Ἀγαπητοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, καλησπέρα σας. Κατ᾽ ἀρχὰς νὰ εὐχαριστήσω τὸν πατέρα Μιχάλη γιὰ τὴν πρόσκληση ποὺ μοῦ ἀπηύθυνε νὰ παρευρεθῶ ἀπόψε σὲ αὐτὴν τὴν ἐκδήλωση μαζί σας καὶ νὰ σᾶς ἀπευθύνω λόγον θείας παρηγορίας. Ὁ Θεός μας εἶναι «Θεὸς πάσης παρακλήσεως», καὶ ὁ Πατὴρ καὶ ὁ Υἱὸς καὶ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα. Τοῦτο ἐπιβεβαιώνεται στοὺς λόγους τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, «ὁ δὲ παράκλητος, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον ὃ πέμψει ὁ πατὴρ ἐν τῷ ὀνόματί μου» καί, «ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ παράκλητος ὃν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας ὃ παρὰ τοῦ πατρὸς ἐκπορεύεται» . Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι Παράκλητος, ἀλλὰ καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι Παράκλητος. Ἐπειδὴ ὁ Χριστός μας εἶναι ταπεινὸς δὲν περιαυτολογεῖ, ὅμως καταθέτει τὴ μαρτυρία περὶ τοῦ ἑαυτοῦ του εὐσχημόνως καὶ διακριτικῶς ὅταν λέει: «καὶ ἐγὼ ἐρωτήσω τὸν πατέρα καὶ ἄλλον παράκλητον δώσει ὑμῖν, ἵνα μένῃ μεθ᾿ ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα» · στὴν φράση «ἄλλον παράκλητον», ταπεινὰ καὶ ἀθόρυβα ὁ Κύριος σημειώνει καὶ ὑποδηλώνει τὴν περὶ τοῦ ἑαυτοῦ του ἀναφορὰ ὅτι εἶναι Παράκλητος. Ἐπιπρόσθετα, ἀφοῦ ὁ κατὰ φύσιν γεννηθεὶς Υἱὸς τοῦ Πατρὸς καὶ τὸ κατὰ φύσιν ἐκπορευτὸν παρὰ τοῦ Πατρὸς Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι Παράκλητοι, ἄρα καὶ ὁ Πατήρ, ὁ γεννήσας καὶ ἐκπορεύσας καὶ μεταδώσας σ᾽ αὐτοὺς ὅ,τι εἶναι Αὐτός, εἶναι καὶ Αὐτὸς Παράκλητος. Ἡ παράκληση, κατὰ τὴν ἐνέργεια, εἶναι ἡ διασκέδαση τῆς ἀθυμίας, εἶναι ἡ μεταβίβαση ἀπὸ τὰ λυπηρὰ στὰ χαρούμενα καὶ θυμηδέστερα, εἶναι θεία μεταμόρφωση τοῦ ἀνθρώπου διὰ Πνεύματος Ἁγίου.

Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατῆλθε στὴν γῆ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἐν εἴδει πυρίνων γλωσσῶν καὶ διαμεριζόμενο κάθισε, δηλαδὴ ἐνθρονίστηκε, σ' ὅλη τὴν ψυχοσωματικὴ ὕπαρξη τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἀνακαινίζοντάς τους εἰς ναὸν Ἅγιον Κυρίου καὶ ἐνοικώντας σ᾽ αὐτούς, τοὺς κάνει «κοινωνοὺς θείας φύσεως», πληρώνοντας τὴν ὕπαρξή τους μὲ τὴν παρουσία Του. Αὐτὸ εἶναι τὸ γεγονὸς ποὺ ἑορτάσαμε τὴν περασμένη Κυριακὴ καὶ Δευτέρα, καὶ αὐτὸ τὸ Πανάγιο Πνεῦμα, ὁ Θεός μας, ἐπαναλαμβάνει τὸ μυστήριο τῆς καθόδου Του σὲ κάθε ἕνα ἀπὸ ἐμᾶς ὅταν βαπτιστοῦμε καὶ σφραγιστοῦμε· ἐξαιρέτως δὲ τοῦτο πραγματοποιεῖται στὴν χειροτονία ἀρχιερέως.

Ὅταν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατέλθει σὲ μᾶς μέσῳ τῶν μυστηρίων τοῦ Βαπτίσματος καὶ τοῦ Χρίσματος, δὲν ἔρχεται ποτὲ μόνο, ἀλλὰ φέρει μαζί του καὶ τὸ πλῆθος τῶν ποικίλων δωρεῶν, εὐλογιῶν καὶ χαρισμάτων του. Ποιὰ εἶναι αὐτά; Μᾶς τὰ ἀπαριθμεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Γαλάτας ἐπιστολὴ τοῦ γράφοντας: «ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια» . Τὸ κάθε ἕνα χάρισμα εἶναι καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ ὅλα τα χαρίσματα ποὺ ἀναφέρονται ἀπὸ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο κατατίθενται μὲ μία σειρὰ ἀντιστρόφως ἀνάλογη τῆς πορείας πρὸς κατάκτηση τῆς κορωνίδας τους. Κορωνίδα τῶν χαρισμάτων εἶναι ἡ ἀγάπη, ἀλλὰ ἡ ἀρχὴ τῆς πορείας πρὸς κατάκτηση τῆς ἀγάπης εἶναι ἡ ἐγκράτεια καὶ ἀκολουθοῦν οἱ πραότητα, πίστη, ἀγαθωσύνη, χρηστότητα, μακροθυμία, εἰρήνη καὶ χαρά.

Ὅλος ὁ καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶχε δοθεῖ στὸν πρῶτο ἄνθρωπο, τὸν Ἀδὰμ καὶ τὴν Εὕα, μὲ τὸ θεῖο φύσημα, τὴν θείαν ἐκείνην πνοὴ ποὺ ζωοποίησε τὸν πρῶτο ἀνθρώπινο ἀνδριάντα δημιουργώντας τον κατ᾽ εἰκόνα καὶ καθ᾽ ὁμοίωσίν του. Ἀπ᾽ ἀρχῆς ὁ Θεὸς ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο χαρούμενο, νὰ ἐκπλήττεται, νὰ ἀγάλλεται καὶ νὰ εὐφραίνεται στὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ ὅλη τὴν δημιουργηθεῖσαν σύμπασαν κτίση, μέσα στὴν ὁποία γνώριζε καὶ δι᾽ ἄλλης ὁδοῦ τὸν Θεό. Οὐκ ἦν πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμὸς στὸν Παράδεισο τῆς τρυφῆς καὶ τῆς ἀδολεσχίας τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ εἰρήνη καὶ χαρὰ καὶ θεῖος ἔρωτας ἀγάπης. Μὲ τὴν παράβαση καὶ τὴν πτώση, ὁ παμπόνηρος ἀναλαμβάνει ὡς κοσμοκράτορας τύραννος καὶ εἰσάγει τὸν θάνατο σὺν πάσῃ τὴ πομπῇ αὐτοῦ. Παραταῦτα ὅμως, ὁ Θεὸς δὲν στερεῖ τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὰ χαρίσματα ποὺ τοῦ δώρισε, γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ λαϊκὴ θυμοσοφία ἔδωσε τὴν θυμολογία «μιὰ χαρὰ καὶ δυὸ τρομάρες». Μετὰ τὴν πτώση συνυπάρχουν καὶ τὰ δύο, τόσο ἡ χαρὰ ὅσο καὶ ἡ λύπη· «μιὰ χαρὰ» εἶναι ἡ μαρμαρυγὴ τῆς δωρεᾶς τοῦ Θεοῦ μεταπτωτικά, καὶ «δυὸ τρομάρες» τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἐπιλογῆς τοῦ ἀνθρώπου. Τοῦτο συμβαίνει ὡς προέκταση μυστηρίου, τὸ ὁποῖο ἀπορρέει ἀπὸ τὸ δέντρο τῆς γνώσεως τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ. Εἶναι ὁ πατερικὸς ὅρος «χαρμολύπη». Ἡ λύπη δὲν εἶναι δωρεὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ ἀπορρέει ἀπὸ τὴν ἀποστασία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν Θεό. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ δὲν τηρεῖ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ στερεῖται τῆς χάριτος καὶ τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ ἐντός του καὶ ἐκτός του· αὐτὴ εἶναι ἡ μεγαλύτερή του λύπη, ἡ μεγαλύτερή του κόλαση. Ἐν ἀντιθέσει, ἡ παρουσία καὶ ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἀποτελεῖ τὴν μεγαλύτερή του χαρά, τὴν ἀγαλλίαση τῆς ψυχῆς του, τὴν εὐφροσύνη τῆς καρδιᾶς του.

Ὁ ἄνθρωπος πλάστηκε νὰ εἶναι χαρά, καὶ παρόλο ποὺ ἀπομακρύνθηκε ἀπὸ τὸν Θεό, ἐντούτοις ὁ Θεὸς δὲν τοῦ στέρησε τὸ χάρισμα ποὺ τοῦ χάρισε, ἀλλὰ τοῦ ἄφησε τὸ ἴχνος τοῦ χαρίσματος στὴν καρδιά του καὶ τὸ αὐτεξούσιον ἰσχυρὸ ὥστε νὰ τὰ χρησιμοποιήσει καθὼς βούλεται, εἴτε ἐνάρετα εἴτε ἐφάμαρτα, πάντοτε κατὰ τὴν ἐπιθυμία τῆς καρδιᾶς του· ἡ δυνατότητα ἐπιλογῆς τοῦ δίνεται ἕως τέλους, ἕως ἐσχάτης του ἀναπνοῆς, καὶ στὴν περίπτωση τῆς ἁμαρτίας, τῆς ἄνευ τοῦ Θεοῦ κατάχρησης τῆς χαρᾶς, ἡ μετάνοια εἶναι δῶρο Θεοῦ, ἀπαραίτητη εὐλογία στὴν διόρθωση τοῦ λάθους. Ἀνταύγειες αὐτοῦ τοῦ χαρίσματος τῆς χαρᾶς ἐκφαίνονται στὴν καθημερινότητα τοῦ ἀνθρώπου, σ' ὅλες τὶς ἐκδηλώσεις τῆς ζωῆς του· ὅ,τι ἐπιθυμήσει ἡ καρδιά του καὶ τὸ πραγματοποιήσει, χαίρεται, καὶ ἡ χαρὰ τῆς καρδιᾶς του ἀποτυπώνεται στὸ πρόσωπό του, ὅπως λέει ὁ σοφὸς Σολωμών, «καρδίας εὐφραινομένης πρόσωπον θάλλει». Ἂν ἐπιστρέψουμε στὸν ἑαυτό μας καὶ ἀναλογισθοῦμε τὴν ζωή μας, θὰ παρατηρήσουμε ὅτι πολλὲς φορὲς χαρήκαμε, μύριες φορὲς λυπηθήκαμε, γι᾽ αὐτὸ καὶ δὲν θυμόμαστε εὔκολα τὶς χαρές μας, ἀλλὰ καὶ μόνο στὴν ἀνάμνησή τους, προδιδόμαστε ἀπὸ τὴν ὀθνείαν ἀλλοίωση τοῦ προσώπου μας. Τώρα, σὲ μᾶς ἐναπόκειται ἐὰν θέλουμε νὰ συνεχίσουμε τὴν μίζερη ζωὴ ποὺ κάνουμε μὲ τοὺς ρυθμοὺς καὶ τὰ τυπικὰ ποὺ μᾶς καθορίζονται κάτωθεν, δηλαδὴ ἀπὸ τὶς ἐπιλογὲς τῆς ἀποστασίας καὶ τὶς ὑποβολὲς τοῦ παμπονήρου τυράννου, ἢ θὰ τὰ ἀλλάξουμε μὲ τὴν Χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ τὰ ἐναρμονίσουμε στὸν λόγο, στὶς ἐντολὲς καὶ στὸ παράδειγμα τοῦ Θεανθρώπου τῆς Δόξης, τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Πάντως, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος μᾶς παροτρύνει λέγοντάς μας: «Πάντοτε χαίρετε» . Πῶς μποροῦμε νὰ χαιρόμαστε πάντοτε, ἀφοῦ ἡ ἐμπειρία τῆς ζωῆς μας εἶναι ἀντίθετα διαφορετική; ἀφοῦ τὰ λυπηρά, τὰ θλιβερὰ καὶ τὰ στενόχωρα μᾶς ἀκολουθοῦν σὲ κάθε βῆμα τῆς καθημερινότητάς μας; Πολλὲς φορὲς βλέπουμε νὰ ἐπαναλαμβάνεται στὸν καθένα μας τὸ παύλειο λόγιο «ἔξωθεν μάχαι, ἔσωθεν φόβοι» , πολλὰ λυπηρὰ μᾶς συμβαίνουν ἀπὸ ἐξωτερικοὺς παράγοντες, κυρίως ἀπὸ ἀνθρώπους, καὶ πολλὲς ἀνησυχίες καὶ πολλὲς ἀνασφάλειες κατατρώγουν τὴν ψυχή μας. Τὴν ἴδια πάλι στιγμὴ μᾶς ἐνθαρρύνει μὲ τὸν λόγο του: «Χαίρετε ἐν Κυρίῳ πάντοτε· πάλιν ἐρῶ, χαίρετε» . Τοῦτον τὸν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἐπιβεβαιώνει ὁ Ἀπόστολος Ἰάκωβος στὴν Καθολική του ἐπιστολή, γράφοντας στὸ πρῶτο του κεφάλαιο: «Πᾶσαν χαρὰν ἡγήσασθε, ἀδελφοί μου, ὅταν πειρασμοῖς περιπέσητε ποικίλοις, γινώσκοντες ὅτι τὸ δοκίμιον ὑμῶν τῆς πίστεως κατεργάζεται ὑπομονήν· ἡ δὲ ὑπομονὴ ἔργον τέλειον ἐχέτω, ἵνα ἦτε τέλειοι καὶ ὁλόκληροι, ἐν μηδενὶ λειπόμενοι» . Μᾶς παροτρύνει ὁ Ἀπόστολος νὰ χαροῦμε χαρὰ ἀνεκλάλητη, ὄχι διότι κέρδισε τὸ λαχεῖο μας, ὄχι διότι κάτι εὐχάριστο μᾶς συνέβη, ὄχι διότι ἔγινε τὸ θέλημά μας, ἀλλὰ διότι περιπέσαμε σὲ πολλοὺς πειρασμούς, σὲ πολλὲς θλίψεις, σὲ πολλὲς δυσκολίες. Οἱ πειρασμοί, οἱ θλίψεις καὶ οἱ δυσκολίες ἀποτελοῦν τὴν ἐξέταση καὶ ἡ ἐξέταση βαθμολογεῖται· ἐὰν πετύχουμε στὴν ἐξέταση ἀνεβαίνουμε κλίμακα, προαγόμεθα σὲ ἀνώτερη τάξη καὶ ἀνώτερη κατάσταση. Ἂς θυμηθοῦμε τὸν Δίκαιο Ἰὼβ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης καὶ τὴν ἰώβειό του ὑπομονή, ποὺ διαχρονικὰ προβάλλεται ὡς πρότυπο πρὸς μίμηση. Ἐὰν ἀριστεύσουμε στὴν ἐξέταση τῶν πειρασμῶν, θὰ μπορέσουμε καὶ ἐμεῖς μαζὶ μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο νὰ ποῦμε «τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἠγώνισμαι, τὸν δρόμον τετέλεκα, τὴν πίστιν τετήρηκα· λοιπὸν ἀπόκειταί μοι ὁ τῆς δικαιοσύνης στέφανος, ὃν ἀποδώσει μοι ὁ Κύριος ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ» . Εἶναι ἡ δική μας ἐπιβεβαίωση ὅτι ἀγαποῦμε τὸν Θεὸ καὶ θέλουμε νὰ εἴμαστε μὲ τὸν Θεὸ καὶ χαιρόμαστε νὰ μαρτυροῦμε τὸν Θεὸ καὶ νὰ μαρτυροῦμε γιὰ τὸν Θεό.

