Λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν τη βαθιά θρησκευτικότητα η οποία χαρακτηρίζει τη ζωή του Γιάννη Ιωαννίδη.

♦Γνωρίζω την αγάπη του κόσμου και είμαι πολύ χαρούμενος για το δώρο αυτό. Κερδίσαμε πολλά από το άθλημα που αγαπάμε και η ζωή μας τα έφερε όλα δεξιά. Επομένως, επειδή υπάρχουν μεγάλες ανάγκες σε φτωχούς ανθρώπους και έχουμε υποχρέωση να βοηθάμε όπου μπορούμε, διοργανώνουμε αγώνες μπάσκετ για φιλανθρωπικούς σκοπούς. Αυτό που δίνεις στη ζωή θα πάρεις: Θα δώσεις αγάπη; Θα πάρεις αγάπη! Θα δώσεις πρόβλημα; Θα αντιμετωπίσεις πρόβλημα! Είμαι πάρα πολύ χαρούμενος για την αγάπη που βρίσκουμε όπου και εάν πηγαίνουμε με τους υπόλοιπους παλαίμαχους μπασκετμπολίστες. Δεν έχω κάτι άλλο, για να το κρύψω – είμαι αυτός που είμαι. Ναι, είμαι άνθρωπος με θρησκευτική πίστη και ξέρω πως, όταν πιστεύεις και προσπαθείς, όλα θα σου έρθουν καλά! Θα σου έρθουν πλουσιοπάροχα, ειδικά τα πνευματικά και όχι τα υλικά πράγματα!

♦Η θρησκευτικότητα θέτει σε κίνηση και τη φιλανθρωπική δράση.

♦Είσαι εμπλουτισμένος από την αγάπη και την όρεξη να βοηθήσεις κάποιους ανθρώπους. Αυτά όλα από πού τα κερδίζεις; Γιατί ένας έχει πίστη και λέει «η πίστη βουνά κινεί» και ο άλλος δεν πιστεύει; Ήταν δύο αδέλφια, που τα γνωρίζω και μιλούσαμε για διάφορα πράγματα. Ο ένας από τους δύο πίστευε πάρα πολύ, ενώ ο άλλος όχι. Εκεί, λοιπόν, που μιλούσαμε, μπαίνει ο αδελφός του, ακούει τη συζήτησή μας και μας λέει ότι δεν πιστεύει. «Μην πιστεύεις! Εσύ θέλεις να μένεις μόνος σου» του απαντώ και συνεχίζω: «Εμείς όμως θέλουμε να έχουμε παρέα, η παρέα πάντα βοηθά. Όταν, βέβαια, η παρέα και τα θεία είναι σωστά. Εσύ όμως θέλεις να πολεμάς μόνος σου! Πολέμησε…» "

♦Η θρησκευτική πίστη είναι η ωραιότερη συντροφιά που θα μπορούσε να τύχει στον άνθρωπο. Η μητέρα μου ήταν πάρα πολύ θρησκευόμενη, ο δε πατέρας μου στα πολιτικά φρονήματά του ήταν βενιζελικός και με αγώνες. Η οικογένειά μου ήταν ντόπια, δεν ξεριζωθήκαμε από τον τόπο μας, μεταφέροντας τα πράγματά μας κάπου αλλού. Ηταν από τη Γευγελή και το μέρος αυτό ήταν το πλουσιότερο, αφού εκεί έβρισκες όλα τα αγαθά. Το υλικό μέρος όμως δεν σου δίνει τη χαρά που σου δίνει το πνευματικό. Το πνευματικό στοιχείο μπορείς να το κερδίσεις, χωρίς να το καταλάβεις. Το αισθάνεσαι!

Οι γονείς μου ήταν η κλασική πατροπαράδοτη οικογένεια, που πιστεύει και προσεύχεται. Εγώ ήμουν ο μεσαίος από τα τρία αδέλφια. Εχω μία μεγαλύτερη αδελφή και έναν μικρότερο αδελφό. Από την παιδική ηλικία θυμάμαι ότι κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας σηκώναμε με άλλα παιδιά τα εξαπτέρυγα στις Σαράντα Εκκλησιές.

Λειτουργούσε τότε σε εκείνη την εκκλησία ένας τρομερός ιερέας! Άξιος σε όλα του, πρόθυμος να σε βοηθήσει πνευματικά και υλικά. Να σου δώσει την ψυχή του! Ηταν αυτό που λένε «ο ορισμός τού πώς πρέπει να είναι ένας ιερέας». Μας οδήγησε όλα τα παιδιά στον δρόμο προς την Εκκλησία! Το κατάφερε χωρίς πίεση, αλλά με το χαμόγελο και το παράδειγμά του.

Ο πατέρας μου πέθανε όταν ήμουν δέκα χρονών. Μπορεί κάλλιστα ένα τέτοιο γεγονός να σε επηρεάσει δυσμενώς ή να σε κάνει να δυναμώσεις και ν’ αντιμετωπίσεις τη ζωή. Ποιος δίνει τόση δύναμη εσωτερική σε ένα παιδάκι, να ξεφορτώνει καρπούζια κρυφά από τη μητέρα του, για να βοηθήσει την οικογένειά του; Η μητέρα μου είχε τρία παιδιά και έπρεπε να πολεμήσει. Εγώ δεν θέλω να οδηγώ κάποιον εάν δεν το καταλαβαίνει από μόνος του. Η πίστη και βουνά κινεί! Εάν έχεις πίστη στον Θεό, θα τα καταφέρεις όλα...

