασῶστες προσπαθοῦσαν νὰ ἀπομακρύνουν τὰ χώματα. Ἔβγαζαν συνεχῶς πολλοὺς νεκρούς. Σὲ κάποιο σημεῖο ἄκουσαν ἀπὸ τὸ βάθος μιὰ φωνή:
- Προσέξτε, ζῶ. Σκάψτε μὲ προσοχή, γιατὶ ἀπὸ πάνω μου εἶναι δυὸ πέτρες. Ἂν πέσουν θὰ μὲ θανατώσουν.
Οἱ διασῶστες κατάπληκτοι ἔσκαψαν προσεκτικὰ ἀπὸ τὰ πλάγια καὶ βρῆκαν τὸν ἄνθρωπο ζωντανό. Ἦταν ὁ ἄνδρας τῆς κ. Ἀργυρῶς!
Στὴν ἀπορία ὅλων πῶς ἐπέζησε τόσες μέρες χωρὶς τροφή, ἀπάντησε:
- Κάθε μέρα μοῦ ἔδινε κάποιος, χωρὶς νὰ τὸν βλέπω, ἕνα ψωμί, ἕνα μπουκάλι κρασὶ καὶ μιὰ λαμπάδα ἀναμμένη ποὺ ἔφεγγε μπροστά μου. Ἔτσι ἔτρωγα, ἐκτὸς ἀπὸ τρεῖς μέρες ποὺ δὲν ἔφαγα τίποτα, οὔτε φῶς εἶδα καὶ πικράθηκα πολύ, γιατὶ νόμισα πὼς γιὰ τὶς ἁμαρτίες μου σταμάτησε τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ νὰ μὲ βοηθᾶ. Κι ἐνῷ περίμενα πὼς θὰ πεθάνω ἀπὸ τὴν πείνα καὶ τὴ δίψα, εἶδα τὴν ἀναμμένη λαμπάδα, τὸ ψωμὶ καὶ τὸ κρασὶ ξανὰ σὰν πρῶτα καὶ δόξασα τὸν Θεό, ποὺ δὲν μὲ ἐγκατέλειψε μέχρι τὸ τέλος.
Γεμᾶτοι θαυμασμὸ δόξασαν τότε ὅλοι τὸν Θεό.
Τὸν Νοέμβριο μήνα ἀνοίγει τὸ σαρανταλείτουργο καὶ τὸ παραπάνω περιστατικὸ δείχνει τὴ μεγάλη σημασία του γιὰ τὴ ζωή μας. Ἡ Θεία Λειτουργία εἶναι τὸ ἀνώτερο ἔργο ποὺ μποροῦμε νὰ κάνουμε πάνω στὴ γῆ. Καὶ δὲν ὠφελεῖ μόνο τοὺς ζῶντες, ἀλλὰ καὶ τοὺς κεκοιμημένους. «Γιατὶ ὁ ὑπεράγαθος Κύριος νικᾶται ἀπὸ τὴν ἴδια τὴ φιλανθρωπία του, λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός. Καὶ θὰ νικᾶται συνέχεια μέχρι τὴ στιγμὴ τῆς τελικῆς ἀντα-ποδόσεως κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία, ὁπότε καὶ τελειώνει ὁ χρόνος τῆς βοήθειας. Μέχρι τότε θέλει νὰ σπεύδει ὁ καθένας σὲ βοήθεια τοῦ πλησίον του καὶ ὅλοι νὰ εὐεργετούμαστε μεταξύ μας καὶ ἐνόσῳ ζοῦμε καὶ μετὰ θάνατον.
Καὶ ἐπειδή αὐτὸ εὐχαριστεῖ σὲ μέγιστο βαθμὸ τὸν Κύριο, ἡ Ἐκκλησία προσφέρει τὴ Θεία Λειτουργία πάντοτε καὶ ὑπὲρ τῶν κεκοιμημένων. Ἂν αυτὸ δὲν ἦταν καλὸ στὰ μάτια τοῦ Θεοῦ, θὰ εἶχε σίγουρα καταργηθεῖ. Ἀντιθέτως οἱ θεοφόροι πατέρες καὶ διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας ὅλοι ἐπικυρώνουν τὸ πράγμα καὶ προσαυξάνουν, τονίζοντας τὸ μεγάλο κέρδος ποὺ ἔχουν οἱ ψυχὲς ἀπὸ τὴν προσφορὰ τῆς Θείας Λειτουργίας καὶ ὅλων τῶν προσευχῶν καὶ τῶν ἐλεημοσυνῶν μας γι' αυτούς».
«Ἂν δὲν πρόφτασες ὅσο ζοῦσες νὰ διευθετήσεις ὅλα ὅσα ἀφοροῦν τὴν ψυχή σου, λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, παράγγειλε στοὺς δικούς σου ἔστω καὶ στὸ τέλος τῆς ζωῆς σου, νὰ σοῦ στείλουν μετὰ τὸ θάνατό σου τὰ πράγματά σου (τὶς ἀποσκευές σου). Νὰ σὲ βοηθήσουν δηλ. μὲ ἀγαθὰ ἔργα: ἐλεημοσύνες καὶ Λειτουργίες. Μὴ γένοιτο νὰ παραλειφθεῖ κάτι ἀπὸ αὐτά. Γιατὶ τότε, κατὰ τὴ Δευτέρα Παρουσία, θὰ κατηγορηθοῦμε ἀπὸ τοὺς οἰκείους μας, ὅτι ἀμελήσαμε νὰ κάνουμε αὐτὰ ποὺ ἔπρεπε ὑπὲρ αὐτῶν».
Πάνω στὴ γραμμὴ αὐτὴ ἐνταγμένο καὶ τὸ ἱερὸ σαρανταλείτουργο ἔρχεται νὰ βοηθήσει τὰ μέγιστα καὶ ζῶντες καὶ κεκοιμημένους. Ἂς τὸ κάνουμε ὅλοι μας, ἀλλὰ μὲ τρόπο σωστό. Ὄχι νὰ ξοφλήσουμε μ' ἕνα χαρτάκι ὀνόματα ποὺ θὰ δώσουμε στὸν ἱερέα. Ἀλλὰ μὲ τὴν οὐσιαστικὴ συμμετοχή μας στὴ Θεία Λειτουργία, ὥστε «πάντων ἡμῶν» νὰ μνησθεῖ «Κύριος ὁ Θεὸς ἡμῶν ἐν τῇ Βασιλείᾳ αὐτοῦ. Ἀμήν».

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, ἀρ. φ. 364, Νοέμβρ. 2013)