Γιὰ νὰ λάβει ὁ κάθε ἕνας τὸν στέφανο τῆς δικαιοσύνης ὀφείλει νὰ ἀγωνιστεῖ νόμιμα, δηλαδὴ κατὰ τὸν λόγο καὶ τὴν τάξη τῆς πνευματικῆς ζωῆς. Σὲ αὐτὸ ἔρχεται ἀρωγός μας ὁ προφητάναξ Δαυὶδ ποὺ σημειώνει στοὺς Ψαλμούς του: «δεῦτε, τέκνα, ἀκούσατέ μου· φόβον Κυρίου διδάξω ὑμᾶς. τίς ἐστιν ἄνθρωπος ὁ θέλων ζωήν, ἀγαπῶν ἡμέρας ἰδεῖν ἀγαθάς; παῦσον τὴν γλῶσσάν σου ἀπὸ κακοῦ καὶ χείλη σου τοῦ μὴ λαλῆσαι δόλον. ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθόν, ζήτησον εἰρήνην καὶ δίωξον αὐτήν» . Μᾶς δίνει πνευματικὴ κατευθυντήρια γραμμὴ τί πρέπει νὰ κάνουμε γιὰ νὰ διατηρήσουμε τὴν χαρὰ στὴν ζωή μας, διότι αὐτὸ εἶναι τὸ νόημα τοῦ στίχου 13, «τίς ἐστιν ἄνθρωπος ὁ θέλων ζωήν, ἀγαπῶν ἡμέρας ἰδεῖν ἀγαθάς;»· τὸ «θέλων ζωὴν» σημαίνει τὴν σχέση καὶ τὴν κοινωνία μετὰ τοῦ Θεοῦ, καὶ τὸ «ἀγαπῶν ἡμέρας ἰδεῖν ἀγαθᾶς», τὴν ἀδιάλειπτη χαρὰ στὴν καθημερινότητα. Καί, ἐὰν θέλουμε νὰ ἔχουμε σχέση καὶ κοινωνία μετὰ τοῦ Θεοῦ, καὶ ἐὰν θέλουμε νὰ ἔχουμε χαρὰ στὴν καθημερινότητά μας καὶ σὲ ὅλες τὶς μέρες τῆς ζωῆς μας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος, μᾶς λέει λοιπόν: «παῦσον τὴν γλῶσσάν σου ἀπὸ κακοῦ καὶ χείλη σου τοῦ μὴ λαλῆσαι δόλον»· σταμάτησε νὰ λὲς λόγια ἀπρεπῆ, λόγια πονηρὰ καὶ ἐφάμαρτα, λόγια ἀλλότρια του Θεοῦ. Πόσες φορὲς ἐμεῖς δὲν λέμε λόγια ποὺ πληγώνουν, ποὺ τσακίζουν κόκκαλα, ποὺ ραγίζουν ψυχὲς καὶ ματώνουν καρδιές; Πάμπολλες φορές. Πόσες φορὲς δὲν λέμε ψέματα γιὰ νὰ συγκαλύψουμε τὸν ἑαυτό μας, ἔστω καὶ ἂν θὰ θάψουμε κυριολεκτικὰ τὸν ἄλλο, τὸν συνάνθωπό μας; Ἀμέτρητες. Πόσες φορὲς ἐνῷ, ὑποτίθεται, ψάλλουμε καὶ προσευχόμαστε, ὁ νοῦς καὶ ἡ καρδιά μας φλερτάρει ἀσεβῶς καὶ ἀναιδῶς μὲ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν ἀνομία; «ἐπιλείψει γάρ με διηγούμενον ὁ χρόνος» τὰ ἄτοπα ποὺ λογίζεται ὁ νοῦς καὶ τὴν αἰχμαλωσία ποὺ δέχεται ἡ καρδιά.