♦Είναι πολύ φθηνό να ζητήσεις από τον Θεό να κερδίσεις σε έναν αγώνα! Είναι πολύ ευτελές! Το να παρακαλέσω όμως ή ν’ ανάψω ένα κερί για να σωθεί μια ζωή ή μια οικογένεια, αυτό το κάνω συνεχώς! Να τους βοηθήσει η Παναγία ώστε να βγουν από το τούνελ και να μπορέσουν να ορθοποδίσουν. Είναι ντροπή κάποιοι άνθρωποι να μην έχουν φαγητό ή την υγεία τους και εσύ να ζητάς από τον Θεό να κερδίσεις το πρωτάθλημα! Εχει άλλες βοήθειες Αυτός που πρέπει να δώσει…

♦Πάντα φοράω ένα σταυρουδάκι! Ακόμα και στη θάλασσα τον σταυρό τον έχω πάνω μου. Ετσι μεγάλωσα, έτσι είμαι και ελπίζω πως έτσι θα πεθάνω. Θέλω τον σταυρό μαζί μου, σύντροφο!

♦Υπήρξαν εποχές που παραφέρθηκα! Που έβρισα και δεν έπρεπε να το κάνω. Εκανα λάθος! Δεν συγχώρησα τον εαυτό μου. Με το να βρίζω δεν γίνεται να κερδίσω κάτι. Πρέπει σιγά σιγά να δουλεύουμε με τον εαυτό μας, ώστε να γίνεται αυτός καλύτερος. Και να μπορεί, έτσι, να συγκρατηθεί. Εάν δεν μπορείς να συγκρατηθείς, πέφτεις σε παραπτώματα.

Επισκέφθηκα τον πνευματικό μου στο Αγιον Ορος και του ζήτησα να με βοηθήσει, ώστε να ξεπεράσω την αμαρτία που είχα κάνει. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει κάνει αμαρτία! Το θέμα είναι να το καταλαβαίνουμε και να μην επανέρχεται αυτό.

♦Από την ώρα που πήγα στο Άγιον Ορος, έγινα άλλος άνθρωπος... Πήγα για πρώτη φορά στο Ορος στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Επισκεπτόμουν τη Μονή Οσίου Γρηγορίου, όπου εκεί ήταν ο γέροντας Γεώργιος Καψάνης, που πλέον έχει κοιμηθεί. Υπήρξε καθηγητής πανεπιστημίου, τεράστια προσωπικότητα. Ηταν σεβάσμιος, τον θαύμαζα για την πίστη και τη δύναμή του. Ηταν ο μοναδικός που διαφώνησε δύο φορές με τον Οικουμενικό Πατριάρχη στο θέμα του ανοίγματος προς τους καθολικούς. Ποιος άλλος θα τολμούσε να το πράξει;

♦Πηγαίνω τέσσερις με πέντε φορές τον χρόνο στο Ορος, ο δε πνευματικός μου είναι ο Πανάρετος(+), ο οποίος βρίσκεται στη Μονή Γρηγορίου... Από την ώρα που πήγα εκεί, έγινα άλλος άνθρωπος! Κάποιος με πείραξε ρωτώντας με: «Στο Αγιον Όρος δεν υπάρχουν απατεώνες;» «Οπου και αν πας, θα βρεις αυτό που ζητάς» του είπα και εγώ με τη σειρά μου. Εάν πας στο Ορος για να βρεις απατεώνα, μπορεί όντως να βρεις. Αυτό όμως διόλου δεν μειώνει όλους τους υπολοίπους που ασκητεύουν εκεί. «Μην έρχεσαι εάν δεν πιστεύεις» του είπα. Εάν θέλει κάποιος να είναι καλός άνθρωπος, θα τον βοηθήσουν. Εάν δεν θέλει, κανένας δεν θα τον βοηθήσει.

Οταν είσαι νέος, κυνηγάς στη ζωή σου να βγάλεις χρήματα, να πετύχεις, να παντρευτείς κ.ά. Επειτα όμως έρχεται η ώρα για το τι θα βγάλεις από μέσα σου, ώστε να είναι όμορφο το είναι σου, να αποκαθαρθείς και να είσαι γεμάτος από χαρά για ό,τι κάνεις στη ζωή σου...

♦ "Αυτό (σ.σ. αναφερόμενος στην κόρη του) είναι το καλύτερο, το πιο μεγάλο κύπελλο, όλα τα άλλα μοιάζουν… παιδικά μπροστά του", είχε δηλώσει ο Γιάννης Ιωαννίδης. "Δεν της κάνω χατίρια, φροντίζω να έχει αυτό που πρέπει να έχει. Τα παιδιά δεν χρειάζονται πολλά υλικά αγαθά. Η αγάπη δεν αγοράζεται, κερδίζεται. Το παιδί χρειάζεται χώρο για να παίξει και χρόνο για να το κάνει. Και αυτό πρέπει να φροντίσουμε σαν γονείς να τους προσφέρουμε"...

Ο Γιάννης Ιωαννίδης (Θεσσαλονίκη 26 Φεβρουαρίου 1945 - Αθήνα 4 Οκτωβρίου 2023) ήταν Έλληνας καλαθοσφαιριστής, προπονητής και πολιτικός. Αναγνωρίζεται ως ένας από τους κορυφαίους προπονητές στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ: συνολικά κατέκτησε 12 Πρωταθλήματα και 6 Κύπελλα. Παραμένει μέχρι σήμερα ο προπονητής που κρατάει το ρεκόρ των περισσότερων τίτλων πρωταθλητή Ελλάδας, αφού κέρδισε 12 (έναν παραπάνω από τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς), καθώς και των περισσότερων νικών σε αγώνες πρωταθλήματος (418 νίκες)....] |Έφυγε από τη ζωή, 4 Οκτωβρίου 2023, σε ηλικία 78 ετών.

Μνημόνευε τον Γιάννη...

Πηγή: Γιώργος Θαλάσσης