Κι’ όμως το πρώτο μεγάλο μάθημα της ζωής που πρέπει ο καθένας μας να μαθαίνει είναι η αποδοχή του εαυτού μας. Τα προσωπικά χαρακτηριστικά είναι η σφραγίδα του Θεού στον καθένα μας. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει το θείο Δημιουργό μας, ότι στην προσωπική του περίπτωση έκανε λάθος. «Μενούνγε, ω άνθρωπε, συ τις ει ο ανταποκρινόμενος τω Θεώ; μη ερεί το πλάσμα τω πλάσαντι, τι με εποίησας ούτως;» (Ρωμ. θ 20). Η αποδοχή του εαυτού μας, των σωματικών και ψυχικών ιδιοτήτων μας αποτελεί τη βάση για την επιτυχία στη ζωή. Η συμφιλίωσις με τον εαυτό μας είναι η προϋπόθεσις για μια δημιουργική και καρποφόρο ζωή.

Διότι το δεύτερο μάθημα στη ζωή είναι να μάθει ο καθένας μας ν’ ανθίζει, να ευωδιάζει και καρποφορεί εκεί όπου τον φύτεψε το χέρι της αγάπης του Θεού.

Ο καθένας μας ζει και κινείται μέσα σ’ ένα ανθρώπινο, κοινωνικό περιβάλλον. Η παρουσία μας μέσα στο περιβάλλον αυτό πρέπει να είναι θετική, οικοδομητική, δημιουργική. Δεν υπάρχει ανθρώπινος τύπος η χαρακτήρας που δεν μπορεί να είναι ευεργετικός στο περιβάλλον του. Μέσα στην ανθοδέσμη της ανθρώπινης κοινωνίας, ο καθένας μας έχει την ομορφιά του, το άρωμά του. Αρκεί να προσφέρει με ταπείνωση και ευχαρίστηση αυτό που του χάρισε ο Δημιουργός.

Από τον καθένα μας εξαρτάται η ανθρώπινη κοινωνία να γίνη ένα όμορφος και ευωδιαστός κήπος.

 

 

«Κύριε, κάνε με όργανο της ειρήνης σου.

Όπου υπάρχει μίσος, να δείχνω αγάπη.

Όπου υπάρχει αδικία, να δείχνω συγνώμην.

Όπου υπάρχει αμφιβολία, να δείχνω πίστι.

Όπου υπάρχει απελπισία, να δείχνω ελπίδα.

Όπου υπάρχει σκοτάδι, να δείχνω φως.

Όπου υπάρχει λύπη, να δείχνω χαρά.

Ω Θείε Διδάσκαλε, δος ώστε,

να μη ζητώ τόσο να παρηγορούμαι όσο να παρηγορώ•

να μη ζητώ τόσο να κατανοούμαι όσο να κατανοώ•

να μη ζητώ τόσο να αγαπώμαι όσο να αγαπώ.

Διότι όταν δίνουμε, παίρνουμε•

όταν συγχρούμε, συγχωρούμαστε•

όταν πεθαίνωμε, γεννιώμαστε στην αιώνιο ζωή».

 

(Άγιος Φραγκίσκος, της Ασσίζης).

Από το βιβλίο «Ανεβαίνοντας…», του επισκόπου Αχελώου ΕΥΘΥΜΙΟΥ Κ. ΣΤΥΛΙΟΥ.