Καὶ συνεχίζει ὁ Δαυὶδ λέγοντάς μας: «ἔκκλινον ἀπὸ κακοῦ καὶ ποίησον ἀγαθόν»· ἀπομακρύνσου ἀπὸ τὸ κακό, ἀπὸ τὸ πονηρό, ἀπὸ τὸ ἐφάμαρτο, καὶ πρᾶξε τὸ καλό,τὸ ἀγαθό, τὸ ἐνάρετο. Σταμάτησε νὰ πράττεις ὅλα ὅσα σὲ ἀπομακρύνουν ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ δημιουργοῦν διάσταση τῆς μεταξὺ σοῦ καὶ Αὐτοῦ κοινωνίας, καὶ ἄρχισε νὰ πράττεις ὅλα ὅσα ἐνετείλατο Αὐτὸς πρὸς ὅλους ἐμᾶς καὶ πρὸς κάθε ἕνα μας ξεχωριστά. Ἀγωνίσου, ὅλα ὅσα μᾶς παρήγγειλε νὰ πράττουμε, τὰ ἀγαθὰ καὶ εὐάρεστα καὶ τέλεια, νὰ τὰ κάνεις βίωμά σου, ὁδοδείκτη τῆς ζωῆς σου, γιὰ νὰ παραμείνεις στὴν κοινωνία μαζί του, ἀπολαμβάνοντας τὴν χαρά του καὶ τὴν ἀγάπη του. Γι᾽ αὐτὸ ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ λέγοντάς μας: «ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας» . Ὁρίστε λοιπόν, κάθε στιγμὴ ἀποτελεῖ γιὰ τὸν καθένα μας τὸν εὐπρόσδεκτο καιρό, τὸν κατάλληλο καιρὸ γιὰ νὰ ἀγωνιστοῦμε νὰ κοινωνήσουμε μετὰ τοῦ Θεοῦ ἀγαπητικά.

Καὶ ὁ Κύριος συνεχίζει ἀλλοῦ μέσῳ τοῦ προφήτου του νὰ μᾶς ἐνθαρρύνει λέγοντάς μας: «σήμερον, ἐὰν τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούσητε, μὴ σκληρύνητε τὰς καρδίας ὑμῶν» . «Σήμερα», δηλαδὴ κάθε μία στιγμὴ καὶ κάθε μία μέρα, ἐὰν μὲ τὸν ὁποιονδήποτε τρόπο ἔρθει στὰ αὐτιὰ τῆς ἀκοῆς σας ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ λόγος τῆς ζωῆς καὶ τῆς χαρᾶς, μὴν σκληρύνετε τὴν καρδιά σας, μὴν ἀπιστήσετε σ' αὐτὸ ποὺ ἀκούσατε, μὴν διαγράψετε αὐτὸν τὸν λόγο, ἀλλὰ μᾶλλον τοποθετῆστέ τον στὴν καλύτερη θέση τῆς καρδιᾶς σας καὶ ἐπιδιώξετε νὰ τὸν ἐπιμεληθῆτε στὴν αὔξηση καὶ στὴν πρόοδό του. Καὶ παρόλα ταῦτα, ὁ Θεὸς δὲν ἀρκέστηκε νὰ παροτρύνει τὴν ἀνθρωπότητα μόνο διὰ τοῦ προφήτου του, ἀλλὰ τὸ ἔπραξε καὶ διὰ τοῦ Υἱοῦ καὶ Λόγου Αὐτοῦ κατὰ τὴν ἔνσαρκο Αὐτοῦ παρουσία ἐπὶ τῆς γῆς. Τότε μᾶς μήνυσε τὴν ἐπιθυμία τῆς καρδιᾶς του μὲ ρήματα ἀνθρώπινα, ποὺ ὅμως εἶναι διαχρονικὰ καὶ εἶναι ρήματα αἰώνιας ἀλήθειας, ζωῆς καὶ χαρᾶς, λέγοντάς μας: «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς» .

Ὅλοι ἐμεῖς εἴμαστε κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες μας, ἀπὸ τὶς πτώσεις μας, ἀπὸ τὰ λυπηρὰ καὶ θλιβερὰ τῆς καθημερινότητας καὶ τῆς ζωῆς μας· κυριολεκτικὰ ἔχει φύγει ἀπὸ τὴν καρδιά μας ἡ χαρά. Ὅμως ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου ἀντηχεῖ διαχρονικά, ἀντηχεῖ καὶ στὰ δικά μας αὐτιά, καὶ στὴν δική μας καρδιά, καὶ μᾶς καλεῖ: «Δεῦτε πρός με», ἐλᾶτε κοντά μου, ἐπιστρέψτε πίσω στὴν οὐράνια θεία ἀγκαλιὰ γιὰ νὰ ξαναβρεῖτε τὴν χαρά, διότι στὴν ἀνάπαυση ποὺ χαρίζει ὁ Θεὸς ὑπάρχει ἡ παρουσία καὶ ὁ καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτὸς «ὁ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν (ὅπως ἀναφέραμε καὶ παραπάνω) ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια» , ὅπως μᾶς τὸν ἀποκάλυψε ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, συνεχίζοντας ὅτι, «κατὰ τῶν τοιούτων (δηλαδὴ τῶν καρπῶν ποὺ χορηγεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα) οὐκ ἔστι νόμος (δὲν ὑπάρχει διάταξη καὶ κανονισμός)»· γιατί δὲν ὑπάρχει νόμος; Διότι εἶναι παρὼν ὁ Νομοδότης, ὁ τριαδικὸς Θεὸς ἔνοικος ἐν τῇ καρδίᾳ τοῦ ἀνθρώπου.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος γίνει Ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ λάβει ἔνοικον στὴν ὕπαρξή του τὸν Θεό, ἀλλοιώνεται κυριολεκτικὰ καθ' ὁλοκληρίαν, ὅλως διόλου, καὶ ἀντιμετωπίζει τὰ γεγονότα, τὶς καταστάσεις καὶ τοὺς ἀνθρώπους, ὅπως θὰ τὰ ἀντιμετώπιζαν οἱ Ἅγιοι. Συμπεριφέρεται καὶ αὐτὸς ὅπως συμπεριφερόταν καὶ ὁ Ἅγιος Σεραφεὶμ τοῦ Σαρώφ. Ὁ Ἅγιος Σεραφεὶμ ὅταν ἔβλεπε ἕναν ἄνθρωπο, τὸν χαιρετοῦσε λέγοντάς του «Χριστὸς ἀνέστη, χαρά μου». Ὁ ἄλλος ἄνθρωπος εἶναι ἡ ζωή του, ἡ χαρά του, δὲν εἶναι ὁ θάνατός του καὶ ἡ λύπη του, ὅπως εἶχε πεῖ ἕνας ἄθεος φιλόσοφος, ὁ Sartre. Στοὺς Ἁγίους ἡ συμφωνία τοῦ πνεύματος ἐπιβεβαιώνεται μὲ τὴ συμφωνία τῶν λόγων τους. Παρόμοιο λόγο ἀναφέρει καὶ ὁ ἅγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Τιμίου Προδρόμου στὸ Essex Ἀγγλίας, σημειώνοντας στὰ γραπτά του: «ὁ ἀδελφὸς ἡμῶν, ἡ ζωὴ ἡμῶν ἐστι». Ἀλλὰ καὶ τὸ πατερικὸ λόγιο τῶν ἀσκητῶν τῆς ἐρήμου, «εἶδες τὸν ἀδελφόν σου, εἶδες Κύριον τὸν Θεόν σου», ἐπιβεβαιώνει τοῦ λόγου τὸ ἀληθές.

