Τα παιδιά του 1940

«ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ 1940» 

ΕΙΣΑΓΩΓΗ

Ἐφέτος συμπληρώνονται 70 χρόνια ἀπό τό ΟΧΙ τοῦ ᾿40, ἀπό τότε πού τό ἔθνος μας σύσσωμο πολέμησε γιά τήν ἐλευθερία του ἐνάντια στούς Ἰταλούς ἀρχικά καί κατόπιν στούς Γερμανούς, καί ἔγραψε μιά ἀπό τίς ἐνδοξότερες σελίδες τῆς ἱστορίας του. Καί ὅταν λέμε ὅτι πολέμησε σύσσωμο, ἐννοοῦμε ὄχι ἁπλῶς ὅτι ἦταν ἑνωμένο ἀλλά καί ὅτι ἔλαβαν μέρος στόν ἐθνικό ἀγώνα ὄχι μόνο οἱ ἄνδρες, πού στρατεύθηκαν καί πολέμη­σαν ἡρωικά στό πεδίο τῆς μάχης, ἀλλά καί οἱ γυναῖκες· οἱ Ἠπειρώτισσες, πού συμπα­ραστάθηκαν στό στρατό μας, κυρίως μεταφέροντας τρόφιμα καί πολεμοφόδια, ἀλλά καί οἱ γυναῖκες στά μετόπισθεν πλέκοντας ἀσταμάτητα μάλλινα ροῦχα γιά τούς στρατιῶτες πού ὑπέφεραν ἀπό τό φοβερό κρύο. Ἀλλά καί πάλι ὄχι μόνο οἱ μεγάλοι, ἀλλά καί τά παιδιά!

Θά διαβάσουμε ἕνα ἄρθρο σχετικό ἀπό τό Πρός τή Νίκη μέ ὡραῖα τέτοια περιστα­τικά (Πρός τή Νίκη, Ὀκτώβριος 2000, σελ. 334-335).

ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ

1. Πῶς λοιπόν τά παιδιά πῆραν μέρος στόν ἀγώνα τῆς πατρίδας μας; (...)

• χρηματικές προσφορές
• πλέξιμο
• ἑτοιμασία δεμάτων
• ἐπικίνδυνες άποστολές ὥς τήν πρώτη γραμμή (ὡς ὁδηγοί κλπ.).

2. Γιατί εἶναι ἄξια προσοχῆς καί θαυμασμοῦ ἡ προσφορά αὐτή τῶν παιδιῶν τοῦ ᾿40; (...)

α. Ξεπέρασαν τόν ἑαυτό τους καί τήν ἡλικία τους καί ἔφτασαν σέ κάποιες περι­πτώσεις μέχρι καί στή θυσία τῆς ἴδιας τῆς ζωῆς τους. Τό παιδί καί ὁ ἔφηβος δέν ἔχει τήν ὡριμότητα καί τίς ἀντοχές τοῦ μεγάλου. Ἕνα παιδί φυσιολογικά ζεῖ μιά ἀνέμελη ζωή, ἀσχολεῖται μέ τά παιχνίδια του, οἱ γονεῖς του τοῦ ἐξασφαλίζουν ὅλα ὅσα ἔχει ἀνάγκη. Τό παιδί ἀκόμη φοβᾶται μπροστά στόν κίνδυνο κι ἔχει ἀνάγκη ἀπό κάποιον μεγαλύτερο νά τό καθησυχάσει καί νά τό στηρίξει.

β. Ἡ συμμετοχή τους στόν ἀγώνα ἦταν ἑκούσια, δηλαδή μέ τή θέλησή τους πῆραν μέρος. Κανείς δέν τούς τό ζήτησε καί κανείς δέν τούς ἀνάγκασε, οὔτε ἦταν σέ στρα­τεύσιμη ἡλικία.

γ. Ἡ συμμετοχή τους ἦταν ἐνθουσιώδης. Οἱ νέοι βέβαια ἀπό τή φύση τους ἔχουν ἐνθου­σιασμό καί τούς ἠλεκτρίζει ἡ πρόκληση γιά ἀγώνα (πρβλ. καί τήν ἐνθουσιώδη συμμετοχή τους στό ἔπος 1955-1959). Ὁ ἐνθουσιασμός τους πάντως μέσα σέ τόσο δύσκολες συνθῆκες καί κινδύνους εἶναι ἀξιοθαύμαστος.

