Έγινε μάνα και για τον Ιταλό τραυματία…

…Στο χωριό μας έφτασε μια ομάδα ταλαιπωρημένων Ιταλών, ματωμένη, με ρούχα κουρέλια, με μικρά κουτιά από σανίδια στα πόδια για παπούτσια, με μάτια βασιλεμένα απ’ την πείνα.

Οι γυναίκες του χωριού ξεχύθηκαν στους δρόμους να τους βοηθήσουν. Βγήκε κι η θεία Γιάγκαινα, που ’χασε τον Στάθη, το πρώτο της παιδί, στο Αλβανικό Μέτωπο. 

Έκλαιγε και ζάρωνε πιο πολύ το γέρικο μούτρο της.

«Άσε τα μυξοκλάματα, μα αυτοί σου σκοτώσανε το παιδί σου», της πέταξε κατάμουτρα ο καφετζής ο Λουκάς.

Μα εκείνη ούτε τ’ αποκρίθηκε, ούτε τον κοίταξε. Έσκυψε σ’ έναν Ιταλό που ήταν γερμένος στη μάντρα του καφενείου και της φώναξε: «Μάνα, ψωμί» κοιτάζοντάς την.

Μία σκίζα όλμου τού είχε φάει τα ρούχα και τη σάρκα στην πλάτη και χαροπάλευε, αλλά δεν σταματούσε να ζητά ψωμί.

Η γριά τού καθάριζε τη ματωμένη πληγή μ’ ένα άσπρο πανί βρεγμένο σε τσίπουρο, έκλαιγε και του μίλαγε: «Μην κλαις, Στάθη. Ναι, η μάνα σου είμαι. Μην κλαις. Έχω και ψωμί και γάλα».

Κίμων Φαραντάκης,

ΣΚΟΡΠΙΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΕΝΟΣ ΠΑΙΔΙΟΥ

(Κ. Ν. Χατζηπατέρα – Μ. Σ. Φαφαλιού, ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ 40-44, ΠΟΛΕΜΟΣ-ΚΑΤΟΧΗ, Εκδ.”ΚΕΔΡΟΣ”, Αθήνα 1988, σελ. 56.)