Εκκλησιαστικό γλωσσάρι

Ἱερὸς τόπος, στὸν ὁποῖο δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ εἰσέλθει. Ἄβατον μοναστήρι εἶναι ἡ Μονὴ στὴν ὁποία ἀπαγορεύεται ἡ εἴσοδος γυναικῶν καὶ ἀντιθέτως, γιὰ γυναικεῖες Μονές, στὶς ὁποῖες ἀπαγορεύεται ἡ εἴσοδος ἀνδρῶν. Ἄβατον Ἁγίου Ὄρους. Ἄβατον σὲ ἄνδρες καὶ γυναῖκες εἶναι καὶ τὸ Ἅγιo Βῆμα τῶν Ἱερῶν Ναῶν στὸ ὁποῖο πρέπει νὰ εἰσέρχονται ΜΟΝΟ ὅσοι ἔχουν εἰδικὴ ἄδεια γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν τὸ Λειτουργὸ Ἱερέα.

Τίτλος, ποὺ ἀρχικὰ χρησιμοποιήθηκε στὴν Αἴγυπτο καὶ στὴ Συρία, γι᾿ αὐτοὺς ποὺ ἐκτελοῦσαν χρέη πνευματικοῦ ὁδηγοῦ, ὅταν ὁ ἀναχωρητισμὸς ἄρχισε νὰ μεταμορφώνεται σὲ κοινόβια. Ἀναγνωριζόταν ἡ ἁγιότητα καὶ ἡ πείρα τους, εἴτε μὲ ἐκλογή, εἴτε μὲ φυσικὴ ἀναγνώριση τῆς ἀρετῆς τους, λόγω τῆς μακροχρόνιας καὶ εὐλογημένης ἀσκήσεώς τους. Ἀργότερα ὁ ὅρος ἀντικαταστάθηκε στὴν πρώτη περίπτωση (ἐκλογή) ἀπὸ τὴ λέξη «ἡγούμενος». Ἀνάλογος τῆς λέξεωςἈββᾶςὑπῆρξε ἀργότερα στὴ Ῥωσία ὁ ὅροςΣτάρετς.

Καλοῦνται οἱ ψαλμοὶ ρμη´ (148), ρμθ´ (149) καὶ ρν´ (150), ὄχι μόνο ἐπειδὴ προτάσσεται στοὺς περισσότερους στίχους αὐτῶν ἡ λέξη «αἰνεῖτε», ἀλλὰ καὶ διότι οἱ τρεῖς αὐτοὶ ψαλμοὶ εἶναι κατὰ τὸ περιεχόμενο ἕνας αἶνος καὶ ἕνας εὐχαριστήριος ὕμνος στὸν Θεό. Στὶς Ἱερὲς Μονὲς ψάλλονται, μόνοι ἢ μετὰ τροπαρίων, πανηγυρικά, στὸ τέλος τοῦ Ὄρθρου. Τὰ τροπάρια αὐτὰ σὰν ἐφύμνιο τῶν στίχων τῶν αἴνων καλοῦνταιστιχηρὰ τῶν αἴνωνἤ, κατὰ συνεκδοχή, «αἶνοι». Στοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς τῶν πόλεων, συνήθως, αὐτοὶ οἱ «αἶνοι» μόνο ψάλλονται. Ὅταν τελεῖται Ὄρθρος καθημερινῆς καὶ δὲν ὑπάρχουν τροπάρια αἴνων, ἀναγινώσκονται ἢ ψάλλονται οἱ αἶνοι (οἱ τρεῖς ψαλμοί).

Μὲ τὴ στενὴ ἔννοια εἶναι ἡ ἀμέλεια, ἡ ἀφροντισιά, ἡ ἀδιαφορία, ἡ παραίτηση ἀπὸ κάθε πνευματικὴ ἐργασία (ψαλμωδία, προσευχή, μελέτη, ἐκτέλεση κανόνα κ.λπ.) Μὲ τὴν εὐρύτερη ἔννοια εἶναι ἡ γενικὴ ψυχοσωματικὴ κατάσταση ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἀρνητικὴ τοποθέτηση τοῦ ἀνθρώπου στὴ ζωή: ἀϋπνία, ἀνορεξία, ἀπελπισία, μελαγχολία, «συγκεχυμένες» σκέψεις καὶ τάση αὐτοκαταστροφῆς.

Τριπλὸ ἀλληλούϊα, ποὺ ψάλλεται ὡς ἐφύμνιο βιβλικῶν ἢ ψαλμικῶν στίχων ἢ μετὰ τὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα. Ὅταν παρεμβάλλονται καὶ ψάλλονται καὶ οἱ δυὸ στίχοι ποὺ ὑπάρχουν (ἢ προβλέπονται, στοὺς «Ἀποστόλους» τῶν καθημερινῶν) μετὰ τὸν «Ἀπόστολον» τῶν Κυριακῶν, ψάλλεται τρεῖς φορὲς (ἐπὶ τρία).

Ἑβραϊκὴ λέξη ποὺ σημαίνει «Αἰνεῖτε τὸν Θεόν». Μπῆκε στὴ χριστιανικὴ λατρεία μαζὶ μὲ τοὺς ψαλμοὺς ἀπὸ τὴν ἰουδαϊκὴ λατρευτικὴ πράξη, π.χ. στὸν Ἑξάψαλμο, στὴ Θ´ Ὥρα, στὶς στάσεις τοῦ Ψαλτηρίου κ.λπ. καὶ ἰδιαίτερα στὶς ἀκολουθίες τῆς Μέγ. Τεσσαρακοστῆς.

Ἡ διακοπὴ τῶν σχέσεων τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό, ποὺ γίνεται μὲ λόγια, μὲ ἔργα ἢ μὲ τὴ διάνοια. Εἶναι ἡ ἀνυπακοὴ τοῦ πλάσματος πρὸς τὸν Πλάστη.

Ἑβραϊκὴ λέξη ποὺ ἔμεινε ἀμετάφραστη καὶ σημαίνει: ναί, βέβαια, μακάρι, σίγουρα, εἴθε νὰ γίνει, γένοιτο. Ὅταν κανεὶς λέειἈμήν, διακηρύσσει ὅτι θεωρεῖ ἀληθινὸ αὐτὸ ποὺ μόλις εἰπώθηκε, ἔτσι ὥστε νὰ ἐπιβεβαιώνει μία πρόταση, ἢ νὰ μετέχει, μὲ αὐτὴ τὴ λέξη, σὲ μιὰ προσευχή.

Ὁ ριη´ (118) ψαλμός. Ὀνομάστηκε ἔτσι ἐπειδὴ ἀρχίζει μὲ τὴ λέξη «Ἄμωμοι ἐν ὀδῷ...». Διαβάζεται στὸ Μεσονυκτικό, στὶς κηδεῖες καὶ στὶς Παννυχίδες.

Ἀναβαθμοὶ λέγονται οἱ δέκα πέντε ψαλμοὶ ριθ´-ρλγ´ (119-133) τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ποὺ ψάλλονταν κατὰ τὶς ἀναβάσεις τῶν Ἰουδαίων στὴν Ἱερουσαλὴμ σὲ περιπτώσεις μεγάλων ἑορτῶν. Σήμερα στὴ θέση τῶν ψαλμῶν ψάλλονται 75 τροπάρια τῶν ἀναβαθμῶν τῆς Ὀκτωήχου, τὰ ὁποῖα ὁ ὑμνωδὸς ἐῤῥανίσθη ἀπὸ τοὺς 15 ψαλμοὺς καὶ ψάλλονται στὸν Ὄρθρο κάθε Κυριακῆς (7 ἦχοι x 9 τροπάρια + ὁ πλ. τοῦ δ´ x 12 = 75 Ἀναβαθμοί). Οἱ Ἀναβαθμοὶ αὐτοὶ ἀνὰ τρεῖς ἀποτελοῦν ἕνα ἄντιφωνο (7 ἦχοι x 3 + ὁ πλ. τοῦ δ´ x 4 = 25 Ἀντίφωνα). Οἱ ὠδὲς αὐτὲς τῶν Ἀναβαθμῶν ψαλλόμενες στὶς Ἐκκλησίες συμβολίζουν τὴν ψυχικὴ ἀνάταση τῶν χριστιανῶν ὄχι στὸ Ναὸ τὸν ἐπίγειο, ἀλλὰ σ᾿ αὐτὸν τὸν ἀχειροποίητο Ναὸ τοῦ Θεοῦ, τὸν Οὐράνιο.

Περικοπὴ ἀπὸ τὰ βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀπὸ τὶς Ἐπιστολὲς (ἢ Πράξεις) καὶ τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο ποὺ διαβάζεται στὶς Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὴ Θεία Λειτουργία.

Κατώτερος Κληρικός, καθιερωμένος στὸ λειτούργημα αὐτὸ μὲ χειροθεσία Ἐπισκόπου. Εἶναι ἐπιφορτισμένος μὲ τὴν ἀνάγνωση τῶν διαφόρων ἀναγνωσμάτων (χύμα ἢ ἐμμελῶς) τῆς Λατρείας μας.

Εἶναι ἡ ἔσχατη ἐκκλησιαστικὴ ποινὴ σὲ χριστιανοὺς ποὺ παραποίησαν τὴν ἐκκλησιαστική τους συνείδηση καὶ βαρειὰ-ἀμετανόητα ἁμαρτάνουν, ἢ περιέπεσαν σὲ αἵρεση. Ἀφορισμὸς ἀνθρώπου σημαίνει ἀποκοπὴ ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴ χριστιανικὴ κοινότητα. Αἴρεται μετὰ ἀπὸ εἰλικρινὴ καὶ ἔμπρακτη μετάνοια. Ἀνάθεμα = Εἰς Θεὸν ἀνατίθημι· γιὰ τὴν τελικὴ ἀπὸ Αὐτὸν κρίση.

Ἡ μεταφορὰ τῶν λειψάνων ἑνὸς Ἁγίου στὸν τόπο ἢ στὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου.

Τὸ κατάλληλο κόκκινο κρασὶ ποὺ προσφέρεται γιὰ τὴν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας.

Μουσικὸ ἐκκλησιαστικὸ βιβλίο ποὺ περιέχει ἀναστάσιμους ὕμνους ἀπὸ τὴν Ὀκτώηχο.

Εἶναι κατ᾿ ἐξοχὴν χριστιανικὴ διδασκαλία καὶ δόγμα τῆς πίστεώς μας. Τὴν ἔκηρυξε ὁ Χριστὸς καὶ τὴν ἐπιβεβαίωσε μὲ τὴ δική Του Ἀνάσταση. Θὰ πραγματοποιηθεῖ κατὰ τὴ β´ Παρουσία τοῦ Κυρίου. Τότε οἱ νεκροὶ θ᾿ ἀναστηθοῦν γιὰ ν᾿ ἀκολουθήσει ἡ τελικὴ κρίση. Ὅσοι ἐκείνη τὴν περίοδο θὰ ζοῦν, «ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ» θ᾿ ἀποκτήσουν καὶ αὐτοὶ τὰ νέα ἀναστημένα σώματα, τὰ ὁποῖα θὰ εἶναι τὰ ἴδια, μὲ αὐτοσυνειδησία ταυτόχρονα ὅμως θὰ εἶναι καὶ ἐντελῶς καινούργια (ὅπως τοῦ Χριστοῦ μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του), φωτεινὰ καὶ λαμπρά. Ὁ ἄνθρωπος τότε θὰ γίνει ἰσάγγελος, ἐφ᾿ ὅσον στὴν τελικὴ κρίση συγκαταριθμηθεῖ μετὰ τῶν δικαίων, ὁπότε θὰ τοῦ χαριστεῖ ἡ αἰώνιος ζωή.

Λέγεται ἡ θεία Εὐχαριστία διότι ἡ θυσία ἀναφέρεται = προσφέρεται στὸν Θεό. Ἀναφορὰ ὀνομάζεται καὶ τὸ κυριότερο μέρος τῆς Θείας Λειτουργίας: ἡ Λειτουργία τοῦ Μυστηρίου. Ἀρχίζει ὅταν ἀκούγεται ἡ ἐκφώνηση: «Στῶμεν καλῶς· στῶμεν μετὰ φόβου· πρόσχωμεν τὴν ἁγίαν Ἀναφορὰν ἐν εἰρήνῃ προσφέρειν». Τελειώνει, ὅταν λέγεται τό: «Καὶ ἔσται τὰ ἐλέη τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μετὰ πάντων ὑμῶν».

Ἔνδυμα τῶν Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν, τὸ ὁποῖο καλύπτει τὸ σῶμα τοὺς πρὶν ἀπὸ τὸ ῥάσο. Λέγεται καὶ «ζωστικό».

Μικρὸ τεμάχιο ἀπὸ τὸ πρόσφορο ποὺ ἁγιάστηκε στὴν Προσκομιδή, ἢ κατ᾿ οἰκονομία μπροστὰ στὸ Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου κατὰ τὴν ψαλμωδία τοῦ «Ἄξιόν ἐστιν...» τῆς Θείας Λειτουργίας· προσφέρεται ἀντὶ τοῦ Δώρου. Παλαιότερα προσφερόταν μόνο σὲ ὅσους δὲν κοινωνοῦσαν. Τὸ τρῶμε νηστικοί. Ὅσοι κοινωνοῦν τὸ λαμβάνουν μόνοι τους καὶ τὸ τρῶνε ἀμέσως γιὰ νὰ κατέβουν μέσα τους μαζὶ μὲ αὐτὸ καὶ τυχὸν ἐναπομείναντες στὸ στόμα τοὺςΜαργαρίτες(βλ. λέξη).

Εἶναι τροπάρια ποὺ ψάλλονται ἀπὸ τοὺς δυὸ χοροὺς στὴν Ἐκκλησία κατ᾿ ἀνταπόκριση. Δυὸ γνωστὰ ἀντίφωνα τῆς Θείας Λειτουργίας εἶναι «Ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, Σῶτερ, σῶσον ἡμᾶς» καὶ «Σῶσον ἡμᾶς, Υἱὲ Θεοῦ, ὁ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν, ψάλλοντάς Σοι Ἀλληλούϊα». Στὰ Ἀντίφωνα αὐτὰ προηγοῦνται στίχοι ἀπὸ τοὺς ψαλμούς. Στὸν Ὄρθρο τῆς Κυριακῆς μετὰ τὰ Εὐλογητάρια καὶ τὴν Ὑπακοὴ ψάλλονται τὰ Ἀντίφωνα τῶν Ἀναβαθμῶν ὅπως ἀναλύθηκε προηγουμένως στοὺς Ἀναβαθμοὺς (τρία Ἀντίφωνα κάθε φορὰ x 3 τροπάρια), ἀκολουθεῖ τὸ προκείμενον καὶ ἀναγινώσκεται τὸ Ἑωθινὸ Εὐαγγέλιο.

Εἶναι ἡ ἀπελευθέρωση τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὴν ἕλξη τῶν παθῶν, ἡ ἀποδέσμευση ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Εἶναι δωρεὰ τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀγωνίζεται φιλοπόνως μὲ νηστεία, προσευχή, ἀγρυπνία, σιωπὴ καὶ ἰδιαιτέρως μὲ τὴν ταπεινοφροσύνη.

Μικρὲς ποσότητες ἀπὸ τοὺς πρώτους, καλύτερους, καρποὺς τῶν προϊόντων τῆς γῆς, οἱ ὁποῖοι προσφέρονται σὰν δῶρο εὐγνωμοσύνης καὶ εὐχαριστίας στὸν Θεό. Ἡ ἀφιέρωση στὸν Θεὸ τῶν πρώτων καρπῶν ἐξαγιάζει ὅλη τὴ συγκομιδή, γιατί τὸ μέρος ἀντιστοιχεῖ στὸ ὅλο (Ῥωμ. ια´, 16). Ἡ προσφορὰ τῶν πρωτοτόκων, τῶν ζώων καὶ τῶν ἀνθρώπων, δηλ. «πᾶν διανοῖγον μήτραν» εἶναι μία εἰδικὴ ἐφαρμογὴ τοῦ νόμου γιὰ τὶς ἀπαρχὲς (Ἐξ. κβ´, 28 ἐξ.). Στὶς 6 Αὐγούστου προσφέρονται καὶ εὐλογοῦνται στοὺς Ναοὺς τὰ σταφύλια, στὶς 14 Σεπτεμβρίου οἱ σπόροι, τὸ Πάσχα τὸ τυρὶ καὶ τὰ αὐγὰ κ.λπ.

ἢ «ἀπὸ στίχου» ἢ «τὰ τοῦ στίχου» εἶναι τροπάρια ποὺ ψάλλονται στὸν Ἑσπερινὸ μετὰ τὰ Πληρωτικὰ καὶ στὸν Ὄρθρο καθημερινῆς πρὸ τῆς ἀπολύσεως (ὅταν διαβάζονται οἱ ψαλμοὶ τῶν Αἴνων). Οἱ στίχοι ποὺ προηγοῦνται στὰ διάφορα τροπάρια διαφέρουν σὲ ποσότητα καὶ ποιότητα. Τῶν Ἀποστίχων οἱ στίχοι εἶναι συνήθως κατ᾿ ἐκλογήν, ἐνῶ τῶν στιχηρῶν τροπαρίων οἱ στίχοι εἶναι κατὰ συνέχεια ἀπὸ τὸν στιχολογούμενο ψαλμό. Τὰ Ἀπόστιχα διακρίνονται: Σὲ Ἀναστάσιμα (ἀναφερόμενα στὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου), σὲ Σταυρώσιμα (στὰ πάθη καὶ στὸ Σταυρὸ τοῦ Κυρίου), σὲ Ἀποστολικὰ (στοὺς Ἀποστόλους), σὲ Μαρτυρικά, Νεκρώσιμα καὶ Κατανυκτικὰ (ποὺ ἀναφέρονται στὶς μετὰ κατανύξεως δεήσεις μας).

Λέγονται οἱ Ἐπίσκοποι καὶ oι Ἐκκλησιαστικοὶ συγγραφεiς τοῦ Α´ καὶ Β´ μ.Χ. αἰώνα. Τρεῖς εἶναι οἱ κυρίως Ἀποστολικοὶ Πατέρες, διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων: Ὁ Κλήμης ἐπίσκοπος Ῥώμης (†101), ὁ Πολύκαρπος ἐπίσκοπος Σμύρνης († 156) καὶ ὁ Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας († 113). Ἄλλοι Ἀποστολικοὶ Πατέρες εἶναι ὁ Παπίας, ὁ Βαρνάβας, ὁ Ἑρμᾶς καὶ ὁ Φιλόθεος Βρυένιος. Οἱ περισσότεροι ὑπῆρξαν συγγραφεῖς «λόγω περιστάσεων».

Ἁγιαστικὴ πράξη καὶ τελετὴ εὐλογίας τῶν βασικῶν προϊόντων τῆς γῆς (σίτου, οἴνου καὶ ἐλαίου) σὲ ἀνάμνηση τῆς εὐλογίας τῶν πέντε ἄρτων ἀπὸ τὸν Χριστὸ (Ματ. ιδ´, 19-20). Οἱ πιστοὶ προσφέρουν τὰ δῶρα τους στὸν Χριστὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία Του τὰ εὐλογεῖ καὶ εὔχεται γιὰ τὴν πλούσια καρποφορία τους στοὺς ἑορτάζοντες καὶ σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο ἀπὸ τὸν Θεὸ ποὺ «εὐλογεῖ, ἁγιάζει καὶ τρέφει τὰ σύμπαντα». Στὸν Ἑσπερινὸ τελεῖται πρὶν ἀπὸ τὰ Ἀπόστιχα καὶ στὸν Ὄρθρο μετὰ τὴ Δοξολογία.

Ἡ ἀνανέωση τῆς ἀποφάσεως τοῦ πιστοῦ γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ θείου θελήματος μὲ περισσότερη συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς του, μετὰ ἀπὸ κάθε πτώση ἢ χαλάρωση τοῦ ζήλου καὶ τῆς ἀγωνιστικότητάς του.

Τὸ πρῶτο καὶ βασικὸ ἱερὸ Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὸ ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος ἀπαλλάσσεται ἀπὸ τὴν ἐνοχὴ τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος καὶ γίνεται μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. «Σύμφυτος» μὲ τὸ θάνατο, τὴν ταφὴ καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Σωτήρα (Ῥωμ. στ´, 3, 4, Κολ. β´, 12). Πραγματοποιεῖται μὲ τὴν τριπλὴ κατάδυση καὶ ἀνάδυση στὸ ἁγιασμένο νερὸ τῆς κολυμβήθρας ἢ τοῦ βαπτιστηρίου στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. (Ἡ κατάδυση συμβολίζει τὸ θάνατο καὶ τὴν ταφὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀνάδυση τὴν ἀνάσταση μαζί Του). Μὲ τὸ βάπτισμα ὁ πιστὸς γίνεται ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Α´ Κορ. στ´ 19), τὸ θετὸ παιδὶ τοῦ Πατέρα (Γαλ. δ´, 5 καὶ ἑξ.), ὁ ἀδελφὸς καὶ συγκληρονόμος τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ζεῖ ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ μέλλει νὰ μοιραστεῖ τὴ δόξα Του (Ῥωμ. η´, 2.9.10.17, Ἐφ. β´, 6). Τὸ ὄνομα στὸ παιδὶ δίνεται, (πρέπει νὰ δίνεται), τὴν ὄγδοη ἡμέρα ἀπὸ τὴ γέννησή του. Τὸ βάπτισμα ἀνάγκης, (τὸ ἀεροβάπτισμα), γίνεται στὸν ἀέρα, ὅταν τὸ παιδὶ κινδυνεύει νὰ πεθάνει. Ὑψώνεται τρὶς στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐνῶ προηγουμένως ἔχουμε πεῖ: «βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ τάδε». Τελεῖται ἀπὸ κάθε πιστὸ ἄνδρα ἢ γυναίκα.

Τὸ μάτιασμα τοῦ ὀλιγόπιστου ἀπὸ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ἐπηρεάζουν μὲ λόγια, μὲ ἔργα ἢ μὲ τὴ σκέψη τοὺς συνανθρώπους τους, ἐπικαλούμενοι ἀντίθεες-σατανικὲς δυνάμεις. Ἡ Ἐκκλησία παραδέχεται τὴ δυνατότητα αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων νὰ βασκάνουν συνανθρώπους τους, ἔχει εἰδικὴ εὐχὴ τὴν ὁποία διαβάζουν οἱ Ἱερεῖς (δὲν εἶναι καλὸ νὰ διαβάζεται ἀπὸ λαϊκούς) καὶ τονίζει ὅτι ὅσοι μετέχουν στὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας (Ἐξομολόγηση-Θεία Κοινωνία) δὲν προσβάλλονται, διότι εἶναι δυνατοί· τοὺς προστατεύει ὁ παντοδύναμος Θεὸς (μόνο οἱ ἀδύνατοι ὀργανισμοὶ προσβάλλονται σὲ περίπτωση ἐπιδημίας π.χ. γρίππης).

Τὸ βυσσινὶ ἢ κεραμιδὶ ὑφασμάτινο καταπέτασμα (ἢ αὐλαία) ποὺ κρέμεται στὴν Ὡραία Πύλη τοῦ Ἱεροῦ καὶ χωρίζει μαζὶ μὲ τὰ βημόθυρα τὸ Ἅγιο Βῆμα ἀπὸ τὸν κυρίως Ναό.

Τελετουργικὴ πράξη κατὰ τὴν ὁποία ἡ Ἐκκλησία παρέχει τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στοὺς νυμφευομένους. Εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἑπτὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τελεῖται μαζὶ μὲ τὴ μνηστεία (τοὺς ἀῤῥαβῶνες). Παλαιότερα ἦταν συνδεδεμένος μαζὶ μὲ τὴ Θεία Λειτουργία. Σκοπός του εἶναι ἡ πνευματικὴ ὁλοκλήρωση τῶν συζύγων (γεγονὸς ποὺ ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία) καὶ ἡ τεκνογονία. Γιὰ τοὺς πιστοὺς ὁ γάμος εἶναι «μέγα μυστήριον εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν» (Ἐφ. ε´, 12). Ἡ σχέση Ἐκκλησίας καὶ Χριστοῦ ἀποτελεῖ ζωντανὸ παράδειγμα ὑποταγῆς καὶ ἀγάπης, ποὺ πρέπει νὰ μιμοῦνται οἱ σύζυγοι. Γιὰ τὴ σύναψη Γάμου δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχουν κωλύματα (συγγενείας κ.λπ.), διότι αὐτὰ τὸν ἐμποδίζουν. Ἡ διάλυσή του εἶναι σοβαρὴ παράβαση μὲ πολλὲς συνέπειες· «ὃ οὖν ὁ Θεὸς συνέζευξεν ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω» (Μάρ. ι´, 9). Γι᾿ αὐτὸ πρὶν φθάσει κανεὶς στὸ γάμο πρέπει νὰ γνωρίσει καλὰ τί ἄνθρωπο παίρνει καὶ τί ὑποχρεώσεις ἀναλαμβάνει. Ἡ Ἐκκλησία ἐπιτρέπει τὴ διάλυσή του, χωρὶς καὶ νὰ τὴν ἐπιβάλλει, μόνο γιὰ λόγους μοιχείας. «Κατ᾿ οἰκονομία», ἀργότερα, δέχθηκε καὶ ἄλλους λόγους ποὺ πρότεινε τὸ κράτος.