Ὅμως γιὰ νὰ τὸ πετύχεις αὐτὸ χρειάζεται νὰ διέλθεις τὴν κλίμακα τῶν ἀρετῶν, νὰ πολεμήσεις μὲ τὸν ἑαυτό σου, πρωτίστως καὶ κυρίως, καὶ ἀκολούθως μὲ ὅλη τὴν φάλαγγα τῶν πονηρῶν πολεμιστῶν οἱ ὁποῖοι συμμαχοῦν μὲ τὸν παλαιὸν ἄνθρωπο καὶ ἐλέγχουν τὴν περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα μέσα στὴν ὁποία βρίσκεσαι. Τότε συμβαίνει στὸν ἄνθρωπο αὐτὸ ποὺ καταχωρίζει στὸ ψαλτήριό του ὁ Δαβίδ: «πορευόμενοι ἐπορεύοντο καὶ ἔκλαιον βάλλοντες τὰ σπέρματα αὐτῶν· ἐρχόμενοι δὲ ἥξουσιν ἐν ἀγαλλιάσει αἴροντες τὰ δράγματα αὐτῶν» . Στὴν ἀρχὴ ὑπάρχει κόπος καὶ πόνος, θλῖψις καὶ στενοχώρια, πόλεμος καὶ μάχες. Ἐὰν ὁ ἀγωνιστὴς μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ θριαμβεύσει σὲ ὅλους τοὺς πολέμους καὶ τὶς μάχες, μπορεῖ ἂν θέλει, μὲ τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ θριαμβεύσει, εἴτε ἐπιτυγχάνοντας στὴν κατὰ μέτωπον ἐπίθεση, εἴτε καὶ ἂν ἀκόμα ἡττηθεῖ σὲ μία μάχη, ἐκ τῶν ὑστέρων ταπεινούμενος νὰ ὑποσκελίσει τὸν δράκοντα. Τότε εἶναι ὡσὰν νὰ ἐπιστρέφει ἀπὸ τὸν πόλεμο γεμάτος λάφυρα καὶ δόξαν, ἐννοῶντας ὡς λάφυρα τὴν ἐμπειρία ποὺ θὰ ἀποκομίσει, καὶ δόξαν τὴν προσθήκη τῆς θείας Χάριτος.

Μὲ τὴν ἐλπίδα πορεύεται, μὲ τὴν πίστη ἀγωνίζεται καὶ μὲ τὴν ἀγάπη λαμβάνει· σὲ ὅλα καὶ σὲ ὅλη τὴν οὐρανόδρομη πορεία του πρὸς τὴν τελειότητα, ἡ χαρὰ τοῦ Θεοῦ δὲν ἀπουσιάζει, μᾶλλον καὶ ὑφίσταται καὶ ἐνεργεῖται μυστικῶς στὸν ἔσω καὶ στὸν ἔξω ἄνθρωπο. Αὐτὴ ἡ πορεία δὲν πραγματοποιεῖται μόνο στὸ προσωπικὸ ἐπίπεδο, ἀλλὰ ἐπεκτείνεται καὶ στὸ πανανθρώπινο. Ἐπισφραγίζουμε τὴν πιὸ πάνω ἀναφορά μας μὲ τὸ παύλειο λόγιο «χαίρειν μετὰ χαιρόντων καὶ κλαίειν μετὰ κλαιόντων» . Ὁ ἄνθρωπος, στοῦ ὁποίου τὴν καρδιὰ ἀναπαύεται ὁ Θεὸς καὶ τὴν πλημμυρίζει μὲ τὴν ἀγάπη του καὶ τὴν χαρά του, δὲν ἐξαρκεῖται μόνο στὰ δικά του θέματα, στὴν δική του χαρὰ καὶ στὴν δική του λύπη, ἀλλὰ προεκτείνεται καὶ στὰ τῶν ἀδελφῶν του· χαίρεται μὲ τὴν χαρά τους καὶ λυπᾶται μὲ τὴν λύπη τους. Θέλεις νὰ χαίρεσαι; «Μακάριόν ἐστι μᾶλλον διδόναι ἢ λαμβάνειν»· εἶναι προτιμότερο νὰ δίνεις παρὰ νὰ λαμβάνεις, ἐὰν θέλεις νὰ ἀπολαύσεις τὴν μακαριότητα τῆς παρουσίας καὶ τῆς Χαρᾶς τοῦ Θεοῦ. Δῶσε.

Θὰ μοῦ πεῖς, καὶ τί νὰ δώσω; Δῶσε τὸ δίλεπτο, ἢ ἀλλιῶς στὶς μέρες μας τὸ δίευρο, σὲ ἐκεῖνον ποὺ ἀνοίγει τὸ χέρι του καὶ τὸ προτείνει πρὸς ἐσένα, μιμούμενος τὴν χήρα του Εὐαγγελίου· «ἱλαρὸν γὰρ δότην ἀγαπᾷ ὁ Θεός» . Δὲν ἔχεις νὰ δώσεις τὸ δίλεπτο; τότε μιμήσου ἐκεῖνον πού, ἀφοῦ ἔψαξε τὶς τσέπες του καὶ δὲν βρῆκε τίποτε, μὲ τὰ δυό του χέρια ἕσφιξε τὴν παλάμη τοῦ πτωχοῦ καὶ τοῦ εἶπε ταπεινά: «Λυπᾶμαι ποὺ δὲν ἔχω κάτι νὰ σοὺ δώσω αὐτὴ τὴν στιγμή», γιὰ νὰ ἀκούσει τὸν λόγον τοῦ πτωχοῦ: «Δὲν πειράζει, καὶ αὐτὸ ποὺ μοῦ ἔδωσες εἶναι πάρα πολύ". Δὲν ἔχεις τὸ δίλεπτο; δῶσε ἕνα ποτῆρι ψυχροῦ ὕδατος, δῶσε ἕνα πιάτο φαγητό, γιὰ νὰ μὴν στερηθεῖς τὸ μισθό σου, δηλαδὴ τὴν χαρὰ ποὺ θὰ σοῦ χαρίσει ὁ Θεός. Δὲν ἔχεις δίλεπτο; πὲς ἕνα παρηγορητικὸ λόγο, συμπάθησε μὲ τὸν πάσχοντα, συμπαραστάσου του, μεῖνε δίπλα του μὲ τὴν σιωπή σου, μεῖνε δίπλα του μὲ τὸ χαμόγελό σου, μεῖνε δίπλα του μὲ τὸ δάκρυ σου, μεῖνε δίπλα του μέχρι τέλους.

Ἂς ἀναλογιστοῦμε τὴν ζωὴ μᾶς· αὐτὰ ποὺ σᾶς ἀνέφερα δὲν τὰ πράξατε; Εἶμαι βέβαιος ὅτι τὸ κάνατε, καὶ ὅτι μετὰ ποὺ τὰ πράξατε ἡ καρδιά σας χάρηκε πάρα πολύ· καὶ ἡ χαρὰ αὐτὴ ἦταν τὸ δῶρο τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐσᾶς γιὰ τὸν μικρό σας κόπο καὶ τὴν μικρή σας θυσία ποὺ κάνατε στὸν συνάνθρωπό σας· ὁ λόγος τοῦ Κυρίου εἶναι καταλυτικός: «ἐφ᾿ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» .

