Εξομολογήσεις

π. Μιχαήλ:

Για να κανονίσετε εξομολόγηση μπορείτε να τηλεφωνείτε καθημερινά μεταξύ των ωρών 10 π.μ. – 12 μεσημέρι (εκτός Σαββάτου και Κυριακής). Τηλεφώνο: 99426272 (Όλγα) 

 

π. Ιωάννης:

Κατόπιν τηλεφωνικής συνεννόησης ή αποστολής μηνύματος SMS (τηλ. επικοινωνίας 99463030)

idryma-filon-i-m-ag-grigoriou-logo

Από την προσκύνηση του Σταυρού στην δόξα της εσταυρωμένης ζωής

stavros 4Η Μεγάλη Τεσσαρακοστή αγαπητοί μου αδελφοί προχωρεί. Ήδη καλύψαμε και την τρίτη εβδομάδα και μας μένουν άλλες τρεις και μετά η Μ. Εβδομάδα για να φθάσουμε στην λαμπρή γιορτή του Πάσχα. Το σημείο αυτό προσδιορίζει το κέντρο της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Σαν να κατεβαίνουμε στην εσωτερική συνοχή, στην ταπείνωση, στη συνείδηση την πνευματική, και να φθάνουμε στο πιο βαθύ σημείο από όπου πιάνουμε το θησαυρό κι αρχίζουμε σιγά σιγά να ξανανεβαίνουμε. Και εκεί ακριβώς στο βάθος του περιεχομένου αυτής της περιόδου η Εκκλησία μας έχει κάτι πολύτιμο φυλαγμένο. Και αυτό είναι ο Τίμιος Σταυρός τον οποίο βγάζει πανηγυρικά προς προσκύνηση.[...]

 

Το ερώτημα είναι: Μα γιατί ένα τέτοιο σύμβολο, ένα σύμβολο που είναι σύμβολο κατάρας , σύμβολο φαινομενικής ήττας, για ποιο λόγο η Εκκλησία αυτό να τον περιάγει. Θα πει κάποιος ακολούθησε η ανάσταση. Τότε ας η Εκκλησία περιήγε το λάβαρο της Ανάστασης, να σηκώνουμε τα λάβαρα της Αναστάσεως και αυτά να είναι τα σύμβολα της νίκης. Δεν είναι αυτό, δεν κάνει αυτό η Εκκλησία μας. Σαν σύμβολο νίκης και θριάμβου και δόξης του Θεού, ενώ ακριβώς υπάρχει και η Ανάσταση και το λάβαρο της Αναστάσεως, δεν διστάζει να έχει το σημείο του Τιμίου Σταυρού. Μην ξεχνάτε όταν εμείς θέλουμε να δοξάσουμε το όνομα του Θεού, το σημείου του σταυρού κάνουμε. Πάνω στα σώματα μας το σταυρό έχουμε. Τι σημαίνει αυτό το πράγμα; Γιατί το κάνουμε; Θέλουμε κάτι να πούμε που δεν καταλαβαίνουμε η μήπως κρύβεται μία αλήθεια που μπορεί να μην καταλαβαίνουμε αλλά όμως είναι κεντρική και σιγά σιγά πρέπει να την ανιχνεύσουμε και να την ανακαλύψουμε για να μπορέσουμε να την χρησιμοποιήσουμε στη ζωή μας. Ασφαλώς συμβαίνει το τελευταίο. Σήμερα το πρωί η εκκλησιά μας μας διάβασε ένα υπέροχο ανάγνωσμα ευαγγελικό από το κατά Μάρκον Ευαγγέλιο του οποίου η σύνοψης είναι η εξής: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι». Όποιος θέλει να έρθει από πίσω μου, τι πρέπει να κάνει; Να απαρνηθεί τον εαυτό του, να σηκώσει τον σταυρό του και να με ακολουθήσει. Παράξενο πράγμα. Κάτι άλλο θα περιμέναμε. Ότι όποιος θέλει να με ακολουθήσει θα πρέπει να πηγαίνει στην Εκκλησία, θα πρέπει να εργάζεται τις αρετές, θα πρέπει να κάνει ελεημοσύνες κτλ. Αλλά να απαρνηθεί τον εαυτό του; Να σηκώσει τον εαυτό του και να με ακολουθήσει; Κάτι παράξενο συμβαίνει. 

