«Ο ΧΑΛΚΙΝΟΣ ΟΦΙΣ»
ΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
(Σκοπός: Να προβάλουμε στά παιδιά τή δύναμη τοῦ Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας
καί νά τονώσουμε τήν πίστη σ΄Αὐτόν.)
Α´. Διήγηση
Γνωρίζουμε ὅλοι μας ἀπό ὅσα ἔχουμε ἀκούσει γιά τόν Ἰσραήλ , ὅτι τοὺς Ἰσραηλίτες τοὺς εἶχε εὐεργετήσει πολὺ ὁ Θεός. Αὐτοὶ ὅμως ἦταν ἄνθρωποι ἀχάριστοι. Δὲν ἐκτιμοῦσαν τὰ καλὰ ποὺ τοὺς εἶχε κάνει ὁ Θεός, οὔτε τὰ συλλογίζονταν οὔτε τὸν εὐχαριστοῦσαν, ὅπως θὰ ἦταν δίκαιο. Καὶ ἐνῶ ὁ Θεὸς τοὺς ἔριχνε κάθε μέρα τὸ μάννα, ποὺ ἦταν τροφὴ ἐξαίρετη, αὐτοὶ τὸ συνήθισαν πλέον καὶ δὲν ἔμειναν εὐχαριστημένοι. Κάποτε λοιπόν, ἐκεῖ ποὺ βρισκόταν στὴν ἀπέραντη ἔρημο, ἡ ἀχαριστία τῶν ἔφτασε σὲ τέτοιο σημεῖο, ὥστε τὰ ἔβαλαν μὲ τὸν Μωυσῆ, τὸν ἀρχηγό τους, καὶ μὲ τὸν Θεὸ ἀκόμη. Ἄρχισαν νὰ παραπονιοῦνται μὲ μεγάλες φωνὲς καὶ νὰ λέγουν στὸν Μωυσῆ:
- Τί μας ἔβγαλες ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο, τοῦ ἔλεγαν καὶ μᾶς ἔφερες σ` αὐτὴ τὴν ἐρημιὰ νὰ μᾶς πεθάνεις; Δὲν ἔχουμε ψωμί! Δὲν ἔχουμε νερό! Ἀηδιάσαμε πλέον νὰ τρῶμε κάθε μέρα ἀπ` αὐτὸ τὸ μάννα!...
Τὰ ἄκουσε αὐτὰ ὁ Μωυσῆς καὶ στεναχωρέθηκε πάρα πολύ. Θέλησε νὰ τοὺς ὑπενθυμίσει, ὅτι ὁ Θεὸς τοὺς εἶχε προστατεύσει ἕως τώρα μὲ τόση ἀγάπη, ὅτι δὲν τοὺς ἔλειψε τίποτε, ὅτι ἔπρεπε νὰ ἔχουν τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα τους στὸν Θεό, σύμφωνα μὲ τὴν πρώτη ἀπὸ τῆς δέκα ἐντολές. Ἀλλά, ποὺ νὰ ἀκούσουν αὐτοὶ τέτοια λόγια! Ξέχασαν καὶ τὸν Θεό, καὶ τὶς ἐντολές του. Τί νὰ κάνει ὁ Μωυσῆς; Καταλάβαινε ὅτι ἡ ἀχαριστία αὐτὴ καὶ τὰ παράπονα ἦταν ἁμαρτία μεγάλη καὶ θὰ εἶχε κακὰ ἀποτελέσματα.