Ἡ χαρὰ ποὺ περιγράψαμε, αὐτὴ ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν μικρή μας θυσία πρὸς τὸν συνάνθρωπό μας, δὲν εἶναι καταφρονητέα, εἶναι τὸ τριάκοντα ἢ τὸ ἑξήκοντα ἢ τὸ ἑκατὸν τῆς ἀνταπόδοσης τοῦ Θεοῦ πρὸς ἐμᾶς. Ὄχι ὅτι ὁ Θεὸς μᾶς χρωστάει, ἀλλὰ ἐπιδιώκει νὰ βρεῖ τρόπους καὶ νὰ ἐκμεταλλευτεῖ καταστάσεις γιὰ νὰ μᾶς χαρίσει τὸν πλοῦτο τῆς δωρεᾶς του καὶ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του.

Ὅμως ὑπάρχει καὶ ἀνώτερη χαρά. Σημειώνει ὁ Ἀπόστολος Πέτρος στὴν καθολική του ἐπιστολή: «ἀλλὰ καθὸ κοινωνεῖτε τοῖς τοῦ Χριστοῦ παθήμασι, χαίρετε, ἵνα καὶ ἐν τῇ ἀποκαλύψει τῆς δόξης αὐτοῦ χαρῆτε ἀγαλλιώμενοι» . Ὅταν ὁ ἄνθρωπος συμμετέχει στὰ παθήματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, πάσχει, καθὼς καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς ἔπαθε· δηλαδή, συκοφαντεῖται, κατηγορεῖται ψευδῶς, ἀδικεῖται κατάφορα ἢ καὶ ἐπανειλημμένως, ὑβρίζεται ἀπὸ προϊσταμένους καὶ ὑφιστάμενους, ὑβρίζεται ἀπὸ τὸ σύνολο μέσα στὸ ὁποῖο εἶναι ἐντεταγμένος, διώκεται ἐκ ζηλοφθονίας, κ.τ.λ., παραταῦτα ὅμως καὶ κατὰ ἕνα μυστικὸ μυστηριώδη τρόπο, εὑρίσκεται συνοδοιπόρος στὴν ὁδὸ τοῦ Κυρίου.

Ἐὰν παραμείνει πιστὸς στὰ παραγγέλματα τοῦ Κυρίου καὶ δὲν παρεκκλίνει τῆς ὁδοῦ ζητώντας πρόσκαιρες παρηγοριὲς καὶ ἀνθρώπινες δικαιώσεις, αὐτὸ τοῦ δίνει τὸ προβάδισμα, τὴν τιμὴ καὶ τὸ προνόμιο νὰ ὁμοιάσει στὸν Κύριο τῆς δόξης σὲ προσωπικὸ ἐπίπεδο, καὶ νὰ λάβει ἐκ τῆς χειρὸς τοῦ Κυρίου τὴν χάρη καὶ τὴν χαρὰ ἀναφαίρετη. Ἐναπόκειται στὸ αὐτεξούσιο καὶ στὶς ἐπιλογές του τὸ νὰ θέλει τὴν χαρὰ τοῦ Κυρίου ἢ τὴν χαρὰ τοῦ κόσμου. Ἡ χαρὰ τοῦ Κυρίου εἶναι αἰώνια, ἡ χαρὰ τοῦ κόσμου εἶναι πρόσκαιρη καὶ φευγαλέα, δίνει μία προσωρινὴ γλυκύτητα, τὴν ὁποίαν ἀκολουθεῖ ἡ πικρία, ὅπως τὰ ξυλοκέρατα, τὰ γνωστά μας χαρούπια, στὴν παραβολὴ τοῦ ἀσώτου υἱοῦ. Ἡ χαρὰ τοῦ κόσμου ἔχει μέσα της ἐγωισμό, ὑπερηφάνεια, κενοδοξία, ἐμπάθεια, ἐνῷ ἡ χαρὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἔχει ὡς περιεχόμενό της τὴν ταπείνωση, τὴν ἀγάπη, τὴν ἀνάπαυση τοῦ ἀδελφοῦ καὶ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ. Χαίρει μὲ τὴν χαρὰ τοῦ ἄλλου· χαίρει νὰ δίνει χαρὰ στὸν ἄλλο, τὸν ἀδελφό του, τὸν συνάνθρωπό του· χαίρει μὲ τὴν ἐπιτυχία τοῦ ἄλλου· δὲν χαίρει στὴν ἀποτυχία του, ἀλλὰ μᾶλλον κλαίει μαζί του καὶ συμπάσχει, καὶ κλαίγοντας μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφό του λαμβάνει τὴν δωρεὰ τοῦ Θεοῦ· καὶ χαρίζει ὁ Θεὸς διὰ μέσου τῆς λύπης τῆς καρδιᾶς του καὶ τῶν δακρύων του τὴν παρηγοριὰ στὸν ἀδελφό του, καὶ τοῦ χαρίζει τὴν χαρά, βλέποντας τὴν ἀλλαγὴ ποὺ ἐπιτελέστηκε. Χαίρεται, διότι καὶ αὐτὸς συμβάλλει στὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου. Βρίσκεται μέσα στὸ πλαίσιο τῆς μίμησης τοῦ Θεανθρώπου καὶ τῆς θείας υἱοθεσίας.

Ὅπως ἐδείξαμε ἀνωτέρω, ὑπάρχουν διαβαθμίσεις στὴν χαρὰ τοῦ Κυρίου, καθὼς ἐν τῷ παραδείσῳ «μοναὶ πολλαί εἰσιν» . Ὑπάρχει ἡ χαρὰ τῶν καθημερινῶν πράξεων καὶ ἡ μισθοδοσία αὐτῆς, ὑπάρχει καὶ ἡ χαρὰ τῆς μίμησης τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Κάθε μία χαρὰ ἔχει τὴν προέκτασή της στὴν αἰώνια χαρά· καὶ δίδεται μὲν ἡ χαρὰ σὲ αὐτὴν τὴ ζωή, ἀλλὰ ταυτόχρονα κατατίθεται ἡ προσφορὰ τοῦ ἀνθρώπου καὶ στὸ αἰώνιο θησαυροφυλάκιο τοῦ παραδείσου τῆς ζωῆς, ὥστε νὰ ἀπολαμβάνει αὐτὴ τὴν χαρὰ τοῦ Θεοῦ αἰωνίως.