 

Τι σημαίνει να σηκώσω τον σταυρό μου; Ποιος είναι ο σταυρός ο δικός μας και τι ακριβώς μας καλεί ο Θεός να κάνουμε προκειμένου να τον ακολουθήσουμε. Δεν είναι δευτερεύον, είναι η ανταπόκριση στο προσκλητήριο του Θεού. Είναι η απάντηση στην προσδοκία της ψυχής μας, η συνέπεια της συνάντησης μαζί Του, είναι ο σκοπός και προορισμός της ζωής μας. Ας δει λοιπόν ο καθένας τον εαυτό του για να ανακαλύψει τελικά συγκεκριμένα τον δικό του το σταυρό.

 

Ο πρώτος σταυρό μας είναι ο σταυρός του Χριστού, ο σταυρός της πίστεως. Μην κοιτάτε που λέμε ότι πιστεύουμε. Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς θα δούμε ότι έχουμε τις χοντρές αμφιβολίες μας, έχουμε τους λογισμούς των αμφισβητήσεων μας, όλοι μας σχεδόν. Δεν θα θέλαμε μια στέρεη πίστη, μια σιγουριά, μια βεβαιότητα, μια εσωτερική σταθερότητα, κάτι που να μην χωρεί αμφισβήτηση; Έχουμε όλοι πρόβλημα με τον σταυρού του Χριστού. Μα να πιστέψουμε σε ηττημένο Θεό; Να δεχθούμε νεκρωμένο Θεό; Κατεβαίνει ο Θεός στον κόσμο, έρχεται για να σώσει και τον σκοτώνουμε. Και μάλιστα τον σταυρώνουμε και γίνεται για μας αποτέλεσμα προδοσίας, αρνήσεως, εγκαταλείψεως, μίσους, κατάρας. Λέει στο αποστολικό ανάγνωσμά από την Α’ προς Κορινθίους επιστολή που θα διαβάσουμε την Μεγάλη Παρασκευή στον εσπερινό, ότι ο λόγος ο του σταυρού είναι «Ιουδαίοις μεν σκάνδαλον, Έλλησι δε μωρίαν, αυτοίς δε τοις κλητοίς, Ιουδαίοις τε και Έλλησι, Θεού δύναμις και Θεού σοφίαν.» Τι θα πει αυτό το πράγμα; Ότι αυτό το κήρυγμα του σταυρού, ότι δηλαδή ο Θεός γίνεται άνθρωπος, γεννάται ταπεινά και κοιμώμενος μέσα σε μια φάτνη, διδάσκει, αγκαλιάζει τον κόσμο, κάνει τα θαύματα του και στο τέλος αναβαίνων εις Ιεροσόλυμα συλλαμβάνεται, είναι θύμα της κακίας των ανθρώπων, οδηγείται στα δικαστήρια, φθάνει στο σταυρό, καταλήγει στον τάφο και μετά βέβαια ανήστατε. Αυτό το κήρυγμα, το ότι έχουμε τον Θεό να σταυρώνεται, για μεν τους Ιουδαίους ήταν ένα σκάνδαλο, για δε τους Έλληνες, τους φιλοσόφους ήταν μια ανοησία. Οι μεν Ιουδαίοι πίστευαν, και πολύ λογικό μας ακούγεται γιατί και εμείς έχουμε και λίγη δόση από Ιουδαίους, και λίγο ορθολογισμό από ελληνική φιλοσοφία. Θα πιστεύαμε κι εμείς ότι θα ερχόταν ένας Θεός που θα συγκλονιστεί το σύμπαν, θα έρθει και θα πει «Εδώ είμαι, δεν ντρέπεστε λίγο που ζείτε έτσι; Να πως πρέπει να ζείτε! Και μην τολμήσει κανένας να κάνει και διαφορετικά!» Δείχνει τη δύναμη Του, επιβάλλεται μέσα στις κοινωνίας μας, αλλάζει τον κόσμο, επιβάλλει κατά κάποιον τρόπο την αγιότητα, και σηκώνεται και φεύγει. Έτσι τον φαντάζονταν και λίγο οι Ιουδαίοι. Δεν ήταν δυνατόν να δεχθούν την τελική εξέλιξη των γεγονότων, γι’ αυτό και τους φαίνεται σκάνδαλο, πρόκληση για την πίστη τους. Δεν μπορούμε να πιστέψουμε σε τέτοιο θεό. Στους Έλληνες δε ανοησία: Μα είναι δυνατόν ο παντοδύναμος Θεός, αυτός που δημιούργησε τα πάντα (γιατί έτσι τον νιώθανε), είναι η πηγή κάθε δυνάμεως, και η αρχή του κόσμου, του χρόνου, του χώρου, είναι δυνατόν να έχει τέλος ο Θεός; Αλλά λέει ο Απόστολος Παύλος, ενώ έτσι είναι, για αυτούς που είναι κλητοί, καλεσμένοι από τον Θεό, δεν είναι σκάνδαλο, δεν είναι μωρία και ανοησία, αλλά είναι Θεού δύναμις και Θεού σοφία. Είναι μια άλλου είδους δύναμη που δεν έχει τα ανθρώπινα μέτρα, και μια σοφία που ξεπερνά την ανθρώπινη σκέψη και την οποία ήρθε ο Θεός να υποτάξει. Πρέπει να δεχθούμε μέσα μας όχι εύκολο Θεό, όχι ανθρώπινο Θεό, όπως τον θέλει η σκέψη και τον προσδοκά η αντίληψή μας, αλλά αληθινό Θεό. Αυτόν που είναι τέτοιος ώστε θα πρέπει να σταυρώσουμε τη σκέψη μας και τον ορθολογισμό μας, να σταυρώσουμε την κοσμική αντίληψη μας. Το πρώτο πράγμα που ως σταυρός καλούμεθα να σηκώσουμε είναι μια τέτοια πίστη σε έναν Θεό που είναι αναστάς, σε έναν Θεό που έχει τη δόξα της αναλήψεως, σε έναν Θεό που έχει αυτή τη λαμπρότητα της μεταμορφώσεως αλλά και σε έναν Θεό που ταυτόχρονα για να αναστηθεί πέρασε από το πάθος και από τον σταυρό.