Οἱ δυὸ σκαλιστὲς καὶ πολλὲς φορὲς εἰκονογραφημένες πόρτες τῆς Ὡραίας Πύλης.

Εἶναι ἡ ἡμέρα μαρτυρίου ἢ κοιμήσεως ἑνὸς Ἁγίου. Εἶναι ἡμέρα εἰσόδου του στὴν Οὐράνιο Βασιλεία-Ἐκκλησία. Οἱ Ὀρθόδοξοι αὐτὰ τὰ γενέθλια ἑορτάζουμε ποὺ συμπίπτουν μὲ τὴν ὀνομαστική μας ἑορτή, τὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου μας ποὺ φέρουμε τὸ ὄνομά του. Οἱ Προτεστάντες ποὺ δὲν ἔχουν Ἁγίους ἑορτάζουν καὶ τιμοῦν ἀνθρωποκεντρικὰ τὴν ἡμέρα γεννήσεώς τους σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο. Ἐμεῖς ζοῦμε καὶ ἑορτάζουμε θεανθρωποκεντρικά.

Ἑβραϊκὴ ὀνομασία τοῦ Θεοῦ τὴν ὁποία ἔδωσε στὸν ἑαυτό Του ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς (Ἔξ. γ´, 13-15· λδ´, 6 ἐξ.). Τὴν ἀποκάλυψε στὸ Μωϋσῆ μέσα στὴν ἔρημο καὶ στὴν ὀδύνη τῆς ἐξορίας.

Εὐλαβικὴ στάση μὲ κάμψη τῶν γονάτων κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς, σὲ ἔνδειξη ταπεινώσεως, μετανοίας καὶ συντριβῆς μπροστὰ στὸν Θεό. Καὶ ὁ Κύριος «θεῖς τὰ γόνατα προσηύχετο» (Λουκ. κβ´, 41). Γενικὴ Γονυκλισία στὴν Ἐκκλησία γίνεται στὸν Ἑσπερινό τῆς Πεντηκοστῆς (ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος). Δὲ γίνεται Γονυκλισία ἀπὸ τὸ Ἑσπέρας τοῦ Σαββάτου μέχρι τὸ ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς καὶ τὴν περίοδο τοῦ Πεντηκοσταρίου.

Εἶναι ὁ πρῶτος γραπτὸς νόμος τοῦ Θεοῦ ποὺ δόθηκε στὸ Μωυσῆ, στὸ ὄρος Σινᾶ, τρεῖς μῆνες μετὰ τὴν ἔξοδο τῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο. Λεπτομέρειες ὑπάρχουν στὰ ιθ´ καὶ κ´ κεφάλαια τῆς Ἐξόδου.

Οἱ ἑορτὲς ποὺ εἶναι ἀφιερωμένες στὸ πρόσωπο τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ.

Ἡ ἐνέργειά του νὰ διακρίνω, νὰ ξεχωρίζω τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο, σὰν προτιμότερο ἢ καταλληλότερο γιὰ τὴν περίσταση· τὸ χάρισμα τοῦ διακρίνειν ἢ προφητεύειν. Εἶναι καρπὸς τῆς βαθειᾶς ταπεινώσεως καὶ τῆς ἀπάθειας. Προϋποθέσεις γιὰ τὴν ἀπόκτησή τῆς: ἡ γνώση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ (γραπτοῦ καὶ παραδόσεως), ἡ ὀρθὴ δογματικὴ συνείδηση καὶ ἡ προσωπικὴ πνευματικὴ ἐμπειρία, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ὑποταγὴ σὲ πνευματικὸ ὁδηγό.

Ἁπλὸ ἢ ἐπισημότερο χαρτὶ διπλωμένο στὴ μέση, ὅπου γράφονται, στὴ γενικὴ πτώση, τὰ ὀνόματα ζώντων (ἀριστερά) καὶ τεθνεώτων (δεξιά). Τὸ δίνουμε μαζὶ ἢ χωρὶς Πρόσφορο στὸν Ἑσπερινό του Σαββάτου συνήθως (ἢ ἄλλης μεγάλης ἑορτῆς) στοὺς Ἱεροὺς Ναούς, γιὰ νὰ μνημονεύσει ὁ Ἱερέας τὰ ὀνόματα στὴν Ἱερὰ Προσκομιδή.

Οἱ διώξεις, τὰ μαρτύρια καὶ οἱ θάνατοι τῶν Χριστιανῶν ἀπὸ εἰδωλολάτρες ἢ ἀλλοθρήσκους Βασιλεῖς καὶ ἄρχοντες. Τὸ μυστήριο τοῦ διωγμοῦ διακρίνεται ἀπὸ τὸ μυστήριο τοῦ πόνου. Ὁ πόνος ἀποτελεῖ πρόβλημα ποὺ κτυπάει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀκόμη καὶ τοὺς δίκαιους. Ὁ διωγμὸς χτυπάει τοὺς δίκαιους, ἐπειδὴ εἶναι δίκαιοι.

Τὸ ἰδιόμελο τροπάριο, στὸ ὁποῖο προηγεῖται o στίχος «Δόξα Πατρί...». Στὸν Ἑσπερινὸ ψάλλεται μετὰ τὰ Ἑσπέρια καὶ τὰ Ἀπόστιχα. Στὸν Ὄρθρο ψάλλεται στὴ Λιτὴ καὶ στοὺς «Αἴνους» ἢ στὰ Ἀπόστιχα. Ἑωθινὸ Δοξαστικὸ ὀνομάζεται τὸ δοξαστικὸ τροπάριο τῶν «Αἴνων», ποὺ ἔχει θέμα τὸ ἀντίστοιχο εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὰ ἕνδεκα ἑωθινὰ Εὐαγγέλια.

Οἱ δώδεκα Δεσποτικὲς ἑορτὲς ποὺ ἀναφέρονται στὰ σπουδαιότερα γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου.

Πίσω ἀπὸ κάθε Δωρεὰ ἡ Ἁγία Γραφὴ μᾶς διδάσκει νὰ ἀναγνωρίζουμε μία θεϊκὴ πρωτοβουλία· «Πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ἐκ σοῦ τοῦ Πατρὸς τῶν φώτων» (Ἰακ. α´ 17). Συνεπῶς ὁ ἀνθρώπινος ἐγωϊσμὸς σφάλλει ὅταν ἰσχυρίζεται ὅτι προηγεῖται τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ. Ὅταν o ἄνθρωπος ἀποδέχεται τὴ θεϊκὴ αὐτὴ πρωτοβουλία γίνεται ἱκανὸς γιὰ μία μεγαλύτερη γενναιοδωρία ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἔτσι καλεῖται μὲ τὴ σειρά του ν᾿ ἀσκήσει καὶ αὐτὸς τὴ δωρεὰ (Α´ Ἰω. γ´ 16). «Ὅ,τι καλὸ ἔχεις ἢ ἐπιτυγχάνεις νὰ τὸ ἀποδίδεις στὸν Θεό» (Γέροντας Παΐσιος).

Ἡ περίοδος τῶν ἑπτὰ ἡμερῶν πού, ὁλόκληρο τὸ χρόνο, ἀρχίζουν ἀπὸ Δευτέρα καὶ τελειώνουν τὴν Κυριακή. Ἐξαίρεση τοῦ κανόνα αὐτοῦ ἀποτελεῖ ἡ περίοδος ποὺ ἀρχίζει τὴν Κυριακή του Πάσχα καὶ τελειώνει τὴν Κυριακή τῆς Πεντηκοστῆς. Σ᾿ αὐτὸ τὸ διάστημα ἡ ἑβδομάδα ἀρχίζει τὴν Κυριακή. Μ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο ἀριθμοῦνται οἱ ἡμέρες, οἱ Κυριακὲς καὶ οἱ ἑβδομάδες στὸ «Εὐαγγέλιο», ποὺ χρησιμοποιεῖται στοὺς Ἱ.Ναοὺς γιὰ τὴν ἀνάγνωση κάθε ἡμέρα τῶν περικοπῶν.

Τὸ τροπάριο ποὺ ψάλλεται στὰ συλλείτουργα μετὰ τὸ «Σοφία ὀρθοί», στὴ μικρὴ Εἴσοδο.

Ἡ μεταφορὰ τῶν προσκομισθέντων τιμίων Δώρων ἀπὸ τὴν Προσκομιδὴ στὴν Ἁγία Τράπεζα, κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ Χερουβικοῦ Ὕμνου.

Ἡ μεταφορὰ τοῦ Εὐαγγελίου διὰ μέσου τοῦ Ναοῦ στὴν Ἁγία Τράπεζα, κατὰ τὴν ὥρα τῆς ψαλμωδίας τοῦ γ´ Ἀντιφώνου.

Ἡ τελευταία φράση μιᾶς λειτουργικῆς εὐχῆς ποὺ λέγεται σὲ ἐμμελῆ ἀπαγγελία. Τὸ κυρίως μέρος τῆς εὐχῆς λέγεται χύμα, εἴτε μυστικῶς, εἴτε χαμηλόφωνα, εἴτε ἐκφώνως (δυνατά).

Ἡ τελευταία φράση μιᾶς λειτουργικῆς εὐχῆς ποὺ λέγεται σὲ ἐμμελῆ ἀπαγγελία. Τὸ κυρίως μέρος τῆς εὐχῆς λέγεται χύμα, εἴτε μυστικῶς, εἴτε χαμηλόφωνα, εἴτε ἐκφώνως (δυνατά).

Εἶναι ἡ καλὴ διάθεση, ἡ ἐπιδοκιμασία, ἡ εὔνοια, ἡ πλήρης εὐαρέσκεια. Ὅ,τι ἔγινε, γίνεται καὶ θὰ γίνει, λαμβάνει χώρα εἴτε «κατ᾿ εὐδοκία Θεοῦ» εἴτε «κατὰ παραχώρησή Του». Στὴν «εὐδοκία» ἐνεργεῖ ὁ Θεὸς «ἐπηρεασμένος» ἀπὸ τὴν ὑπακοὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἐνῶ στὴν «παραχώρηση» ὁ Θεὸς ὑποχωρεῖ, ἐπειδὴ «Τὸν ἐπηρεάζει» τὸ θέλημα τοῦ ἀνθρώπου (ὁ ἐγωϊσμός του). Ὅ,τι κάνει ὁ ἄνθρωπος «κατ᾿ εὐδοκία Θεοῦ» τὸν ἁγιάζει καὶ τὸν ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία. Ὅ,τι κάνει «κατὰ παραχώρηση τοῦ Θεοῦ» τὸν ὁδηγεῖ στὴ δοκιμασία ἢ στὴν ἀπώλεια τῆς σωτηρίας του, ἐὰν δὲν μετανοήσει.

Ἡ ἔκφραση εὐχῆς ἢ καλοῦ λόγου (εὐ + λόγος) σ᾿ ἀντίθεση πρὸς τὸν κακὸ λόγο, τὴν κατάρα. Πρόκειται γιὰ τὴν τελευταία ὁρατὴ χειρονομία τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴ γῆ, αὐτὴ ποὺ ἀφήνει στὴν Ἐκκλησία Του, τὸ δῶρο τῆς εὐλογίας Του (Λκ. κδ´ 50). Γι᾿ αὐτὸ προφανῶς ἀργότερα καὶ ὁ Ἀπ. Παῦλος μας συμβουλεύει: «Εὐλογεῖτε καὶ μὴ καταρᾶσθε» (Ῥωμ. ιβ´,14). Ἡ Εὐλογία προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεό, ἢ τοὺς ἀνθρώπους καὶ δέχονται τὴν Εὐλογία ὁ Θεός, οἱ ἄνθρωποι, ἡ ἄλογη καὶ ἡ ἄψυχη φύση. Ὁ ἄνθρωπος εὐλογεῖ τὸν Θεὸ μὲ τὴν ἔννοια τοῦ ὑμνεῖν, τοῦ δοξολογεῖν καὶ τοῦ μακαρίζειν τὸν Θεό. Ἡ Εὐλογία ἔχει μεγάλη δύναμη καὶ ἐπίδραση· φέρει χαρά, εὐτυχία, ἐπάρκεια, γονιμότητα, ἐνῶ ἡ κατάρα στέρηση, δυστυχία, συμφορά. Στὴ Θεία Λειτουργία ἡ Εὐλογία τοῦ Θεοῦ μεταδίδεται στοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὸ Λειτουργὸ μὲ τὴ σταυροειδῆ κίνηση τοῦ χεριοῦ ἢ τοῦ σταυροῦ εὐλογίας. Τὸ ζητούμενο στὴ ζωὴ τοῦ πιστοῦ εἶναι ἡ Εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐξασφαλίζεται μὲ τὴν ταπεινὴ ἐκτέλεση τοῦ θελήματός Του. Ὁ εὐλογημένος ἄνθρωπος ἀποκαλύπτει τὴν ἀνεξάντλητη μεγαλοδωρία τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς ἀναφαίρετες δωρεὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εὐλογία λέγεται καὶ ἡ Προσφορά, τὸ Ἀντίδωρο καὶ ὅ,τι κανεὶς προσφέρει μὲ τέτοια διάθεση.

Ἡ Εὐσέβεια θεωρεῖται ἀπὸ τοὺς σύγχρονούς μας σὰν μία πιστότητα καὶ ἀκρίβεια στὴν ἐκτέλεση τῶν θρησκευτικῶν μας καθηκόντων, ποὺ συχνὰ περιορίζονται στὶς ἀσκήσεις εὐσέβειας καὶ μάλιστα ὁρισμένες ἡμέρες καὶ ὦρες τοῦ 24ώρου. Στὴν Ἁγία Γραφὴ ἡ Εὐσέβεια ἀκτινοβολεῖ περισσότερο: περιλαμβάνει ἀκόμη τὶς σχέσεις τοῦ ἀνθρώπου μὲ τοὺς συνανθρώπους του. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ κατ᾿ ἐξοχὴν «εὐσεβής» ὡς ἐκτελῶν πάντοτε τὸ θέλημα τοῦ Πατρὸς καὶ στὸ πρόσωπό Του ἡ Εὐσέβεια τοῦ Χριστιανοῦ βρίσκει τὴν πηγὴ καὶ τὸ πρότυπό της. Αὐτὸν μιμοῦνται τὰ πρόσωπα ποὺ ἀναφέρονται στὰ χωρία (Λουκ. Β´, 25· Πράξ. β´, 5· ι´, 2· κβ´, 12 καὶ η´, 2), ἡ λατρεία τους ἐμπνέεται ἀπὸ υἱϊκὸ πνεῦμα πρὸς τὸν Θεὸ (Γαλ. δ´, 6) καὶ ἡ δικαιοσύνη τους εἶναι «πίστις δι᾿ ἀγάπης ἐνεργουμένη» (Γαλ. ε´, 6). Τέτοια εἶναι ἡ ἀληθινὴ χριστιανικὴ Εὐσέβεια καὶ ἔχει δυὸ χαρακτηριστικά: Πρῶτον, ἐλευθερώνει τὸν πιστὸ ἀπὸ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸ χρῆμα (ἡ ψεύτικη Εὐσέβεια εἶναι ἄπληστη στὸ κέρδος) καὶ δεύτερον, δίνει τὴ δύναμη νὰ ὑπομένει ὁ ἄνθρωπος τοὺς διωγμοὺς (εἰρωνεῖες, πιέσεις, διώξεις κ.λπ.), ποὺ εἶναι o κλῆρος αὐτῶν ποὺ θέλουν νὰ ζήσουν εὐσεβῶς (Β´ Τιμ. γ´, 12). Ἔτσι ὁ ἀληθινὰ εὐσεβὴς Χριστιανὸς μιμεῖται τὸν Χριστὸ καὶ ἔτσι ἀποκαλύπτει στοὺς ἀδελφούς του τὸ πρόσωπο τοῦ οὐρανίου Πατέρα μας.

Τὸ 44 π.Χ. ἄρχισε νὰ ἰσχύει τὸ Ἰουλιανὸ Ἡμερολόγιο. Βάσει αὐτοῦ ἡ Α´ Οἰκ. Σύνοδος καθόρισε τὸν ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα. Τὸ ΙΣΤ´ αἰ. καθιερώθηκε τὸ Γρηγοριανὸ Ἡμερολόγιο, ἀπὸ τὸν Πάπα Γρηγόριο τὸν ΙΓ´ τὸ ὁποῖο σταδιακὰ υἱοθετήθηκε ἀπὸ τὰ διάφορα κράτη. Τὸ νέο Ἡμερολόγιο, ἡ Ἑλλάδα τὸ καθιέρωσε τὸ 1923 καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας τὸ Μάρτιο τοῦ 1924. Ἕνα τμῆμα τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας παρέμεινε πιστὸ στὸ παλαιὸ Ἡμερολόγιο, τὸ Ἰουλιανό. Αὐτοὶ εἶναι οἱ λεγόμενοιπαλαιοημερολογίτες, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν «κοινωνίαν» μὲ καμμία Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία, ἐνῶ θὰ μποροῦσαν νὰ ἔχουν, ὅπως ἔχει τὸ Ἅγιον Ὄρος, τὸ ὁποῖο, παρ᾿ ὅτι ἀκολουθεῖ τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο, «κοινωνεῖ» καὶ μὲ τὴν Ἑλληνικὴ καὶ μὲ τὶς λοιπὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Τὸ χειρότερο ὅμως μὲ τοὺς παλαιοημερολογίτες εἶναι ὅτι καὶ μεταξύ τους δὲν ἔχουν «κοινωνίαν», ἐφ᾿ ὅσον ἔχουν τεμαχιστεῖ σὲ πολλὲς αὐτοκέφαλες παρατάξεις, μερικὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἔχουν ἀλληλοαφοριστεῖ καὶ ἐπιπλέον ἔχουν ἕνα φανατισμὸ ξένο πρὸς τὸ πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας γιὰ ἕνα ζήτημα μάλιστα (τῆς διαφορᾶς τῶν 13 ἡμερῶν), τὸ ὁποῖο δὲν εἶναι δογματικό.

Τὸ φαινόμενο τοῦ χωρισμοῦ τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸ σῶμα. Ὑπάρχει καὶ ὁ λεγόμενος «θάνατος» τῆς ψυχῆς, ποὺ σημαίνει χωρισμὸ τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ Θάνατος εἶναι συνέπεια τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, διότι ὁ ἄνθρωπος, ποὺ δημιουργήθηκε μὲ τὴ δυνατότητα τῆς ἀθανασίας, σταδιακὰ θὰ τὴν ἀποκτοῦσε, ἐὰν δὲν παρήκουε τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ, ὁπότε δὲ θὰ γνώριζε θάνατο. Ἔτσι, μόνος του ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸ φῶς τῆς Ζωῆς καὶ ζοῦσε στὸ σκοτάδι τοῦ θανάτου, στὸν πόνο, στὸ μόχθο, στὴ φθορά. Ἐὰν ζοῦσε ἐπ᾿ ἄπειρον (καὶ δὲν πέθαινε), ἡ ζωή του μ᾿ αὐτὲς τὶς συνθῆκες θὰ ἦταν κυριολεκτικὰ ἕνα μαρτύριο καὶ μιὰ αἰώνια καταδίκη. Γι᾿ αὐτὸ ὁ θάνατος θεωρεῖται καὶ εἶναι εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. Μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ὁ Θάνατος ὀνομάζεται ὕπνος· κάποια ἡμέρα ὅλοι oι κεκοιμημένοι (oἱ νεκροί) θὰ ξυπνήσουν (βλ. Ἀνάσταση τῶν νεκρῶν).

Εἶναι ἡ βουλητικὴ δύναμη τῆς ψυχῆς μας ἢ τὸ ἀντικείμενο στὸ ὁποῖο συγκεντρώνεται ἡ βούλησή μας. Ἡ ἐλεύθερη βούληση εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ βασικὰ χαρακτηριστικά του «κατ᾿ εἰκόνα» πού, μετὰ τὴν πτώση τῶν πρωτοπλάστων, ὑποδουλώθηκε στὸ διάβολο. Μετὰ τὴν ἀπόλυτη ὅμως ὑποταγὴ τοῦ ἀνθρώπινου θελήματος τοῦ Θεανθρώπου στὸ θέλημα τοῦ Πατρός, ἀποκαταστάθηκε ἡ «πεπτωκυΐα» βούληση στὸ «κατὰ φύσιν». Ἀπὸ τότε ἡ συμφωνία τῆς ἀνθρώπινης βουλήσεως μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ «ἐν Χριστῷ», ἀπελευθερώνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ διαβόλου καὶ τῆς διεστραμμένης ἐλευθερίας του. Ἡ Πατερικὴ πείρα χαρακτήρισε τὸ θέλημα τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου, σὰν χάλκινο τεῖχος ποὺ χωρίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἀγώνα (τοῦ ἀνθρώπου) γιὰ τὴν ἐκκοπὴ τοῦ ἰδίου θελήματος, σὰν μαρτύριο καὶ σταυρό. Ὁ ἀγώνας αὐτὸς ἀποτελεῖ βασικὸ στοιχεῖο τῆς ὀρθόδοξης πνευματικότητας. Διότι ὅταν κανεὶς ἱκανοποιεῖ τὸ θέλημά του, ἀρχικὰ ἀπολαμβάνει τὴν τέρψη τῆς ἡδονῆς, ἡ ὁποία ὅμως εἶναι ἐφήμερη, παραπλανητικὴ καὶ καταλήγει γρήγορα σὲ ἀπογοήτευση καὶ πίκρα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ἐκκοπὴ τοῦ θελήματος ἀξιολογεῖται περισσότερο ἀπὸ τὴ νηστεία καὶ τὴν προσευχή, oἱ ὁποῖες χωρὶς τὴν ὑπακοὴ αὐξάνουν τὸν ἐγωκεντρισμὸ καὶ ἐνισχύουν τὴ φιλαυτία. Αὐτὸς ποὺ ἐπιμένει στὸ θέλημά του ἔχει μεγάλη ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτό του καὶ δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίσει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. «Ἐὰν συνταιριαστεῖ τὸ δικαίωμα μὲ τὸ θέλημα εἶναι θάνατος, μεγάλος κίνδυνος, μεγάλος φόβος. Τότε πέφτει ἐντελῶς ὁ ἄθλιος ἄνθρωπος».

Οἱ ἑορτὲς ποὺ εἶναι ἀφιερωμένες στὸ πρόσωπο τῆς Θεομήτορος, τῆς Παναγίας: Γενέσιο, Εἰσόδια, Εὐαγγελισμός, Ὑπαπαντή, Σύλληψη Ἁγίας Ἄννης, Κοίμηση.

Λειτουργικὸ βιβλίο ποὺ περιέχει 56 ἀσματικοὺς κανόνες στοὺς ὀκτὼ ἤχους, ἀφιερωμένους στὴ Θεοτόκο. Ψάλλονται συνήθως στὰ Μοναστήρια μετὰ τὸν Ἑσπερινό, κάθε ἡμέρα (ἐκτὸς Μ. Ἑβδομάδας, Διακαινησίμου καὶ Δωδεκαημέρου).

Τροπάριο ποὺ ἐγκωμιάζει τὴ Θεοτόκο καὶ κατακλείει τὶς ὁμάδες τῶν τροπαρίων ἢ τὶς ὠδὲς τῶν κανόνων μὲ στίχο τὸ «Καὶ νῦν καὶ ἀεί...».

Εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔχει ἀῤῥωστημένες θρησκευτικὲς ἀντιλήψεις. Παρουσιάζει προσκόλληση σὲ τύπους καὶ φανατισμό. Ὅταν προχωρήσει τὸ κακὸ γίνεται ψυχικὴ ἀῤῥώστεια, ἡ ὁποία ὀνομάζεται «θρησκοληψία».

