Ο Άγιος Δημητριανός γεννήθηκε στο χωριό Σύκα, κοντά στο Παλαί-κυθρο το 835 μ.Χ. Σήμερα η περιοχή είναι μια απλή τοποθεσία μεταξύ Παλαικύθρου και Έξω Μετοχίου. Ο πατέρας του Αγίου ήταν ιερέας κι γι’ αυτό πήρε απ’ αυτόν και την ευσεβή του μητέρα Χριστιανική ανατροφή. Σε ηλικία 15 χρονών υπακούοντας τους γονείς του νυμ-φεύτηκε, όμως η σύζυγός του απέθανε εντός τριών μηνών. Τότε ο Δη-μητριανός, αποφάσισε να γίνει μοναχός. Για το λόγο τούτο πήγε στο μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου, που βρισκόταν στο βουνό πάνω από την Κυθραία, το οποίο δε σώζεται.
Στο μοναστήρι διακρίθηκε για την φιλομάθειά του, την εργατικότητά του και τη σκληρή ασκητική του ζωή. Δέχτηκε το χάρισμα να θερα-πεύει τις αρρώστιες με απλό άγγιγμα των χεριών του. Γρήγορα μα-θεύτηκε η φήμη της θαυματουργής αυτής χάρης του Δημητριανού και πλήθος πασχόντων προσέτρεχε σ’ αυτόν για θεραπεία. Και ο Άγιος Δημητριανός τους θεράπευε αφού πρώτα τους δίδασκε. Έτσι είχαν διπλό όφελος. Θεραπευόταν τόσο το σώμα, όσο και η ψυχή. Ο βιο-γράφος του Αγίου λεει πως όλοι γύριζαν στα σπίτια τους χαρούμενοι τόσο γιατί θεραπεύτηκαν, όσο και γιατί στηρίζονται στην πίστη τους.
Ο επίσκοπος Χύτρων Ευστάθιος πήρε κοντά του τον ασκητή μοναχό Δημητριανό και τον χειροτόνησε πρεσβύτερο και οικονόμο στην περι-φέρειά του. Όταν πέθανε ο ηγούμενος του μοναστηριού του Αγίου Αντωνίου, οι μοναχοί ζήτησαν και έγινε ηγούμενός τους ο Δημητρια-νός. Σε λίγο, ο επίσκοπος Ευστάθιος ανάλαβε την αρχιεπισκοπή της Κωσταντίας-Σαλαμίνα. Τότε λαός και κλήρος της περιοχής Κυθραίας ζήτησαν από το Δημητριανό να γίνει ο επίσκοπος τους, πράγμα που δεν δέχτηκε. Για το λόγο τούτο κατέφυγε ασκητής σε σπηλιά κοντά στη θάλασσα. Εκεί όμως τον βρήκαν σε λίγο καιρό άνθρωποι που έστειλε ο Αρχιεπίσκοπος Ευστάθιος και του ζήτησαν να τους ακολουθήσει στην Κωσταντία όπου τον χειροτόνησε σε επί-σκοπο Χύτρων σε ηλικία 56 χρονών.
Καλύτερη επιλογή για τους χριστιανούς της Κυθραίας δεν μπορούσε να γίνει. Όπως υπηρέτησε το μοναστήρι του Αγίου Αντωνίου για 40 ολόκληρα χρόνια, όπου γνώρισε μεγάλη πνευματική και υλική πρόο-δο, έτσι έδωσε όλες του τις δυνάμεις ο Άγιος Δημητριανός για την πρόοδο της επισκοπής του. Ήταν ο πατέρας για τα ορφανά, ο βοηθός στις χήρες, ο συμπαραστάτης στους αδικούμενους, ο σοφός σύμβουλος και καθοδηγητής και εμπνευσμένος ρήτορας προς όλους.
Επιστέγασμα της έμπρακτης αγάπης και στοργής που ένοιωθε για το ποίμνιό του, είναι τούτο. Όταν το 912 μ.Χ. έγινε βαρβαρική αραβική επιδρομή στο νησί μας και οι επιδρομείς με αρχηγό τον αρνησίθρησκο Δαμιανό, έφτασαν μέχρι τους Χύτρους, αρπάζοντας και λεηλατώντας το κάθε τι. Πήραν αιχμαλώτους τους κατοίκους και τους μετέφεραν στην Βαγδάτη. Τον Άγιο δεν το πείραξαν γιατί τον σεβάστηκαν. Η όλη του συμπεριφορά και η όλη του εμφάνιση τους αφόπλισε.
Ο γέροντας επίσκοπος έκλαψε για την καταστροφή. Δεν έχασε την πίστη του. Αυτή τον δυνάμωσε και γέροντας 80 χρόνων ακολούθησε στην εξορία το ποίμνιό του όσο του απόμεινε μετά τις σφαγές. Έμεινε μαζί τους και υπόφερε τα φοβερά της αιχμαλωσίας βάσανα. Αντα-μείφθηκε όμως για αυτή του τη στάση. Πέτυχε με την πειθώ των λόγων του προς τον Καλίφη της Βαγδάτης να απελευθερώσει τους αιχμαλώτους και να γυρίσει στην Κυθραία μαζί τους. Για λίγο όμως έζησε τη χαρά της επιστροφής. Σε μικρό διάστημα από την επιστρο-φή, στις 6 Νοεμβρίου του 915 μετά από 25 χρόνια ως επίσκοπος και 40 χρόνια ως ασκητής, κοιμήθηκε εν Κυρίω.
Πηγή: http://www.churchofcyprus.org.cy/article.php?articleID=1438