Το παρακάτω συγκλονιστικό περιστατικό, που δείχνει την απλή και καθαρή πίστη του λαού, διηγόταν ο αείμνηστος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Δαμασκηνός (1891-1949).  Την παραμονή ενός Πάσχα, όταν αυτός ήταν μικρός, οι γονείς του μελλοντικού Αρχιεπισκόπου έχασαν ένα άλλο παιδί τους που πέθανε.

Ο αδελφός του που εκοιμήθη ήταν παλικάρι είκοσι χρονών και το πένθος των γονιών ήταν πολύ βαρύ. Οι χωριανοί της γενέτειράς του Δορβιτσάς, την άλλη μέρα, ανήμερα της Λαμπρής, δεν λέγανε να στήσουν τον χορό στην πλατεία της εκκλησιάς τους, συμπάσχοντας με τον γέρο πατέρα του πεθαμένου παλικαριού.

Ο πατέρας άκουσε την ησυχία. Ρώτησε:

– γιατί δεν χορεύουν;

Του είπαν το γιατί.

Τότε ο γέροντας βγήκε από τό καλύβι του επίσημα, τελετουργικά, ανέμισε το μαντίλι του, φώναξε τους χωριανούς να τον ακολουθήσουν κι έσυρε τον πρώτο γύρο.

-Καί τί είναι η λύπη για το παιδί το δικό μου μπροστά στην χαρά για την Ανάσταση του παιδιού του Θεού; είπε.

Την διήγηση κατέγραψε ο μεγάλος Έλληνας λογοτέχνης Ηλίας Βενέζης, στο βιβλίο του για την δράση του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού επί γερμανικής κατοχής με τίτλο «Αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός. Οι χρόνοι της δουλείας», έκδ. «Βιβλιοπωλείου της Εστίας», Αθήνα 1981, σελ. 14.