Δαμάζοντας το θυμό μας
Προτεινόμενο SMS:
«Ακόμα κι αν είσαι τόσο Άγιος ώστε να αναστήσεις έναν νεκρό, αν θυμώνεις δε σε δέχεται ο Θεός». Συμφωνείς με τον αββά Αγάθωνα; Πες μας στις ... την...»
Στόχος:Τα παιδιά να:
- αντιληφθούν το πάθος του θυμού σαν μεγάλο πάθος που καταστρέφει τις σχέσεις μας με τους άλλους και με το Θεό.
- ψάξουν για τα βαθύτερα αίτια του θυμού.
- προσπαθήσουν να αποβάλλουν το θυμό τους κυρίως με την προσευχή.
- στρέψουν την οργή τους εναντίον της αμαρτίας
Ανάπτυξη:
[Χωρίζουμε τα παιδιά σε ομάδες των 3-4 παιδιών. Τους δίνουμε 2 λεπτά να σκεφτούν από ένα σενάριο που θα αναπαριστάνει ένα περιστατικό κατά το οποίο κάποιος θυμώνει. Τι συμβαίνει; Πώς αντιδρά ; Τι λέει; Τι κάνει; Κάθε ομάδα παρουσιάζει το σενάριο της με τη σειρά. Όταν όλα τα παιδιά παρουσιάσουν τα σενάρια τους, λέμε]:
Ο θυμός είναι μια δύναμη της ψυχής που μας τη δώρισε ο Θεός για να αγωνιζόμαστε για το καλό και να αντιστεκόμαστε στο κακό. Εμείς όμως πολλές φορές θυμώνουμε χωρίς να πρέπει κάνοντας κακή χρήση αυτής της δύναμης που
μας δώρισε ο Θεός
Πολλά είναι αυτά τα οποία μας κάνουν να θυμώνουμε: Κάποιος καθηγητής μάς αδίκησε, η μαμά μάς απαγόρευσε να δούμε κάτι στην τηλεόραση, κάποιος συμμαθητής μάς έβρισε, η αδελφή μας μας ανακάτεψε τα πράγματα μας, ο προπονητής δεν μας βάζει να παίξουμε στους αγώνες κλπ. Στην ερώτηση λοιπόν «τι με κάνει και θυμώνω» έχουμε πολλά να πούμε. Είναι η επιφάνεια, η αφορμή να δείξω κάποιον με το δάχτυλο και να πω: «αυτός φταίει!» Η δύσκολη απάντηση είναι στο «γιατί θυμώνω;».
- Γιατί λοιπόν θυμώνουμε; Τι πιστεύετε ότι φταίει;
Την απάντηση θα τη βρούμε όταν ψάξουμε βαθειά μέσα μας. Θυμώνουμε γιατί φοβόμαστε ότι θα φανούμε αδύναμοι, θυμώνουμε γιατί είμαστε πληγωμένοι, θυμώνουμε γιατί φοβόμαστε ότι μας απορρίπτουν και δε μας υπολογίζουν, θυμώνουμε γιατί δεν γίνεται το δικό μας. Θυμώνουμε επειδή έχουμε εγωισμό.
- Πιστεύετε ότι ο θυμός είναι η σωστή αντίδραση; Γιατί;
Όχι. Ότανείμαστεθυμωμένοιείναισαναέχουμεαυτότομπαλάκισταχέρια μας [Χτυπάμεέναμπαλάκιπάνω - κάτωμερικέςφορέςήρεμακαιμετά δυνατά]. Ότανχτυπάωτομπαλάκιδυνατάχάνωτονέλεγχοκαιμπορείνα χτυπήσεικάποιονήνακάνειζημιά. Έτσιγίνεταικαιόταναφήνωτοθυμόνα κυριαρχήσει. Χάνωτονέλεγχοαυτώνπουλέωκαιαυτώνπουκάνω. Έτσι όμωςπληγώνωτουςάλλουςκαιψυχικά, αλλάμερικέςφορέςκαισωματικά. Ναπούμεεδώ, ότιυπάρχουνδύοείδηέκφρασηςθυμού: Υπάρχουνοιάνθρωποι πουεκφράζουντοθυμότουςξεσπώνταςδυνατά: φωνάζουν, χτυπάνεπόρτεςκλπ. Υπάρχουνκαιάλλοιπουδενδείχνουντίποταεξωτερικά, δεναντιμιλούν, αλλάμέσα τους 'βράζουν'. Κάνουνκακέςσκέψειςγιατουςάλλουςκαιδενξεχνούναυτόπου τουςείπεήέκανεοάλλος. Είναιμνησίκακοι, φυσικάκαιοιδύοπεριπτώσειςείναι προβληματικέςκαιγιατιςσχέσειςμαςμετουςάλλουςκαιγιαεμάςτουςίδιους, την πνευματικήμαςζωή.