Καὶ νά, ἐνῶ οἱ Ἰσραηλίτες εἶχαν στρατοπεδεύσει σ’ ἕνα μέρος ξαφνικὰ ἀκούγονται φωνὲς καὶ κλάματα. Κραυγὲς ἀπελπιστικὲς ἔβγαιναν ἀπ` ὅλες τὶς σκηνές. Τί συνέβαινε;
Εἶχαν παρουσιαστεῖ στὸ μέρος ἐκεῖνο φίδια φαρμακερὰ καὶ τρύπωναν στὶς σκηνὲς τῶν Ἰσραηλιτῶν. Δὲν ἦταν πέντε δέκα καὶ ἑκατό. Ἦταν χιλιάδες καὶ μυριάδες! Καί, σὰν εἶχαν διαταγή, ἄρχισαν νὰ δαγκώνουν καὶ νὰ φαρμακώνουν ὅσους εὕρισκαν μπροστά τους. Τρύπωναν παντοῦ καὶ ἔχυναν τὸ δηλητήριο στὰ ἀνθρώπινα σώματα. Ὅσοι δαγκάνονταν ἀπ` τὰ φίδια αὐτά, αἰσθάνονταν πόνους δυνατοὺς καὶ σὲ λίγη ὥρα ἔμειναν ἀναίσθητοι καὶ νεκροί! Τί ἔγινε τότε στὸ στρατόπεδο τῶν Ἰσραηλιτῶν! Θρῆνος καὶ κλαυθμὸς ἀπὸ τὴ μία ἄκρη ὡς τὴν ἄλλη. Ἐδῶ μητέρες τραβοῦσαν τὰ μαλλιά τους καὶ ἔκλαιγαν ἀπαρηγόρητα, γιατί ἔβλεπαν τὰ παιδιὰ τοὺς νεκρά.
- Τὸ παιδί μου ! Βοήθεια ! φώναζαν ἀπελπισμένες.
Ἐκεῖ πάλι παιδάκια ἦταν πεσμένα πάνω στὴ μητέρα τους ποὺ ξεψυχοῦσε μπροστὰ στὰ μάτια τοὺς ! Μικροὺς καὶ μεγάλους, κανένα δὲν λογαριάζανε τὰ φαρμακερὰ φίδια.
Οἱ Ἰσραηλίτες ἑτοίμαζαν τὴν κηδεία τῶν νεκρῶν. Ἀλλὰ ὁ νοῦς τοὺς περισσότερο ἦταν στὰ τρομερὰ φίδια. Πῶς θὰ γλύτωναν ἀπ` αὐτὰ ; Ti τρόπο νὰ βροῦνε γιὰ νὰ φυλαχτοῦν, γιὰ νὰ μὴν πεθάνουν ὅλοι ἀπὸ τὰ φίδια; Ἐπάνω στὴ λύπη τους καὶ στὸν τρόμο τοὺς θυμήθηκαν τὴν κακή τους διαγωγή. Κατάλαβαν ὅτι εἶχαν ἁμαρτήσει, ὅτι εἶχαν παραβεῖ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ καὶ γιὰ αὐτὸ τιμωροῦνται. Σκέφτηκαν ὅτι μόνο ὁ Θεὸς μποροῦσε νὰ τοὺς σώσει. Τρέχουν λοιπὸν στὸν Μωυσῆ Καὶ μὲ κλάματα τὸν παρακαλοῦν καὶ τὸν ἱκετεύουν.
- Κάναμε πολὺ μεγάλη ἁμαρτία, τοῦ λένε, γιατί γογγύσαμε ἐναντίον τοῦ θεοῦ καὶ θυμώσαμε μαζί σου. Παρακάλεσε ἐσὺ τὸν Θεὸ νὰ μᾶς συγχωρέσει καὶ νὰ μᾶς γλυτώσει ἀπὸ τὰ φίδια. Σὲ παρακαλοῦμε λυπήσου μας καὶ παρακάλεσε τὸν θερμὰ !
O Μωυσῆς δὲν χάνει καιρό. Μὲ πόνο στὴ ψυχὴ γιὰ τὴ μεγάλη ἐκείνη συμφορὰ τοῦ λαοῦ του, πηγαινεῖ νὰ προσευχηθεῖ. Καὶ μὲ ὅλη του τὴν ψυχὴ παρακαλεῖ τὸν Θεὸ νὰ βάλει τὸ χέρι του καὶ νὰ σταματήσει τὸ μεγάλο ἐκεῖνο κακό. Καὶ ὁ Θεός, σὰν ἀγαθὸς πατέρας, ἐπειδὴ εἶδε μετανόησε ὁ λαός, ἄκουσε τὴν προσευχὴ τοῦ Μωυσῆ καὶ τοῦ λέγει:
- Φτιάξε ἀμέσως ἕνα φίδι χάλκινο καὶ κρέμασε τὸ σὲ ἕνα ξύλο. Καὶ πὲς στοὺς Ἰσραηλίτες: «Καθένας ποὺ θὰ τὸν δαγκώσει φίδι, νὰ γυρίζει καὶ νὰ κυτάζει πρὸς τὸ χάλκινο αὐτὸ φίδι. Καὶ ἔτσι δὲν θὰ παθαίνει τίποτε, ἀλλὰ θὰ γίνεται καλά».
