Ανθολόγιο

Για την μεγάλη τραγωδία που εκτυλίχθηκε χθες το βράδυ στις σιδηροτροχιές του Ευαγγελισμού της Λάρισας, κληρικός με ενεργή και ιδιαίτερα αποδεκτή και αλληλεπιδραστική παρουσία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σημείωσε τα εξής:

«Και κάποια στιγμή, όταν θα κατασιγάσει ο θόρυβος, τα σχόλια, η απόδοση ευθυνών και ο καθένας πάρει τον άνθρωπο του από τα χέρια του επίσημου κράτους και τον θάψει…

Όταν τελειώσει εθνικό πένθος, ο θρήνος και τα δακρύβρεχτα ρεπορτάζ και έχουν εναποτεθεί οι σοροί στο χώμα…

Τότε όλοι θα αναχωρήσουν εις τα ίδια και θα ξανακλειστούν στους εαυτούς τους και την ζωή τους.

Και θα γυρίσουν οι γονείς, αδέρφια, παιδιά, συγγενείς αδικαίωτοι και μισοί στα άδεια σπίτια τους και τότε θα αρχίσει ο θρήνος. Τότε θα μιλήσει ο Θεός.

Πάντα αυτό συνέβαινε και αυτό θα γίνεται πάντα.[1]»

Οι σκέψεις αυτές αν μη τι άλλο φανερώνουν την τεράστια αδυναμία της ανθρώπινης φύσεως και την απορία της ανθρώπινης διάνοιας απέναντι στο απροσδόκητο κακό.

Σε ορισμένες περιπτώσεις, άνθρωποι με θρησκευτικές ανησυχίες, από πιθανόν καλή διάθεση, επιστρατεύουν θεολογικά επιχειρήματα για να εκφράσουν στάση ή συμπαράσταση στην τραγωδία. Συνήθως όλα αυτά αφήνουν την απέναντι πλευρά, την πληγωμένη αδιάφορη. Ίσως μερικές φορές και ιδιαιτέρως ενοχλημένη. Και αυτό γιατί ακριβώς την αντιμετωπίζουν ως «απέναντι», όχι ως πλησίον και ως εαυτόν κατά το Ευαγγέλιο.

Κάποιοι γνωστοί διηγήθηκαν το εξής: Πριν από μερικά χρόνια συνέβη μία οικογενειακή τραγωδία όπου μια οικογένεια έχασε το μοναχοπαίδι της που ήταν φοιτητής. Σύγχρονος νηπτικός Γέρων, με μεγάλη κατά κόσμον μόρφωση και κατά Θεόν σοφία, ο οποίος ασκήτευε σε ορεινή περιοχή της Μακεδονίας κοντά στα σύνορα, ήλθε το βράδυ του θρήνου στο σπίτι. Όλοι περίμεναν να πει κάποιους πνευματικούς λόγους παρηγορίας. Το μόνο που είπε ήταν: «Ήλθα για να κλάψω μαζί σας!» και κάθισε σε μία γωνιά συμμετέχοντας στο πένθος…Ως αυθεντικός άνθρωπος…

Πηγη: Πεμπτουσία