- Πώςμπορούμεναελέγξουμετοθυμόμας;
Δενμπορούμεναελέγξουμετοτιθαμαςπουνοιάλλοι, ήτοπώςθαμας φερθούν. Μπορούμεόμωςναελέγξουμετηδικήμαςσυμπεριφορά. Μπορούμενασυζητήσουμεγιατοπρόβλημαπουδημιουργήθηκε, βλέπονταςτοδικόμαςμερίδιοευθύνης, μπορούμεναζητήσουμεσυγνώμη. Αυτάόμωςισχύουνγιατηνφάσημετάτησύγκρουση. Συνήθωςδενέχουμε τηνψυχικήηρεμίαγιανααντιδράσουμεέτσιτηστιγμήπουθαμας ενοχλήσουν. Οθυμόςείναισανάγριοζώοπουπρέπειναδαμάσουμε. Πρέπειπρώτα -πρώτανααναγνωρίσουμεότιέχουμεαυτότοπάθος, αυτότο ελάττωμα. Γιατίπολλοίείναιαυτοίπουλένε«εγώδεθυμώνωποτέ». Προσπαθούμεναέχουμεαυτοκυριαρχία, αυτοέλεγχο. Ανκάποιακατάσταση βάζειλάδιστηφωτιάτουθυμούμας, τότεκαλόείναιναπροσπαθήσουμενα τηναποφεύγουμε. Κάποιοισυμβουλεύουνναμετράςμέχριτο 10 καιμετά νααπαντήσεις. Άλλοιλένεναπάρειςμερικέςβαθιέςανάσεςκαινασκεφτείς κάτιάλλο, ευχάριστο. Εγώόμωςθασαςπωτοπιοβασικόμυστικό: Δεν πρόκειταιναξεφορτωθείςτοθυμόσου! Ήγιανατοπωκαλύτερα: Δεν πρόκειταιναξεφορτωθείςτοθυμόσουμόνοςσου. ΕδώμόνοοΘεόςμπορεί νασεβοηθήσει. Πρέπειμεπνεύμαμετάνοιαςναπούμε«Θεέμου, έχωτο πάθοςτηςοργής. Σεπαρακαλώναμεβοηθήσειςνατοξεπεράσωκαιναμε γεμίσειςμετηνειρήνησου».
- Μπορείτενασκεφτείτεκάποιαπερίπτωσηπουναεπιτρέπεταιοθυμός;
Οθυμόςείναι 'νόμιμος' μόνοσεμίαπερίπτωση: Όταντονστρέφειςεναντίον τηςαμαρτίας. ΟΧριστόςθύμωσεότανέδιωξετουςέμπορουςαπότοΝαό. Θύμωσεόχιεμπαθώς, όπωςεμείς. Αλλάείχεαυτότοδυναμισμόκαιτην ορμήεναντίοντουκακού, εναντίωναυτώνπουστέκονταιεμπόδιοστους ανθρώπους να γνωρίσουν τον αληθινό Θεό. Οργή λοιπόν εναντίον τω παθών μας, εναντίων της αμαρτίας.
[Μοιράζουμε στα παιδιά σε δυάδες, τους δίνουμε από μια Παλαιά Διαθήκη, ένα στυλό και μια φωτοτυπία από το 'βρες τι λέει η Αγία Γραφή'. Τους δίνουμε λίγα λεπτά να συμπληρώσουν τα κενά και να τα διαβάσουν σε όλα τα παιδιά].
Κλείνοντας τους λέμε μια ιστορία από το γεροντικό:
Θέλοντας να βεβαιωθούν οι Γέροντες, αν πραγματικά ήταν τόσο ταπεινός και πράος ο Αββάς Αγάθων, όσο τουλάχιστον φημιζόταν, πήγαν μια μέρα τάχα θυμωμένοι στο κελί του και του φώναξαν:
-Εσύ είσαι ο Αγάθων, ο φαύλος και υπερήφανος;
-Ναι, Πατέρες μου, τέτοιος είμαι, αποκρίθηκε εκείνος, χωρίς καν να ταραχθεί.
-Και τολμάς να φλυαρείς και να κατακρίνεις τους αδελφούς; Εξακολούθησαν οι άλλοι.
-Δίκιο έχετε, αλλά παρακαλέστε τον Θεό να με ελεήσει, είπε πάλι ο ταπεινός Αγάθων.
-Και δε φτάνουν όλα αυτά, έγινες τώρα και αιρετικός.
-Α, όχι, αιρετικός δεν έγινα ακόμα, ύψωσε ζωηρά τη φωνή ο Αββάς, προς μεγάλη
έκπληξη των ανακριτών του.
-Για εξήγησε μας, Αγάθων, του είπαν χαμογελώντας οι Γέροντες, γιατί δέχτηκες ευχαρίστως όλες τις άλλες κατηγορίες και τούτη την τελευταία δεν θέλησες να την
παραδεχτείς;
-Καλό είναι για την ψυχή μου, και ούτε κανένα βλάπτει, να με νομίζουν οι άλλοι
φλύαρο, υπερήφανο και φιλοκατήγορο, αποκρίθηκε ο Όσιος. Αλλά να με νομίζουν αιρετικό, ζημιώνονται, και εμένα χωρίζουν από τον Κύριο μου. Οι Γέροντες θαύμασαν τη διάκριση του και παραδέχτηκαν πως είχε δίκιο.