ΕΦΑΡΜΟΓΗ

Ἀπό τή σημερινή ἀναφορά μας στά παιδιά τοῦ ᾿40 τί πρακτικό μποροῦμε νά κρατήσουμε γιά τή ζωή μας; (…)

α. Ἔχουμε χρέος μνήμης. Νά γιορτάζουμε τίς ἐθνικές ἐπετείους μέ χαρά καί ἐνθουσιασμό, ὄχι τυπικά καί ἀδιάφορα. Ἡ ἱστορία μας εἶναι γραμμένη μέ τόν ἱδρώτα, τό δάκρυ καί τό αἷμα τῶν προγόνων μας. Ὀφείλουμε νά τούς θυμόμαστε μέ εὐγνωμο­σύνη, καθώς ἀπολαμβά­νουμε τούς καρπούς τῆς θυσίας τους, νά προσευχόμαστε ὑπέρ ἀναπαύσεως τῶν ψυ­χῶν τους καί νά συμμετέχουμε στίς ἐκδηλώσεις πρός τιμήν τους.

Χρέος μνήμης εἰδικά γιά τά παιδιά τοῦ 1940, πού ὄχι μόνο συμμετεῖχαν μέ ἡρωισμό καί αὐταπάρνηση στόν πόλεμο κατά τίς δυνάμεις τους, ἀλλά καί ὑπέμειναν κατόπιν καί τίς μεγάλες στερήσεις καί κακουχίες τῆς Κατοχῆς. Πολλά τά θέρισε ἡ πείνα, ἐνῶ ὅσα μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἐπιβίωσαν – εἶναι οἱ παπποῦδες μας – φρόντισαν νά χαροῦ­με ἐμεῖς τά ἐγγόνια τους ὅλα τά ἀγαθά τοῦ Θεοῦ, αὐτά πού οἱ ἴδιοι στερήθηκαν στά παιδικά τους χρόνια, νά μή ζήσουμε τίς φρικτές καταστάσεις πού ἔζησαν ἐκεῖνοι. Γι᾿ αὐτό καί εἴμαστε ἀκόμη περισσότερο ὀφειλέτες ἀπέναντί τους.

β. Καί στήν ἡλικία πού βρισκόμαστε μποροῦμε νά κάνουμε πολλά καί νά προ­σφέρουμε πολλά, ἀρκεῖ ἡ καρδιά μας νά συγκινεῖται ἀπ᾿ τά ἑλληνορθόδοξα ἰδανικά. Ὅταν ὑπάρχει ἡ φλόγα τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό καί τήν πατρίδα, ὁ ἄνθρωπος, κι ἄν εἶναι μικρός, μεγαλουργεῖ. Ὑπάρχουν στήν ἡλικία μας ἅγιοι καί ἥρωες. Μᾶς παρα­δειγματίζουν νά βάζουμε ἀπό τώρα στή ζωή μας μεγάλους στόχους, νά μποροῦμε νά διαθέτουμε τίς δυνάμεις μας γιά κάποιον ἱερό σκοπό, ὅταν εἶναι ἀνάγκη.

Θά μπορέσουμε ν᾿ ἀκολουθήσουμε τά ἴχνη τους, ἄν μένουμε ἐλεύθεροι ἀπό τήν ἁμαρτία, ἄν καλλιεργοῦμε τόν ἑαυτό μας πνευματικά, ἄν ἐξασκούμαστε στήν ἀγάπη, στήν προσφορά καί δέν κοιτάζουμε τό ἐγωιστικό συμφέρον μας οὔτε παραδινόμαστε στή δελεαστική ἁμαρτία. Ἄν ἡ γενιά τοῦ ᾿40, καί εἰδικά ἡ νεολαία της, ἦταν διεφθαρ­μένη, θά μποροῦσε νά γράψει μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ τέτοια ἱστορία; Ζωή λοιπόν καθα­ρότητας, ἁγιασμοῦ, αὐταπαρνήσεως!

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ἐλᾶτε, παιδιά, κλείνοντας νά συνειδητοποιήσουμε μιά ἀλήθεια: Τά παιδιά - ἥρωες αὐτῶν τῶν περιστατικῶν ταλαιπωρήθηκαν, ζημιώθηκαν, κακοπάθησαν, ξενύχτησαν, κινδύνεψαν, κάποια σκοτώθηκαν. Καί ὅμως κανείς μας δέν αἰσθάνθηκε οἶκτο καί συμπόνια γι᾿ αὐτά. Αὐθόρμητα τά θαυμάσαμε. Γιατί; Διότι ἡ κακοπάθεια καί ἡ θυσία τους γινόταν ἠθελημένα γιά ἕναν ὑψηλό σκοπό. Οἱ πνευματικές ἀναβάσεις ἔχουν κόστος, πονᾶνε· ἀλλά οἱ κορυφές χαρίζουν χαρές πολύ ἀνώτερες ἀπό τή χαμερπή ζωή τῆς ἁμαρτίας. Ἀξίζει τόν κόπο νά κουραστοῦμε γιά νά τίς κατακτήσουμε.

ΣΥΝΘΗΜΑ: Ζῆσε τά νιάτα σου ἡρωικά!