 

Δεύτερος σταυρός μας, ο δικός μας θάνατος. Είναι δυνατόν να δεχθούμε ότι έχουμε τέλος; […] Όλη μας η ψυχή, όλη μας η καρδιά, όλη μας η εσωτερική νεύση και κατεύθυνση είναι προς κάτι αιώνιο, κάτι ανέσπερο, κάτι άληκτο, που δεν έχει εσπέρα, που δεν έχει δύση, που δεν έχει λήξη. Και όμως πρέπει να αγκαλιάσουμε και να σηκώσουμε την αίσθηση ότι είμαστε πάροικοι και παρεπίδημοι, ότι σε αυτό τον κόσμο δεν θα είμαστε για πάντα. Είναι πολύ φυσικό κάθε άνθρωπος να σκέφτεται ότι θα ζήσει πολλά χρόνια, ότι δεν θα έχει αρρώστια και ότι πολύ φυσικά θα ζήσει 96, 97 χρόνια και θα γλιστρήσει χωρίς να καταλάβει πως. Αλλά δεν είναι έτσι. Για άλλους θα είναι ξαφνικά, για άλλους θα είναι επώδυνα, για άλλους μας θα είναι σύντομα. Αυτό δεν είναι ένας σταυρός; Και βλέπω μερικούς από σας που είναι χαραγμένοι, ξεσκισμένοι από θανάτους δικών σας ανθρώπων, παιδιών, συζύγων. Αυτός είναι ένας άλλος σταυρός: Να δεχθούμε ότι η πορεία μας είναι αιώνια αλλά περνά από το θάνατο. Όπως ο Κύριος για να είναι αναστάς, πέρασε κι αυτός από το σταυρό Του.

 

