«ΕΛΠΙΣΟΝ ΕΠΙ ΤΟΝ ΘΕΟΝ»
ΕΙΣΑΓΩΓΗ-ΔΙΗΓΗΣΗ (Μάρκ. δ΄ 35-41)
Ὁ ἥλιος κόντευε νά δύσει. Στά ἥσυχα νερά τῆς λίμνης τῆς Γεννησαρέτ τά χρώματα τοῦ δειλινοῦ ἄφηναν γλυκές ἀνταύγειες. Σάν ζωγραφιά ἔμοιαζαν τά μικρά πλοιάρια πού ἐκείνη τήν ὥρα ξεκινοῦσαν τό ταξίδι γιά τήν ἀπέναντι ὄχθη.
Σ’ ἕνα ἀπό αὐτά τά πλοῖα εἶχε ἐπιβιβαστεῖ κι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός μέ τούς μαθητές Του. Κατάκοπος ὁ θεῖος Διδάσκαλος ἀπό τήν πολύωρη διδασκαλία καί τίς θεραπεῖες πλήθους ἀσθενῶν, ἔγειρε κάπου στό κατάστρωμα καί ἀποκοιμήθηκε. Τήν ὥρα ὅμως πού κοιμόταν, συνέβη κάτι τό συγκλονιστικό. Ξέσπασε ἀνεμοθύελλα καί τρικυμία φοβερή! Τά κύματα ὑψώνονταν πελώρια καί ἀπειλοῦσαν νά βουλιάξουν τό μικρό ψαροκάικο. Μάλιστα καθώς ἤδη εἶχε ἀρχίσει νά νυχτώνει, οἱ μαθητές, ὅπως καί ὅλο τό πλήρωμα τοῦ πλοίου, ἄρχισαν νά πανικοβάλλονται. Μέσα σέ τέτοια θαλασσοταραχή κινδύνευαν νά χαθοῦν! Ὁ φόβος καί ἡ ἀγωνία τους ἐντάθηκαν πολύ περισσότερο ὅταν διαπίστωσαν ὅτι ὅλη αὐτή τήν ὥρα ὁ Κύριος συνέχιζε νά κοιμᾶται! Τρομαγμένοι λοιπόν ἔσπευσαν νά τόν ξυπνήσουν.
—Κύριε, σῶσε μας, χανόμαστε! Κινδυνεύουμε νά βουλιάξουμε! Δέν σέ ἐνδιαφέρει καθόλου;
Πραγματικά εἶχαν τρομάξει! Δέν εἶχαν ὅμως λόγο νά φοβοῦνται τόσο πολύ καί νά ὀλιγοπιστοῦν, ἀφοῦ εἶχαν μαζί τους τόν Κύριο. Τόσα θαύματα εἶχε ἐπιτελέσει! Γι’ αὐτό καί ὁ Κύριος τούς μίλησε κάπως αὐστηρά:
—Γιατί εἶστε δειλοί καί ὀλιγόπιστοι; τούς εἶπε. Κι ἀφοῦ σηκώθηκε ὄρθιος, στράφηκε στούς ἀνέμους καί τή θάλασσα καί τούς ἐπιτίμησε μέ τόν παντοκρατορικό Του λόγο:
—«Σιώπα, πεφίμωσο», εἶπε, καί ἀμέσως ἁπλώθηκε παντοῦ γαλήνη.
Οἱ μαθητές καί ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι ἐπιβάτες πού εἶδαν τό θαῦμα, ἐντυπωσιάστηκαν. Ἤξεραν ἀπό θάλασσα καί πρώτη φορά τήν ἔβλεπαν νά γαληνεύει ἔτσι ἀπότομα. Γι’ αὐτό καί ἀποροῦσαν μέ θαυμασμό: Ἄραγε ποιός εἶναι αὐτός στόν Ὁποῖο ὑπακούουν καί οἱ ἄνεμοι καί ἡ θάλασσα;
Πράγματι ἐνισχύθηκαν πολύ οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου ὕστερα ἀπό αὐτό τό μεγάλο θαῦμα. Αὐτό πού ἔζησαν ἦταν μιά νέα ἀποκάλυψη. Μία ἀκόμη φανέρωση τῆς παντοδυναμίας τοῦ Κυρίου. Μία ἔμπρακτη ἀπόδειξη τῆς θεότητός Του. Ἀπόδειξη ὅτι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ ἀληθινός Θεός στόν Ὁποῖο πρέπει νά καταφεύγουν μέ πίστη καί νά στηρίζουν τήν ἐλπίδα τους μέ ἀσφάλεια καί βεβαιότητα. Οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου κράτησαν βαθιά χαραγμένο στή μνήμη καί στήν καρδιά τους τό θαυμαστό αὐτό γεγονός. Ἦταν ἕνα πολύ καλό μάθημα γιά τίς τρικυμίες πού ἐπρόκειτο νά περάσουν στή ζωή τους. Ἕνα μάθημα ὄχι μόνο γιά ἐκείνους ἀλλά γιά κάθε μαθητή τοῦ Χριστοῦ. Καί γιά ἐμᾶς.
ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΙΑ-ΕΦΑΡΜΟΓΗ
Ταξίδι μέσα στό πέλαγος εἶναι κι ἡ δική μας ζωή. Καί ξεκινᾶ ὁ καθένας μας μέ τό δικό του πλοῖο γιά νά διασχίσει τίς θάλασσες τοῦ κόσμου. Πόσες τρικυμίες δέν συναντοῦμε στό ταξίδι μας αὐτό!... Δυσκολίες, πειρασμοί, θλίψεις, ἀδικίες, ἀποτυχίες, ἀσθένειες, ὑψώνονται σάν ἀπειλητικά κύματα ἕτοιμα νά μᾶς καταπιοῦν...
vἌλλος καταλαμβάνεται ἀπό ἄγχος γιά τά μαθήματα καί τίς ἐξετάσεις...
vἄλλος δέν ἀντέχει τίς εἰρωνεῖες ἀπό τούς συμμαθητές του...
vἄλλος αἰσθάνεται μειονεκτικά ἐπειδή δέν ἔχει χαρίσματα πού ἔχουν οἱ ἄλλοι...
vἄλλος ἀπογοητεύεται διότι δέν μπορεῖ νά ξεπεράσει κάποιο ἐλάττωμά του...
vἄλλος νιώθει βαριά τήν ἐνοχή ἀπό τίς ἁμαρτίες καί τίς πτώσεις του...
vἄλλος ἀντιμετωπίζει οἰκογενειακά προβλήματα...
vἄλλος λυγίζει μπροστά στόν πόνο, στίς ἀσθένειες ἤ τόν θάνατο ἀγαπημένων του προσώπων...
vἄλλος...
...«σάν νά ’χαν ποτέ τελειωμό τά βάσανα καί οἱ καημοί τοῦ κόσμου»!, ὅπως ἔλεγε ὁ Ἀλ. Παπαδιαμάντης.
Πῶς νά ἀντιμετωπίσουμε αὐτές τίς καταστάσεις; Οἱ δικές μας δυνάμεις ἀποδεικνύονται πτωχές καί ἀνεπαρκεῖς. Μάλιστα, μερικές φορές νιώθουμε τόσο ἔντονη καί σφοδρή τή θαλασσοταραχή, ὥστε μᾶς κυριεύει ὁ φόβος καί ἡ ἀπογοήτευση. «Χανόμαστε!», φωνάζουμε. Καί ὅμως, δέν χανόμαστε. Στήν κρίσιμη αὐτή ὥρα ἄς μήν ξεχνοῦμε ὅτι ἔχουμε ἐλπίδα. Ἡ ἀδιάψευστη ἐλπίδα μας εἶναι ὁ παντοδύναμος Θεός μας. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός!
Γι’ αὐτό καί ὁ θεόπνευστος ψαλμωδός μᾶς προτρέπει: «Ἔλπισον ἐπὶ τὸν Θεόν» (Ψαλμ. μα΄ 6). Στήριξε τήν ἐλπίδα σου στόν Θεό! Εἶναι ὡραῖο νά ἐλπίζεις. Ἔχεις ἀναλογιστεῖ τί τεράστια δύναμη κρύβει αὐτή ἡ μία καί μόνο λέξη; ἡ ἐλπίδα;!
«ΕΛΠΙΣΟΝ...»
1. Ἀλήθεια ἔχουμε συνειδητοποιήσει πόσο σημαντικό ἀγαθό εἶναι ἡ ἐλπίδα; (...)
Ἡ ἐλπίδα δίνει ζωή στόν ἄνθρωπο καί κινητοποιεῖ τίς δυνάμεις του γιά δράση καί δημιουργία. Ὁ γεωργός κοπιάζει μέ τήν ἐλπίδα ὅτι ὁ σπόρος θά βλαστήσει καί θά φέρει καρπό... Ὁ ἐπιστήμονας ἐπιδίδεται σέ συστηματικές ἔρευνες καί μελέτες μέ τήν ἐλπίδα ὅτι θά ἀνακαλύψει κάτι νέο, θά βρεῖ τήν ἐπιθυμητή λύση... Ἡ μητέρα μέ πολλούς κόπους καί θυσίες ἀνατρέφει τά παιδιά της μέ τήν ἐλπίδα νά μεγαλώσουν καί νά τά δεῖ νά προοδεύουν στή ζωή ὡς ὥριμοι ἄνθρωποι...
Ὁ ἅγιος Νεκτάριος δίνει ἕναν πολύ ὡραῖο ὁρισμό τῆς ἐλπίδας. Γράφει: «Ἐλπίς εἶναι ἀγαθῶν προσδοκία, συμφυές παραμύθιον, ἄγκυρα τῆς ψυχῆς ἀσφαλής καί βεβαία, πίστις ἔργῳ ὁμολογουμένη». Δηλαδή, ἐλπίδα εἶναι: