«Κατεβαίνω βαθιά στην καρδιά μου, για να δω ποιος κατοικεί σε αυτήν εκτός από εμένα και Εσένα, ω Αιώνιε Θεέ! Και γεμίζω φόβο, βρίσκοντας λεγεώνες αγνώστων να πολεμούν για κομμάτια της καρδιάς μου. Έχω μάθει τόσα πολλά μέσα στην καρδιά μου, ο χρόνος έχει περικλείσει ανθρώπινες και μη ανθρώπινες ψυχές από την πτώση του Αδάμ.

Και τότε κατάλαβα γιατί η καρδιά μου είναι κουρασμένη και δεν μπορεί να δεχθεί Εσένα, ούτε εμένα, στις κάμαρες της, αλλά αντίθετα μας σπρώχνει προς τα έξω, σπρώχνοντας τους ιδιοκτήτες της έξω, στην άκρη της ιδιοκτησίας τους. Πριν ακόμα βγω από την κοιλιά της μητέρας μου, ο κόσμος με τις επιθυμίες του κατοικούσε μέσα μου.

Πλήρωνα ακριβά και πολύ ακριβά για οποιαδήποτε κολακεία στον κόσμο. Έσκιζα συνέχεια ένα κομμάτι από την καρδιά μου και το πρόσφερα ως ανταμοιβή, ώσπου τελικά έδωσα όλη μου την καρδιά στον κόσμο και η κολακεία άρχισε να με κουράζει. Οι παλιοί μου παραπονιούνται για τα χρόνια τους, λέγοντας: «Η καρδιά μας έχει γεράσει κάτω από το βάρος πολλών ετών». Αλήθεια, γέροντες, η καρδιά σας δεν γέρασε κάτω από το βάρος πολλών ετών, αλλά κάτω από το βάρος πολλών επιθυμιών.

Κι έτσι, μόνος μου καθοδηγώ την καρδιά μου, και λέω:

Ξεφύγετε από το χθες, γιατί έχει ήδη απομακρυνθεί από εσάς, όλα εκείνα τα αντικείμενα με τα οποία οι επιθυμίες σας ήταν συνδεδεμένα στοο χθες, δεν υπάρχουν πια σήμερα. Μερικές από αυτές τις επιθυμίες έχουν αλλάξει, άλλες έχουν παραμορφωθεί από την ασθένεια και άλλες έχουν ήδη πεθάνει. Ούτε τα αντικείμενα των επιθυμιών σου για το αύριο δεν υπάρχουν".

(Άγιος Ιεράρχης Nicolae Velimirovici, Νέος Χρυσόστομος, Επίσκοπος Αχρίδας και Τζιτσείας, Προσευχές στην όχθη της λίμνης, μετάφραση από τα αγγλικά Paul Bălan, εκδ. Ανέστης, 2006, σελ. 90-91)

Πηγή: Άπαντα Ορθοδοξίας