Υπάρχει και ένας τρίτος γενικός σταυρός. Είναι ότι τελικά η μεν πύλη είναι στενή, η δε οδός προς τον Θεό τεθλιμμένη. Και λέμε μέσα μας γιατί να μην είναι εύκολος ο δρόμος του Θεού; Γιατί να πρέπει να ζοριστούμε, να δυσκολευτούμε, να έχουμε την αίσθηση της ανηφόρας, να περάσουμε μέσα από δυνατούς ανέμους και αστροπελέκια; Πόσο θα ήθελα αυτό που λέει και ο απόστολος Παύλος στην προς Ρωμαίους επιστολή, αυτό που βγαίνει από μέσα μου να το κάνω και ενώ τελικά θέλουμε να φθάσουμε τον Θεό, να τον πιάσουμε, να τον ζήσουμε, ενώ παίρνουμε την απόφαση, στην πράξη μας είναι δύσκολο. Πηγαίνουμε στην εξομολόγηση, τα λέμε όλα, έχουμε αηδιάσει από τον εαυτό μας, είμαστε ειλικρινείς, παίρνουμε τις αποφάσεις μας, «δεν πρόκειται να το ξανακάνω αυτό το πράγμα, αντιλαμβάνομαι ότι είναι εγκληματικό για την ψυχή μου, λάθος για τις επιλογές στη ζωή μου». Κι όταν έρχεται η ώρα, κάτι συμβαίνει, δεν καταλαβαίνουμε πως, με έναν ανεξέλεγκτο παρορμητισμό, πέφτουμε στην αμαρτία. Μας είναι ανηφορικός ο δρόμος προς την αρετή, προς την αγιότητα, προς την χάρη του θεού, προς τη συνάντηση μαζί του.

 

Ο τέταρτος σταυρός είναι, όχι η δυσκολία του δρόμου, η αμαρτία η δική μας. Έρχεται ο Θεός και κάνει τον άνθρωπο λίγο κάτω από τους αγγέλους, τόσο μεγάλη τιμή. Έρχεται και ενδύεται την ανθρώπινη φύση, και μας ανοίγει την πόρτα της θεώσεως. Μα αν είναι δυνατόν: Πως εμείς ζούμε και πως αυτός μας καλεί. Φτιάχνει άνθρωπο σαν εμάς, την Παναγία, που είναι τιμιότερα των Χερουβίμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ και που αυτή υπέστη το θάνατο που ονομάζεται κοίμηση, όπως κοίμηση θα είναι για όλους μας. Και ερχόμαστε εμείς με αυτή την πολύτιμη φύση, με όλες αυτές τις προοπτικές, σαν άγρια δέντρα που μας μπόλιασε το μπόλι του Θεού και αντί να βγάζουμε τους καρπούς του θεού, βγάζουμε τους καρπούς των παθών μας, είμαστε γεμάτοι από εγωισμούς, ποιος θα είναι πρώτος. Το έχουμε και οι παπάδες, και οι ψαλτάδες, το έχουμε και μεταξύ μας στα σπίτια μας. Θέλουμε να ψάλουμε για να μας ακούσει ο Δεσπότης, όχι για να μας ακούσει ο Θεός. Μα είναι δυνατόν; Θέλουμε στο σπίτι μας να γίνεται το δικό μας θέλημα, να πάμε διακοπές εκεί που εμείς θέλουμε. Εκ νεότητος ημών μας πολεμούν τα πάθη και υποκύπτουμε σε αυτά, η φύση μας είναι πεπτωκυία φύση, επιρρεπής στην αμαρτία, όχι στην αδυναμία, στην αμαρτία, και στη διαστροφή. Δεν καταλαβαίνουμε αυτό που μας δίνει ο Θεός και τη μια πτώση μετά την άλλη τις διαπράττουμε χωρίς να ταπεινωνόμαστε. Άλλος ένας σταυρός: Να συμφιλιωθείς με την αμαρτωλότητα σου, την οποία να μην έχεις τη ψευδαίσθηση ότι θα την ξεπεράσει με τον δήθεν αγώνα σου, αλλά ξεπερνιέται μόνο με την ταπείνωση που προσελκύει τη Χάρη και σώζει και λυτρώνει την ψυχή μας.

 

