Α΄ Πέτρου 1, 13 -16
Ο Απόστολος Πέτρος αφού ήδη έκαμε λόγο για τις ευεργεσίες του Θεού Πατέρα, τα παθήματα του Ιησού Χριστού και για την προσπάθεια των προφητών, οι οποίοι με τη χάρη – δύναμη του Αγίου Πνεύματος μας προετοιμάζουν να δεχτούμε το Μεσσία, γεγονότα δηλ. τα οποία απέβλεπαν όλα στην προσφορά της σωτηρίας του ανθρώπου, τώρα καλεί τους παραλήπτες της επιστολής του, δηλ. όλους εμάς, να μην αδιαφορήσουμε απέναντι όλων αυτών που έκανε για μας ο τριαδικός Θεός και φανούμε αμελείς και αχάριστοι.
Αντίθετα, μας ζητά να είμαστε νηφάλιοι, υπάκουοι και άγιοι. Δηλ. με απόλυτη ηρεμία (καθαρότητα μυαλού) και χωρίς άλλη σκέψη να ελπίζουμε μέχρι τέλους ότι θα πάρουμε τη χάρη της σωτηρίας, που μας προσφέρει ο Ιησούς Χριστός και σαν υπάκουα παιδιά (δηλ. παιδιά που δεν απειθούν, δεν κάνουν πως δεν ακούνε, για να κάνουν το δικό τους) να κοιτάμε μπροστά και να μην γινόμαστε ένα (να μη συμμορφωνόμαστε) με τις επιθυμίες που είχαμε πριν γνωρίσουμε το Χριστό (να μην συνεχίσουμε την ίδια αμαρτωλή ζωή), αλλά σύμφωνα με το παράδειγμα και την κλήση του Χριστού που μας κάλεσε και είναι άγιος να γίνουμε κι’ εμείς άγιοι.
Αλήθεια, πότε γινόμαστε τέκνα υπακοής;
Εμείς, έχουμε άραγε υπακοή; Δηλ. την ώρα που λέμε ότι αγαπούμε το Χριστό, τη μητέρα μας, τον ομαδάρχη μας, κάνουμε και υπακοή στο θέλημα τους ή στις εντολές του Χριστού; Ναι ή όχι; Αν η απάντηση είναι όχι, τολμώ να σας πω, πως τελικά δεν τους αγαπάτε.
Γιατί; Ίσως μου πείτε. Δεν μπορούμε να έχουμε δική μας γνώμη; Ακόμη δεν μπορεί να κάνει λάθος η μητέρα μας ή ο ομαδάρχης μας. Γιατί λοιπόν, σε μια τέτοια περίπτωση να υπακούσουμε; Απαντώ. Η μητέρα μας κι’ ο ομαδάρχης μπορεί να κάνουν λάθος. Ο Χριστός κάνει λάθος; Γιατί δεν υπακούμε – συμμορφωνόμαστε στις εντολές Του;
Άρα κάπου αλλού βρίσκεται το λάθος.
Ξέρετε, πολλές φορές πιστεύουμε πως με το να υπακούσουμε στο θέλημα (σκέψη)του άλλου, χάνουμε την προσωπικότητα μας. Και λέμε δεν μπορώ να έχω γνώμη, εγώ! Να ο εγωισμός!
Αλήθεια, πιστεύετε πως με την υπακοή εξαφανίζουμε τον εαυτό μας, χάνουμε την προσωπικότητα μας;
[μόνο για μεγάλους. Σας έτυχε να ερωτευτείτε; Αν ναι, γιατί κάνετε τα χατίρια της κοπέλας σας; Να σας πω. Γιατί αγαπάτε.]
Κάνετε λάθος. Υπακούμε συνήθως – σε εκείνους που αγαπάμε. – κάποτε και όταν φοβόμαστε. Δηλαδή υπακοή, δεν είναι εξαφάνιση του εαυτού μας, αλλά μεγάλωμα, άνοιγμα της καρδιάς για να χωρέσει τον άλλο με το θέλημα του.
Θυμηθείτε το Χριστό που υπάκουσε το θέλημα του Πατέρα Του μέχρι Θανάτου. Θυμηθείτε όμως και τη χαρά Του:
Αλλά δεν είναι ο ίδιος ο Χριστός που είπε, πως ευτυχισμένοι (μακάριοι)είναι οι ακούοντες και τηρούντες το λόγο Του, τις εντολές Του. Ο Θεός μας ζητά να υποτάξουμε , να εναρμονίσουμε , το θέλημα μας με το δικό Του.
Ο ίδιος ο Χριστός δήλωνε μέσω των προφητών (Π.Δ.) «Να θα έρθω και ως άνθρωπος για να κάνω, να ζήσω το Θέλημα σου, Θεέ μου.»
Η ανυπακοή οδήγησε τον άνθρωπο εκτός παραδείσου.
Ο Χριστός με την υπακοή στο θέλημα του Πατέρα οδήγησε και πάλιν τον άνθρωπο στον παράδεισο.
Η υπακοή, λοιπόν είναι δόσιμο και αυτός που δίνει παίρνει.
Θυμηθείτε την αγάπη που παίρνουν τα παιδιά όταν υπακούνε στους γονείς. Υπακοή όμως σημαίνει να κόβουμε το θέλημα μας, να απορρίπτουμε τον εγωισμό μας, για να βρίσκουμε τον εαυτό μας.
Υπακοή στο Θεό, σημαίνει αλλαγή του τρόπου ζωής. Και αυτή η αλλαγή οδηγεί τον άνθρωπο να βρει και να αναπτύξει τα πραγματικά χαρίσματα του, να βρει αυτό που του ταιριάζει.
Ας μιμηθούμε τους Ρωμαίους, τους οποίους ο Απόστολος Παύλος όταν τους γράφει τους κάνει τον καλύτερο έπαινο, όταν σημειώνει πως «την υπακοή σας στο λόγο του Θεού μαρτυρεί η Οικουμένη(Ρωμ. 16,9).