Εξάρχεια ετυμολογία: από τη λέξη Έξαρχος που σημαίνει «άρχων».

Ναι, ο πάτερ Ανανίας Κουστένης ήταν ο άρχων των Εξαρχείων, ο άρχοντας του Θεού. Το πνευματικό τέκνο του Αγίου Πορφυρίου.

Κι εγώ η μηδαμινή πνευματικό εγγόνι…

Παππούλη, είναι οι δικές σου προσευχές που με κρατούν; Είναι οι ευχές σου όταν με άγγιξες με τα χέρια σου τα ευλογημένα; Εκείνα που ήταν η επιβεβαίωση και η προέκταση της θέρμης της ψυχής σου.

Θυμάμαι τα βουρκωμένα θολά του μάτια όταν μου μιλούσε. Τα κουρασμένα από τα γηρατειά και τα κάτοπτρα μιας ζωής με κακοτράχαλη πορεία. Εξέπεμπαν όμως φως! Αυτό το φως της δοξολογίας. Το οποίο μας μετάγγιζε εμάς που παρασιτικά ζούσαμε την πνευματική μας ζωή.

Είχαμε ανάγκη να απορροφούμε από τη χάρη του. Μου το είπε με έμφαση… Το ‘χετε ανάγκη… Το κατάλαβα τώρα. Μετά από χρόνια.

Πόσο συγκαταβατικά μας προσέγγιζε ο Θεός μέσα από τα δικά του μάτια. Με πόση επιείκεια και κατανόηση. Αυτήν που ψάχνουμε στις επίγειες σχέσεις μας και ποτέ δεν χορταίνουμε. Αυτή η συναισθηματική πείνα που είναι ουσιαστικά έλλειψη πίστης. Έλλειψη από φως. Έναν άνθρωπο που να δώσει στη ψυχή μας το χάδι που χρειάζεται.

Ο παππούλης ήταν το ψυχικό και πνευματικό χάδι για αμέτρητες ψυχές. Είχε το χάρισμα να μας παραχαΐδεύει ακόμα και όταν μας μιλούσε με αυστηρότητα. Ο ίδιος ανεφοδιαζόταν από την όντως πηγή φωτός. Τον καλό Θεό όπως τον αποκαλούσε. Που για μένα ήταν μια αφηρημένη έννοια και με δυσκόλευε η κατανόηση της. Για τον παππούλη ο Θεός ήταν η βιωμένη Αλήθεια. Δεν κατέκρινε όμως τους ανθρώπους που ταλαιπωριούνταν με αυτές τις αμφιβολίες και τα σκαμπανεβάσματα μεταξύ πίστης και απιστίας. Η ποιμαντική του πατρός Ανανία ήταν έμφορτη από την επιείκεια που πήγαζε από την καύση καρδίας ενός Αγίου. Η χλιαρή πίστη ήταν για τον παιδαγωγό Ανανία το προζύμι.

Χαιρόταν που οι άνθρωποι αντί της παραίτησης προτιμούσαν την αναζήτηση του Θεού. Και ας μην είχε η πίστη τους γερά θεμέλια… Με ένα θαυμαστό τρόπο, εξάτμιζε τις ενοχές από την ψυχή των ανθρώπων. Οι ενοχές είναι οι ρυτίδες που παραπέμπουν σε μια γερασμένη και κουρασμένη ψυχή.

Ο πάτερ Ανανίας είχε την επιδεξιότητα να μας φέρνει αντιμέτωπους με την άπειρη αγάπη του Θεού που είναι εύσπλαχνος πατέρας. Και η ευσπλαχνία δεν χωράει κριτική. Ούτε καλλιεργεί ενοχές. Όταν προσεγγίζεις έναν Άγιο, οι ενοχές σου πνίγονται μέσα στον ωκεανό της αγαπητικής κατανόησης του, της πνευματικής αγκαλιάς που σου δίνει το μήνυμα :«ε, και τι έγινε ρε παιδί μου πως αμάρτησες; δεν ήταν αυτό δεδομένο για τον άνθρωπο της πτώσης;» Ξέρει ο Θεός, δεν έχει ψευδαισθήσεις ότι δεν θα έχουμε πτώσεις. Έχει όμως προσδοκίες… Μας παρακολουθεί με το άγρυπνο βλέμμα του να ματώνουμε συχνά πορευόμενοι με τα γόνατα. Ευλογεί αυτό το μαρτύριο και επαινεί τον αγώνα. Και επιβραβεύει κάποια στιγμή αυτή την αγωνιστική διάθεση που πολεμάει την διαβολική απελπισία. Και έρχεται η στιγμή που η ψυχή εμφορείται από τη μετάνοια και βρίσκει τον τρόπο να σταθεί. Να αναστηθεί.

Ο παππούλης έδινε δεκανίκια στους ματωμένους ανθρώπους για να σταθούν.

Κυριακή Πιττάκη