Ὅμως οἱ διαβαθμίσεις τῆς χαρᾶς δὲν περιορίζονται σὲ δύο ἐπίπεδα. Ὑπάρχει καὶ ἀνώτερη τῆς ἀνώτερης χαρᾶς, ἡ ἀνώτατη. Γι' αὐτὴν λέει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «Νῦν χαίρω ἐν τοῖς παθήμασί μου ὑπὲρ ὑμῶν καὶ ἀνταναπληρῶ τὰ ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ σαρκί μου ὑπὲρ τοῦ σώματος αὐτοῦ, ὅ ἐστιν ἡ ἐκκλησία» . Αὐτὸ τὸ τρίτο ἐπίπεδο τῆς ἀνώτατης χαρᾶς χαρίζεται στοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θυσιάζονται γιὰ τὸν συνάνθρωπό τους, σ' αὐτοὺς οἱ ὁποῖοι ὑπομένουν θλίψεις καὶ πειρασμοὺς καὶ παθήματα ἀπὸ ὑπερβάλλουσα ἀγάπη γιὰ τοὺς συνανθρώπους τους, τοὺς «ἐλαχίστους ἀδελφούς τους» .

Αὐτὸ σημειώνει καὶ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν πιὸ πάνω ἀναφορά, ὅτι δηλαδὴ χαιρόταν γιὰ τὰ παθήματα τὰ ὁποῖα ὑπέμεινε ἀπὸ πολλὴν ἀγάπη γιὰ τοὺς ἀδελφούς του, γιὰ ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Καὶ τὰ στίγματα τῶν παθημάτων αὐτῶν τὰ ἔφερε στὸ σῶμά του. Παράλληλα ὅμως εἶχε καὶ τὴ χαρὰ τοῦ Κυρίου στὴν καρδιά του, τὴν χαρὰ ἐκείνη ποὺ ὑποσχέθηκε ὅτι θὰ χαρίσει ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς στοὺς Ἁγίους Ἀποστόλους καὶ Μαθητές του πρὸ τοῦ πάθους, ὅταν τοὺς εἶπε: «ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι κλαύσετε καὶ θρηνήσετε ὑμεῖς, ὁ δὲ κόσμος χαρήσεται· ὑμεῖς δὲ λυπηθήσεσθε, ἀλλ᾿ ἡ λύπη ὑμῶν εἰς χαρὰν γενήσεται· ἡ γυνὴ ὅταν τίκτῃ, λύπην ἔχει, ὅτι ἦλθεν ἡ ὥρα αὐτῆς· ὅταν δὲ γεννήσῃ τὸ παιδίον, οὐκέτι μνημονεύει τῆς θλίψεως διὰ τὴν χαρὰν ὅτι ἐγεννήθη ἄνθρωπος εἰς τὸν κόσμον. καὶ ὑμεῖς οὖν λύπην μὲν νῦν ἔχετε· πάλιν δὲ ὄψομαι ὑμᾶς καὶ χαρήσεται ὑμῶν ἡ καρδία, καὶ τὴν χαρὰν ὑμῶν οὐδεὶς αἴρει ἀφ᾿ ὑμῶν» . Αὐτὴ τὴν χαρὰ ποὺ ἐπηγγέλθηκε ὁ Θεάνθρωπος στοὺς ἀποστόλους του, τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του ἔνοικον μέσα σὲ ὅλη τους τὴν ψυχοσωματικὴ ὕπαρξη, αὐτὴν τὴν ἴδια τὴν χαρά, τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό του, χαρίζει σὲ κάθε ἕναν ποὺ τὸν ἐπικαλεῖται καὶ ποὺ ἐπιδιώκει νὰ τοῦ μοιάσει ὑπαρξιακά.

Ὑπάρχει ἕνα πάρα πολὺ συγκινητικὸ γεγονὸς ποὺ καταγράφεται στὰ ἀπομνημονεύματα τῶν βετεράνων τοῦ δευτέρου παγκοσμίου πολέμου. Σὲ αὐτὸ τὸ γεγονὸς σημειώνεται ἡ μέχρι θανάτου θυσία ἑνὸς στρατιώτη γιὰ τὴν ἀγάπη τῶν ἀδελφῶν του. Πέφτοντας μία βόμβα δημιούργησε ἕνα κρατῆρα. Μέσα σὲ αὐτὸν τὸν κρατῆρα βρέθηκαν 4 - 5 στρατιῶτες μὲ τὰ ὅπλα τους νὰ πυροβολοῦν τὸν ἐχθρό. Κάποια στιγμὴ τοὺς ἔριξαν μία χειροβομβίδα ἡ ὁποία ἀπὸ λεπτὸ σὲ λεπτὸ θὰ ἐκρήγνυτο καὶ θὰ πέθαιναν ὅλοι. Ξαφνικὰ ἕνας ἀπὸ τὴν παρέα σηκώνεται, καὶ ἀπευθυνόμενος πρὸς τοὺς ὑπόλοιπούς τους λέει «γειά σας φίλοι μου»· καὶ πέφτει πάνω στὴν χειροβομβίδα.

Παρόμοιο περιστατικὸ καταγράφεται καὶ στὴν πρόσφατη κυπριακὴ ἱστορία. Πρὶν 20 χρόνια περίπου ἕνας λοχαγός, ὁ Χαράλαμπος, ἔκανε ἐκπαίδευση χειροβομβίδας στοὺς στρατιῶτες σὲ κλειστὸ χῶρο. Ἡ χειροβομβίδα ἦταν παλιὰ καὶ κάποια στιγμὴ κατὰ τὴν ὥρα τῆς ἐκπαίδευσης ἔφυγε ἡ περόνη. Ἀμέσως ὁ λοχαγὸς διέταξε τοὺς στρατιῶτες νὰ μετακινηθοῦν στὴν ἀπέναντι πλευρὰ τοῦ κλειστοῦ χώρου καὶ αὐτὸς «ἔκρυψε» κυριολεκτικὰ τὴν χειροβομβίδα στὸ σῶμά του. Πέθανε αὐτὸς γιὰ νὰ σωθοῦν οἱ ὑπόλοιποι· δὲν ἐκπλήρωσε καὶ αὐτός, ὅπως καὶ ὁ προηγούμενος, τὸ μέγιστο ἔργο τῆς ἀγάπης; Ἀσφαλῶς, διότι ὁ Κύριός μας εἶπε: «μείζονα ταύτης ἀγάπην οὐδεὶς ἔχει, ἵνα τις τὴν ψυχὴν αὐτοῦ θῇ ὑπὲρ τῶν φίλων αὐτοῦ» .