Αλλά δεν είναι μόνο ο εαυτό μας ο σταυρό μας. Πέμπτος σταυρός είναι οι πειρασμοί του διαβόλου. Αυτά που μας έρχονται όλα δεν είναι από τον Θεό, είναι και από τον διάβολο. Υπάρχει στο βιβλίο της Αποκαλύψεως μια μικρή λεπτομέρεια. Στο δεύτερο κεφάλαιο, λέει ο Θεός να πεις στον επίσκοπο της Εκκλησίας της Σμύρνης το εξής: κάποιους από σας ο διάβολος θα σας βάλει στη φυλακή για να πειρασθείτε, για να γευθείτε τον δικό του πειρασμό. Το ίδιο δεν διαβάζουμε στο βιβλίο του Ιώβ; Να κάθεται ο Θεός θεατής, να φτύνει αίμα ο Ιώβ και ο διάβολος διαρκώς να τον πειράζει, με αυτό τον πειρασμό τον οποίο δέχθηκε και ο ίδιος ο Χριστός στην έρημο. Υπάρχουν πειρασμοί στη ζωή μας. Υπάρχει η ενέργεια του διαβόλου στη ζωή μας την οποία πρέπει κι αυτή να την σηκώσουμε σαν σταυρό. Είναι και αυτοί οι σταυροί που μας καλεί ο Κύριος να σηκώσουμε, με την υπομονή μας, με την ταπείνωση μας, με την προσδοκία ότι ο Κύριος θα μας λυτρώσει από αυτούς.

 

Έκτος σταυρός είναι οι δοκιμασίες του Θεού. Λέει κάπου ον αγαπά Κύριος παιδεύει. Όποιον αγαπά ο Κύριος τον ψήνει, τον παιδεύει. Μαστιγώνει δε το κάθε του παιδί το οποίο Τον παραδέχεται. Και λέει πάλι στην Αποκάλυψη ότι εγώ αυτούς τους οποίους φιλώ, ελέγχω και παιδεύω. […] Βλέπετε οι μάρτυρες πέρασαν δύσκολες στιγμές, δεν ζήτησαν τη λύτρωση από το μαρτύριο, και ο Κύριος τους έβλεπε να μαρτυρούν αλλά έτσι εδοξάστηκε ο Κύριος και η Εκκλησία Του. Έμενε εδώ ένας άνθρωπος νέος και η γυναίκα του νέα με τα παιδάκια τους και είχαν πρόβλημα υγείας. Ξεκινούν με τις καλύτερες προοπτικές, πηγαίνουν στο εξωτερικό, πάνε στους πνευματικούς, γίνεται η εγχείρηση, πετυχαίνει η εγχείρηση. Μια ανακοπή της καρδιάς, στο καλύτερο νοσοκομείο στην εντατική μονάδα – κεραυνός εν αιθρία. Που είναι ο Θεός; Εκεί είναι ο Θεός, θα το δείτε πιο μετά. Βλέπετε λοιπόν ότι υπάρχει αυτός ο παιδεμός, η δοκιμασία που παραχωρεί για κάποιον λόγο ο Θεός στη ζωή μας. Κάποτε με ρωτούσε ένας γέροντας:

- "Τι γίνεται; Πως τα πας με τη διακονία σου;"

- "Δόξα τω Θεώ," του έλεγα, "καλά". Ξανά από καιρό:

- "Πως τα πας;"

- "Πολύ καλά." Με βλέπει τρίτη φορά:

- "Είσαι εντάξει;"

- "Ε ναι, δεν έχω κανένα πρόβλημα."

- "Άκου." λέει, "να σου πω: Ή ψέματα μου λες ή σε ξέχασε ο Θεός." Υπάρχει και ένας σταυρός που σηκώνεται έχοντας την αίσθηση ότι είναι αποτέλεσμα της αγάπης μας προς τον Θεός και Εκείνου προς εμάς.

 

Κι ένας έβδομος σταυρός είναι ο προσωπικός σταυρός μας. Το δικό μας μαρτύριο. Δεν ξέρω εγώ τι είναι. Μπορεί να είναι μια αρρώστια, μπορεί να είναι μια σχέση μεταξύ μας, με τα παιδιά μας, τη γυναίκα μας, με τον άντρα μας. Μπορεί να είναι ένα γεγονός που έβαλε μια σφραγίδα στη ζωή μας και δεν φεύγει με τίποτε. Κάτι είναι για να μας κρατάει διαρκώς τεταπεινωμένο το κεφάλι. Αυτό είναι η δόξα μας κι αυτό είναι που πρέπει να αγκαλιάσουμε. Λέει ο υμνογράφος ότι εσείς οι μάρτυρες είστε άλλους είδους έμποροι, δίνετε αίμα και παίρνετε πνεύμα. Δίνετε τη ζωή σας και παίρνετε τη ζωή του Θεού. Σαν θησαυρούς προσαρπάζετε τας βασάνους και μάλιστα μεταξύ σας όταν έχετε την πρόκληση του μαρτυρίου και βλέπετε ότι για κάποιον δεν έρχεται το μαρτύριο η μόνη σας παρηγοριά είναι ότι θα έρθει μια μέρα ο θάνατος- αυτός ο πόθος του να φύγουμε από αυτόν τον κόσμο έστω και με επώδυνο τρόπο. Είδατε ποτέ σε κανένα μαρτυρολόγιο κανέναν μάρτυρα να διαμαρτύρεται; Το αντίθετο! Βλέπουμε τον Άγιο Ιγνάτιο τον θεοφόρο όταν ορμάνε τα πεινασμένα θηρία να τον κατασπαράξουν, και αυτό που δεν μπορούσαν να κάνουν οι δήμιοι συνέβη στα ζώα: ηρεμούν στη θέα του αγίου προσώπου. Τι θαυμαστοί άνθρωποι που βγαίνουν μέσα στην Εκκλησία!

