Θυμάμαι κάποτε, όταν ήμουν μικρός, στην βιβλιοθήκη των (εγγάμων) γονιών μου υπήρχε ένα βιβλίο με αυτόν τον τίτλο. Ουδέποτε το διάβασα. Μου προκαλούσε θλίψη και μόνο το εξώφυλλό του, που έδειχνε ένα τσακισμένο καράβι σε μια ξέρα. Σήμερα, ούτε που ξέρω πού βρίσκεται. Η ανάμνηση του τίτλου του, ωστόσο, μου προκαλεί κάποιες σκέψεις, καθώς έχω πια ξεπεράσει τα 30.

Ο γάμος είναι μια παλιά, πολύ παλιά ιστορία…Μια πονεμένη όσο και επιτυχημένη «αφήγηση». Στην οποία πιστεύουν, ακόμη σήμερα, πολλοί και εξακολουθούν να την επιλέγουν για να νοηματοδοτούν δι’ αυτής την ζωή τους (εμπειρικώς, νομίζω, ότι περισσότερο την αφήγηση αυτή την εμπιστεύονται οι γυναίκες – χωρίς να λείπουν βεβαίως και οι πρόθυμοι να συνδράμουν σε γαμήλια σχέδια άντρες). Θα ήθελα να κάνω κάποιες παρατηρήσεις γύρω από αυτή την αφήγηση. Η γνώμη μου είναι ασφαλώς, αυστηρά προσωπική και δεν θέλω σε καμία περίπτωση να εκληφθεί ως υποτίμηση των εγγάμων. Επιθυμώ, απλώς, να μοιραστώ και μαζί τους (αν θέλουν) κάποια πράγματα, με τις καλύτερες των προθέσεών μου και ειλικρινή, a priori απολογία για το ενδεχομένως ενοχλητικό ή προκλητικό ύφος του άρθρου μου σε κάποια σημεία.