Δὲν συμβαίνει τὸ ἴδιο μὲ τὴν ἀγάπη μίας μητέρας πρὸς τὸ παιδί της; Αὐτὸ τὸ τελευταῖο περιστατικὸ ποὺ θὰ σᾶς ἀναφέρω συνέβη πάλι στὴν Κύπρο, καὶ συγκεκριμένα στὴν Λεμεσὸ πρὶν πολλὰ χρόνια, πρὶν πολλὲς δεκαετίες. Ξέφυγε ἀπὸ τὸ χέρι τῆς μητέρας τὸ καροτσάκι τοῦ νεογέννητου παιδιοῦ της καὶ πῆρε τὸν κατήφορο πρὸς τὸν δρόμο, καὶ αὐτὴ ξοπίσω του νὰ προσπαθεῖ νὰ τὸ ἁρπάξει. Ὅμως τὸ καροτσάκι βρέθηκε μέσα στὸν δρόμο καὶ ἕνα αὐτοκίνητο ἦταν ἕτοιμο νὰ τὸ κτυπήσει· γιὰ νὰ μὴν πάθει τίποτε τὸ παιδί της, πρόλαβε καὶ ἔσπρωξε τὸ καροτσάκι, ἡ ἴδια ὅμως δὲν πρόλαβε νὰ γλυτώσει. Δὲν ἐξεπλήρωσε καὶ αὐτὴ τὸ ἔργο τοῦ Κυρίου; Γνώριζε ὅτι θὰ πέθαινε, ἀλλὰ δὲν τὴν ἐνδιέφερε ἡ δική της ζωή, ἡ χαρά της ἦταν ἡ ζωὴ τοῦ παιδιοῦ της· γι' αὐτὸ καὶ δὲν σκέφτηκε τὸ ἀποτέλεσμα τῆς πράξης της στὴν ἴδια, τὴν πιθανότητα τοῦ δικοῦ της θανάτου, ἀλλὰ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς πράξης της στὸ παιδί της, τὴν δυνατότητα πραγματοποίησης τῆς δικῆς του ζωῆς μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς χαρᾶς. Μετὰ πάσης βεβαιότητας σᾶς λέω ὅτι χαίρεται ἐν τοῖς οὐρανοῖς μετὰ τῶν Ἁγίων· χαίρεται γιὰ τὸ δῶρο ποὺ χάρισε στὸ παιδί της, χαίρεται καὶ γιὰ τὸ δῶρο ποὺ τῆς χάρισε ὁ Θεὸς στὸν οὐρανό.

Καὶ στὸ πρῶτο παράδειγμα καὶ στὸ δεύτερο καὶ στὸ τρίτο οἱ ἄνθρωποι δὲν ἦταν ἐπίσημοι, δὲν ἦταν γνωστοί, δὲν ἦταν διακεκριμένοι ἐκ προγόνων, δὲν ἦταν ἄνθρωποι μὲ ἀνθρώπινες διακρίσεις, π.χ. τοῦ Νόμπελ, δὲν ἦταν σπουδαῖοι αὐτοῦ του κόσμου· ἀλλὰ ἐφαρμόζοντας τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ ἔγιναν ἐπίσημοι καὶ διακεκριμένοι καὶ σπουδαῖοι τοῦ ἀτελεύτητου ἐκείνου αἰῶνος, ἔγιναν τέκνα Θεοῦ καὶ συγκληρονόμοι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δὲν εἶναι γι᾽ αὐτὸ ποὺ μᾶς κάλεσε ὁ ἴδιος ὁ Θεός, νὰ γίνουμε τέκνα του καὶ συγκληρονόμοι τοῦ Υἱοῦ του;

Μάλιστα, γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ Υἱός του, ὁ σεσαρκωμένος Λόγος τοῦ Πατρός, στὴν ἐπὶ τοῦ ὄρους ὁμιλία του μᾶς εἶπε: «μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακλήθησονται. μακάριοι οἱ πραεῖς, ὅτι αὐτοὶ κληρονομήσουσι τὴν γῆν. μακάριοι οἱ πεινῶντες καὶ διψῶντες τὴν δικαιοσύνην, ὅτι αὐτοὶ χορτασθήσονται. μακάριοι οἱ ἐλεήμονες, ὅτι αὐτοὶ ἐλεηθήσονται. μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται. μακάριοι οἱ εἰρηνοποιοί, ὅτι αὐτοὶ υἱοὶ Θεοῦ κληθήσονται. μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσι καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ῥῆμα καθ᾿ ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ. χαίρετε καὶ ἀγαλλιᾶσθε, ὅτι ὁ μισθὸς ὑμῶν πολὺς ἐν τοῖς οὐρανοῖς» · καὶ συμπληρώνει ὁ Ἀπόστολος Λουκᾶς γράφοντας: «χαίρετε δὲ ὅτι τὰ ὀνόματα ὑμῶν ἐγράφη ἐν τοῖς οὐρανοῖς» .

Μακάριος εἶναι ὁ εὐτυχισμένος, ὁ χαρούμενος, αὐτὸς ποὺ εἶναι ἑνωμένος μὲ τὸν Θεὸ καὶ ἀπολαμβάνει πλουσίως τὰ χαρίσματα καὶ τὶς δωρεὲς τοῦ Θεοῦ. Θέλουμε νὰ εἴμαστε μακάριοι; Θέλουμε νὰ εἴμαστε εὐτυχισμένοι καὶ χαρούμενοι ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωὴ καὶ στὴν ἄλλη αἰωνίως; Εἶμαι βέβαιος πέραν πάσης ἀμφιβολίας ὅτι ὅλοι θὰ ἀπαντήσετε καταφατικά, γι' αὐτὸ ἂς ἀκολουθήσουμε τὴν προτροπὴ τοῦ Ἀπόστολου ποὺ μᾶς παραγγέλλει: «Πάντοτε χαίρετε, ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε, ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε· τοῦτο γὰρ θέλημα Θεοῦ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ εἰς ὑμᾶς» . «Πάντοτε χαίρετε», κάθε μέρα, κάθε στιγμή, κάθε γεγονός, ἀξιοποιῆστέ τα ὅλα κατὰ Θεὸν γιὰ νὰ λάβετε τὴν χαρὰ τοῦ Θεοῦ. «Ἀδιαλείπτως προσεύχεσθε», διότι μὲ τὴν προσευχὴ κοινωνοῦμε ἀγαπητικὰ μὲ τὴν χαρά μας, τὸν Θεό. «Ἐν παντὶ εὐχαριστεῖτε», διότι μὲ τὴν εὐγνώμονα διάθεση καὶ τὴν εὐχαριστιακὴ κατάθεση λαμβάνομεν χάριν ἀντὶ Χάριτος καὶ ἐπαυξάνομε στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ· αὐτὴ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅλο χαρὰ καὶ ἀγαλλίαση.

Ἂς τηροῦμε, λοιπόν, τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἂς ἐφαρμόσουμε τὰ παραγγέλματα τοῦ Θεοῦ στὴν ζωή μας, γιὰ νὰ ἀκούσουμε τὴν γλυκυτάτη του φωνὴ νὰ μᾶς λέει: «εὖ, δοῦλε ἀγαθὲ καὶ πιστέ! ἐπὶ ὀλίγα ἦς πιστός, ἐπὶ πολλῶν σε καταστήσω· εἴσελθε εἰς τὴν χαρὰν τοῦ κυρίου σου» , ὥστε νὰ ἀπολαύσουμε καὶ τὶς εὐλογίες του, τὴν εἰρήνη του, τὴν χαρά του καὶ τὴν ἀγάπη του. Ταπεινὰ σᾶς τὸ εὔχομαι μὲ ὅλη μου τὴν καρδιά. Ἀμήν.