Εἶναι κάθε ἁγιαστικὴ πράξη (τελετὴ ἢ εὐχή) τοῦ Κληρικοῦ ποὺ γίνεται κατὰ τὴν ἄσκηση τοῦ ἔργου τῆς Λατρείας ἢ βάσει τοῦ Εὐχολογίου. Ἡ πράξη αὐτὴ προσλαμβάνει χαρακτήρα μυστηριακὸ ἢ συμβολικὸ καὶ μὲ ὁρατὸ σημεῖο (τὴ συγκεκριμένη ἁγιαστικὴ πράξη), ἡ ἀόρατη χάρη τοῦ Θεοῦ κοινωνεῖται ἀπὸ τὸν πιστὸ («ἐκχεῶ ἀπὸ τοῦ Πνεύματός μου ἐπὶ πᾶσαν σάρκα» Πρ. β´, 17). Μὲ τὴ στενὴ ἔννοια οἱ ἁγιαστικὲς πράξεις διακρίνονται τῶν Μυστηρίων κατὰ τὸ ὅτι μὲ τὰ τελευταῖα ποὺ εἶναι θεοσύστατα, τὰ δῶρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος παρέχονται ἀσφαλῶς καὶ μὲ τὴ μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνῶ οἱ ἁγιαστικὲς πράξεις, ποὺ ἔχουν συσταθεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, εἶναι, γενικά, προαιρετικὲς καὶ oι περισσότερες ἔχουν ἰδιωτικὸ χαρακτήρα, σὲ ἀντίθεση μὲ τὰ Μυστήρια.

Ἡ μεταβολὴ σὲ ἅγιο κάποιου ἀντικειμένου. Εἰδικώτερα Καθαγίασις λέγεται ἡ μεταβολὴ τῶν τιμίων Δώρων σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ κατὰ τὴν τέλεση τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

Ἡ μεγαλύτερη ποινὴ ποὺ ἐπιβάλλεται στοὺς κληρικοὺς τῶν τριῶν βαθμῶν. Ὁ τιμωρούμενος ἐπανέρχεται στὴν τάξη ἀπὸ τὴν ὁποία προῆλθε (λαϊκὸς ἢ μοναχός).

Τοῦ Ψαλτηρίου. -Τροπάριο ποὺ ψάλλεται μετὰ τὴν ἀνάγνωση (ἢ μὴ) τοῦ Ψαλτηρίου κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ὁποίου ὁ λαὸς κάθεται. Κάθισμα ὑπάρχει καὶ μετὰ τὴν γ´ ᾠδή. Τὰ Καθίσματα εἶναι ποικίλου περιεχομένου.

Δοχεῖο μὲ ῥοδόσταγμα γιὰ ῥαντισμὸ τῶν εἰκόνων, τοῦ ἐπιταφίου κ.λπ.

Κανόνας τῆς Ἁγίας Γραφῆς: Ἡ συλλογὴ ἢ ὁ κατάλογος τῶν βιβλίων τῆς Π. καὶ Κ. Διαθήκης ποὺ ἀναγνωρίστηκαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία σὰν θεόπνευστα, αὐθεντικὰ καὶ γνήσια.

Τὰ ὀστᾶ τῆς κεφαλῆς ἑνὸς Ἁγίου.

Ἡ ἐπιγραφὴ ποὺ διαβάζεται καὶ ἀπὸ τὶς δυὸ πλευρὲς ὅμοια, π.χ. ΝΙΨΟΝΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗΜΟΝΑΝΟΨΙΝ.

Τὸ τεμάχιο τοῦ πρόσφορού τῆς Προσκομιδῆς, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ὁ Λειτουργὸς ἐξάγει τὶς μερίδες ζώντων καὶ τεθνεώτων. Παλαιότερα Κατακλαστὸν ὀνομαζόταν τὸ ἀντίδωρο, λόγω ἐτυμολογίας· κατακλάω = τσακίζω, κόβω σὲ μικρὰ τεμάχια. Σήμερα Κατακλαστὸν λέγεται καὶ τὸ τεμάχιο τοῦ προσφόρου, τὸ ὁποῖο ἐμποτίζεται στὸ νάμα καὶ τὸ τρώγουν μετὰ τὴ θεία Μετάληψη οἱ Κληρικοὶ ἐντὸς τοῦ Ἱεροῦ (παλαιότερα ἐδίδετο καὶ στοὺς λαϊκούς).

Τὸ νὰ κατηγορεῖ κανεὶς τὸ συγκεκριμένο ἄνθρωπο λέγοντας ὅτι αὐτὸς εἶναι π.χ. ψεύστης ἢ πόρνος κ.λπ.

Τὸ νὰ διαδίδει κανεὶς μὲ λόγια τὶς ἁμαρτίες καὶ τὰ σφάλματα τοῦ πλησίον του καὶ νὰ λέει ὅτι ὁ τάδε εἶπε π.χ. ψέματα, πόρνευσε κ.λπ.

Κατάργηση τῆς νηστείας σύμφωνα μὲ τὸ τυπικό τῆς Ἐκκλησίας: Κατάλυση οἴνου καὶ ἐλαίου, Κατάλυση ἰχθύος, Κατάλυση εἰς πάντα. Στὸ διάστημα αὐτὸ τρώγεται ὅ,τι καθορίζεται ἀπὸ τὰ σχετικὰ βιβλία. Ὅταν ὁ Διάκονος ἢ ὁ Λειτουργὸς Ἱερέας στὴν Ἁγία Πρόθεση τρώει τὰ ὑπόλοιπα τοῦ Ἁγίου Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Κυρίου ποὺ ἀπέμειναν στὸ Ἅγιο Ποτήριο μετὰ τὴ Μετάληψη τῶν πιστῶν, λέμε ὅτι κάνει κατάλυση ἢ καταλύει (στὸ διάστημα αὐτὸ ὁ καταλύων τὸ Ἅγιο Ποτήριο δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ὁμιλεῖ).

Ἰδιόμορφο θυμιατήριο χειρὸς χωρὶς ἁλυσίδες. Μ᾿ αὐτὸ θυμιατίζουν τὸ Ἱερό, τὶς Εἰκόνες καὶ τοὺς πιστοὺς στὶς ἀκολουθίες συνήθως τῶν Μεγάλων Ὡρῶν καὶ τὴ Μ. Τεσσαρακοστή.

Ὁ θόλος ἢ ὁ οὐρανὸς ποὺ καλύπτει -ὅπου ὑπάρχει- τὴν Ἁγία Τράπεζα.

Ἡ Κιβωτὸς τῆς Διαθήκης ἦταν ἕνα ὁρατὸ σημεῖο τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στὸ Ἰσραήλ. Ἦταν ἕνα κιβώτιο διαστάσεων 1,25 x 0,75 x 0,75 μ. ὅπου φυλάσσονταν οἱ πλάκες μὲ τὶς δέκα ἐντολές, ποὺ ἔλαβε ὁ Μωϋσῆς στὸ ὄρος Σινᾶ. Ἡ Κιβωτὸς τῆς Διαθήκης, κάτω ἀπὸ τὴ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου, ἦταν τὸ κινητὸ Ἱερὸ μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς τῆς Διαθήκης ἦταν παρών, προστάτευε τοὺς Ἱερεῖς, τοὺς ὁδηγοῦσε, τοὺς γνώριζε τὸν λόγο Του καὶ ἄκουε τὶς προσευχές τους.

Τὸ σῶμα τῶν Κληρικῶν τῆς Ὀρθ. Ἐκκλησίας. Διακρίνεται σὲἈνώτερο Κλῆρο: Διάκονος, Πρεσβύτερος, Ἐπίσκοπος καὶ σὲΚατώτερο Κλῆρο: Ὑποδιάκονος, Πρωτοψάλτης, Ἱεροψάλτης, Λαμπαδάριος (ἀριστερὸς ψάλτης), Ἀναγνώστης, Νεωκόρος κ.λπ.

Τὸ ἡμικύκλιο ποὺ σχηματίζεται στὸ Ἅγιο Βῆμα πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα.

Ὁ ὕμνος ποὺ ψάλλεται ὅταν κοινωνοῦν οἱ πιστοί.

Τὸ νεκροταφεῖο. Ἐπειδὴ κατὰ τὴ Β´ Παρουσία τοῦ Κυρίου ὅλοι οἱ νεκροὶ θὰ ἀναστηθοῦν, ὁ θάνατος θεωρεῖται ὕπνος καὶ ἑπομένως ὁ χῶρος ὅπου ἐνταφιάζονται οἱ Χριστιανοὶ ὀνομάζεται Κοιμητήριο.

Ἡ λόγω ἐγωϊσμοῦ μὴ ἀνταπόκριση τῆς ἀνθρώπινης ἀγάπης στὴ Θεία ἀγάπη. Σημαίνει καὶ τιμωρία μὲ τὴν ἔννοια τῆς αὐτοτιμωρίας. Συνοδεύεται ἀπὸ πόνο καὶ μοναξιά, σ᾿ ἀντίθεση μὲ τὸν Παράδεισο, ποὺ σημαίνει κοινωνία-ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους.

Βυζαντινὴ ὀνομασία τοῦ βρασμένου σιταριοῦ, ποὺ περιέχει καὶ ξηροὺς καρπούς. Ἡ προσφορὰ κολλύβων συνδέεται μὲ τὴν ἀρχαία συνήθεια τῶν Ἀπαρχῶν καὶ γίνεται στὴ μνήμη ἑορταζομένων Ἁγίων, ὁπότε εὐλογοῦνται ἀπὸ τὸ Λειτουργὸ μὲ μία ὡραιότατη εὐχὴ (μνημονεύονται καὶ οἱ προσφέροντες αὐτὰ καὶ ἐκεῖνοι γιὰ τοὺς ὁποίους προσφέρθηκαν) καὶ στὴ μνήμη τῶν κεκοιμημένων μας, ὄχι μόνο στὰ Ψυχοσάββατα, ἀλλὰ καὶ σ᾿ ἄλλες τακτικότερες ἡμέρες ὑπὲρ τῶν ψυχῶν τῶν συγγενῶν μας. Τὸ σιτάρι συμβολίζει τὴν Ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Ὅπως δηλαδὴ συμβαίνει μὲ τὸ σιτάρι ποὺ θάπτεται στὴ γῆ καὶ τὴν Ἄνοιξη φυτρώνει, ἔτσι θὰ γίνει καὶ μὲ τοὺς κεκοιμημένους.

Ἡ εἴσοδος ἑνὸς Λαϊκοῦ (ἄνδρα ἢ γυναίκας) στὴν τάξη τῶν Μοναχῶν γίνεται μὲ «κουρά», δηλαδὴ μὲ τελεία ἀποκοπὴ τῶν μαλλιῶν, σὲ ἔνδειξη τελείας ἀφοσιώσεως στὸν Θεό. Σήμερα συμβολικὰ κόβονται σταυροειδῶς ὀλίγα μαλλιά, ἀπὸ τέσσερα σημεῖα τῆς κεφαλῆς του. Στὴν ἀρχή, μετὰ ἀπὸ καθορισμένη δοκιμασία γίνεται ῥασοφορία (διαβάζονται δυὸ μόνο εὐχὲς καὶ ὁ εἰσερχόμενος Μοναχὸς ἐνδύεται τὸ χιτώνα καὶ τὸ μοναχικὸ σκοῦφο) καὶ μετὰ ἀπὸ ὁρισμένα εὐδόκιμα χρόνια γίνεται ἡ κουρὰ ἢ ἡ ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Σχήματος. Καὶ oι δυὸ «κουρές» γίνονται μὲ Χειροθεσία ἀπὸ Ἐπίσκοπο ἢ Πρεσβύτερο (συνήθως Μεγαλόσχημο).

Ἡ ἐτήσια σειρὰ τῶν Ἀναγνωσμάτων τῆς Κυριακῆς (Ἑωθινῶν Εὐαγγελίων, Ἀποστόλων καὶ Εὐαγγελίων). Κυριακοδρόμιον λέγεται καὶ τὸ βιβλίο ποὺ περιέχει κηρύγματα στὰ ἀνωτέρω ἀναγνώσματα.

Τὸ κόκκινο ὕφασμα ποὺ μᾶς βοηθάει νὰ μεταλαμβάνουμε χωρὶς τὸν κίνδυνο νὰ πέσει κάτω (ἀπὸ κάποια ἀπροσεξία) ἡ θεία Κοινωνία. Ἐὰν πιάνουμε σωστὰ τὸ Μάκτρον (μὲ τὰ δυὸ χέρια καὶ κάτω ἀπὸ τὸ πηγούνι μας) οἱ Μαργαρίτες (στὴν περίπτωση τῆς ἀπροσεξίας) θὰ πέσουν πάνω σ᾿ αὐτὸ καὶ ὄχι στὸ δάπεδο.

Ἐλάχιστο τεμάχιο-ψίχουλο ἀπὸ τὸν Ἀμνό, τὸ Σῶμα τοῦ Κυρίου, τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ ἀποσπαστεῖ καὶ νὰ παραμείνει στὸ στόμα μας μετὰ τὴ Θεία Μετάληψη, εἴτε στὸ Ἀντιμήνσιο μετὰ τὴ συστολή, εἴτε καὶ στὸ Μάκτρο μετὰ τὴ Θεία Μετάληψη ἢ τὴν κατάλυση. Χρειάζεται μεγάλη προσοχὴ ἀπ᾿ ὅλους μήπως παραπέσει ὁπουδήποτε κάποιος Μαργαρίτης ἀπὸ ἀπροσεξία.

Ἀρχίζουν συνήθως μὲ τὴ λέξη «μεγάλυνον». Μ᾿ αὐτὰ προτρέπονται οἱ πιστοὶ νὰ ἀνυμνήσουν τὸν Κύριο ἢ τὴν Παναγία ἀπὸ καρδίας ἢ νὰ ἐγκωμιάσουν τὸν Ἅγιο.

Παλαιὰ ἔτσι λεγόταν ὁ τάφος κάποιου Μάρτυρος, ἀλλὰ καὶ ὁ τρόπος θανάτου τοῦ Μάρτυρος: Ἀκρωτηριασμός, Ἁλυσόδεμα, Ἀπαγχονισμός, Ἀποκεφαλισμός, Βρασμὸς σὲ καζάνι μὲ πίσσα ἢ ἀσβέστη, Ἐξάρθρωση σκελῶν, Καλάμια στὰ νύχια, Κατασπάραξη ἀπὸ ἄγρια θηρία, Κάψιμο μὲ πυρακτωμένα σίδερα, Κρέμασμα μὲ σχοινιά, Λιθοβολισμός, Μαστίγωση, ξυλοδαρμὸς μὲ ῥόπαλα, Ξύσιμο σαρκῶν μὲ ξυστῆρες, Περιλούσιμο μὲ καυτὸ λάδι ἢ μολύβι, Πνιγμὸς μέσα σὲ σάκκο μὲ φίδια, Πυρπόληση, Πείνα, Δίψα, Σούβλισμα, Σταύρωση, Τηγανισμός, Τύφλωση, Φυλάκιση κ.ἄ. Μαρτύριο σημαίνει καὶ μαρτυρία ἢ ὁμολογία.

Ἡ τομὴ τοῦ Ἁγίου Ἄρτου σὲ τέσσερα τεμάχια πρὶν ἀπὸ τὴ Θεία Κοινωνία (μετὰ τὸ «Τὰ Ἅγια τοῖς ἁγίοις»).

Μικρὰ τεμάχια ἢ ψίχουλα ποὺ κόβονται ἀπὸ τὴν προσφορὰ στὴν Προσκομιδὴ πρὸς τιμὴ τῆς Παναγίας, τῶν Ἁγίων, τῶν ζώντων καὶ τῶν κεκοιμημένων.

Ἡ μεταφορὰ Ἁγίων Λειψάνων μετὰ τὴν Ἀνακομιδή τους σὲ νέα θέση (καταλληλότερη ἢ ἀσφαλείας).

Ἡ μεταφορὰ τῆς Παναγίας ἀπὸ τὸν τάφο στὸν οὐρανό, στὴν οὐράνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ποὺ σημαίνει Ἀνάσταση καὶ Ἀνάληψή της.

Τὸ ἁγιασμένο ἔλαιο μὲ τὰ 40 μυρωδικὰ ποὺ καθαγιάζεται τὴ Μ. Πέμπτη στὸν Πατριαρχικὸ ναὸ μὲ εἰδικὴ τελετὴ καὶ διανέμεται σὲ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Μ᾿ αὐτὸ γίνεται ἡ χρήση τοῦ νεοβαπτισμένου κατὰ τὴν τέλεση τοῦ Μυστηρίου τοῦ Χρίσματος. Τὸ μεῖγμα συμβολίζει τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἡ ἄχρονη περίοδος ποὺ θ᾿ ἀρχίσει μὲ τὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, δηλ. ἡ Αἰωνιότητα. Αὐτὴ θὰ εἶναι καὶ ἡ ὁλοκλήρωση τοῦ δημιουργικοῦ ἔργου τοῦ Θεοῦ (7 δημιουργικὲς μέρες + 1 = 8). Τὸ ἑπταδικὸ σύστημα τῶν ἑπτὰ ἡμερῶν ἔσπασε μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἔγινε τὴν πρώτη ἡμέρα μετὰ τὸ Σάββατο (7+1=8), δηλ. τὴν Κυριακή, ποὺ θεωρεῖται 8η Ἡμέρα. Μ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο περάσαμε στὴν ἡμέρα τῆς αἰωνιότητας, ἡ ὁποία θὰ γίνει πραγματικότητα μὲ τὴν κοινὴ Ἀνάσταση. Κάθε Κυριακὴ στὴ Θεία Λειτουργία συμμετέχουμε στὴν «Εὐλογημένη Βασιλεία» τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ προαπολαμβάνουμε τὴ ζωὴ καὶ τὴ χαρὰ τῆς ἔνδοξης Αἰωνιότητας, τῆς πραγματικῆς Ὀγδόης Ἡμέρας.

Ἡ μικρὴ παρέκκλιση ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη ἐφαρμογὴ ἑνὸς ἱεροῦ Κανόνα (καὶ ὄχι ἡ κατάργησή του), ποὺ γίνεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Διοίκηση ἢ τὸν Πνευματικό, γιὰ τὴν ψυχικὴ ὠφέλεια καὶ βοήθεια τοῦ συνόλου τοῦ Πληρώματος ἢ ἑνὸς μέλους τῆς Ἐκκλησίας.Θεία Οἰκονομία, ὀνομάζεται τὸ σύνολο τῶν γεγονότων καὶ πράξεων μὲ τὶς ὁποῖες ὁ Θεὸς ἐνήργησε τὴν ἀπολύτρωση καὶ τὴ σωτηρία μας: Ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου, ζωή, διδασκαλία, Πάθος, Σταύρωση, Ἀνάσταση, Ἀνάληψη, Πεντηκοστή.

Τροπάριο ἑνὸς Κοντακίου, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ προοίμιο. Συνήθως εἶναι 24 Οἶκοι (Ἀκάθιστος Ὕμνος).

Ἡ διακήρυξη τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν σωτήριων ἐνεργειῶν Του, μιὰ δημόσια καὶ ἐπίσημη ὁμολογία πίστεως στὸν Θεὸ καὶ στὸ ἔργο Του. (Καὶ ἡ ἐξομολόγηση πρέπει νὰ διακρίνεται ἀπὸ αὐτὴ τὴ διακήρυξη τῆς ἁγιότητας τοῦ Θεοῦ). Εἶναι μία οὐσιαστικὴ πράξη τοῦ πιστοῦ, χωρὶς νὰ συνδέεται ἀναγκαστικὰ μὲ τὴ γνώση καὶ ἀρίθμηση τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ προϋποθέτει ἀρχικὰ μιὰ ἔμπρακτη στάση ἀνοίγματος τοῦ ἀνθρώπου στὶς πρωτοβουλίες τοῦ Θεοῦ καὶ ἀποδοχῆς τους. Ἡ Ὁμολογία ἀπευθύνεται ἄμεσα στὸν Θεό, ἐνῶ ἡ μαρτυρία, ποὺ κι᾿ αὐτὴ ἔχει ὡς ἀντικείμενο τὶς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, στρέφεται πρῶτα πρὸς τοὺς ἀνθρώπους.

Χριστολογικὸς ὅρος ποὺ καθιερώθηκε ἀπὸ τὴν Α´ Οἰκ. Σύνοδο (325 μ.Χ.) καὶ σημαίνει ὅτι ὁ Χριστὸς ἔχει τὴν ἴδια οὐσία (ὁμοῦ-οὐσία) μὲ τὸν Θεὸ Πατέρα, εἶναι δηλ. κατὰ φύση Θεός. Μετέχει τῆς θείας Οὐσίας καὶ Ὑπάρξεως καὶ δὲν εἶναι «Κτίσμα», ὅπως ἐδίδασκε ὁ Ἄρειος.

Τὸ ἀξίωμα, ὁ τίτλος, τὸ διακριτικὸ γνώρισμα ποὺ φέρουν ὁρισμένοι Κληρικοὶ γιὰ τὴν ἐκκλησιαστική τους δράση ἢ διάκριση π.χ. Ἀρχιμανδρίτης, Πρωτοπρεσβύτερος, Πνευματικὸς κ.λπ.

Ἡ ἰσχυρὴ συναισθηματικὴ κίνηση τοῦ θυμικοῦ (τῆς βουλήσεως) τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἔχων τὸ Πάθος ἢ ὁ ὑφιστάμενος τὸ Πάθος περιέρχεται σὲ κατάσταση ψυχοσωματικῶν διεργασιῶν «ἀβουλήτως», δηλ. χάνοντας τὴ νηφαλιότητα καὶ τὴν κυριαρχία τοῦ λόγου, καθὼς ἐπίσης (χάνοντας) τὴν ἱκανότητα τῆς αὐτοπειθαρχίας. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι, εἴτε ἐνστικτώδεις ὁρμές, εἴτε φιλοσοφικοθρησκευτικὲς πεποιθήσεις, εἴτε ἀγαθὲς ἢ πονηρὲς δυνάμεις, ποὺ βρίσκονται ἐκτὸς τοῦ ἀνθρώπου, ἐπενεργοῦν καὶ φέρνουν σ᾿ αὐτὸν τὴν κατάσταση τοῦ πάθους (τῆς ὀργῆς, τοῦ μίσους, τοῦ ἔρωτος, τῆς χαρτοπαιξίας, τῆς μέθης, τῶν ναρκωτικῶν κ.λπ.). Προέρχεται ἀπὸ τὸ ρῆμα πάσχω=δὲν ἐνεργῶ, ὑφίσταμαι κάποια ἐξωτερικὴ ἐπενέργεια, ἐξαιτίας τῆς ὁποίας διατελῶ σὲ παθητικὴ κατάσταση.

Ἀκολουθία ποὺ διαρκεῖ ὁλόκληρη τὴ νύκτα τὴν παραμονὴ μεγάλης ἑορτῆς, σὲ περιπτώσεις θεομηνίας μεγάλων ἀπειλουμένων κινδύνων-συμφορῶν κ.λπ. ἡ ὁλονυκτία, ἡ ἀγρυπνία.

Ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἀποστόλων ποὺ παραδόθηκε στὴν Ἐκκλησία, εἴτε «ἀπὸ στόμα σὲ στόμα», εἴτε μὲ τὰ Ἱερὰ Εὐαγγέλια, τὰ συγγράμματα τῶν Πατέρων καὶ τὶς ἀποφάσεις τῶν Οἰκ. Συνόδων. Εἶναι τὸ σύνολο τῶν ἀληθειῶν τῆς χριστιανικῆς πίστεως, μέρος τῶν ὁποίων ἔχει καταγραφεῖ στὴν Ἁγία Γραφή. Ἡ Ἱερὰ Παράδοση ἀποτελεῖ τὴ βασικὴ πηγὴ τῆς χριστιανικῆς πίστεως. (Πρὶν γραφοῦν τὰ Εὐαγγέλια καὶ οἱ Ἐπιστολὲς τῶν Ἀποστόλων δὲν ὑπῆρχε Ἁγία Γραφή-Καινὴ Διαθήκη· ὑπῆρχε ὅμως Ἐκκλησία καὶ λειτουργοῦσε καὶ ἐνεργοῦσε βάσει τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως).

Ἡ τέλεση σαράντα Θ.Λειτουργιῶν ἔπι 40 συνεχεῖς ἡμέρες ὑπὲρ ὑγείας καὶ ἀναπαύσεως ζώντων καὶ τεθνεώτων.