 

Αυτό είναι να σηκώσεις τον σταυρό σου. Να σηκώσεις και το θάνατο, και τη δική σου αμαρτία, και την «αδικία» του Θεού, τον πειρασμό που αφήνει ο Θεός και τη δοκιμασία, και τον πειρασμό του διαβόλου και τον πειρασμό της πίστεως, και να πεις θα προχωρήσω στη ζωή μου αγκαλιά με τον Θεό και ότι θέλει Εκείνος να μου δώσει. Και να τι συμβαίνει μετά από λίγο. […] Λέει ο Κύριος ενώ παραχωρώ και έχετε πειρασμούς δεν θα σας αφήσω να δεχθείτε πειρασμούς μεγαλύτερους από τις δυνάμεις και τις αντοχές σας. Τι ωραίο πράγμα να πούμε Θεέ μου με φέρνεις στα όρια των αντοχών μου. Εκεί είναι η συνάντηση με τον Θεό. Στο όριο μας, δεν είναι στον καναπέ που κάθεται κανείς και επαναπαύεται, δεν είναι όταν όλα του είναι όμορφα αλλά, είναι τότε που νομίζει ότι τελείωσε. Μόλις φθάσει να πει δεν αντέχω άλλο. Εκεί είναι ο Θεός. Είναι κάτι ανάλογο με τον Πέτρο ο οποίος μόλις πήγε να βυθιστεί εκείνη την ώρα τον έπιασε ο Πέτρος. Τη στιγμή που πάμε να βουλιάξουμε ας αφήσουμε την ψυχή μας να αισθανθεί το χέρι του Θεού. Ο Θεός αντικρίζεται πιο πολύ όταν σηκώνει τον σταυρό μας απ’ όσο όταν μας απαλλάσσει από τον σταυρό μας. […] Λέει ο απόστολος Παύλος, επειδή και όπως ακριβώς ο ίδιος ο Κύριος έπαθε έχοντας περάσει ο ίδιος μέσα από την δοκιμασία του πειρασμού, για αυτόν ακριβώς το λόγο μπορεί και ο ίδιος να βοηθήσει εμάς που βρισκόμαστε κάτω από τον πειρασμό. Δεν έχουμε έναν Θεό ο οποίος κάθεται κάπου στην ασφάλεια Του, περνάμε εμείς των παθών μας τον τάραχο κι έρχεται και μας βοηθάει έτσι για να κάνει την καλή του την πράξη, αλλά έχουμε θεό που πέρασε και ο ίδιος από τον σταυρό, από τον πειρασμό, από τη δοκιμασία, και δύναται εμάς που είμαστε πειραζόμενοι να μας βοηθήσει.

 

Σήμερα είναι η Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως. Η Εκκλησία μας προβάλλει τον σταυρό, όχι σαν σύμβολο θανάτου, αλλά σαν σύμβολο ζωής. Ψάλλαμε στις καταβασίες το πρωί τροπάρια για τον σταυρό με μελωδία αναστάσιμου κανόνος. Τον σταυρό τον βλέπει η Εκκλησία μέσα στο φως την Αναστάσεως. Όταν τον βγάζουμε την Μεγάλη Πέμπτη το βράδυ μετά το πέμπτο Ευαγγέλιο που γίνεται η έξοδος και ψάλλουμε σήμερον «κρεμάται επί ξύλου… προσκυνούμεν Σου τα πάθη Χριστέ, δείξον και ημίν την ένδοξον Σου Ανάστασιν». Δεν μένουμε στο πάθος αλλά περνάμε αμέσως στην Ανάσταση. «Ο Σταυρός Σου Κύριε, ζωή και ανάστασις υπάρχει τω λαώ σου». Αυτό είναι που η Εκκλησία ονομάζει χαρμολύπη, αυτό είναι που αποτελεί τον σταυροαναστάσιμο χαρακτήρα, αυτό είναι που ούτε ο θάνατος μας πνίγει γιατί είναι πόρτα προς τη ζωή, ούτε η αδικία, ούτε ο σταυρός γιατί είναι σύμβολα νίκης και δόξης για τα μάτια του θεού. Εν τούτω νίκα έλεγε το σύμβολο. Στο όνομα του σταυρού έχουμε τους αποστόλους να μεταμορφώνονται, έχουμε τον Νέστωρα να νικάει το Λυαίο, ένα μικρό παιδί έναν γίγαντα. Έχουμε τον απόστολο Παύλο από διώκτης να μεταμορφώνεται σε απόστολος. Έχουμε πόρνες, ασώτους, τελώνες, αμαρτωλούς να γίνονται πρότυπα αγιότητος, να βρίσκονται στην αγκαλιά του πεντακάθαρου Θεού, αυτοί που πριν από λίγο ήταν δυσώδη σκουπίδια. Αυτή είναι η δύναμη του σταυρού. Αυτή είναι η πρόκληση που μας δίνει η Εκκλησία μας. Δεν είναι τίποτε ψέμα από όλα αυτά. Είναι μια μικρή απαλή προσέγγιση της αλήθειας γιατί η αλήθεια είναι μυστήριο που δεν το καταλαβαίνουμε παρά μόνο μας αποκαλύπτεται όταν το ομολογούμε σαν μυστήριο και ταπεινωνόμαστε ενώπιον Του. Εάν δεν υπήρχε το μαρτύριο που είναι η αδικία, ο πόνος, η ήττα και ο θάνατος μαζί, εάν δεν υπήρχαν οι πειρασμοί, οι δυσκολίες σε αυτή τη ζωή, εάν δεν υπήρχαν οι σταυροί μας, τότε δεν θα υπήρχε ούτε Χάρις ούτε αγιότις, ούτε δυνατότητα σωτηρίας. Γι’ αυτό τον λόγο κάνουμε συχνά τον σταυρό μας. Τον επικαλούμεθα συχνά, «Σταυρέ του Χριστού σώσον ημάς τη δυνάμη σου». Κυρίως όμως τέτοια μέρα, μαζί με την επίκληση της δυνάμεως του Τιμίου Σταυρού ευχόμαστε να δώσει ο Θεός σε όλους μας αυτή τη δυνατότητα να ξεφύγουμε από την μωρία, από το σκάνδαλο, και να περάσουμε στην αίσθηση της δυνάμεως του Θεού και της σοφίας Του. Τότε θα μπορέσουμε κι εμείς βλέποντας το σταυρό και όχι μόνο απαγγέλοντας το «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου» στο βάθος να διακρίνουμε μέσα στη ζωή μας τον αναστάντα Κύριο ώστε όταν φθάσουμε και την ημέρα της Αναστάσεως και θα πούμε «Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν ἅγιον, Κύριον Ιησούν […], Τὸν Σταυρόν σου Χριστὲ προσκυνοῦμεν καὶ τὴν ἁγίαν σου Ἀνάστασιν ὑμνοῦμεν καὶ δοξάζομεν».

 

Αποσπάσματα από ομιλία του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Νικολάου με θέμα: «Από την προσκύνηση του Σταυρού στην δόξα της εσταυρωμένης ζωής».

Πηγή: Πεμπτουσία

Επικοινωνία

Διεύθυνση Μεγάλου Ναού: Δανάης 1, Έγκωμη,
2408, Λευκωσία
Διεύθυνση Μικρού Ναού: Αγίου Νικολάου 1, Έγκωμη, 2408, Λευκωσία
Τηλέφωνο: 22355300
Fax: 22590969
Email: agiosnikolaosengomis

@gmail.com

Announcement

Church of Saint Nicolaos in Engomi is open daily from 8:30 am to 12:00 noon, from 5:00 to 8:00 pm and the hours of Liturgical services. For more information contact us on: agiosnikolaosengomis@gmail.com