Πράγματι, σύμφωνα μὲ τὴν διαταγὴ τοῦ Θεοῦ, κατασκεύασε ὁ Μωϋσῆς ἕνα χάλκινο φίδι καὶ τὸ ἔστησε ψηλὰ πάνω σ΄ ἕνα κοντάρι. Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ἐκείνη τὸ θανατικὸ σταμάτησε. Γιατί καθένας ποὺ τὸν δάγκωνε φίδι, γύριζε ὅ,ποὺ κι ἂν ἦταν, κοίταζε τὸ χάλκινο φίδι καὶ ἔτσι σωζόταν ἀπὸ τὸν θάνατο. Τὰ κλάματα σταμάτησαν τώρα. ΄Ἔφυγε ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος. Οἱ Ἰσραηλίτες παρηγορήθηκαν καὶ ἡσύχασαν.
Β´. Ἐπεξεργασία
Ü Πῶς ὅμως τό χάλκινο φίδι συμβολίζει τό σταυρό τοῦ Κυρίου μας; Μᾶς τό ἐξηγεῖ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος· «...Καθώς ὁ Μωϋσῆς κρέμασε ἄλλοτε στήν ἔρημο, ψηλά στό ξύλο, τό χάλκινο φίδι (γιά νά τό βλέπουν οἱ ᾿Ισραηλίτες καί νά σώζονται ἀπό τά θανατηφόρα δαγκώματα), ἔτσι πρέπει νά κρεμαστεῖ ἐπάνω στό Σταυρό καί ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου (ὁ Χριστός) ὥστε καθένας πού πιστεύει σ᾿ Αὐτόν νά μή χαθεῖ στόν αἰώνιο θάνατο, ἀλλά νά ἔχει ζωή αἰώνιο».
Ü Ἐμᾶς ὅμως, ποιά θανατηφόρα φίδια μᾶς δαγκώνουν;
῎Οχι ἐκεῖνα τῆς ἐρήμου. Καθώς ὅμως περνοῦμε τό δύσκολο δρόμο τῆς ζωῆς μας, πρός τή γῆ τῆς ᾿Επαγγελίας, τή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, παραμονεύει σέ κάθε βῆμα μας, ἐκεῖνος ὁ παλαιός «ὄφις», ὁ διάβολος· μέ ὅλα τά ὄργανά του - φίδια, καί μᾶς δηλητηριάζουν! Μέ ποιό δηλητήριο;
Τήν ἁμαρτία! Καί ποιόν δέν δαγκώνουν αὐτά τά φίδια! Σέ ποιόν δέν χύνουν τό θανατηφόρο τῆς ἁμαρτίας δηλητήριο; Τί θά κάνουμε;
Νά ὁ ᾿Εσταυρωμένος Κύριός μας! ῾Υψωμένος ἐκεῖ στό Σταυρό, δηλώνει, ὅτι ἐθανάτωσε τήν ἁμαρτία. Περιμένει νά στραφοῦμε σέ Κεῖνον. Νά Τόν κοιτάξουμε μέ πίστη καί ἀγάπη σάν Σωτήρα μας.
Ü Ἐμεῖς, παιδιά χρησιμοποιοῦμε καθημερινά τή δύναμη τοῦ Τιμίου Σταυροῦ;
Ἄς μήν ξεχνᾶμε, ὅτι ἐπάνω στό σῶμα μας ὑπάρχει ἡ σφραγίδα του, ἀπό τή Βάφτισή μας. Νά φορᾶμε τό σταυρό μας. Ἄλλοι κρεμοῦν ἐπάνω τους τόσα ἄχρηστα, εἰδωλολατρικά ἤ καί γελοῖα πράγματα (πέταλα, κέρατα, σφυριά, καρφιά, σιδερικά, κορδόνια...). Γιά μᾶς ὁ σταυρός εἶναι τό βασιλικό μας σκῆπτρο καί στολίδι! ῾Ο Σταυρός! «...ἡ ὡραιότης τῆς ᾿Εκκλησίας...»!