Ἡ ἐνέργεια τοῦ πειράζειν ἢ δοκιμάζειν κάποιον. Ὁ Πειρασμός ἔχει τὴ σημασία τῆς δοκιμασίας [ὁ Θεὸς δοκιμάζει τὸν ἄνθρωπο, γιὰ νὰ γνωρίσει τὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του (Δτ. η´, 2) καὶ γιὰ νὰ τοῦ δώσει ζωὴ (Ἰακ. α´, 12) ἀλλὰ καὶ τῆς παρακινήσεως γιὰ διάπραξη τῆς ἁμαρτίας (Ἰακ. α´, 14)]. Σὰν δοκιμασία προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἔχει παιδαγωγικὸ σκοπὸ καὶ χαρακτήρα. Σὰν παρακίνηση προέρχεται (α) ἀπὸ τὸ διάβολο, (β) ἀπὸ πρόσωπα ἢ πράγματα ποὺ περιβάλλουν τὸν ἄνθρωπο καὶ (γ) ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας, κάθε φορὰ ποὺ ἐνεργοῦμε ἁμαρτωλά, ἐγωϊστικὰ ἢ ὑπερήφανα, κάθε φορὰ ποὺ δὲν ὑποχωροῦμε ἀπὸ τὴν ἄποψή μας ἢ δὲ ζητοῦμε συγγνώμη... Οἱ Δοκιμασίες στὴ ζωή μας εἶναι ἀναπόφευκτες. Συντελοῦν στὸ πέρασμα ἀπὸ τὴ δοσμένη ἀπὸ τὸν Θεὸ ἐλευθερία, στὴ βιωμένη ἐλευθερία. Προσαρμόζουν τὸν ἄνθρωπο στὸ μυστήριο τοῦ Θεοῦ, στὸ πέρασμα: ἀπὸ τὸν ἐγωισμὸ στὴν ἀγάπη. Γι᾿ αὐτὸ καταλήγουν νὰ ἔχουν (πρέπει νὰ ἔχουν) πασχάλιο χαρακτήρα.

Ἡ ἱεραρχικὴ σειρὰ τῶν Κληρικῶν ἢ τῶν Ἐκκλησιῶν. Σὰν βάση γιὰ τὰ Πρεσβεῖα τῶν Κληρικῶν λαμβάνεται ὁ χρόνος τῆς χειροτονίας τους. Προηγοῦνται μεταξὺ ὁμοίων βαθμῶν οἱ παλαιότερα χειροτονηθέντες (Πρεσβεῖα χειροτονίας). Στὶς Ἐκκλησίες τὰ Πρεσβεῖα καθορίστηκαν μὲ ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων (Πρεσβεῖα τιμῆς). Πρεσβεῖα Ἁγίων εἶναι τὸ προνόμιο ποὺ ἔχουν οἱ Ἅγιοι νὰ μεσιτεύουν γιὰ τοὺς ζῶντες στὸν Θεό. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει στὸν Πάπα καὶ Πατριάρχη Ῥώμης πρεσβεῖα τιμῆς καὶ ὄχι πρεσβεῖα ἐξουσίας (τὸ λεγόμενοΠρωτεῖο)· πρῶτος μεταξὺ ἴσων. Τὰ πρεσβεῖα τῶν «πρεσβυγενῶν» (=ἀρχαίων) Πατριαρχείων εἶναι: Ῥώμης, Κων/πόλεως, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων.

Λαϊκὲς κυρίως ἀντιλήψεις ποὺ ἀποδίδουν καλὴ ἢ κακὴ σημασία σὲ διάφορα φαινόμενα (τυχαῖα γεγονότα, κραυγὲς ζώων ἢ πουλιῶν κ.λπ.) ἢ ἀντικείμενα (πέταλα ἀλόγων, κόκκαλα νυκτερίδων κ.λπ.) ἢ ἀριθμοὺς (Τρίτη, 13 κ.λπ.). Οἱ Προλήψεις συνδέονται μὲ τὴ Μαγεία καὶ τὴ Μαντεία, εἶναι κατάλοιπα ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες εἰδωλολατρικὲς καὶ πανθεϊστικὲς ἀντιλήψεις, λέγονται καὶδεισιδαιμονίες. Σήμερα ἔχουν συνήθως κακὴ σημασία καὶ δημιουργοῦν φόβο. Ὁ Χριστιανισμὸς ἐλευθερώνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὶς πρωτόγονες αὐτὲς ἀντιλήψεις.

Ἐνέργεια τῆς Τριαδικῆς Θεότητας, ποὺ ἀναφέρεται στὴ φροντίδα καὶ ἐπιμέλεια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ διακυβέρνηση καὶ συντήρηση τῆς Δημιουργίας Του καί, εἰδικότερα, γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεὸς ποὺ φροντίζει τόσο γιὰ τὰ ἄνθη τοῦ ἀγροῦ καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, πολὺ περισσότερο φροντίζει γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ εἶναι ἀσύγκριτα ἀνώτερος αὐτῶν. Δὲν πρέπει συνεπῶς νὰ ἀνησυχεῖ ὁ πιστὸς ἄνθρωπος γιὰ τὸ μέλλον του καὶ γιὰ τὸ μέλλον τῆς οἰκογενείας του, διότι ὁ Θεὸς μὲ τὴν πανσοφία καὶ παντοδυναμία Του θὰ ἐξασφαλίσει τὸ μέλλον του πολὺ καλύτερα ἀπὸ αὐτόν. Ἀρκεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ὑπακούει στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ: ν᾿ ἀγωνίζεται πρῶτα γιὰ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ δικαιοσύνη Του· τότε ὅλα τὰ ἄλλα θὰ τακτοποιοῦνται! Δὲν μπορεῖ ἑπομένως νὰ εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὀλιγόπιστος ἢ ἀπαισιόδοξος, ὅταν ἔχει ἐμπιστοσύνη στὴ Θεία Πρόνοια.

Συνάθροιση πολλῶν Ἐπισκόπων γιὰ τὴν ἐπίλυση τοπικῶν ἢ γενικῶν προβλημάτων τῆς Ἐκκλησίας.

Στὴν ἀρχική τῆς ἔννοια σημαίνει τὸ θάῤῥος τῆς παραστάσεως καὶ τῆς ἐκφράσεως γνώμης. Ὁ Ἀδὰμ στὸν Παράδεισο ἔβλεπε «ἐν παῤῥησίᾳ τὸ τοῦ Θεοῦ πρόσωπον» (Γρηγόριος Νύσσης). Μετὰ τὴν πτώση ἡ ἁμαρτία ἔγινε τεῖχος καὶ χώρισε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὸν ὑποδούλωσε στὸ φόβο, στὴν ἐνοχή, στὴν ἀνασφάλεια καὶ στὴν πονηρία καὶ ἡ παῤῥησία ἔγινε ἐλευθεροστομία. Γι᾿ αὐτὸ στὴ θεία Λειτουργία Τὸν παρακαλοῦμε νὰ μᾶς ἀξιώσει κάποτε, νὰ μπορέσουμε καὶ πάλι «μετὰ παῤῥησίας... τολμᾶν ἐπικαλεῖσθαι Σὲ τὸν ἐπουράνιον Θεόν...». Σωστὴ παῤῥησία ἔχουν οἱ Ἅγιοι μὲ τὴν ὁποία μεσιτεύουν στὸν Θεὸ γιὰ μᾶς, ἐνῶ ὁ πιστὸς Χριστιανὸς συμπεριφέρεται «χωρὶς ὑπερηφάνεια καὶ παῤῥησία, χωρὶς περιέργειες καὶ φιλονικίες» (Ἀββᾶς Δωρόθεος).

Ἡ πρώτη καλὴ καὶ χαρμόσυνη εἴδηση γιὰ τὴ γέννηση τοῦ Σωτήρα τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴ γυναίκα (τὴν Παρθένο Μαρία) μετὰ τὸ ἁμάρτημα τῆς Εὔας καὶ τὴν πτώση τῶν Πρωτοπλάστων, θεωρεῖται τὸ χωρίο Γεν. γ´ 15: «Ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σου (τοῦ ὄφεως) καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτὸς σοῦ τηρήσει τὴν κεφαλὴν καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ τὴν πτέρναν». Ἔτσι προαναγγέλθηκε ἡ ἔλευση τοῦ Θεανθρώπου στὴ γῆ καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο εὐαγγέλιο! «Πρωτευαγγέλιο» λέγεται μὲ διαφορετικὴ ἔννοια καὶ τὸ ἀπόκρυφο εὐαγγέλιο τοῦ Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου.

Εἰδικὸ ἀντικείμενο (σὰν «βεντάλια») ποὺ χρησιμοποιοῦσαν παλαιότερα οἱ Διάκονοι γιὰ νὰ διώχνουν τυχὸν ἔντομα ποὺ πετοῦσαν ἐπάνω ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ποτήριο, τὴν ὥρα τῆς Ἁγίας Ἀναφορᾶς. Σήμερα, σὲ ἀνάμνηση τοῦ γεγονότος αὐτοῦ, ὁ Λειτουργὸς κινεῖ τὸν «Ἀέρα» πάνω ἀπὸ τὰ Τίμια Δῶρα, τὴν ὥρα ποὺ ἀκούγεται ἡ ἐκφώνηση «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου...».

Λέξη ἑβραϊκὴ ποὺ σημαίνει ἀργία γιὰ θρησκευτικὸ σκοπὸ ἀλλὰ καὶ ἀνάπαυση. Μετὰ τὶς ἕξι ἡμέρες τῆς Δημιουργίας ὁ Θεὸς ἀναπαύθηκε τὴν ἕβδομη ἡμέρα, τὸ Σάββατο. Ἀλλὰ καὶ o Χριστὸς τὸ Σάββατο ἀναπαύθηκε μετὰ τὴ Σταύρωσή Του καὶ ἐκήρυξε στοὺς μέχρι τότε κεκοιμημένους στὸν Ἅδη. Γι᾿ αὐτὸ κάθε Σάββατο ἡ Ἐκκλησία θυμᾶται τοὺς ἀναπαυμένους, τοὺς κοιμηθέντας καὶ τελεῖ τὰ μνημοσυνά τους.

Ἡ μικρὴ ἀκολουθία ποὺ τελεῖται στὸ Νάρθηκα τοῦ Ναοῦ καὶ τελειώνει στὸν κυρίως Ναό, ὅταν μία μητέρα φέρει τὸ βρέφος τῆς μετὰ τὴ συμπλήρωση τῶν σαράντα ἡμερῶν ἀπὸ τὴ γέννησή του. Ἡ Ἐκκλησία εὐλογεῖ τὸ βρέφος στὸν πρῶτο αὐτὸ ἐκκλησιασμό του καὶ δέεται γιὰ τὸν καθαρισμὸ τῆς μητέρας, ὥστε νὰ ἀξιωθεῖ καὶ τῶν Ἁγίων Μυστηρίων. Εὐχὲς ὑπάρχουν καὶ μπορεῖ νὰ διαβάζονται στὶς Κλινικὲς καὶ γιὰ τὴν πρώτη ἡμέρα τῆς γέννησης τοῦ παιδιοῦ καὶ γιὰ τὴ συμπλήρωση τῶν ὀκτὼ ἡμερῶν. Εὐχὴ ὑπάρχει καὶ γι᾿ αὐτὲς ποὺ ἀποβάλλουν.

Εἶναι τροπάρια ποὺ ψάλλονται στὸν Ἑσπερινὸ (τὰ Ἑσπέρια) καὶ στὸν Ὄρθρο (οἱ «Αἶνοι»), στὰ ὁποῖα προτάσσονται στίχοι ἀπὸ τοὺς ψαλμοὺς στὴ σειρὰ (ἐνῶ τῶν Ἀποστίχων κατ᾿ ἐκλογήν). Τὰ Στιχηρὰ τροπάρια διακρίνονται σὲ Ἀναστάσιμα, Ἀνατολικά, Δεσποτικά, Σταυρώσιμα, Ἀποστολικά, Κατανυκτικὰ καὶ Στιχηρὰ Ἁγίων, ποὺ ὑμνοῦν τοὺς Ἁγίους. Ὑπάρχουν καὶ Αὐτόμελα καὶ Προσόμοια.

Παραστάσεις ἢ σχήματα προσώπων ἢ ἀντικειμένων ποὺ ἔχουν ἀλληγορική-συμβολικὴ σημασία. Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ θρησκευτικὰ σύμβολα (ΙΧΘΥΣ, ἀμνός, φοῖνιξ, περιστερά, κ.λπ.) ὑπάρχουν μαθηματικά, μουσικὰ κ.λπ. σύμβολα. Σύμβολον τῆς πίστεως ὀνομάζεται ἡ περιληπτικὴ σαφὴς καὶ αὐθεντικὴ ἔκθεση τῶν βασικῶν δογμάτων τῆς Χριστιανικῆς πίστεως.

Τὸ ἱερὸ λείψανο κάποιου Ἁγίου.

Ἡ σύνοδος ποὺ ἐκαλεῖτο ἀπὸ τὸν Αὐτοκράτορα ἢ Πατριάρχη τοῦ Βυζαντίου, γιὰ νὰ ἐπιληφθεῖ δογματικῶν ἢ ἠθικῶν θεμάτων. Οἱ ἀποφάσεις της (=Ὅρoι) εἶναι ὑποχρεωτικὲς γιὰ ὁλόκληρη τὴ χριστιανικὴ Ἐκκλησία, καθ᾿ ὅσον ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος εἶναι τὸ ἀνώτατο διοικητικὸ ὄργανο τῆς Ἐκκλησίας. Μέχρι τὸ 787 συνῆλθαν ἑπτὰ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι.Ἤδη προετοιμάζεται νὰ συνέλθει ἡ μέλλουσα πανορθόδοξος Οἰκουμενικὴ Σύνοδος γιὰ ἀντιμετώπιση τῶν πολλαπλῶν ἀναφυέντων προβλημάτων.

Τὸ συμμάζεμα (ἀπὸ τὸ συστέλλω=συμμαζεύω) ἀπὸ τὸ Ἀντιμήνσιο ὅλων τῶν Μαργαριτῶν καὶ ἀπὸ τὸ Δισκάριο ὅλων τῶν Μερίδων μέσα στὸ Ἅγιο Ποτήριο. Γίνεται ἀπὸ τὸ Διάκονο ἢ τὸν Ἱερέα.

Ὁ ἀποχωρισμὸς μιᾶς ὁμάδας πιστῶν ἀπὸ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ σύμπτυξη ἴδιας θρησκευτικῆς κοινότητας γιὰ λόγους διαφωνίας σὲ δογματικὰ ἢ διοικητικὰ θέματα. Πολλὲς φορὲς τὸ Σχίσμα καταλήγει σὲ αἵρεση. Τὰ μεγαλύτερα Σχίσματα ἦταν: τοῦ Ἁγ. Φωτίου (867), τοῦ Μιχαὴλ Κηρουλαρίου τὸ Μέγα Σχίσμα (1054), τοῦ Προτεσταντισμοῦ (1517) καὶ ἡ ἀπόσχιση τῶν ἀντιχαλκηδονείων.

Ὁ Ἐπίσκοπος χωρὶς ποίμνιο ποὺ ἐκτελεῖ ἀρχιερατικὰ καθήκοντα.

Ὁ Κανόνας ποὺ ἔχει ὡς ὑμνολογικὸ θέμα τὴν Ἁγία Τριάδα. Διαβάζεται τὴν Κυριακὴ στὴν ἀκολουθία τοῦ Μεσονυκτικοῦ.

Μικρὸ λειτουργικὸ ἄσμα ποὺ διαβάζεται ἢ ψάλλεται σ᾿ ὅλες τὶς ἐκκλησιαστικὲς ἀκολουθίες. Διακρίνονται (α) κατὰ τὸ περιεχόμενο σέ: ἀναστάσιμα, νεκρώσιμα, μαρτυρικά, θεοτοκία, σταυροθεοτοκία κ.λπ., (β) κατὰ τὸ χρόνο ἢ τὸ μέλος, μὲ τὸ ὁποῖο ἐκτελοῦνται, σέ: ἑωθινά, ἑσπέρια, προσόμοια κ.λπ., (γ) κατὰ τοὺς προτασσόμενους στίχους σέ: στιχηρὰ ἢ ἀπόστιχα καὶ (δ) κατὰ τὸν τρόπο χρήσεως σέ: Ἀπολυτίκια, Κοντάκια, Μεγαλυνάρια.

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶναι προσηλωμένος στοὺς τύπους τῆς λατρείας καὶ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν οὐσία της. Προσκολλᾶται στοὺς τύπους σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ μοιάζει μὲ θρησκόληπτο ἢ εἰδωλολάτρη.

Δὲν εἶναι ἐξαναγκασμὸς οὔτε παθητικὴ ὑποταγή. Εἶναι ἀντίθετα ἐλεύθερη ἀποδοχὴ τῆς θείας οἰκονομίας. Ἡ Ὑπακοὴ δίνει τὴ δυνατότητα στὸν ἄνθρωπο νὰ καταστήσει τὴ ζωή του διακoνία τοῦ Θεοῦ. Ἔχει ἀξία ὅταν γίνεται σὲ κάτι ποὺ μᾶς φαίνεται παράλογο. Στὸ λογικὸ δὲν ἔχει ἀξία ἡ Ὑπακοή, διότι εἶναι συμφωνία· καὶ εἶναι παράλογο νὰ μὴν ὑπακούσει κανεὶς σ᾿ αὐτὴ τὴν περίπτωση.

Τὰ πρόσφορα ποὺ προσφέρονται γιὰ τὴν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας καὶ ὑψώνονται στὴν ἱερὰ Πρόθεση. Μετὰ τὴ λήψη τοῦ Ἀμνοῦ καὶ τῶν Μερίδων Παναγίας καὶ Ταγμάτων τὰ ἐναπομένοντα (πρόσφορα), ἐπειδὴ ὑψώθηκαν, λέγονται καὶ ὕψωμα, ἐνῶ εἶναι καὶ Ἀντίδωρο ποὺ διανέμεται μετὰ τὸ πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας.

Διάφορα ἀντικείμενα ποὺ χρησιμοποιοῦνται γιὰ τὴν προστασία τῆς ζωῆς ἀνθρώπων καὶ ζώων. Εἶναι δυὸ εἰδῶν: τὰ μαγικὰ (δακτυλίδια, χάνδρες, κόκκαλα, πέταλα κ.λπ.) καὶ τὰ χριστιανικὰ (Τίμιο ξύλο, λείψανα Ἁγίων κ.λπ.). Τὰ πρῶτα καταδικάζονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἐνῶ τὰ δεύτερα γίνονται ἰσχυρότερα καὶ ἀποτελεσματικότερα, ὅταν συντρέχει καὶ ἡ χριστιανικὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου μὲ συμμετοχὴ στὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ εἴσοδος τῶν ἀτόμων στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ἐπακόλουθο τοῦ βαπτίσματος. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ φωτίζεται ἀντιλαμβάνεται καλύτερα καὶ ὀρθότερα. Γι᾿ αὐτὸ ὁ λαὸς παλαιότερα ἔλεγε γιὰ κάθε μορφωμένο: αὐτὸς φωτίστηκε! Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ ἀείμνηστος Ἰουστίνος Πόποβιτς τόνιζε ὅτι, τότε θὰ ἔχουμε σωστὴ καθοδήγηση ἀπὸ τοὺς πάσης φύσεως ἡγέτες, ὅταν θὰ εἶναι φωτισμένοι ἡγέτες!

Ἡ εὔνοια καὶ ἡ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ, ποὺ προσφέρεται στὸν ἄνθρωπο ἐλεύθερα, ἀλλὰ ὄχι καὶ ὑποχρεωτικά. Σημαίνει ἐπίσης καὶ τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς εὔνοιας ποὺ δείχνει ὁ Θεὸς πρὸς τὸν ἄνθρωπο, στὰ πλαίσια τοῦ ἔργου γιὰ τὴ σωτηρία του. Ἡ θεία Χάρις, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ, προσφέρεται σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ πιστεύουν στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ προσπαθοῦν νὰ τηροῦν τὸ νόμο Του. Η σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι συνισταμένη τῆς θείας Χαριτος καὶ τῆς συνεργείας τοῦ ἀνθρώπου.

Τὸ ἀποτέλεσμα τῆς θείας Χάριτος, ἀλλὰ καὶ ἡ συγκεκριμένη δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Τὰ Χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι διάφορα, ὅπως τὰ Χαρίσματα ἰαμάτων (=τὸ θαυματουργικὸ Χάρισμα), ἀντιλήψεις (=τὸ Χάρισμα τῆς φιλανθρωπίας), κυβερνήσεις (=τὸ διοικητικὸ Χάρισμα), γένη γλωσσῶν (=τὸ Χάρισμα τῆς πολυγλωσσίας) (Α´ Κορ. ιβ´, 28-31) ποὺ ἦσαν ἰδιαίτερα αἰσθητὰ στὴ ζωὴ τῆς πρώτης Ἐκκλησίας. Οἱ χαρισματοῦχοι ποτὲ δὲ λείπουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ φαίνονται καὶ σήμερα μὲ τὸ διορατικό, προορατικὸ καὶ θαυματουργικό τους χάρισμα. Τὰ πρόσθετα χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἡ ἐσωτερικὴ πληροφορία, ἡ ἐσωτερικὴ χαρά, τὰ δάκρυα κατανύξεως, τὰ αἰσθήματα ἀπεριορίστου εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Θεό, οἱ ἐλλάμψεις τοῦ νοῦ κλπ., τὰ ὁποῖα πολλοὶ πιστοὶ - συνειδητοὶ - ταπεινοὶ Χριστιανοὶ γεύονται καὶ ἀπολαμβάνουν στὴ ζωή τους. Εἶναι δωρεές-χαρίσματα τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο ποὺ Αὐτὸς ἀποφασίζει καὶ τὰ χορηγεῖ, χωρὶς ἐμεῖς νὰ μποροῦμε νὰ τὰ «κατακτήσουμε» ἢ νὰ Τοῦ τὰ ζητήσουμε.

Τὸ βάπτισμα.

Ἡ σύνθετη ψυχικὴ κατάσταση τοῦ πιστοῦ ὅπου μετὰ τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας καὶ τῆς συντριβῆς ἔρχεται ἡ χαρὰ καὶ ἡ ἀγαλλίαση τῆς συγχωρήσεως.

Ὁ τρόπος ἀναγνώσεως ἑνὸς κειμένου ἢ ψαλμοῦ σὲ πεζὸ λόγο, ἢ ἀνάγνωση.

Ὁ Ἐπίσκοπος τῆς χώρας ἢ τῶν χωρίων ἢ τοῦ τμήματος μιᾶς Ἐπισκοπῆς. Ὁ ἀρχαιότατος αὐτὸς τίτλος ἐπιβιώνει στὸ βοηθὸ Ἐπίσκοπο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου: «Χωρεπίσκοπος Σαλαμίνος». Ἀντικατάσταση τοῦ τίτλου σήμερα ἔχει γίνει μὲ τοὺς τιτουλάριους ἀρχιερεῖς ποὺ εἶναι βοηθοὶ τῶν Μητροπολιτῶν.

Κείμενα στὰ ὁποῖα ὁ συντάκτης τοὺς ὑπέγραψε μὲ ψευδὲς ὄνομα. Στὰ Ψευδεπίγραφα Εὐαγγέλια, Πράξεις, Ἐπιστολὲς καὶ Ἀποκαλύψεις οἱ συντάκτες τους ἔθεσαν ὑπογραφὴ κάποιου ἄλλου ἐγκυρότερου προσώπου, συνήθως Ἀποστόλου, γιὰ νὰ δώσουν σ᾿ αὐτὰ μεγαλύτερη ἀξία.

Τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ δυὸ συστατικὰ στοιχεῖα τοῦ ἀνθρώπου (τὸ ἄλλο εἶναι τὸ θνητὸ σῶμα), ποὺ χαρακτηρίζει κυρίως τὸν ἄνθρωπο καὶ ποὺ δόθηκε ἀποκλειστικὰ σ᾿ αὐτὸν ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ Δημιουργό του κατὰ τὴ στιγμὴ τῆς συλλήψεώς του. Ἡ Ψυχὴ μετὰ τὸ θάνατο τοῦ σώματος δὲν πεθαίνει, συνεχίζει νὰ ζεῖ στὴν ἄλλη ζωὴ μέχρι τὴν κοινὴ Ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ὁπότε θὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸ ἀναστημένο σῶμα.

Ἄμωμος

Ἀναφορά

Ἀββᾶς

Ἀναβαθμοί

Ἀντερί

Αἶνοι

Ἀνάγνωσμα

Ἀντίδωρο

Ἀκηδία

Ἀναγνώστης

Ἀντίφωνα

Ἀλληλουάριο

Ἀφορισμός

Ἀπάθεια

Ἀλληλούϊα

Ἀνακομιδή

Ἀπαρχές

Ἁμαρτία

Νάμα

Ἀπόστιχα

Ἀμήν

Ἀναστασιματάριο

Δίπτυχο

Ἀποστολικοὶ Πατέρες

Ἀνάσταση νεκρῶν

Διωγμοί

Ἀρτοκλασία

Βημόθυρα

Δοξαστικό

Ἀρχὴ

Γάμος

Δωδεκάορτο

Βάπτισμα

Γενέθλιος ἡμέρα

Δωρεά

Βασκανία

Γιαχβέ

Ἑβδομάδα

Βῆλον

Γονυκλισία

Εἰσοδικό

Ἐκφώνησις

Δέκα ἐντολές

Εἴσοδος Μεγάλη

Ἑορτολόγιο

Δεσποτικὲς ἑορτές

Εἴσοδος Μικρά

Εὐδοκία

Διάκριση

Κατακλαστόν

Εὐλογία

Θεοτοκάριο

Κατάκριση

Εὐσέβεια

Θεοτοκίο

Καταλαλιά

Ἡμερολόγιο

Θρησκόληπτος

Κατάλυση

Θάνατος

Ἱεροπραξία

Κατζίο

Θέλημα

Καθαγίασις

Κιβώριο

Θεομητορικὴ ἑορτή

Καθαίρεσις

Κιβωτὸς τῆς Διαθήκης

Κοιμητήριο

Κάθισμα

Κλῆρος

Κόλαση

Κανίον

Κόγχη

Κόλλυβα

Κανόνας

Κοινωνικό

Κουρά

Κάρα

Μαρτύριο

Κυριακοδρόμιο

Καρκινικὴ ἐπιγραφή

Μελισμός

Μάκτρον

Οἴκος

Μερίδες

Μαργαρίτης

Ὁμολογία

Μετακομιδή

Μεγαλυνάρια

Ὁμοούσιον

Μετάσταση Θεοτόκου

Πειρασμός-Δοκιμασία

Ὀφφίκιον

Μύρον

Πρεσβεῖα (τά)

Πάθος

Ὄγδοη Ἡμέρα

Προλήψεις

Παννυχίδα

Οἰκονομία

Πρόνοια Θεία

Παράδοση Ἱερά

Σύμβολον

Σύνοδος

Σαρανταλείτουργο

Σκήνωμα

Ὑπακοή

Παῤῥησία

Σύνοδος Οἰκουμενική

Ὕψωμα

Πρωτευαγγέλιο

Συστολή

Φυλακτό

Ῥιπίδιον

Σχίσμα

Φωτισμός

Σάββατο

Τιτουλάριος

Χάρις

Σαραντισμός

Τριαδικὸς Κανών

Χάρισμα

Στιχηρά

Τροπάριο

Φώτισμα

Χύμα

Τυπολάτρης

Χαρμολύπη

Χωρεπίσκοπος

Ψευδεπίγραφα

Ἄβατον

Ψυχή

Ἱερὸς τόπος, στὸν ὁποῖο δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ εἰσέλθει. Ἄβατον μοναστήρι εἶναι ἡ Μονὴ στὴν ὁποία ἀπαγορεύεται ἡ εἴσοδος γυναικῶν καὶ ἀντιθέτως, γιὰ γυναικεῖες Μονές, στὶς ὁποῖες ἀπαγορεύεται ἡ εἴσοδος ἀνδρῶν. Ἄβατον Ἁγίου Ὄρους. Ἄβατον σὲ ἄνδρες καὶ γυναῖκες εἶναι καὶ τὸ Ἅγιo Βῆμα τῶν Ἱερῶν Ναῶν στὸ ὁποῖο πρέπει νὰ εἰσέρχονται ΜΟΝΟ ὅσοι ἔχουν εἰδικὴ ἄδεια γιὰ νὰ ὑπηρετήσουν τὸ Λειτουργὸ Ἱερέα.

Τίτλος, ποὺ ἀρχικὰ χρησιμοποιήθηκε στὴν Αἴγυπτο καὶ στὴ Συρία, γι᾿ αὐτοὺς ποὺ ἐκτελοῦσαν χρέη πνευματικοῦ ὁδηγοῦ, ὅταν ὁ ἀναχωρητισμὸς ἄρχισε νὰ μεταμορφώνεται σὲ κοινόβια. Ἀναγνωριζόταν ἡ ἁγιότητα καὶ ἡ πείρα τους, εἴτε μὲ ἐκλογή, εἴτε μὲ φυσικὴ ἀναγνώριση τῆς ἀρετῆς τους, λόγω τῆς μακροχρόνιας καὶ εὐλογημένης ἀσκήσεώς τους. Ἀργότερα ὁ ὅρος ἀντικαταστάθηκε στὴν πρώτη περίπτωση (ἐκλογή) ἀπὸ τὴ λέξη «ἡγούμενος». Ἀνάλογος τῆς λέξεως Ἀββᾶς ὑπῆρξε ἀργότερα στὴ Ῥωσία ὁ ὅρος Στάρετς.

Καλοῦνται οἱ ψαλμοὶ ρμη´ (148), ρμθ´ (149) καὶ ρν´ (150), ὄχι μόνο ἐπειδὴ προτάσσεται στοὺς περισσότερους στίχους αὐτῶν ἡ λέξη «αἰνεῖτε», ἀλλὰ καὶ διότι οἱ τρεῖς αὐτοὶ ψαλμοὶ εἶναι κατὰ τὸ περιεχόμενο ἕνας αἶνος καὶ ἕνας εὐχαριστήριος ὕμνος στὸν Θεό. Στὶς Ἱερὲς Μονὲς ψάλλονται, μόνοι ἢ μετὰ τροπαρίων, πανηγυρικά, στὸ τέλος τοῦ Ὄρθρου. Τὰ τροπάρια αὐτὰ σὰν ἐφύμνιο τῶν στίχων τῶν αἴνων καλοῦνται στιχηρὰ τῶν αἴνων ἤ, κατὰ συνεκδοχή, «αἶνοι». Στοὺς Ἱεροὺς Ναοὺς τῶν πόλεων, συνήθως, αὐτοὶ οἱ «αἶνοι» μόνο ψάλλονται. Ὅταν τελεῖται Ὄρθρος καθημερινῆς καὶ δὲν ὑπάρχουν τροπάρια αἴνων, ἀναγινώσκονται ἢ ψάλλονται οἱ αἶνοι (οἱ τρεῖς ψαλμοί).

Μὲ τὴ στενὴ ἔννοια εἶναι ἡ ἀμέλεια, ἡ ἀφροντισιά, ἡ ἀδιαφορία, ἡ παραίτηση ἀπὸ κάθε πνευματικὴ ἐργασία (ψαλμωδία, προσευχή, μελέτη, ἐκτέλεση κανόνα κ.λπ.) Μὲ τὴν εὐρύτερη ἔννοια εἶναι ἡ γενικὴ ψυχοσωματικὴ κατάσταση ποὺ χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἀρνητικὴ τοποθέτηση τοῦ ἀνθρώπου στὴ ζωή: ἀϋπνία, ἀνορεξία, ἀπελπισία, μελαγχολία, «συγκεχυμένες» σκέψεις καὶ τάση αὐτοκαταστροφῆς.

Τριπλὸ ἀλληλούϊα, ποὺ ψάλλεται ὡς ἐφύμνιο βιβλικῶν ἢ ψαλμικῶν στίχων ἢ μετὰ τὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα. Ὅταν παρεμβάλλονται καὶ ψάλλονται καὶ οἱ δυὸ στίχοι ποὺ ὑπάρχουν (ἢ προβλέπονται, στοὺς «Ἀποστόλους» τῶν καθημερινῶν) μετὰ τὸν «Ἀπόστολον» τῶν Κυριακῶν, ψάλλεται τρεῖς φορὲς (ἐπὶ τρία).

Ἑβραϊκὴ λέξη ποὺ σημαίνει «Αἰνεῖτε τὸν Θεόν». Μπῆκε στὴ χριστιανικὴ λατρεία μαζὶ μὲ τοὺς ψαλμοὺς ἀπὸ τὴν ἰουδαϊκὴ λατρευτικὴ πράξη, π.χ. στὸν Ἑξάψαλμο, στὴ Θ´ Ὥρα, στὶς στάσεις τοῦ Ψαλτηρίου κ.λπ. καὶ ἰδιαίτερα στὶς ἀκολουθίες τῆς Μέγ. Τεσσαρακοστῆς.

Ἡ διακοπὴ τῶν σχέσεων τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό, ποὺ γίνεται μὲ λόγια, μὲ ἔργα ἢ μὲ τὴ διάνοια. Εἶναι ἡ ἀνυπακοὴ τοῦ πλάσματος πρὸς τὸν Πλάστη.

Ἑβραϊκὴ λέξη ποὺ ἔμεινε ἀμετάφραστη καὶ σημαίνει: ναί, βέβαια, μακάρι, σίγουρα, εἴθε νὰ γίνει, γένοιτο. Ὅταν κανεὶς λέει Ἀμήν, διακηρύσσει ὅτι θεωρεῖ ἀληθινὸ αὐτὸ ποὺ μόλις εἰπώθηκε, ἔτσι ὥστε νὰ ἐπιβεβαιώνει μία πρόταση, ἢ νὰ μετέχει, μὲ αὐτὴ τὴ λέξη, σὲ μιὰ προσευχή.

Ὁ ριη´ (118) ψαλμός. Ὀνομάστηκε ἔτσι ἐπειδὴ ἀρχίζει μὲ τὴ λέξη «Ἄμωμοι ἐν ὀδῷ...». Διαβάζεται στὸ Μεσονυκτικό, στὶς κηδεῖες καὶ στὶς Παννυχίδες.

Ἀναβαθμοὶ λέγονται οἱ δέκα πέντε ψαλμοὶ ριθ´-ρλγ´ (119-133) τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ποὺ ψάλλονταν κατὰ τὶς ἀναβάσεις τῶν Ἰουδαίων στὴν Ἱερουσαλὴμ σὲ περιπτώσεις μεγάλων ἑορτῶν. Σήμερα στὴ θέση τῶν ψαλμῶν ψάλλονται 75 τροπάρια τῶν ἀναβαθμῶν τῆς Ὀκτωήχου, τὰ ὁποῖα ὁ ὑμνωδὸς ἐῤῥανίσθη ἀπὸ τοὺς 15 ψαλμοὺς καὶ ψάλλονται στὸν Ὄρθρο κάθε Κυριακῆς (7 ἦχοι x 9 τροπάρια + ὁ πλ. τοῦ δ´ x 12 = 75 Ἀναβαθμοί). Οἱ Ἀναβαθμοὶ αὐτοὶ ἀνὰ τρεῖς ἀποτελοῦν ἕνα ἄντιφωνο (7 ἦχοι x 3 + ὁ πλ. τοῦ δ´ x 4 = 25 Ἀντίφωνα). Οἱ ὠδὲς αὐτὲς τῶν Ἀναβαθμῶν ψαλλόμενες στὶς Ἐκκλησίες συμβολίζουν τὴν ψυχικὴ ἀνάταση τῶν χριστιανῶν ὄχι στὸ Ναὸ τὸν ἐπίγειο, ἀλλὰ σ᾿ αὐτὸν τὸν ἀχειροποίητο Ναὸ τοῦ Θεοῦ, τὸν Οὐράνιο.

Περικοπὴ ἀπὸ τὰ βιβλία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἀπὸ τὶς Ἐπιστολὲς (ἢ Πράξεις) καὶ τὸ Ἱερὸ Εὐαγγέλιο ποὺ διαβάζεται στὶς Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας καὶ στὴ Θεία Λειτουργία.

Κατώτερος Κληρικός, καθιερωμένος στὸ λειτούργημα αὐτὸ μὲ χειροθεσία Ἐπισκόπου. Εἶναι ἐπιφορτισμένος μὲ τὴν ἀνάγνωση τῶν διαφόρων ἀναγνωσμάτων (χύμα ἢ ἐμμελῶς) τῆς Λατρείας μας.

Εἶναι ἡ ἔσχατη ἐκκλησιαστικὴ ποινὴ σὲ χριστιανοὺς ποὺ παραποίησαν τὴν ἐκκλησιαστική τους συνείδηση καὶ βαρειὰ-ἀμετανόητα ἁμαρτάνουν, ἢ περιέπεσαν σὲ αἵρεση. Ἀφορισμὸς ἀνθρώπου σημαίνει ἀποκοπὴ ἀπὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴ χριστιανικὴ κοινότητα. Αἴρεται μετὰ ἀπὸ εἰλικρινὴ καὶ ἔμπρακτη μετάνοια. Ἀνάθεμα = Εἰς Θεὸν ἀνατίθημι· γιὰ τὴν τελικὴ ἀπὸ Αὐτὸν κρίση.

Ἡ μεταφορὰ τῶν λειψάνων ἑνὸς Ἁγίου στὸν τόπο ἢ στὸ Ναὸ τοῦ Ἁγίου.

Τὸ κατάλληλο κόκκινο κρασὶ ποὺ προσφέρεται γιὰ τὴν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας.

Μουσικὸ ἐκκλησιαστικὸ βιβλίο ποὺ περιέχει ἀναστάσιμους ὕμνους ἀπὸ τὴν Ὀκτώηχο.

Εἶναι κατ᾿ ἐξοχὴν χριστιανικὴ διδασκαλία καὶ δόγμα τῆς πίστεώς μας. Τὴν ἔκηρυξε ὁ Χριστὸς καὶ τὴν ἐπιβεβαίωσε μὲ τὴ δική Του Ἀνάσταση. Θὰ πραγματοποιηθεῖ κατὰ τὴ β´ Παρουσία τοῦ Κυρίου. Τότε οἱ νεκροὶ θ᾿ ἀναστηθοῦν γιὰ ν᾿ ἀκολουθήσει ἡ τελικὴ κρίση. Ὅσοι ἐκείνη τὴν περίοδο θὰ ζοῦν, «ἐν ῥιπῇ ὀφθαλμοῦ» θ᾿ ἀποκτήσουν καὶ αὐτοὶ τὰ νέα ἀναστημένα σώματα, τὰ ὁποῖα θὰ εἶναι τὰ ἴδια, μὲ αὐτοσυνειδησία ταυτόχρονα ὅμως θὰ εἶναι καὶ ἐντελῶς καινούργια (ὅπως τοῦ Χριστοῦ μετὰ τὴν Ἀνάστασή Του), φωτεινὰ καὶ λαμπρά. Ὁ ἄνθρωπος τότε θὰ γίνει ἰσάγγελος, ἐφ᾿ ὅσον στὴν τελικὴ κρίση συγκαταριθμηθεῖ μετὰ τῶν δικαίων, ὁπότε θὰ τοῦ χαριστεῖ ἡ αἰώνιος ζωή.

Λέγεται ἡ θεία Εὐχαριστία διότι ἡ θυσία ἀναφέρεται = προσφέρεται στὸν Θεό. Ἀναφορὰ ὀνομάζεται καὶ τὸ κυριότερο μέρος τῆς Θείας Λειτουργίας: ἡ Λειτουργία τοῦ Μυστηρίου. Ἀρχίζει ὅταν ἀκούγεται ἡ ἐκφώνηση: «Στῶμεν καλῶς· στῶμεν μετὰ φόβου· πρόσχωμεν τὴν ἁγίαν Ἀναφορὰν ἐν εἰρήνῃ προσφέρειν». Τελειώνει, ὅταν λέγεται τό: «Καὶ ἔσται τὰ ἐλέη τοῦ μεγάλου Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ μετὰ πάντων ὑμῶν».

Ἔνδυμα τῶν Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν, τὸ ὁποῖο καλύπτει τὸ σῶμα τοὺς πρὶν ἀπὸ τὸ ῥάσο. Λέγεται καὶ «ζωστικό».

Μικρὸ τεμάχιο ἀπὸ τὸ πρόσφορο ποὺ ἁγιάστηκε στὴν Προσκομιδή, ἢ κατ᾿ οἰκονομία μπροστὰ στὸ Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Κυρίου κατὰ τὴν ψαλμωδία τοῦ «Ἄξιόν ἐστιν...» τῆς Θείας Λειτουργίας· προσφέρεται ἀντὶ τοῦ Δώρου. Παλαιότερα προσφερόταν μόνο σὲ ὅσους δὲν κοινωνοῦσαν. Τὸ τρῶμε νηστικοί. Ὅσοι κοινωνοῦν τὸ λαμβάνουν μόνοι τους καὶ τὸ τρῶνε ἀμέσως γιὰ νὰ κατέβουν μέσα τους μαζὶ μὲ αὐτὸ καὶ τυχὸν ἐναπομείναντες στὸ στόμα τοὺς Μαργαρίτες (βλ. λέξη).

Εἶναι τροπάρια ποὺ ψάλλονται ἀπὸ τοὺς δυὸ χοροὺς στὴν Ἐκκλησία κατ᾿ ἀνταπόκριση. Δυὸ γνωστὰ ἀντίφωνα τῆς Θείας Λειτουργίας εἶναι «Ταῖς πρεσβείαις τῆς Θεοτόκου, Σῶτερ, σῶσον ἡμᾶς» καὶ «Σῶσον ἡμᾶς, Υἱὲ Θεοῦ, ὁ ἀναστὰς ἐκ νεκρῶν, ψάλλοντάς Σοι Ἀλληλούϊα». Στὰ Ἀντίφωνα αὐτὰ προηγοῦνται στίχοι ἀπὸ τοὺς ψαλμούς. Στὸν Ὄρθρο τῆς Κυριακῆς μετὰ τὰ Εὐλογητάρια καὶ τὴν Ὑπακοὴ ψάλλονται τὰ Ἀντίφωνα τῶν Ἀναβαθμῶν ὅπως ἀναλύθηκε προηγουμένως στοὺς Ἀναβαθμοὺς (τρία Ἀντίφωνα κάθε φορὰ x 3 τροπάρια), ἀκολουθεῖ τὸ προκείμενον καὶ ἀναγινώσκεται τὸ Ἑωθινὸ Εὐαγγέλιο.

Εἶναι ἡ ἀπελευθέρωση τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὴν ἕλξη τῶν παθῶν, ἡ ἀποδέσμευση ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Εἶναι δωρεὰ τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο ποὺ ἀγωνίζεται φιλοπόνως μὲ νηστεία, προσευχή, ἀγρυπνία, σιωπὴ καὶ ἰδιαιτέρως μὲ τὴν ταπεινοφροσύνη.

Μικρὲς ποσότητες ἀπὸ τοὺς πρώτους, καλύτερους, καρποὺς τῶν προϊόντων τῆς γῆς, οἱ ὁποῖοι προσφέρονται σὰν δῶρο εὐγνωμοσύνης καὶ εὐχαριστίας στὸν Θεό. Ἡ ἀφιέρωση στὸν Θεὸ τῶν πρώτων καρπῶν ἐξαγιάζει ὅλη τὴ συγκομιδή, γιατί τὸ μέρος ἀντιστοιχεῖ στὸ ὅλο (Ῥωμ. ια´, 16). Ἡ προσφορὰ τῶν πρωτοτόκων, τῶν ζώων καὶ τῶν ἀνθρώπων, δηλ. «πᾶν διανοῖγον μήτραν» εἶναι μία εἰδικὴ ἐφαρμογὴ τοῦ νόμου γιὰ τὶς ἀπαρχὲς (Ἐξ. κβ´, 28 ἐξ.). Στὶς 6 Αὐγούστου προσφέρονται καὶ εὐλογοῦνται στοὺς Ναοὺς τὰ σταφύλια, στὶς 14 Σεπτεμβρίου οἱ σπόροι, τὸ Πάσχα τὸ τυρὶ καὶ τὰ αὐγὰ κ.λπ.

ἢ «ἀπὸ στίχου» ἢ «τὰ τοῦ στίχου» εἶναι τροπάρια ποὺ ψάλλονται στὸν Ἑσπερινὸ μετὰ τὰ Πληρωτικὰ καὶ στὸν Ὄρθρο καθημερινῆς πρὸ τῆς ἀπολύσεως (ὅταν διαβάζονται οἱ ψαλμοὶ τῶν Αἴνων). Οἱ στίχοι ποὺ προηγοῦνται στὰ διάφορα τροπάρια διαφέρουν σὲ ποσότητα καὶ ποιότητα. Τῶν Ἀποστίχων οἱ στίχοι εἶναι συνήθως κατ᾿ ἐκλογήν, ἐνῶ τῶν στιχηρῶν τροπαρίων οἱ στίχοι εἶναι κατὰ συνέχεια ἀπὸ τὸν στιχολογούμενο ψαλμό. Τὰ Ἀπόστιχα διακρίνονται: Σὲ Ἀναστάσιμα (ἀναφερόμενα στὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου), σὲ Σταυρώσιμα (στὰ πάθη καὶ στὸ Σταυρὸ τοῦ Κυρίου), σὲ Ἀποστολικὰ (στοὺς Ἀποστόλους), σὲ Μαρτυρικά, Νεκρώσιμα καὶ Κατανυκτικὰ (ποὺ ἀναφέρονται στὶς μετὰ κατανύξεως δεήσεις μας).

Ἡ ἀνανέωση τῆς ἀποφάσεως τοῦ πιστοῦ γιὰ τὴν ἐφαρμογὴ τοῦ θείου θελήματος μὲ περισσότερη συναίσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς του, μετὰ ἀπὸ κάθε πτώση ἢ χαλάρωση τοῦ ζήλου καὶ τῆς ἀγωνιστικότητάς του.

Ἁγιαστικὴ πράξη καὶ τελετὴ εὐλογίας τῶν βασικῶν προϊόντων τῆς γῆς (σίτου, οἴνου καὶ ἐλαίου) σὲ ἀνάμνηση τῆς εὐλογίας τῶν πέντε ἄρτων ἀπὸ τὸν Χριστὸ (Ματ. ιδ´, 19-20). Οἱ πιστοὶ προσφέρουν τὰ δῶρα τους στὸν Χριστὸ καὶ ἡ Ἐκκλησία Του τὰ εὐλογεῖ καὶ εὔχεται γιὰ τὴν πλούσια καρποφορία τους στοὺς ἑορτάζοντες καὶ σ᾿ ὅλο τὸν κόσμο ἀπὸ τὸν Θεὸ ποὺ «εὐλογεῖ, ἁγιάζει καὶ τρέφει τὰ σύμπαντα». Στὸν Ἑσπερινὸ τελεῖται πρὶν ἀπὸ τὰ Ἀπόστιχα καὶ στὸν Ὄρθρο μετὰ τὴ Δοξολογία.

Λέγονται οἱ Ἐπίσκοποι καὶ oι Ἐκκλησιαστικοὶ συγγραφεiς τοῦ Α´ καὶ Β´ μ.Χ. αἰώνα. Τρεῖς εἶναι οἱ κυρίως Ἀποστολικοὶ Πατέρες, διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων: Ὁ Κλήμης ἐπίσκοπος Ῥώμης (†101), ὁ Πολύκαρπος ἐπίσκοπος Σμύρνης († 156) καὶ ὁ Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας († 113). Ἄλλοι Ἀποστολικοὶ Πατέρες εἶναι ὁ Παπίας, ὁ Βαρνάβας, ὁ Ἑρμᾶς καὶ ὁ Φιλόθεος Βρυένιος. Οἱ περισσότεροι ὑπῆρξαν συγγραφεῖς «λόγω περιστάσεων».

Τὸ βυσσινὶ ἢ κεραμιδὶ ὑφασμάτινο καταπέτασμα (ἢ αὐλαία) ποὺ κρέμεται στὴν Ὡραία Πύλη τοῦ Ἱεροῦ καὶ χωρίζει μαζὶ μὲ τὰ βημόθυρα τὸ Ἅγιο Βῆμα ἀπὸ τὸν κυρίως Ναό.

Τὸ πρῶτο καὶ βασικὸ ἱερὸ Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὸ ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος ἀπαλλάσσεται ἀπὸ τὴν ἐνοχὴ τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος καὶ γίνεται μέλος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. «Σύμφυτος» μὲ τὸ θάνατο, τὴν ταφὴ καὶ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Σωτήρα (Ῥωμ. στ´, 3, 4, Κολ. β´, 12). Πραγματοποιεῖται μὲ τὴν τριπλὴ κατάδυση καὶ ἀνάδυση στὸ ἁγιασμένο νερὸ τῆς κολυμβήθρας ἢ τοῦ βαπτιστηρίου στὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. (Ἡ κατάδυση συμβολίζει τὸ θάνατο καὶ τὴν ταφὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀνάδυση τὴν ἀνάσταση μαζί Του). Μὲ τὸ βάπτισμα ὁ πιστὸς γίνεται ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (Α´ Κορ. στ´ 19), τὸ θετὸ παιδὶ τοῦ Πατέρα (Γαλ. δ´, 5 καὶ ἑξ.), ὁ ἀδελφὸς καὶ συγκληρονόμος τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ζεῖ ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ καὶ μέλλει νὰ μοιραστεῖ τὴ δόξα Του (Ῥωμ. η´, 2.9.10.17, Ἐφ. β´, 6). Τὸ ὄνομα στὸ παιδὶ δίνεται, (πρέπει νὰ δίνεται), τὴν ὄγδοη ἡμέρα ἀπὸ τὴ γέννησή του. Τὸ βάπτισμα ἀνάγκης, (τὸ ἀεροβάπτισμα), γίνεται στὸν ἀέρα, ὅταν τὸ παιδὶ κινδυνεύει νὰ πεθάνει. Ὑψώνεται τρὶς στὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐνῶ προηγουμένως ἔχουμε πεῖ: «βαπτίζεται ὁ δοῦλος τοῦ Θεοῦ τάδε». Τελεῖται ἀπὸ κάθε πιστὸ ἄνδρα ἢ γυναίκα.

Τὸ μάτιασμα τοῦ ὀλιγόπιστου ἀπὸ ἀνθρώπους οἱ ὁποῖοι ἐπηρεάζουν μὲ λόγια, μὲ ἔργα ἢ μὲ τὴ σκέψη τοὺς συνανθρώπους τους, ἐπικαλούμενοι ἀντίθεες-σατανικὲς δυνάμεις. Ἡ Ἐκκλησία παραδέχεται τὴ δυνατότητα αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων νὰ βασκάνουν συνανθρώπους τους, ἔχει εἰδικὴ εὐχὴ τὴν ὁποία διαβάζουν οἱ Ἱερεῖς (δὲν εἶναι καλὸ νὰ διαβάζεται ἀπὸ λαϊκούς) καὶ τονίζει ὅτι ὅσοι μετέχουν στὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας (Ἐξομολόγηση-Θεία Κοινωνία) δὲν προσβάλλονται, διότι εἶναι δυνατοί· τοὺς προστατεύει ὁ παντοδύναμος Θεὸς (μόνο οἱ ἀδύνατοι ὀργανισμοὶ προσβάλλονται σὲ περίπτωση ἐπιδημίας π.χ. γρίππης).

Τελετουργικὴ πράξη κατὰ τὴν ὁποία ἡ Ἐκκλησία παρέχει τὴ χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στοὺς νυμφευομένους. Εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἑπτὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τελεῖται μαζὶ μὲ τὴ μνηστεία (τοὺς ἀῤῥαβῶνες). Παλαιότερα ἦταν συνδεδεμένος μαζὶ μὲ τὴ Θεία Λειτουργία. Σκοπός του εἶναι ἡ πνευματικὴ ὁλοκλήρωση τῶν συζύγων (γεγονὸς ποὺ ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία) καὶ ἡ τεκνογονία. Γιὰ τοὺς πιστοὺς ὁ γάμος εἶναι «μέγα μυστήριον εἰς Χριστὸν καὶ εἰς τὴν Ἐκκλησίαν» (Ἐφ. ε´, 12). Ἡ σχέση Ἐκκλησίας καὶ Χριστοῦ ἀποτελεῖ ζωντανὸ παράδειγμα ὑποταγῆς καὶ ἀγάπης, ποὺ πρέπει νὰ μιμοῦνται οἱ σύζυγοι. Γιὰ τὴ σύναψη Γάμου δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχουν κωλύματα (συγγενείας κ.λπ.), διότι αὐτὰ τὸν ἐμποδίζουν. Ἡ διάλυσή του εἶναι σοβαρὴ παράβαση μὲ πολλὲς συνέπειες· «ὃ οὖν ὁ Θεὸς συνέζευξεν ἄνθρωπος μὴ χωριζέτω» (Μάρ. ι´, 9). Γι᾿ αὐτὸ πρὶν φθάσει κανεὶς στὸ γάμο πρέπει νὰ γνωρίσει καλὰ τί ἄνθρωπο παίρνει καὶ τί ὑποχρεώσεις ἀναλαμβάνει. Ἡ Ἐκκλησία ἐπιτρέπει τὴ διάλυσή του, χωρὶς καὶ νὰ τὴν ἐπιβάλλει, μόνο γιὰ λόγους μοιχείας. «Κατ᾿ οἰκονομία», ἀργότερα, δέχθηκε καὶ ἄλλους λόγους ποὺ πρότεινε τὸ κράτος.

Εἶναι ἡ ἡμέρα μαρτυρίου ἢ κοιμήσεως ἑνὸς Ἁγίου. Εἶναι ἡμέρα εἰσόδου του στὴν Οὐράνιο Βασιλεία-Ἐκκλησία. Οἱ Ὀρθόδοξοι αὐτὰ τὰ γενέθλια ἑορτάζουμε ποὺ συμπίπτουν μὲ τὴν ὀνομαστική μας ἑορτή, τὴν ἑορτὴ τοῦ Ἁγίου μας ποὺ φέρουμε τὸ ὄνομά του. Οἱ Προτεστάντες ποὺ δὲν ἔχουν Ἁγίους ἑορτάζουν καὶ τιμοῦν ἀνθρωποκεντρικὰ τὴν ἡμέρα γεννήσεώς τους σ᾿ αὐτὸ τὸν κόσμο. Ἐμεῖς ζοῦμε καὶ ἑορτάζουμε θεανθρωποκεντρικά.

Οἱ δυὸ σκαλιστὲς καὶ πολλὲς φορὲς εἰκονογραφημένες πόρτες τῆς Ὡραίας Πύλης.

Ἑβραϊκὴ ὀνομασία τοῦ Θεοῦ τὴν ὁποία ἔδωσε στὸν ἑαυτό Του ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς (Ἔξ. γ´, 13-15· λδ´, 6 ἐξ.). Τὴν ἀποκάλυψε στὸ Μωϋσῆ μέσα στὴν ἔρημο καὶ στὴν ὀδύνη τῆς ἐξορίας.

Εὐλαβικὴ στάση μὲ κάμψη τῶν γονάτων κατὰ τὴν ὥρα τῆς προσευχῆς, σὲ ἔνδειξη ταπεινώσεως, μετανοίας καὶ συντριβῆς μπροστὰ στὸν Θεό. Καὶ ὁ Κύριος «θεῖς τὰ γόνατα προσηύχετο» (Λουκ. κβ´, 41). Γενικὴ Γονυκλισία στὴν Ἐκκλησία γίνεται στὸν Ἑσπερινό τῆς Πεντηκοστῆς (ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος). Δὲ γίνεται Γονυκλισία ἀπὸ τὸ Ἑσπέρας τοῦ Σαββάτου μέχρι τὸ ἑσπέρας τῆς Κυριακῆς καὶ τὴν περίοδο τοῦ Πεντηκοσταρίου.

Εἶναι ὁ πρῶτος γραπτὸς νόμος τοῦ Θεοῦ ποὺ δόθηκε στὸ Μωυσῆ, στὸ ὄρος Σινᾶ, τρεῖς μῆνες μετὰ τὴν ἔξοδο τῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπὸ τὴν Αἴγυπτο. Λεπτομέρειες ὑπάρχουν στὰ ιθ´ καὶ κ´ κεφάλαια τῆς Ἐξόδου.

Οἱ ἑορτὲς ποὺ εἶναι ἀφιερωμένες στὸ πρόσωπο τοῦ Δεσπότου Χριστοῦ.

Ἡ ἐνέργειά του νὰ διακρίνω, νὰ ξεχωρίζω τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο, σὰν προτιμότερο ἢ καταλληλότερο γιὰ τὴν περίσταση· τὸ χάρισμα τοῦ διακρίνειν ἢ προφητεύειν. Εἶναι καρπὸς τῆς βαθειᾶς ταπεινώσεως καὶ τῆς ἀπάθειας. Προϋποθέσεις γιὰ τὴν ἀπόκτησή τῆς: ἡ γνώση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ (γραπτοῦ καὶ παραδόσεως), ἡ ὀρθὴ δογματικὴ συνείδηση καὶ ἡ προσωπικὴ πνευματικὴ ἐμπειρία, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ὑποταγὴ σὲ πνευματικὸ ὁδηγό.

Ἁπλὸ ἢ ἐπισημότερο χαρτὶ διπλωμένο στὴ μέση, ὅπου γράφονται, στὴ γενικὴ πτώση, τὰ ὀνόματα ζώντων (ἀριστερά) καὶ τεθνεώτων (δεξιά). Τὸ δίνουμε μαζὶ ἢ χωρὶς Πρόσφορο στὸν Ἑσπερινό του Σαββάτου συνήθως (ἢ ἄλλης μεγάλης ἑορτῆς) στοὺς Ἱεροὺς Ναούς, γιὰ νὰ μνημονεύσει ὁ Ἱερέας τὰ ὀνόματα στὴν Ἱερὰ Προσκομιδή.

Οἱ διώξεις, τὰ μαρτύρια καὶ οἱ θάνατοι τῶν Χριστιανῶν ἀπὸ εἰδωλολάτρες ἢ ἀλλοθρήσκους Βασιλεῖς καὶ ἄρχοντες. Τὸ μυστήριο τοῦ διωγμοῦ διακρίνεται ἀπὸ τὸ μυστήριο τοῦ πόνου. Ὁ πόνος ἀποτελεῖ πρόβλημα ποὺ κτυπάει ὅλους τοὺς ἀνθρώπους, ἀκόμη καὶ τοὺς δίκαιους. Ὁ διωγμὸς χτυπάει τοὺς δίκαιους, ἐπειδὴ εἶναι δίκαιοι.

Τὸ ἰδιόμελο τροπάριο, στὸ ὁποῖο προηγεῖται o στίχος «Δόξα Πατρί...». Στὸν Ἑσπερινὸ ψάλλεται μετὰ τὰ Ἑσπέρια καὶ τὰ Ἀπόστιχα. Στὸν Ὄρθρο ψάλλεται στὴ Λιτὴ καὶ στοὺς «Αἴνους» ἢ στὰ Ἀπόστιχα. Ἑωθινὸ Δοξαστικὸ ὀνομάζεται τὸ δοξαστικὸ τροπάριο τῶν «Αἴνων», ποὺ ἔχει θέμα τὸ ἀντίστοιχο εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα ἀπὸ τὰ ἕνδεκα ἑωθινὰ Εὐαγγέλια.

Οἱ δώδεκα Δεσποτικὲς ἑορτὲς ποὺ ἀναφέρονται στὰ σπουδαιότερα γεγονότα τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου.

Πίσω ἀπὸ κάθε Δωρεὰ ἡ Ἁγία Γραφὴ μᾶς διδάσκει νὰ ἀναγνωρίζουμε μία θεϊκὴ πρωτοβουλία· «Πᾶσα δόσις ἀγαθὴ καὶ πᾶν δώρημα τέλειον ἄνωθέν ἐστι καταβαῖνον ἐκ σοῦ τοῦ Πατρὸς τῶν φώτων» (Ἰακ. α´ 17). Συνεπῶς ὁ ἀνθρώπινος ἐγωϊσμὸς σφάλλει ὅταν ἰσχυρίζεται ὅτι προηγεῖται τῆς χάρης τοῦ Θεοῦ. Ὅταν o ἄνθρωπος ἀποδέχεται τὴ θεϊκὴ αὐτὴ πρωτοβουλία γίνεται ἱκανὸς γιὰ μία μεγαλύτερη γενναιοδωρία ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἔτσι καλεῖται μὲ τὴ σειρά του ν᾿ ἀσκήσει καὶ αὐτὸς τὴ δωρεὰ (Α´ Ἰω. γ´ 16). «Ὅ,τι καλὸ ἔχεις ἢ ἐπιτυγχάνεις νὰ τὸ ἀποδίδεις στὸν Θεό» (Γέροντας Παΐσιος).

Τὸ τροπάριο ποὺ ψάλλεται στὰ συλλείτουργα μετὰ τὸ «Σοφία ὀρθοί», στὴ μικρὴ Εἴσοδο.

Ἡ μεταφορὰ τῶν προσκομισθέντων τιμίων Δώρων ἀπὸ τὴν Προσκομιδὴ στὴν Ἁγία Τράπεζα, κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ Χερουβικοῦ Ὕμνου.

Ἡ μεταφορὰ τοῦ Εὐαγγελίου διὰ μέσου τοῦ Ναοῦ στὴν Ἁγία Τράπεζα, κατὰ τὴν ὥρα τῆς ψαλμωδίας τοῦ γ´ Ἀντιφώνου.

Ἡ τελευταία φράση μιᾶς λειτουργικῆς εὐχῆς ποὺ λέγεται σὲ ἐμμελῆ ἀπαγγελία. Τὸ κυρίως μέρος τῆς εὐχῆς λέγεται χύμα, εἴτε μυστικῶς, εἴτε χαμηλόφωνα, εἴτε ἐκφώνως (δυνατά).

Ἡ τελευταία φράση μιᾶς λειτουργικῆς εὐχῆς ποὺ λέγεται σὲ ἐμμελῆ ἀπαγγελία. Τὸ κυρίως μέρος τῆς εὐχῆς λέγεται χύμα, εἴτε μυστικῶς, εἴτε χαμηλόφωνα, εἴτε ἐκφώνως (δυνατά).

Εἶναι ἡ καλὴ διάθεση, ἡ ἐπιδοκιμασία, ἡ εὔνοια, ἡ πλήρης εὐαρέσκεια. Ὅ,τι ἔγινε, γίνεται καὶ θὰ γίνει, λαμβάνει χώρα εἴτε «κατ᾿ εὐδοκία Θεοῦ» εἴτε «κατὰ παραχώρησή Του». Στὴν «εὐδοκία» ἐνεργεῖ ὁ Θεὸς «ἐπηρεασμένος» ἀπὸ τὴν ὑπακοὴ τοῦ ἀνθρώπου, ἐνῶ στὴν «παραχώρηση» ὁ Θεὸς ὑποχωρεῖ, ἐπειδὴ «Τὸν ἐπηρεάζει» τὸ θέλημα τοῦ ἀνθρώπου (ὁ ἐγωϊσμός του). Ὅ,τι κάνει ὁ ἄνθρωπος «κατ᾿ εὐδοκία Θεοῦ» τὸν ἁγιάζει καὶ τὸν ὁδηγεῖ στὴ σωτηρία. Ὅ,τι κάνει «κατὰ παραχώρηση τοῦ Θεοῦ» τὸν ὁδηγεῖ στὴ δοκιμασία ἢ στὴν ἀπώλεια τῆς σωτηρίας του, ἐὰν δὲν μετανοήσει.

Ἡ ἔκφραση εὐχῆς ἢ καλοῦ λόγου (εὐ + λόγος) σ᾿ ἀντίθεση πρὸς τὸν κακὸ λόγο, τὴν κατάρα. Πρόκειται γιὰ τὴν τελευταία ὁρατὴ χειρονομία τοῦ Χριστοῦ πάνω στὴ γῆ, αὐτὴ ποὺ ἀφήνει στὴν Ἐκκλησία Του, τὸ δῶρο τῆς εὐλογίας Του (Λκ. κδ´ 50). Γι᾿ αὐτὸ προφανῶς ἀργότερα καὶ ὁ Ἀπ. Παῦλος μας συμβουλεύει: «Εὐλογεῖτε καὶ μὴ καταρᾶσθε» (Ῥωμ. ιβ´,14). Ἡ Εὐλογία προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεό, ἢ τοὺς ἀνθρώπους καὶ δέχονται τὴν Εὐλογία ὁ Θεός, οἱ ἄνθρωποι, ἡ ἄλογη καὶ ἡ ἄψυχη φύση. Ὁ ἄνθρωπος εὐλογεῖ τὸν Θεὸ μὲ τὴν ἔννοια τοῦ ὑμνεῖν, τοῦ δοξολογεῖν καὶ τοῦ μακαρίζειν τὸν Θεό. Ἡ Εὐλογία ἔχει μεγάλη δύναμη καὶ ἐπίδραση· φέρει χαρά, εὐτυχία, ἐπάρκεια, γονιμότητα, ἐνῶ ἡ κατάρα στέρηση, δυστυχία, συμφορά. Στὴ Θεία Λειτουργία ἡ Εὐλογία τοῦ Θεοῦ μεταδίδεται στοὺς πιστοὺς ἀπὸ τὸ Λειτουργὸ μὲ τὴ σταυροειδῆ κίνηση τοῦ χεριοῦ ἢ τοῦ σταυροῦ εὐλογίας. Τὸ ζητούμενο στὴ ζωὴ τοῦ πιστοῦ εἶναι ἡ Εὐλογία τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐξασφαλίζεται μὲ τὴν ταπεινὴ ἐκτέλεση τοῦ θελήματός Του. Ὁ εὐλογημένος ἄνθρωπος ἀποκαλύπτει τὴν ἀνεξάντλητη μεγαλοδωρία τοῦ Θεοῦ καὶ τὶς ἀναφαίρετες δωρεὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εὐλογία λέγεται καὶ ἡ Προσφορά, τὸ Ἀντίδωρο καὶ ὅ,τι κανεὶς προσφέρει μὲ τέτοια διάθεση.

Ἡ Εὐσέβεια θεωρεῖται ἀπὸ τοὺς σύγχρονούς μας σὰν μία πιστότητα καὶ ἀκρίβεια στὴν ἐκτέλεση τῶν θρησκευτικῶν μας καθηκόντων, ποὺ συχνὰ περιορίζονται στὶς ἀσκήσεις εὐσέβειας καὶ μάλιστα ὁρισμένες ἡμέρες καὶ ὦρες τοῦ 24ώρου. Στὴν Ἁγία Γραφὴ ἡ Εὐσέβεια ἀκτινοβολεῖ περισσότερο: περιλαμβάνει ἀκόμη τὶς σχέσεις τοῦ ἀνθρώπου μὲ τοὺς συνανθρώπους του. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ κατ᾿ ἐξοχὴν «εὐσεβής» ὡς ἐκτελῶν πάντοτε τὸ θέλημα τοῦ Πατρὸς καὶ στὸ πρόσωπό Του ἡ Εὐσέβεια τοῦ Χριστιανοῦ βρίσκει τὴν πηγὴ καὶ τὸ πρότυπό της. Αὐτὸν μιμοῦνται τὰ πρόσωπα ποὺ ἀναφέρονται στὰ χωρία (Λουκ. Β´, 25· Πράξ. β´, 5· ι´, 2· κβ´, 12 καὶ η´, 2), ἡ λατρεία τους ἐμπνέεται ἀπὸ υἱϊκὸ πνεῦμα πρὸς τὸν Θεὸ (Γαλ. δ´, 6) καὶ ἡ δικαιοσύνη τους εἶναι «πίστις δι᾿ ἀγάπης ἐνεργουμένη» (Γαλ. ε´, 6). Τέτοια εἶναι ἡ ἀληθινὴ χριστιανικὴ Εὐσέβεια καὶ ἔχει δυὸ χαρακτηριστικά: Πρῶτον, ἐλευθερώνει τὸν πιστὸ ἀπὸ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸ χρῆμα (ἡ ψεύτικη Εὐσέβεια εἶναι ἄπληστη στὸ κέρδος) καὶ δεύτερον, δίνει τὴ δύναμη νὰ ὑπομένει ὁ ἄνθρωπος τοὺς διωγμοὺς (εἰρωνεῖες, πιέσεις, διώξεις κ.λπ.), ποὺ εἶναι o κλῆρος αὐτῶν ποὺ θέλουν νὰ ζήσουν εὐσεβῶς (Β´ Τιμ. γ´, 12). Ἔτσι ὁ ἀληθινὰ εὐσεβὴς Χριστιανὸς μιμεῖται τὸν Χριστὸ καὶ ἔτσι ἀποκαλύπτει στοὺς ἀδελφούς του τὸ πρόσωπο τοῦ οὐρανίου Πατέρα μας.

Οἱ ἑορτὲς ποὺ εἶναι ἀφιερωμένες στὸ πρόσωπο τῆς Θεομήτορος, τῆς Παναγίας: Γενέσιο, Εἰσόδια, Εὐαγγελισμός, Ὑπαπαντή, Σύλληψη Ἁγίας Ἄννης, Κοίμηση.

Τὸ 44 π.Χ. ἄρχισε νὰ ἰσχύει τὸ Ἰουλιανὸ Ἡμερολόγιο. Βάσει αὐτοῦ ἡ Α´ Οἰκ. Σύνοδος καθόρισε τὸν ἑορτασμὸ τοῦ Πάσχα. Τὸ ΙΣΤ´ αἰ. καθιερώθηκε τὸ Γρηγοριανὸ Ἡμερολόγιο, ἀπὸ τὸν Πάπα Γρηγόριο τὸν ΙΓ´ τὸ ὁποῖο σταδιακὰ υἱοθετήθηκε ἀπὸ τὰ διάφορα κράτη. Τὸ νέο Ἡμερολόγιο, ἡ Ἑλλάδα τὸ καθιέρωσε τὸ 1923 καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδας τὸ Μάρτιο τοῦ 1924. Ἕνα τμῆμα τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας παρέμεινε πιστὸ στὸ παλαιὸ Ἡμερολόγιο, τὸ Ἰουλιανό. Αὐτοὶ εἶναι οἱ λεγόμενοι παλαιοημερολογίτες, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν «κοινωνίαν» μὲ καμμία Αὐτοκέφαλη Ἐκκλησία, ἐνῶ θὰ μποροῦσαν νὰ ἔχουν, ὅπως ἔχει τὸ Ἅγιον Ὄρος, τὸ ὁποῖο, παρ᾿ ὅτι ἀκολουθεῖ τὸ παλαιὸ ἡμερολόγιο, «κοινωνεῖ» καὶ μὲ τὴν Ἑλληνικὴ καὶ μὲ τὶς λοιπὲς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Τὸ χειρότερο ὅμως μὲ τοὺς παλαιοημερολογίτες εἶναι ὅτι καὶ μεταξύ τους δὲν ἔχουν «κοινωνίαν», ἐφ᾿ ὅσον ἔχουν τεμαχιστεῖ σὲ πολλὲς αὐτοκέφαλες παρατάξεις, μερικὲς ἀπὸ τὶς ὁποῖες ἔχουν ἀλληλοαφοριστεῖ καὶ ἐπιπλέον ἔχουν ἕνα φανατισμὸ ξένο πρὸς τὸ πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας γιὰ ἕνα ζήτημα μάλιστα (τῆς διαφορᾶς τῶν 13 ἡμερῶν), τὸ ὁποῖο δὲν εἶναι δογματικό.

Εἶναι ἡ βουλητικὴ δύναμη τῆς ψυχῆς μας ἢ τὸ ἀντικείμενο στὸ ὁποῖο συγκεντρώνεται ἡ βούλησή μας. Ἡ ἐλεύθερη βούληση εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ βασικὰ χαρακτηριστικά του «κατ᾿ εἰκόνα» πού, μετὰ τὴν πτώση τῶν πρωτοπλάστων, ὑποδουλώθηκε στὸ διάβολο. Μετὰ τὴν ἀπόλυτη ὅμως ὑποταγὴ τοῦ ἀνθρώπινου θελήματος τοῦ Θεανθρώπου στὸ θέλημα τοῦ Πατρός, ἀποκαταστάθηκε ἡ «πεπτωκυΐα» βούληση στὸ «κατὰ φύσιν». Ἀπὸ τότε ἡ συμφωνία τῆς ἀνθρώπινης βουλήσεως μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ «ἐν Χριστῷ», ἀπελευθερώνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ δεσμὰ τοῦ διαβόλου καὶ τῆς διεστραμμένης ἐλευθερίας του. Ἡ Πατερικὴ πείρα χαρακτήρισε τὸ θέλημα τοῦ μεταπτωτικοῦ ἀνθρώπου, σὰν χάλκινο τεῖχος ποὺ χωρίζει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὸν ἀγώνα (τοῦ ἀνθρώπου) γιὰ τὴν ἐκκοπὴ τοῦ ἰδίου θελήματος, σὰν μαρτύριο καὶ σταυρό. Ὁ ἀγώνας αὐτὸς ἀποτελεῖ βασικὸ στοιχεῖο τῆς ὀρθόδοξης πνευματικότητας. Διότι ὅταν κανεὶς ἱκανοποιεῖ τὸ θέλημά του, ἀρχικὰ ἀπολαμβάνει τὴν τέρψη τῆς ἡδονῆς, ἡ ὁποία ὅμως εἶναι ἐφήμερη, παραπλανητικὴ καὶ καταλήγει γρήγορα σὲ ἀπογοήτευση καὶ πίκρα. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ ἐκκοπὴ τοῦ θελήματος ἀξιολογεῖται περισσότερο ἀπὸ τὴ νηστεία καὶ τὴν προσευχή, oἱ ὁποῖες χωρὶς τὴν ὑπακοὴ αὐξάνουν τὸν ἐγωκεντρισμὸ καὶ ἐνισχύουν τὴ φιλαυτία. Αὐτὸς ποὺ ἐπιμένει στὸ θέλημά του ἔχει μεγάλη ἐμπιστοσύνη στὸν ἑαυτό του καὶ δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίσει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. «Ἐὰν συνταιριαστεῖ τὸ δικαίωμα μὲ τὸ θέλημα εἶναι θάνατος, μεγάλος κίνδυνος, μεγάλος φόβος. Τότε πέφτει ἐντελῶς ὁ ἄθλιος ἄνθρωπος».

Λειτουργικὸ βιβλίο ποὺ περιέχει 56 ἀσματικοὺς κανόνες στοὺς ὀκτὼ ἤχους, ἀφιερωμένους στὴ Θεοτόκο. Ψάλλονται συνήθως στὰ Μοναστήρια μετὰ τὸν Ἑσπερινό, κάθε ἡμέρα (ἐκτὸς Μ. Ἑβδομάδας, Διακαινησίμου καὶ Δωδεκαημέρου).

Τροπάριο ποὺ ἐγκωμιάζει τὴ Θεοτόκο καὶ κατακλείει τὶς ὁμάδες τῶν τροπαρίων ἢ τὶς ὠδὲς τῶν κανόνων μὲ στίχο τὸ «Καὶ νῦν καὶ ἀεί...».

Εἶναι αὐτὸς ποὺ ἔχει ἀῤῥωστημένες θρησκευτικὲς ἀντιλήψεις. Παρουσιάζει προσκόλληση σὲ τύπους καὶ φανατισμό. Ὅταν προχωρήσει τὸ κακὸ γίνεται ψυχικὴ ἀῤῥώστεια, ἡ ὁποία ὀνομάζεται «θρησκοληψία».

Εἶναι κάθε ἁγιαστικὴ πράξη (τελετὴ ἢ εὐχή) τοῦ Κληρικοῦ ποὺ γίνεται κατὰ τὴν ἄσκηση τοῦ ἔργου τῆς Λατρείας ἢ βάσει τοῦ Εὐχολογίου. Ἡ πράξη αὐτὴ προσλαμβάνει χαρακτήρα μυστηριακὸ ἢ συμβολικὸ καὶ μὲ ὁρατὸ σημεῖο (τὴ συγκεκριμένη ἁγιαστικὴ πράξη), ἡ ἀόρατη χάρη τοῦ Θεοῦ κοινωνεῖται ἀπὸ τὸν πιστὸ («ἐκχεῶ ἀπὸ τοῦ Πνεύματός μου ἐπὶ πᾶσαν σάρκα» Πρ. β´, 17). Μὲ τὴ στενὴ ἔννοια οἱ ἁγιαστικὲς πράξεις διακρίνονται τῶν Μυστηρίων κατὰ τὸ ὅτι μὲ τὰ τελευταῖα ποὺ εἶναι θεοσύστατα, τὰ δῶρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος παρέχονται ἀσφαλῶς καὶ μὲ τὴ μαρτυρία τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνῶ οἱ ἁγιαστικὲς πράξεις, ποὺ ἔχουν συσταθεῖ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, εἶναι, γενικά, προαιρετικὲς καὶ oι περισσότερες ἔχουν ἰδιωτικὸ χαρακτήρα, σὲ ἀντίθεση μὲ τὰ Μυστήρια.

Ἡ μεταβολὴ σὲ ἅγιο κάποιου ἀντικειμένου. Εἰδικώτερα Καθαγίασις λέγεται ἡ μεταβολὴ τῶν τιμίων Δώρων σὲ Σῶμα καὶ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ κατὰ τὴν τέλεση τῆς Θείας Εὐχαριστίας.

Ἡ μεγαλύτερη ποινὴ ποὺ ἐπιβάλλεται στοὺς κληρικοὺς τῶν τριῶν βαθμῶν. Ὁ τιμωρούμενος ἐπανέρχεται στὴν τάξη ἀπὸ τὴν ὁποία προῆλθε (λαϊκὸς ἢ μοναχός).

Τοῦ Ψαλτηρίου. -Τροπάριο ποὺ ψάλλεται μετὰ τὴν ἀνάγνωση (ἢ μὴ) τοῦ Ψαλτηρίου κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ὁποίου ὁ λαὸς κάθεται. Κάθισμα ὑπάρχει καὶ μετὰ τὴν γ´ ᾠδή. Τὰ Καθίσματα εἶναι ποικίλου περιεχομένου.

Δοχεῖο μὲ ῥοδόσταγμα γιὰ ῥαντισμὸ τῶν εἰκόνων, τοῦ ἐπιταφίου κ.λπ.

Κανόνας τῆς Ἁγίας Γραφῆς: Ἡ συλλογὴ ἢ ὁ κατάλογος τῶν βιβλίων τῆς Π. καὶ Κ. Διαθήκης ποὺ ἀναγνωρίστηκαν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία σὰν θεόπνευστα, αὐθεντικὰ καὶ γνήσια.

Τὰ ὀστᾶ τῆς κεφαλῆς ἑνὸς Ἁγίου.

Ἡ ἐπιγραφὴ ποὺ διαβάζεται καὶ ἀπὸ τὶς δυὸ πλευρὲς ὅμοια, π.χ. ΝΙΨΟΝΑΝΟΜΗΜΑΤΑ ΜΗΜΟΝΑΝΟΨΙΝ.

Τὸ τεμάχιο τοῦ πρόσφορού τῆς Προσκομιδῆς, ἀπὸ τὸ ὁποῖο ὁ Λειτουργὸς ἐξάγει τὶς μερίδες ζώντων καὶ τεθνεώτων. Παλαιότερα Κατακλαστὸν ὀνομαζόταν τὸ ἀντίδωρο, λόγω ἐτυμολογίας· κατακλάω = τσακίζω, κόβω σὲ μικρὰ τεμάχια. Σήμερα Κατακλαστὸν λέγεται καὶ τὸ τεμάχιο τοῦ προσφόρου, τὸ ὁποῖο ἐμποτίζεται στὸ νάμα καὶ τὸ τρώγουν μετὰ τὴ θεία Μετάληψη οἱ Κληρικοὶ ἐντὸς τοῦ Ἱεροῦ (παλαιότερα ἐδίδετο καὶ στοὺς λαϊκούς).

Τὸ νὰ κατηγορεῖ κανεὶς τὸ συγκεκριμένο ἄνθρωπο λέγοντας ὅτι αὐτὸς εἶναι π.χ. ψεύστης ἢ πόρνος κ.λ.π.

Τὸ νὰ διαδίδει κανεὶς μὲ λόγια τὶς ἁμαρτίες καὶ τὰ σφάλματα τοῦ πλησίον του καὶ νὰ λέει ὅτι ὁ τάδε εἶπε π.χ. ψέματα, πόρνευσε κ.λπ.

Κατάργηση τῆς νηστείας σύμφωνα μὲ τὸ τυπικό τῆς Ἐκκλησίας: Κατάλυση οἴνου καὶ ἐλαίου, Κατάλυση ἰχθύος, Κατάλυση εἰς πάντα. Στὸ διάστημα αὐτὸ τρώγεται ὅ,τι καθορίζεται ἀπὸ τὰ σχετικὰ βιβλία. Ὅταν ὁ Διάκονος ἢ ὁ Λειτουργὸς Ἱερέας στὴν Ἁγία Πρόθεση τρώει τὰ ὑπόλοιπα τοῦ Ἁγίου Σώματος καὶ Αἵματος τοῦ Κυρίου ποὺ ἀπέμειναν στὸ Ἅγιο Ποτήριο μετὰ τὴ Μετάληψη τῶν πιστῶν, λέμε ὅτι κάνει κατάλυση ἢ καταλύει (στὸ διάστημα αὐτὸ ὁ καταλύων τὸ Ἅγιο Ποτήριο δὲν ἐπιτρέπεται νὰ ὁμιλεῖ).

Ἰδιόμορφο θυμιατήριο χειρὸς χωρὶς ἁλυσίδες. Μ᾿ αὐτὸ θυμιατίζουν τὸ Ἱερό, τὶς Εἰκόνες καὶ τοὺς πιστοὺς στὶς ἀκολουθίες συνήθως τῶν Μεγάλων Ὡρῶν καὶ τὴ Μ. Τεσσαρακοστή.

Ὁ θόλος ἢ ὁ οὐρανὸς ποὺ καλύπτει -ὅπου ὑπάρχει- τὴν Ἁγία Τράπεζα.

Ἡ Κιβωτὸς τῆς Διαθήκης ἦταν ἕνα ὁρατὸ σημεῖο τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στὸ Ἰσραήλ. Ἦταν ἕνα κιβώτιο διαστάσεων 1,25 x 0,75 x 0,75 μ. ὅπου φυλάσσονταν οἱ πλάκες μὲ τὶς δέκα ἐντολές, ποὺ ἔλαβε ὁ Μωϋσῆς στὸ ὄρος Σινᾶ. Ἡ Κιβωτὸς τῆς Διαθήκης, κάτω ἀπὸ τὴ Σκηνὴ τοῦ Μαρτυρίου, ἦταν τὸ κινητὸ Ἱερὸ μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς τῆς Διαθήκης ἦταν παρών, προστάτευε τοὺς Ἱερεῖς, τοὺς ὁδηγοῦσε, τοὺς γνώριζε τὸν λόγο Του καὶ ἄκουε τὶς προσευχές τους.

Τὸ σῶμα τῶν Κληρικῶν τῆς Ὀρθ. Ἐκκλησίας. Διακρίνεται σὲ Ἀνώτερο Κλῆρο: Διάκονος, Πρεσβύτερος, Ἐπίσκοπος καὶ σὲ Κατώτερο Κλῆρο: Ὑποδιάκονος, Πρωτοψάλτης, Ἱεροψάλτης, Λαμπαδάριος (ἀριστερὸς ψάλτης), Ἀναγνώστης, Νεωκόρος κ.λπ.

Τὸ ἡμικύκλιο ποὺ σχηματίζεται στὸ Ἅγιο Βῆμα πίσω ἀπὸ τὴν Ἁγία Τράπεζα.

Τὸ νεκροταφεῖο. Ἐπειδὴ κατὰ τὴ Β´ Παρουσία τοῦ Κυρίου ὅλοι οἱ νεκροὶ θὰ ἀναστηθοῦν, ὁ θάνατος θεωρεῖται ὕπνος καὶ ἑπομένως ὁ χῶρος ὅπου ἐνταφιάζονται οἱ Χριστιανοὶ ὀνομάζεται Κοιμητήριο.

Ἡ λόγω ἐγωϊσμοῦ μὴ ἀνταπόκριση τῆς ἀνθρώπινης ἀγάπης στὴ Θεία ἀγάπη. Σημαίνει καὶ τιμωρία μὲ τὴν ἔννοια τῆς αὐτοτιμωρίας. Συνοδεύεται ἀπὸ πόνο καὶ μοναξιά, σ᾿ ἀντίθεση μὲ τὸν Παράδεισο, ποὺ σημαίνει κοινωνία-ἐπικοινωνία μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους.

Βυζαντινὴ ὀνομασία τοῦ βρασμένου σιταριοῦ, ποὺ περιέχει καὶ ξηροὺς καρπούς. Ἡ προσφορὰ κολλύβων συνδέεται μὲ τὴν ἀρχαία συνήθεια τῶν Ἀπαρχῶν καὶ γίνεται στὴ μνήμη ἑορταζομένων Ἁγίων, ὁπότε εὐλογοῦνται ἀπὸ τὸ Λειτουργὸ μὲ μία ὡραιότατη εὐχὴ (μνημονεύονται καὶ οἱ προσφέροντες αὐτὰ καὶ ἐκεῖνοι γιὰ τοὺς ὁποίους προσφέρθηκαν) καὶ στὴ μνήμη τῶν κεκοιμημένων μας, ὄχι μόνο στὰ Ψυχοσάββατα, ἀλλὰ καὶ σ᾿ ἄλλες τακτικότερες ἡμέρες ὑπὲρ τῶν ψυχῶν τῶν συγγενῶν μας. Τὸ σιτάρι συμβολίζει τὴν Ἀνάσταση τῶν νεκρῶν. Ὅπως δηλαδὴ συμβαίνει μὲ τὸ σιτάρι ποὺ θάπτεται στὴ γῆ καὶ τὴν Ἄνοιξη φυτρώνει, ἔτσι θὰ γίνει καὶ μὲ τοὺς κεκοιμημένους.

Ἡ εἴσοδος ἑνὸς Λαϊκοῦ (ἄνδρα ἢ γυναίκας) στὴν τάξη τῶν Μοναχῶν γίνεται μὲ «κουρά», δηλαδὴ μὲ τελεία ἀποκοπὴ τῶν μαλλιῶν, σὲ ἔνδειξη τελείας ἀφοσιώσεως στὸν Θεό. Σήμερα συμβολικὰ κόβονται σταυροειδῶς ὀλίγα μαλλιά, ἀπὸ τέσσερα σημεῖα τῆς κεφαλῆς του. Στὴν ἀρχή, μετὰ ἀπὸ καθορισμένη δοκιμασία γίνεται ῥασοφορία (διαβάζονται δυὸ μόνο εὐχὲς καὶ ὁ εἰσερχόμενος Μοναχὸς ἐνδύεται τὸ χιτώνα καὶ τὸ μοναχικὸ σκοῦφο) καὶ μετὰ ἀπὸ ὁρισμένα εὐδόκιμα χρόνια γίνεται ἡ κουρὰ ἢ ἡ ἀκολουθία τοῦ Μεγάλου Σχήματος. Καὶ oι δυὸ «κουρές» γίνονται μὲ Χειροθεσία ἀπὸ Ἐπίσκοπο ἢ Πρεσβύτερο (συνήθως Μεγαλόσχημο).

Ἡ ἐτήσια σειρὰ τῶν Ἀναγνωσμάτων τῆς Κυριακῆς (Ἑωθινῶν Εὐαγγελίων, Ἀποστόλων καὶ Εὐαγγελίων). Κυριακοδρόμιον λέγεται καὶ τὸ βιβλίο ποὺ περιέχει κηρύγματα στὰ ἀνωτέρω ἀναγνώσματα.

Τὸ κόκκινο ὕφασμα ποὺ μᾶς βοηθάει νὰ μεταλαμβάνουμε χωρὶς τὸν κίνδυνο νὰ πέσει κάτω (ἀπὸ κάποια ἀπροσεξία) ἡ θεία Κοινωνία. Ἐὰν πιάνουμε σωστὰ τὸ Μάκτρον (μὲ τὰ δυὸ χέρια καὶ κάτω ἀπὸ τὸ πηγούνι μας) οἱ Μαργαρίτες (στὴν περίπτωση τῆς ἀπροσεξίας) θὰ πέσουν πάνω σ᾿ αὐτὸ καὶ ὄχι στὸ δάπεδο.

Ἀρχίζουν συνήθως μὲ τὴ λέξη «μεγάλυνον». Μ᾿ αὐτὰ προτρέπονται οἱ πιστοὶ νὰ ἀνυμνήσουν τὸν Κύριο ἢ τὴν Παναγία ἀπὸ καρδίας ἢ νὰ ἐγκωμιάσουν τὸν Ἅγιο.

Παλαιὰ ἔτσι λεγόταν ὁ τάφος κάποιου Μάρτυρος, ἀλλὰ καὶ ὁ τρόπος θανάτου τοῦ Μάρτυρος: Ἀκρωτηριασμός, Ἁλυσόδεμα, Ἀπαγχονισμός, Ἀποκεφαλισμός, Βρασμὸς σὲ καζάνι μὲ πίσσα ἢ ἀσβέστη, Ἐξάρθρωση σκελῶν, Καλάμια στὰ νύχια, Κατασπάραξη ἀπὸ ἄγρια θηρία, Κάψιμο μὲ πυρακτωμένα σίδερα, Κρέμασμα μὲ σχοινιά, Λιθοβολισμός, Μαστίγωση, ξυλοδαρμὸς μὲ ῥόπαλα, Ξύσιμο σαρκῶν μὲ ξυστῆρες, Περιλούσιμο μὲ καυτὸ λάδι ἢ μολύβι, Πνιγμὸς μέσα σὲ σάκκο μὲ φίδια, Πυρπόληση, Πείνα, Δίψα, Σούβλισμα, Σταύρωση, Τηγανισμός, Τύφλωση, Φυλάκιση κ.ἄ. Μαρτύριο σημαίνει καὶ μαρτυρία ἢ ὁμολογία.

Ἡ τομὴ τοῦ Ἁγίου Ἄρτου σὲ τέσσερα τεμάχια πρὶν ἀπὸ τὴ Θεία Κοινωνία (μετὰ τὸ «Τὰ Ἅγια τοῖς ἁγίοις»).

Μικρὰ τεμάχια ἢ ψίχουλα ποὺ κόβονται ἀπὸ τὴν προσφορὰ στὴν Προσκομιδὴ πρὸς τιμὴ τῆς Παναγίας, τῶν Ἁγίων, τῶν ζώντων καὶ τῶν κεκοιμημένων.

Ἡ μεταφορὰ Ἁγίων Λειψάνων μετὰ τὴν Ἀνακομιδή τους σὲ νέα θέση (καταλληλότερη ἢ ἀσφαλείας).

Ἡ μεταφορὰ τῆς Παναγίας ἀπὸ τὸν τάφο στὸν οὐρανό, στὴν οὐράνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ποὺ σημαίνει Ἀνάσταση καὶ Ἀνάληψή της.

Τὸ ἁγιασμένο ἔλαιο μὲ τὰ 40 μυρωδικὰ ποὺ καθαγιάζεται τὴ Μ. Πέμπτη στὸν Πατριαρχικὸ ναὸ μὲ εἰδικὴ τελετὴ καὶ διανέμεται σὲ ὅλες τὶς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες. Μ᾿ αὐτὸ γίνεται ἡ χρήση τοῦ νεοβαπτισμένου κατὰ τὴν τέλεση τοῦ Μυστηρίου τοῦ Χρίσματος. Τὸ μεῖγμα συμβολίζει τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

Ἡ ἄχρονη περίοδος ποὺ θ᾿ ἀρχίσει μὲ τὴ Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου, δηλ. ἡ Αἰωνιότητα. Αὐτὴ θὰ εἶναι καὶ ἡ ὁλοκλήρωση τοῦ δημιουργικοῦ ἔργου τοῦ Θεοῦ (7 δημιουργικὲς μέρες + 1 = 8). Τὸ ἑπταδικὸ σύστημα τῶν ἑπτὰ ἡμερῶν ἔσπασε μὲ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ποὺ ἔγινε τὴν πρώτη ἡμέρα μετὰ τὸ Σάββατο (7+1=8), δηλ. τὴν Κυριακή, ποὺ θεωρεῖται 8η Ἡμέρα. Μ᾿ αὐτὸ τὸν τρόπο περάσαμε στὴν ἡμέρα τῆς αἰωνιότητας, ἡ ὁποία θὰ γίνει πραγματικότητα μὲ τὴν κοινὴ Ἀνάσταση. Κάθε Κυριακὴ στὴ Θεία Λειτουργία συμμετέχουμε στὴν «Εὐλογημένη Βασιλεία» τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ καὶ προαπολαμβάνουμε τὴ ζωὴ καὶ τὴ χαρὰ τῆς ἔνδοξης Αἰωνιότητας, τῆς πραγματικῆς Ὀγδόης Ἡμέρας.

Ἡ μικρὴ παρέκκλιση ἀπὸ τὴν ἀπόλυτη ἐφαρμογὴ ἑνὸς ἱεροῦ Κανόνα (καὶ ὄχι ἡ κατάργησή του), ποὺ γίνεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ Διοίκηση ἢ τὸν Πνευματικό, γιὰ τὴν ψυχικὴ ὠφέλεια καὶ βοήθεια τοῦ συνόλου τοῦ Πληρώματος ἢ ἑνὸς μέλους τῆς Ἐκκλησίας. Θεία Οἰκονομία, ὀνομάζεται τὸ σύνολο τῶν γεγονότων καὶ πράξεων μὲ τὶς ὁποῖες ὁ Θεὸς ἐνήργησε τὴν ἀπολύτρωση καὶ τὴ σωτηρία μας: Ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου, ζωή, διδασκαλία, Πάθος, Σταύρωση, Ἀνάσταση, Ἀνάληψη, Πεντηκοστή.

Τροπάριο ἑνὸς Κοντακίου, ἐκτὸς ἀπὸ τὸ προοίμιο. Συνήθως εἶναι 24 Οἶκοι (Ἀκάθιστος Ὕμνος).

Ἡ διακήρυξη τῆς μεγαλωσύνης τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν σωτήριων ἐνεργειῶν Του, μιὰ δημόσια καὶ ἐπίσημη ὁμολογία πίστεως στὸν Θεὸ καὶ στὸ ἔργο Του. (Καὶ ἡ ἐξομολόγηση πρέπει νὰ διακρίνεται ἀπὸ αὐτὴ τὴ διακήρυξη τῆς ἁγιότητας τοῦ Θεοῦ). Εἶναι μία οὐσιαστικὴ πράξη τοῦ πιστοῦ, χωρὶς νὰ συνδέεται ἀναγκαστικὰ μὲ τὴ γνώση καὶ ἀρίθμηση τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ προϋποθέτει ἀρχικὰ μιὰ ἔμπρακτη στάση ἀνοίγματος τοῦ ἀνθρώπου στὶς πρωτοβουλίες τοῦ Θεοῦ καὶ ἀποδοχῆς τους. Ἡ Ὁμολογία ἀπευθύνεται ἄμεσα στὸν Θεό, ἐνῶ ἡ μαρτυρία, ποὺ κι᾿ αὐτὴ ἔχει ὡς ἀντικείμενο τὶς ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ, στρέφεται πρῶτα πρὸς τοὺς ἀνθρώπους.

Τὸ ἀξίωμα, ὁ τίτλος, τὸ διακριτικὸ γνώρισμα ποὺ φέρουν ὁρισμένοι Κληρικοὶ γιὰ τὴν ἐκκλησιαστική τους δράση ἢ διάκριση π.χ. Ἀρχιμανδρίτης, Πρωτοπρεσβύτερος, Πνευματικὸς κ.λπ.

Ἡ ἰσχυρὴ συναισθηματικὴ κίνηση τοῦ θυμικοῦ (τῆς βουλήσεως) τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἔχων τὸ Πάθος ἢ ὁ ὑφιστάμενος τὸ Πάθος περιέρχεται σὲ κατάσταση ψυχοσωματικῶν διεργασιῶν «ἀβουλήτως», δηλ. χάνοντας τὴ νηφαλιότητα καὶ τὴν κυριαρχία τοῦ λόγου, καθὼς ἐπίσης (χάνοντας) τὴν ἱκανότητα τῆς αὐτοπειθαρχίας. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι, εἴτε ἐνστικτώδεις ὁρμές, εἴτε φιλοσοφικοθρησκευτικὲς πεποιθήσεις, εἴτε ἀγαθὲς ἢ πονηρὲς δυνάμεις, ποὺ βρίσκονται ἐκτὸς τοῦ ἀνθρώπου, ἐπενεργοῦν καὶ φέρνουν σ᾿ αὐτὸν τὴν κατάσταση τοῦ πάθους (τῆς ὀργῆς, τοῦ μίσους, τοῦ ἔρωτος, τῆς χαρτοπαιξίας, τῆς μέθης, τῶν ναρκωτικῶν κ.λπ.). Προέρχεται ἀπὸ τὸ ρῆμα πάσχω=δὲν ἐνεργῶ, ὑφίσταμαι κάποια ἐξωτερικὴ ἐπενέργεια, ἐξαιτίας τῆς ὁποίας διατελῶ σὲ παθητικὴ κατάσταση.

Ἀκολουθία ποὺ διαρκεῖ ὁλόκληρη τὴ νύκτα τὴν παραμονὴ μεγάλης ἑορτῆς, σὲ περιπτώσεις θεομηνίας μεγάλων ἀπειλουμένων κινδύνων-συμφορῶν κ.λπ. ἡ ὁλονυκτία, ἡ ἀγρυπνία.

Ἡ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ καὶ τῶν Ἀποστόλων ποὺ παραδόθηκε στὴν Ἐκκλησία, εἴτε «ἀπὸ στόμα σὲ στόμα», εἴτε μὲ τὰ Ἱερὰ Εὐαγγέλια, τὰ συγγράμματα τῶν Πατέρων καὶ τὶς ἀποφάσεις τῶν Οἰκ. Συνόδων. Εἶναι τὸ σύνολο τῶν ἀληθειῶν τῆς χριστιανικῆς πίστεως, μέρος τῶν ὁποίων ἔχει καταγραφεῖ στὴν Ἁγία Γραφή. Ἡ Ἱερὰ Παράδοση ἀποτελεῖ τὴ βασικὴ πηγὴ τῆς χριστιανικῆς πίστεως. (Πρὶν γραφοῦν τὰ Εὐαγγέλια καὶ οἱ Ἐπιστολὲς τῶν Ἀποστόλων δὲν ὑπῆρχε Ἁγία Γραφή-Καινὴ Διαθήκη· ὑπῆρχε ὅμως Ἐκκλησία καὶ λειτουργοῦσε καὶ ἐνεργοῦσε βάσει τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως).

Ἡ τέλεση σαράντα Θ.Λειτουργιῶν ἔπι 40 συνεχεῖς ἡμέρες ὑπὲρ ὑγείας καὶ ἀναπαύσεως ζώντων καὶ τεθνεώτων.

Ἡ ἱεραρχικὴ σειρὰ τῶν Κληρικῶν ἢ τῶν Ἐκκλησιῶν. Σὰν βάση γιὰ τὰ Πρεσβεῖα τῶν Κληρικῶν λαμβάνεται ὁ χρόνος τῆς χειροτονίας τους. Προηγοῦνται μεταξὺ ὁμοίων βαθμῶν οἱ παλαιότερα χειροτονηθέντες (Πρεσβεῖα χειροτονίας). Στὶς Ἐκκλησίες τὰ Πρεσβεῖα καθορίστηκαν μὲ ἀποφάσεις Οἰκουμενικῶν Συνόδων (Πρεσβεῖα τιμῆς). Πρεσβεῖα Ἁγίων εἶναι τὸ προνόμιο ποὺ ἔχουν οἱ Ἅγιοι νὰ μεσιτεύουν γιὰ τοὺς ζῶντες στὸν Θεό. Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει στὸν Πάπα καὶ Πατριάρχη Ῥώμης πρεσβεῖα τιμῆς καὶ ὄχι πρεσβεῖα ἐξουσίας (τὸ λεγόμενο Πρωτεῖο)· πρῶτος μεταξὺ ἴσων. Τὰ πρεσβεῖα τῶν «πρεσβυγενῶν» (=ἀρχαίων) Πατριαρχείων εἶναι: Ῥώμης, Κων/πόλεως, Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καὶ Ἱεροσολύμων.

Λαϊκὲς κυρίως ἀντιλήψεις ποὺ ἀποδίδουν καλὴ ἢ κακὴ σημασία σὲ διάφορα φαινόμενα (τυχαῖα γεγονότα, κραυγὲς ζώων ἢ πουλιῶν κ.λπ.) ἢ ἀντικείμενα (πέταλα ἀλόγων, κόκκαλα νυκτερίδων κ.λπ.) ἢ ἀριθμοὺς (Τρίτη, 13 κ.λπ.). Οἱ Προλήψεις συνδέονται μὲ τὴ Μαγεία καὶ τὴ Μαντεία, εἶναι κατάλοιπα ἀπὸ τὶς ἀρχαῖες εἰδωλολατρικὲς καὶ πανθεϊστικὲς ἀντιλήψεις, λέγονται καὶ δεισιδαιμονίες. Σήμερα ἔχουν συνήθως κακὴ σημασία καὶ δημιουργοῦν φόβο. Ὁ Χριστιανισμὸς ἐλευθερώνει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὶς πρωτόγονες αὐτὲς ἀντιλήψεις.

Συνάθροιση πολλῶν Ἐπισκόπων γιὰ τὴν ἐπίλυση τοπικῶν ἢ γενικῶν προβλημάτων τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐνέργεια τῆς Τριαδικῆς Θεότητας, ποὺ ἀναφέρεται στὴ φροντίδα καὶ ἐπιμέλεια τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴ διακυβέρνηση καὶ συντήρηση τῆς Δημιουργίας Του καί, εἰδικότερα, γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεὸς ποὺ φροντίζει τόσο γιὰ τὰ ἄνθη τοῦ ἀγροῦ καὶ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, πολὺ περισσότερο φροντίζει γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ εἶναι ἀσύγκριτα ἀνώτερος αὐτῶν. Δὲν πρέπει συνεπῶς νὰ ἀνησυχεῖ ὁ πιστὸς ἄνθρωπος γιὰ τὸ μέλλον του καὶ γιὰ τὸ μέλλον τῆς οἰκογενείας του, διότι ὁ Θεὸς μὲ τὴν πανσοφία καὶ παντοδυναμία Του θὰ ἐξασφαλίσει τὸ μέλλον του πολὺ καλύτερα ἀπὸ αὐτόν. Ἀρκεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ ὑπακούει στὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ: ν᾿ ἀγωνίζεται πρῶτα γιὰ τὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καὶ τὴ δικαιοσύνη Του· τότε ὅλα τὰ ἄλλα θὰ τακτοποιοῦνται! Δὲν μπορεῖ ἑπομένως νὰ εἶναι ὁ ἄνθρωπος ὀλιγόπιστος ἢ ἀπαισιόδοξος, ὅταν ἔχει ἐμπιστοσύνη στὴ Θεία Πρόνοια.

Στὴν ἀρχική τῆς ἔννοια σημαίνει τὸ θάῤῥος τῆς παραστάσεως καὶ τῆς ἐκφράσεως γνώμης. Ὁ Ἀδὰμ στὸν Παράδεισο ἔβλεπε «ἐν παῤῥησίᾳ τὸ τοῦ Θεοῦ πρόσωπον» (Γρηγόριος Νύσσης). Μετὰ τὴν πτώση ἡ ἁμαρτία ἔγινε τεῖχος καὶ χώρισε τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὸν ὑποδούλωσε στὸ φόβο, στὴν ἐνοχή, στὴν ἀνασφάλεια καὶ στὴν πονηρία καὶ ἡ παῤῥησία ἔγινε ἐλευθεροστομία. Γι᾿ αὐτὸ στὴ θεία Λειτουργία Τὸν παρακαλοῦμε νὰ μᾶς ἀξιώσει κάποτε, νὰ μπορέσουμε καὶ πάλι «μετὰ παῤῥησίας... τολμᾶν ἐπικαλεῖσθαι Σὲ τὸν ἐπουράνιον Θεόν...». Σωστὴ παῤῥησία ἔχουν οἱ Ἅγιοι μὲ τὴν ὁποία μεσιτεύουν στὸν Θεὸ γιὰ μᾶς, ἐνῶ ὁ πιστὸς Χριστιανὸς συμπεριφέρεται «χωρὶς ὑπερηφάνεια καὶ παῤῥησία, χωρὶς περιέργειες καὶ φιλονικίες» (Ἀββᾶς Δωρόθεος).

Ἡ πρώτη καλὴ καὶ χαρμόσυνη εἴδηση γιὰ τὴ γέννηση τοῦ Σωτήρα τοῦ κόσμου ἀπὸ τὴ γυναίκα (τὴν Παρθένο Μαρία) μετὰ τὸ ἁμάρτημα τῆς Εὔας καὶ τὴν πτώση τῶν Πρωτοπλάστων, θεωρεῖται τὸ χωρίο Γεν. γ´ 15: «Ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σου (τοῦ ὄφεως) καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτὸς σοῦ τηρήσει τὴν κεφαλὴν καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ τὴν πτέρναν». Ἔτσι προαναγγέλθηκε ἡ ἔλευση τοῦ Θεανθρώπου στὴ γῆ καὶ αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο εὐαγγέλιο! «Πρωτευαγγέλιο» λέγεται μὲ διαφορετικὴ ἔννοια καὶ τὸ ἀπόκρυφο εὐαγγέλιο τοῦ Ἰακώβου τοῦ Ἀδελφοθέου.

Εἰδικὸ ἀντικείμενο (σὰν «βεντάλια») ποὺ χρησιμοποιοῦσαν παλαιότερα οἱ Διάκονοι γιὰ νὰ διώχνουν τυχὸν ἔντομα ποὺ πετοῦσαν ἐπάνω ἀπὸ τὸ Ἅγιο Ποτήριο, τὴν ὥρα τῆς Ἁγίας Ἀναφορᾶς. Σήμερα, σὲ ἀνάμνηση τοῦ γεγονότος αὐτοῦ, ὁ Λειτουργὸς κινεῖ τὸν «Ἀέρα» πάνω ἀπὸ τὰ Τίμια Δῶρα, τὴν ὥρα ποὺ ἀκούγεται ἡ ἐκφώνηση «Στῶμεν καλῶς, στῶμεν μετὰ φόβου...».

Λέξη ἑβραϊκὴ ποὺ σημαίνει ἀργία γιὰ θρησκευτικὸ σκοπὸ ἀλλὰ καὶ ἀνάπαυση. Μετὰ τὶς ἕξι ἡμέρες τῆς Δημιουργίας ὁ Θεὸς ἀναπαύθηκε τὴν ἕβδομη ἡμέρα, τὸ Σάββατο. Ἀλλὰ καὶ o Χριστὸς τὸ Σάββατο ἀναπαύθηκε μετὰ τὴ Σταύρωσή Του καὶ ἐκήρυξε στοὺς μέχρι τότε κεκοιμημένους στὸν Ἅδη. Γι᾿ αὐτὸ κάθε Σάββατο ἡ Ἐκκλησία θυμᾶται τοὺς ἀναπαυμένους, τοὺς κοιμηθέντας καὶ τελεῖ τὰ μνημοσυνά τους.

Ἡ μικρὴ ἀκολουθία ποὺ τελεῖται στὸ Νάρθηκα τοῦ Ναοῦ καὶ τελειώνει στὸν κυρίως Ναό, ὅταν μία μητέρα φέρει τὸ βρέφος τῆς μετὰ τὴ συμπλήρωση τῶν σαράντα ἡμερῶν ἀπὸ τὴ γέννησή του. Ἡ Ἐκκλησία εὐλογεῖ τὸ βρέφος στὸν πρῶτο αὐτὸ ἐκκλησιασμό του καὶ δέεται γιὰ τὸν καθαρισμὸ τῆς μητέρας, ὥστε νὰ ἀξιωθεῖ καὶ τῶν Ἁγίων Μυστηρίων. Εὐχὲς ὑπάρχουν καὶ μπορεῖ νὰ διαβάζονται στὶς Κλινικὲς καὶ γιὰ τὴν πρώτη ἡμέρα τῆς γέννησης τοῦ παιδιοῦ καὶ γιὰ τὴ συμπλήρωση τῶν ὀκτὼ ἡμερῶν. Εὐχὴ ὑπάρχει καὶ γι᾿ αὐτὲς ποὺ ἀποβάλλουν.

Εἶναι τροπάρια ποὺ ψάλλονται στὸν Ἑσπερινὸ (τὰ Ἑσπέρια) καὶ στὸν Ὄρθρο (οἱ «Αἶνοι»), στὰ ὁποῖα προτάσσονται στίχοι ἀπὸ τοὺς ψαλμοὺς στὴ σειρὰ (ἐνῶ τῶν Ἀποστίχων κατ᾿ ἐκλογήν). Τὰ Στιχηρὰ τροπάρια διακρίνονται σὲ Ἀναστάσιμα, Ἀνατολικά, Δεσποτικά, Σταυρώσιμα, Ἀποστολικά, Κατανυκτικὰ καὶ Στιχηρὰ Ἁγίων, ποὺ ὑμνοῦν τοὺς Ἁγίους. Ὑπάρχουν καὶ Αὐτόμελα καὶ Προσόμοια.

Παραστάσεις ἢ σχήματα προσώπων ἢ ἀντικειμένων ποὺ ἔχουν ἀλληγορική-συμβολικὴ σημασία. Ἐκτὸς ἀπὸ τὰ θρησκευτικὰ σύμβολα (ΙΧΘΥΣ, ἀμνός, φοῖνιξ, περιστερά, κ.λπ.) ὑπάρχουν μαθηματικά, μουσικὰ κ.λπ. σύμβολα. Σύμβολον τῆς πίστεως ὀνομάζεται ἡ περιληπτικὴ σαφὴς καὶ αὐθεντικὴ ἔκθεση τῶν βασικῶν δογμάτων τῆς Χριστιανικῆς πίστεως.

Τὸ ἱερὸ λείψανο κάποιου Ἁγίου.

Ἡ σύνοδος ποὺ ἐκαλεῖτο ἀπὸ τὸν Αὐτοκράτορα ἢ Πατριάρχη τοῦ Βυζαντίου, γιὰ νὰ ἐπιληφθεῖ δογματικῶν ἢ ἠθικῶν θεμάτων. Οἱ ἀποφάσεις της (=Ὅρoι) εἶναι ὑποχρεωτικὲς γιὰ ὁλόκληρη τὴ χριστιανικὴ Ἐκκλησία, καθ᾿ ὅσον ἡ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος εἶναι τὸ ἀνώτατο διοικητικὸ ὄργανο τῆς Ἐκκλησίας. Μέχρι τὸ 787 συνῆλθαν ἑπτὰ Οἰκουμενικὲς Σύνοδοι.Ἤδη προετοιμάζεται νὰ συνέλθει ἡ μέλλουσα πανορθόδοξος Οἰκουμενικὴ Σύνοδος γιὰ ἀντιμετώπιση τῶν πολλαπλῶν ἀναφυέντων προβλημάτων.

Τὸ συμμάζεμα (ἀπὸ τὸ συστέλλω=συμμαζεύω) ἀπὸ τὸ Ἀντιμήνσιο ὅλων τῶν Μαργαριτῶν καὶ ἀπὸ τὸ Δισκάριο ὅλων τῶν Μερίδων μέσα στὸ Ἅγιο Ποτήριο. Γίνεται ἀπὸ τὸ Διάκονο ἢ τὸν Ἱερέα.

Ὁ ἀποχωρισμὸς μιᾶς ὁμάδας πιστῶν ἀπὸ τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας καὶ σύμπτυξη ἴδιας θρησκευτικῆς κοινότητας γιὰ λόγους διαφωνίας σὲ δογματικὰ ἢ διοικητικὰ θέματα. Πολλὲς φορὲς τὸ Σχίσμα καταλήγει σὲ αἵρεση. Τὰ μεγαλύτερα Σχίσματα ἦταν: τοῦ Ἁγ. Φωτίου (867), τοῦ Μιχαὴλ Κηρουλαρίου τὸ Μέγα Σχίσμα (1054), τοῦ Προτεσταντισμοῦ (1517) καὶ ἡ ἀπόσχιση τῶν ἀντιχαλκηδονείων.

Ὁ Ἐπίσκοπος χωρὶς ποίμνιο ποὺ ἐκτελεῖ ἀρχιερατικὰ καθήκοντα.

Ὁ Κανόνας ποὺ ἔχει ὡς ὑμνολογικὸ θέμα τὴν Ἁγία Τριάδα. Διαβάζεται τὴν Κυριακὴ στὴν ἀκολουθία τοῦ Μεσονυκτικοῦ.

Μικρὸ λειτουργικὸ ἄσμα ποὺ διαβάζεται ἢ ψάλλεται σ᾿ ὅλες τὶς ἐκκλησιαστικὲς ἀκολουθίες. Διακρίνονται (α) κατὰ τὸ περιεχόμενο σέ: ἀναστάσιμα, νεκρώσιμα, μαρτυρικά, θεοτοκία, σταυροθεοτοκία κ.λπ., (β) κατὰ τὸ χρόνο ἢ τὸ μέλος, μὲ τὸ ὁποῖο ἐκτελοῦνται, σέ: ἑωθινά, ἑσπέρια, προσόμοια κ.λπ., (γ) κατὰ τοὺς προτασσόμενους στίχους σέ: στιχηρὰ ἢ ἀπόστιχα καὶ (δ) κατὰ τὸν τρόπο χρήσεως σέ: Ἀπολυτίκια, Κοντάκια, Μεγαλυνάρια.

Ὁ ἄνθρωπος ποὺ εἶναι προσηλωμένος στοὺς τύπους τῆς λατρείας καὶ ἀδιαφορεῖ γιὰ τὴν οὐσία της. Προσκολλᾶται στοὺς τύπους σὲ τέτοιο βαθμό, ὥστε νὰ μοιάζει μὲ θρησκόληπτο ἢ εἰδωλολάτρη.

Δὲν εἶναι ἐξαναγκασμὸς οὔτε παθητικὴ ὑποταγή. Εἶναι ἀντίθετα ἐλεύθερη ἀποδοχὴ τῆς θείας οἰκονομίας. Ἡ Ὑπακοὴ δίνει τὴ δυνατότητα στὸν ἄνθρωπο νὰ καταστήσει τὴ ζωή του διακoνία τοῦ Θεοῦ. Ἔχει ἀξία ὅταν γίνεται σὲ κάτι ποὺ μᾶς φαίνεται παράλογο. Στὸ λογικὸ δὲν ἔχει ἀξία ἡ Ὑπακοή, διότι εἶναι συμφωνία· καὶ εἶναι παράλογο νὰ μὴν ὑπακούσει κανεὶς σ᾿ αὐτὴ τὴν περίπτωση.

Τὰ πρόσφορα ποὺ προσφέρονται γιὰ τὴν τέλεση τῆς Θείας Λειτουργίας καὶ ὑψώνονται στὴν ἱερὰ Πρόθεση. Μετὰ τὴ λήψη τοῦ Ἀμνοῦ καὶ τῶν Μερίδων Παναγίας καὶ Ταγμάτων τὰ ἐναπομένοντα (πρόσφορα), ἐπειδὴ ὑψώθηκαν, λέγονται καὶ ὕψωμα, ἐνῶ εἶναι καὶ Ἀντίδωρο ποὺ διανέμεται μετὰ τὸ πέρας τῆς Θείας Λειτουργίας.

Διάφορα ἀντικείμενα ποὺ χρησιμοποιοῦνται γιὰ τὴν προστασία τῆς ζωῆς ἀνθρώπων καὶ ζώων. Εἶναι δυὸ εἰδῶν: τὰ μαγικὰ (δακτυλίδια, χάνδρες, κόκκαλα, πέταλα κ.λπ.) καὶ τὰ χριστιανικὰ (Τίμιο ξύλο, λείψανα Ἁγίων κ.λπ.). Τὰ πρῶτα καταδικάζονται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, ἐνῶ τὰ δεύτερα γίνονται ἰσχυρότερα καὶ ἀποτελεσματικότερα, ὅταν συντρέχει καὶ ἡ χριστιανικὴ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου μὲ συμμετοχὴ στὴ μυστηριακὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ εἴσοδος τῶν ἀτόμων στὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ἐπακόλουθο τοῦ βαπτίσματος. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ φωτίζεται ἀντιλαμβάνεται καλύτερα καὶ ὀρθότερα. Γι᾿ αὐτὸ ὁ λαὸς παλαιότερα ἔλεγε γιὰ κάθε μορφωμένο: αὐτὸς φωτίστηκε! Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ ἀείμνηστος Ἰουστίνος Πόποβιτς τόνιζε ὅτι, τότε θὰ ἔχουμε σωστὴ καθοδήγηση ἀπὸ τοὺς πάσης φύσεως ἡγέτες, ὅταν θὰ εἶναι φωτισμένοι ἡγέτες!

Ἡ εὔνοια καὶ ἡ δωρεὰ τοῦ Θεοῦ, ποὺ προσφέρεται στὸν ἄνθρωπο ἐλεύθερα, ἀλλὰ ὄχι καὶ ὑποχρεωτικά. Σημαίνει ἐπίσης καὶ τὸ ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς εὔνοιας ποὺ δείχνει ὁ Θεὸς πρὸς τὸν ἄνθρωπο, στὰ πλαίσια τοῦ ἔργου γιὰ τὴ σωτηρία του. Ἡ θεία Χάρις, ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὴ σταυρικὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ, προσφέρεται σὲ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ποὺ πιστεύουν στὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν καὶ προσπαθοῦν νὰ τηροῦν τὸ νόμο Του. Η σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι συνισταμένη τῆς θείας Χαριτος καὶ τῆς συνεργείας τοῦ ἀνθρώπου.

Τὸ ἀποτέλεσμα τῆς θείας Χάριτος, ἀλλὰ καὶ ἡ συγκεκριμένη δωρεὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Τὰ Χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι διάφορα, ὅπως τὰ Χαρίσματα ἰαμάτων (=τὸ θαυματουργικὸ Χάρισμα), ἀντιλήψεις (=τὸ Χάρισμα τῆς φιλανθρωπίας), κυβερνήσεις (=τὸ διοικητικὸ Χάρισμα), γένη γλωσσῶν (=τὸ Χάρισμα τῆς πολυγλωσσίας) (Α´ Κορ. ιβ´, 28-31) ποὺ ἦσαν ἰδιαίτερα αἰσθητὰ στὴ ζωὴ τῆς πρώτης Ἐκκλησίας. Οἱ χαρισματοῦχοι ποτὲ δὲ λείπουν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ φαίνονται καὶ σήμερα μὲ τὸ διορατικό, προορατικὸ καὶ θαυματουργικό τους χάρισμα. Τὰ πρόσθετα χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι ἡ ἐσωτερικὴ πληροφορία, ἡ ἐσωτερικὴ χαρά, τὰ δάκρυα κατανύξεως, τὰ αἰσθήματα ἀπεριορίστου εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸν Θεό, οἱ ἐλλάμψεις τοῦ νοῦ κλπ., τὰ ὁποῖα πολλοὶ πιστοὶ - συνειδητοὶ - ταπεινοὶ Χριστιανοὶ γεύονται καὶ ἀπολαμβάνουν στὴ ζωή τους. Εἶναι δωρεές-χαρίσματα τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο ποὺ Αὐτὸς ἀποφασίζει καὶ τὰ χορηγεῖ, χωρὶς ἐμεῖς νὰ μποροῦμε νὰ τὰ «κατακτήσουμε» ἢ νὰ Τοῦ τὰ ζητήσουμε.

Τὸ βάπτισμα.

Ἡ σύνθετη ψυχικὴ κατάσταση τοῦ πιστοῦ ὅπου μετὰ τὰ δάκρυα τῆς μετανοίας καὶ τῆς συντριβῆς ἔρχεται ἡ χαρὰ καὶ ἡ ἀγαλλίαση τῆς συγχωρήσεως.

Ὁ τρόπος ἀναγνώσεως ἑνὸς κειμένου ἢ ψαλμοῦ σὲ πεζὸ λόγο, ἢ ἀνάγνωση.

Ὁ Ἐπίσκοπος τῆς χώρας ἢ τῶν χωρίων ἢ τοῦ τμήματος μιᾶς Ἐπισκοπῆς. Ὁ ἀρχαιότατος αὐτὸς τίτλος ἐπιβιώνει στὸ βοηθὸ Ἐπίσκοπο τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου: «Χωρεπίσκοπος Σαλαμίνος». Ἀντικατάσταση τοῦ τίτλου σήμερα ἔχει γίνει μὲ τοὺς τιτουλάριους ἀρχιερεῖς ποὺ εἶναι βοηθοὶ τῶν Μητροπολιτῶν.

Κείμενα στὰ ὁποῖα ὁ συντάκτης τοὺς ὑπέγραψε μὲ ψευδὲς ὄνομα. Στὰ Ψευδεπίγραφα Εὐαγγέλια, Πράξεις, Ἐπιστολὲς καὶ Ἀποκαλύψεις οἱ συντάκτες τους ἔθεσαν ὑπογραφὴ κάποιου ἄλλου ἐγκυρότερου προσώπου, συνήθως Ἀποστόλου, γιὰ νὰ δώσουν σ᾿ αὐτὰ μεγαλύτερη ἀξία.

Τὸ ἕνα ἀπὸ τὰ δυὸ συστατικὰ στοιχεῖα τοῦ ἀνθρώπου (τὸ ἄλλο εἶναι τὸ θνητὸ σῶμα), ποὺ χαρακτηρίζει κυρίως τὸν ἄνθρωπο καὶ ποὺ δόθηκε ἀποκλειστικὰ σ᾿ αὐτὸν ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ Δημιουργό του κατὰ τὴ στιγμὴ τῆς συλλήψεώς του. Ἡ Ψυχὴ μετὰ τὸ θάνατο τοῦ σώματος δὲν πεθαίνει, συνεχίζει νὰ ζεῖ στὴν ἄλλη ζωὴ μέχρι τὴν κοινὴ Ἀνάσταση τῶν νεκρῶν, ὁπότε θὰ ἑνωθεῖ μὲ τὸ ἀναστημένο σῶμα.