Κάνουμε, λοιπόν, συχνά τό σταυρό μας; Νά τόν κάνουμε, μέ πίστη καί εὐλάβεια. Κάθε φορά πού τό νιώθουμε ἀνάγκη. Ἀπαραιτήτως βέβαια στήν προσευχή καί στήν ᾿Εκκλησία μας, στά σημεῖα πού πρέπει.
Νά προσθέσουμε ἀκόμα: Βγαίνεις ἀπό τό σπίτι, περνᾶς πεζός ἤ μέ αὐτοκίνητο μπροστά ἀπό ᾿Εκκλησία; Ἀρχίζεις τό διάβασμά σου; Τρῶς μαζί μέ ἄλλους στήν ἐκδρομή, στό ἑστιατόριο; Συμβαίνει κάτι ἔκτακτο; Φοβᾶσαι; Κάνε τό σταυρό σου.
ÜΞέρουν ὅμως ὅλοι οἱ Χριστιανοί νά κάνουν σωστά τό σημεῖο τοῦ Σταυροῦ; Ξέρουν τί σημαίνει ἡ εὐλογημένη αὐτή κίνηση τοῦ δεξιοῦ χεριοῦ μας;
῾Ενώνοντας τά τρία πρῶτα δάχτυλα τοῦ δεξιοῦ χεριοῦ μας, ὁμολογοῦμε τήν πίστη μας στόν ῞Ενα Θεό μας, τήν ῾Αγία Τριάδα (Πατέρα, Υἱό καί ῞Αγιο Πνεῦμα). Τά ἄλλα δύο δάχτυλα σημαίνουν, ὅτι ὁ Χριστός μας ἦλθε στή γῆ Θεός καί ῎Ανθρωπος.
Φέρνουμε τό χέρι στό μέτωπο. Συμβολίζει τόν Οὐρανό· καί προσκυνοῦμε τόν Θεό ὅπως οἱ ῎Αγγελοι, μ᾿ ὅλη τήν ἀγάπη μας καί τή δύναμη τοῦ νοῦ μας. Τοῦ ἀφιερώνουμε κάθε σκέψη μας.
Κατεβάζουμε τό χέρι στήν κοιλιά. Προσκυνοῦμε τόν Κύριο, πού γεννήθηκε σάν ἄνθρωπος γιά τίς ἁμαρτίες μας, καί Τοῦ προσφέρουμε ὅλες μας τίς ἐπιθυμίες.
Βάζουμε τό χέρι στό δεξί ὦμο πρῶτα, στόν ἀριστερό ἔπειτα. Παρακαλοῦμε τόν Κύριο νά μᾶς συγχωρήσει καί νά μᾶς βάλει στά δεξιά Του, στή Βασιλεία Του. ῎Οχι στά ἀριστερά Του σάν ἁμαρτωλούς. Τοῦ χαρίζουμε καί ὅλες τίς δυνάμεις μας. Κάθε πράξη μας.
Σκύβουμε ἔπειτα εὐλαβικά μέ τό χέρι στό στῆθος καί προσκυνοῦμε τήν Ταφή τοῦ Κυρίου μας. Τοῦ δίνουμε τήν καρδιά μας.
Σηκώνομε τό κεφάλι καί δοξάζουμε τήν ᾿Ανάστασή Του. Τοῦ ζητοῦμε νά μᾶς ἀναστήσει αἰώνια μαζί Του.
«Αὐτό σημαίνει ὁ Σταυρός», ἔλεγε ὁ ῞Αγιος Κοσμάς ὁ Αἰτωλός. (Διδ. Γ´ Τό Σημεῖον τοῦ Σταυροῦ).
Ἄς ἔχουμε λοιπόν χαρά καί καύχημά μας τό Σταυρό τοῦ Κυρίου μας. Στό δωμάτιό μας; Τήν πρώτη θέση! Αὐτόν θά φορέσουμε στολίδι μας! Θά κάνουμε τό σταυρό μας, γιά νά παίρνουμε δύναμη στόν ἀγώνα μας καί νά ὁμολογοῦμε τήν πίστη καί τήν ἀγάπη μας στό Χριστό. Στή δύναμή Του θά καταφύγουμε. Θά γονατίζουμε μπροστά Του καί μέ τήν προσευχή μας, θά ζητοῦμε τή βοήθεια καί τή χάρη τοῦ Χριστοῦ μας!
Σύνθημα:
Καύχημά μου ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ!