ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ

ΜΕΣΑ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ

 ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ!

ΕΙΣΑΓΩΓΗ: (Χρέος κάθε Χριστιανοῦ).
Ἡ κάθε μέρα πού ἀνατέλλει εἶναι μιά καινούργια εὐκαιρία πού μᾶς προσφέρεται ἀπό τόν Θεό.

Μιά εὐκαιρία γιά καινούργιους ἀγῶνες, γιά νίκες καί χαρές. Μιά εὐκαιρία μοναδική νά χτίσουμε κάτι καινούργιο μέσα μας καί γύρω μας. Εἶσθε στή ἡλικία πού ἡ γοητεία τοῦ ἀγνώστου καί τοῦ καινούργιου σᾶς μαγεύει, πού ἀγαπᾶτε τό ἀπόλυτο καί ἡ ματιά σας ἐκστασιάζεται μπροστά στούς μεγάλους ἀνθρώπους, στά εὐγενικά καί γενναῖα αἰσθήματα, τίς μεγάλες καί ἡρωϊκές πράξεις. Γιατί μέσα σας εἶναι κρυμμένος ἕνας ἥρωας ἔφηβος, πού ζητάει κάτι περισσότερο ἀπό αὐτό πού ἔχει, θέλει καινούργιες συγκινήσεις, καινούργιες κατακτήσεις.

Σ’ αὐτόν τόν ἥρωα ἔφηβο ἀπευθύνεται ἡ ἱστορία πού θά σᾶς διηγηθῶ.

ΔΙΗΓΗΣΙΣ:
Ἀρχές 4ου αἰ. Ἕνα καράβι διασχίζει τό Ἀραβικό πέλαγος. Γυρίζει ἀπό ἐξερευνητική ἀποστολή, πού

ὠργάνωσε ἕνας σοφός τῆς Τύρου, ὁ Μερόπιος. Ξαφνικά ὁ καιρός ἀλλάζει. Ἀγριεμένα κύματα κτυποῦν τό σκάφος. Ἡ φουρτούνα δυναμώνει. Μέρες οἱ ναῦτες πεινασμένοι, διψασμένοι καί ἐξαντλημένοι δίνουν μάχη μέ τήν μανιασμένη θάλασσα. Κάποτε βλέπουν στεριά. Ὅλοι μαζί βάζουν τά δυνατά τους νά ὁδηγήσουν τό πλοῖο στήν ἀκτή. Μετά ἀπό λίγες ὧρες φθάνουν, βγαίνουν ἀπό τό πλοῖο. Ἐπιτέλους πατοῦν στή γῆ! Μέ πρόσωπα τώρα πλέον χαρωπά προχωροῦν στό ἐσωτερικό τῆς ἄγνωστης χώρας, ἀναζητώντας νερό καί τροφή. Ἀλλά κάτι συμβαίνει. Κραυγές τρόμου ἀκούονται. Καί νά, ὀπισθοχωροῦν. Γιά νά σωθοῦν τρέχουν πρός τή θάλασσα. Ὅμως εἶναι ἀργά. Εἶναι περικυκλωμένοι. Οἱ «ἐχθροί» κρατοῦν γυμνά μαχαίρια. Σέ λίγο ὅλα τελειώνουν. Τό αἷμα κυλάει ἄφθονο στήν ἀκτή. Μόνο δυό ζευγάρια ἐφηβικά μάτια κοιτάζουν ἔκπληκτα.Ἦταν ὁ Αἰδέσιος καί ὁ Φρουμέντιος, δύο ἀδέρφια! Κάτι ψιθυρίζουν! Ἴσως κάποια προσευχή στέλλουν στόν Κύριο περιμένοντας κι αὐτά τόν θάνατό τους. Ἡ ὥρα περνᾶ! Οἱ «ἐχθροί» δέν τά πλησιάζουν αὐτά! Σέ λίγο δυό λέξεις φθάνουν στά αὐτιά τους. Οἱ λέξεις τοῦ ἀρχηγοῦ. Ἀλ Μακάουα, Ἀλ Μακάουα. Δηλαδή, στό βασιλιᾶ, στό βασιλιᾶ.

Τίς ἑπόμενες μέρες ὅλη ἡ ὁμάδα τῶν ἀγρίων, μαζί τους καί τά δύο παιδιά, προχωροῦν στό ἐσωτερικό τῆς χώρας. Διαβαίνουν ποτάμια, χαράδρες, δάση, άνεβαίνουν βουνά, προχωροῦν σέ ψηλά ὀροπέδια. Τέλος φθάνουν στό παλάτι καί προσφέρουν τά δύο παιδιά «δῶρο» στό βασιλιᾶ.

Ὁ Φρουμέντιος καί ὁ Αἰδέσιος μένουν μέ ἀνοικτό τό στόμα βλέποντας τά ἐξωτικά ἐκεῖνα παλάτια τῆς Ἀξούμ μέ τούς δούλους καί τούς γιγαντόσωμους μελαμψούς σωματοφύλακες. Βρίσκονται στήν Αἰθιοπία! Γρήγορα συνηθίζουν καί μέ τήν εὐγένεια καί τήν καλωσύνη τους γίνονται σέ ὅλους ἀγαπητοί. Ὁ βασιλιᾶς διορίζει τόν Αἰδέσιο οἰνοχόο τοῦ παλατιοῦ καί τόν Φρουμέντιο, ἐπειδή ἦταν πολύ ἔξυπνος καί μορφωμένος τόν κάνει γραμματέα τῆς Αὐλῆς του.

Ὁ καιρός περνᾶ. Οἱ μικροί σκλάβοι ἔχουν μεγαλώσει πιά καί ἔχουν κάθε ἐλευθερία κινήσεως. Ὅλοι τούς ἐμπιστεύονται. Ἔτσι ἀποφασίζουν νά βάλουν σέ ἐνέργεια ἕνα μεγάλο σχέδιο. Ν’ ἀπελευθερώσουν, μέ τήν σειρά τους, τόν τόσο καλό κατά βάθος λαό τῆς Αἰθιοπίας ἀπό τήν σκλαβιά τῆς εἰδωλολατρείας. Μέ σύνεσι ἀλλά καί ἐνθουσιασμό μιλοῦν γιά τήν πίστι στό Χριστό.Ἡ ἀκτινοβολία τῆς ζωῆς τους δίνει ἰδιαίτερη βαρύτητα στά λόγια τους. Τούς ἀκοῦν μέ προσοχή! Ἐνδιαφέρονται!

Ἐκεῖνο τόν καιρό πεθαίνει ὁ βασιλιᾶς. Ἀφήνει τήν βασίλισσα μέ δύο ἀνήλικα πριγκιπόπουλα. Χάρις στήν ἱκανότητα, τήν μόρφωσι καί τήν εὐγένειά του ὁ Φρουμέντιος γίνεται παιδαγωγός τοῦ ἀνηλίκου διαδόχου Αϊζουμᾶ καί γιά μιά περίοδο μάλιστα ἀναλαμβάνει καί τήν διακυβέρνησι τοῦ κράτους. Θά λέγαμε «Θεία Οἰκονομία»! Ὁ Φρουμέντιος τώρα μπορεῖ νά ἐργασθῇ περισσότερο γιά τήν διάδοσι τῆς χριστιανικῆς ἀληθείας στήν Αἰθιοπία.

Τά χρόνια περνοῦν καί ὁ σπόρος τῆς Πίστεως, πού μέ τόση σοφία ἔσπειραν τά δύο «χριστιανά» ἀδέλφια, βλαστάνει στήν χέρσα εἰδωλολατρική γῆ.

1 1

Δόξα τῷ Θεῷ!
Οἱ ἀνθρωποθυσίες κ α τα ρ γ ο ῦ ν τα ι

καί σέ λίγο οἱ πρῶτοι χριστιανικοί ναοί ὑψώνονται!!!

Τά δύο ἀδέλφια νοσταλγοῦν τήν πατρίδα κι ἀποφασίζουν νά φύγουν. Ἦταν τό 330 μ.Χ. Ὅταν φθάνουν στήν Αἴγυπτο, ὁ Φρουμέντιος διηγεῖται στόν Πατριάρχη τῆς Ἀλεξανδρείας, Μέγα Ἀθανάσιο, τά ἐκπληκτικά γεγονότα ζητώντας του νά ἐνδιαφερθῇ γιά τήν συνέχισι τῆς ἱεραποστολικῆς ἐργασίας.

Ὁ Μέγας Ἀθανάσιος ἀκούει καί θαυμάζει! Ἔχει ἤδη βρεῖ τόν ἄνθρωπο πού θά στείλῃ.

Λοιπόν τόν κοιτάζει καί λέγει: Χειροτονεῖσαι ἐπίσκοπος Αἰθιοπίας, παίρνεις μιά ὁμάδα ἱερέων καί διακόνων καί ἐπιστρέφεις στά μέρη πού τόσο ἀγάπησες. Εἶσαι ὁ καταλληλότερος.

Ὁ Φρουμέντιος ἔνοιωσε πώς δέν εἶχε τό δικαίωμα ν’ ἀρνηθῇ τήν φωνή τοῦ Θεοῦ πού τόν καλοῦσε νά συνεχίσῃ τό ἔργο του. Δέχεται καί σέ λίγο ξεκινᾶ γιά τά μέρη πού εἶχε τόσο πολύ ἀγαπήσει.

Ἀπερίγραπτη ἡ χαρά στήν Ἀξούμ ὅταν τόν ξαναβλέπουν. Σέ λίγο καιρό ὁ ἡγεμών Αϊζουμᾶ ζητᾶ νά βαπτισθῇ καί τόν ἀκολουθοῦν χιλιάδες Αἰθίοπες. Ὁ Φρουμέντιος μέ αὐταπάρνησι καί σύστημα ἀρχίζει τόν Εὐαγγελισμό τοῦ λαοῦ. Ὅταν τό 383 μ.Χ. πέθανε ὁ χριστιανισμός εἶχε ἁπλώσει βαθειά τίς ρίζες του στήν Αἰθιοπία. Ὁ λαός της τιμᾶ μέχρι σήμερα σάν ἀπόστολο τόν Φρουμέντιο καί τόν ὀνομάζουν εἰρηνικό πατέρα, (ἀββᾶ Σαλαμᾶ). Ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τήν μνήμη του στίς 30 Νοεμβρίου.

ΑΝΑΠΤΥΞΙΣ: Ἀνάγκη ποιμένων καί διδασκάλων
«...Καί περιῆγεν ὁ Ἰησοῦς τάς πόλεις πάσας καί τάς κώμας διδάσκων ἐν ταῖς συναγωγαῖς

αὐτῶν καί κηρύσσων τό εὐαγγέλιον.... ἰδών δέ τούς ὄχλους εὐσπλαγχνίσθη περί αὐτῶν, ὅτι ἦσαν ἐκλελυμένοι καί ἐρριμένοι ὡς πρόβατα μή ἔχοντα ποιμένα. τότε λέγει τοῖς μαθηταῖς αὐτοῦ ́ ὁ μέν θερισμός πολύς, οἱ δέ ἐργάται ὀλίγοι ́ .....» (Ματθ. θ ́35-37),

Ὁ πρῶτος Διδάσκαλος ὁ Ἰησοῦς, περιώδευε ὅλες τίς πόλεις καί τά χωριά διδάσκοντας στίς συναγωγές τους καί κηρύττοντας τό χαρμόσυνο κήρυγμα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ .... Ὅταν δέ εἶδε τά πλήθη τοῦ λαοῦ, αἰσθάνθηκε συμπάθεια καί πόνο γι’ αὐτούς, διότι ἦταν παραμελημένοι, σάν πρόβατα πού δέν ἔχουν ποιμένα νά τά προφυλάξῃ καί νά τά ὁδηγήσῃ στά βοσκοτόπια γι’ αὐτό καί λέγει στούς μαθητές του, τά μέν στάχυα πού εἶναι ὥριμα γιά θερισμό εἶναι πολλά, ἐνῶ οἱ ἐργάτες πού θά τά θερίσουν εἶναι λίγοι. Δηλαδή ὑπάρχει ἀνάγκη ποιμένων καί
διδασκάλων.

Καί ἡ δάδα τῆς κατηχήσεως παραδίδεται ἀπό τά ἄχραντα χέρια τοῦ Πρώτου Κατηχητοῦ, τοῦ Κυρίου, στά τίμια χέρια τῶν Ἀποστόλων,«Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη» τούς λέγει ὅταν τούς συναντᾶ στό ὄρος τῆς Γαλιλαίας μετά τήν Ἀνάστασίν του,  ἀργότερα στά χέρια τοῦ μεγάλου κατηχητοῦ τῶν ἐθνῶν, τοῦ Παύλου, καί  στή συνέχεια στά χέρια τῶν μεγάλων διδασκάλων καί κηρύκων τῆς Ἐκκλησίας.

Ἔτσι διεδόθη ὁ χριστιανισμός κατά τούς πρώτους αἰῶνες. Ἀλλά στούς πιό ἀπομονωμένους λαούς, φορεῖς τοῦ Εὐαγγελίου δέν ἦταν μόνο κληρικοί εἰδικά ἀπεσταλμένοι, ἀλλά κάθε χριστιανός, πού ἔφθανε σέ μιά εἰδωλολατρική χώρα, σάν ἐπισκέπτης, σάν ἔμπορος, σάν ναυαγός, ἤ σάν αἰχμάλωτος, ἦταν κι ἕνας ἱεραπόστολος. Ἐκτός ἀπό τό παράδειγμα τοῦ Αἰδεσίου καί τοῦ Φρουμεντίου, ἀναφέρονται πολλές ἄλλες περιπτώσεις αἰχμαλώτων πού ἔγιναν ἀπόστολοι.

Ἄν ὁ Κύριος ἐρχόταν πάλι σήμερα καί ἄφηνε τήν ματιά του
νά τρέξῃ στούς δρόμους ὅλου τοῦ κόσμου, στίς πολιτεῖες καί τά
χωριά, στίς ζοῦγκλες καί στίς ἐρημιές τῆς γῆς, στά σκοτεινά βάθη
τῆς Ἀσίας, στήν ζεστή Ἀφρική καί τήν παγωμένη Ἀλάσκα καί πάλι
γεμᾶτος θλῖψι θά ἀντίκρυζε τήν ἀνικανοποίητη προσμονή στά μάτια χιλιάδων ἀδελφῶν μας, διότι γιά κάθε καρδιά χτυπᾶ ἡ καρδιά Του, «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι καί εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν». Καί ἄν στρεφώταν πρός ἐμᾶς, τί θά ἀπαντούσαμε στό ἐρωτηματικό Του βλέμμα;
Θά λέγαμε τό «Ἰδού ἐγώ εἰμι ́ ἀπόστειλόν με», (Ἡσαΐας στ ́8) ὅπως εἶπε ὁ προφήτης Ἡσαΐας  800 χρόνια π.Χ., ὅταν ὁ Θεός τόν ρώτησε: «Τίνα ἀποστείλω καί τίς πορεύσεται πρός τόν λαόν τοῦτον»; Καί σήμερα ὑπάρχει ἀνάγκη ποιμένων καί διδασκάλων, κατηχητῶν καί βοηθῶν.



Ἄς δοῦμε ὅμως πρῶτα τί εἶναι Ἰεραποστολή.
Δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνα ἔργο «ἀλληλεγγύης», ἕνα «χρέος» ἤ μιά ἔκφρασις «ἀγάπης». Ἔχει σχέσι

2 2

μέ τήν ἴδια τήν ὕπαρξί μας ὡς Χριστιανοί. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μέ ἔντονο καί ἐξομολογητικό τρόπο

διακηρύττει: «Τό κήρυγμα εἶναι ἐπιβεβλημένη ἀνάγκη καί χρέος γιά μένα, ἀφοῦ ὁ Κύριος μέ ἐκάλεσε

σ’αὐτό. Ἀλλοίμονο σέ μένα ἐάν ἀθετώντας τήν ὑποχρέωσί μου αὐτή δέν κηρύττω τό Εὐαγγέλιο». (Α ́Κορ. θ ́16)

Καί σύ εἶσαι ἕνας ἀπόστολος μέ ἱερή ἀποστολή. Σκέφθηκες ποτέ ὅτι ὑπάρχουν ἑκατομμύρια ἀνθρώπων πού δέν ἔχουν ἀκούσει τίποτε περί τῆς «Βασιλείας τῶν Οὐρανῶν»; Πού στίς περιοχές τους τό Εὐαγγέλιο οὔτε μία φορά δέν ἐκηρύχθη; «Πῶς θά ἐπικαλεσθοῦν ἐκεῖνον στόν ὁποῖον δέν ἐπίστευσαν; Πῶς δέ θά πιστεύσουν εἰς ἐκεῖνον, τόν ὁποῖον δέν ἤκουσαν νά κηρύττεται; Πῶς δέ θά ἀκούσουν, χωρίς νά ὑπάρχῃ κάποιος πού νά κηρύττῃ; Πῶς δέ κηρύξουσιν ἐάν μή ἀποσταλῶσι; ( Ρωμ. ι ́ 14-15). Αὐτά τά τέσσερα «πῶς» πρέπει νά ἀνησυχοῦν καί νά φλέγουν τήν ψυχή μας. Δέν ὑπάρχει πιό πολύτιμος θησαυρός ἀπ’ τήν ἀλήθεια καί τό Λόγο τοῦ Θεοῦ. Οἱ πιό ἀδικημένοι στήν ἐποχή μας εἶναι ὅσοι ἔχουν στερηθῆ τόν Θεῖο Λόγο, ὄχι γιατί οἱ ἴδιοι ἀρνήθηκαν νά τόν ἀκούσουν, ἀλλά γιατί ἐκεῖνοι πού τόν κατέχουν ἐπί αἰῶνες πολλούς ἀδιαφόρησαν νά τούς τόν κηρύξουν. Λοιπόν, τέρμα ἡ ἀδιαφορία.

Ποιοί θά ἀναλάβουν τό ἔργο τοῦτο; Ἐμεῖς εἴμαστε ἕτοιμοι; Τί μποροῦμε νά κάνουμε;

Ξέρω καλά πώς αὐτή τήν στιγμή ἕνα ἐρώτημα ἔντονο βασανίζει τήν καρδιά σας καί ζητάει ἀπάντησι. Πῶς νά ἐκτεθοῦμε σέ περιπέτειες, πῶς νά ριψοκινδυνεύσουμε στήν ἀβεβαιότητα τοῦ ἔξω; Πῶς νά βγοῦμε ἀπό τίς συνήθειές μας; Ἀλλά καί μιά φωνή ψιθυρίζει στό αὐτί σας. Εἶσθε μαθητές τοῦ Χριστοῦ! Μπορεῖται νά κάνετε ἔργο Ἀποστόλου! Τό Εὐαγγέλιο διαδόθηκε ὄχι μόνο ἀπό τούς Ἀποστόλους, τούς ἀπεσταλμένους τοῦ Χριστοῦ, ὄχι μόνο ἀπό τούς ἀρχιερεῖς, τούς ἱερεῖς, τούς κήρυκες, τούς θεολόγους, ἀλλά κι ἀπό ἁπλούς ἀνθρώπους. Τί ἦταν ὁ μικρός Φρουμέντιος; Πῶς πέρασε ὁ χριστιανισμός στή Ρώμη;  Ἀπό ἐμπόρους. Ὅλοι, παιδιά, τότε ἦταν ἀπόστολοι, ὅλοι ἦταν μαθητές, ὅλοι ἦταν κήρυκες.

Κι ἐμεῖς ὅπου κι ἄν βρισκώμαστε νά γίνουμε κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου. Εἶναι χρέος μας. Ἀπό μᾶς τούς νέους περιμένει ὁ Θεός τήν ἡρωϊκή συγκατάθεσι, τό μεγάλο «Ναί» .Νά γίνῃ ἡ ζωή μας ἀπό τώρα μιά ζωντανή καί συνεχής δέησις, γιά ὅλους ἐκείνους πού ἀπό μᾶς περιμένουν τό λυτρωτικό μήνυμα, πού δέν ἔνοιωσαν ποτέ τήν χαρά τῆς Γεννήσεως τοῦ Θεοῦ, οὔτε τήν ἀγαλλίασι τῆς Ἀναστάσεώς Του.

Τώρα νά γίνουμε κήρυκες στό σπίτι, στό περιβάλλον μας, νά ζεστάνουμε μέ τήν νεανική μας φλόγα τίς παγωμένες καρδιές τῶν συνανθρώπων μας καί νά τούς θυμήσουμε ὅτι πέρ’ ἀπό τόν ἑαυτόν τους ὑπάρχουν οἱ ἄλλοι, πού εἶναι ἀδέρφια μας. Κι ἀργότερα γιατί ὄχι, νά γίνουμε κι ἐμεῖς οἱ ἴδιοι ἐκεῖνοι, πού θά φέρουν τό μήνυμα τῆς Ἀγάπης τοῦ Θεοῦ «μέχρι τήν ἄκρη τῆς γῆς»....

Τό βλέμμα τοῦ Κυρίου, πονεμένο, ἐρωτηματικό, γεμᾶτο ἀγάπη, δέν θά πάψῃ ποτέ νά στρέφεται σέ μᾶς.... . Τί θά ἀπαντήσουμε λοιπόν;

ΣΥΝΘΗΜΑ: «Ἡ Ἱεραποστολή εἶναι χρέος τοῦ κάθε ἀληθινοῦ Χριστιανοῦ».

ΡΗΤΟΝ: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη». ΤΑ ΝΕΙΑΤΑ

Τά νειᾶτα π’ ἀκολούθησαν τόν δρόμο Σου, Χριστέ, εὐλόγησέ τα πλούσια, Θεέ ἀληθινέ.
Δυνάμωσέ τα,Κύριε, ποτέ μήν Σ’ ἀρνηθοῦν
κι ἄν κύματα ξεσπάσουνε, αὐτά ν’ ἀντισταθοῦν. ’Aπόστολοι πού φλογερά γιά Σένα θά μιλοῦν,

τό φῶς καί τήν ἀλήθεια Σου στόν κόσμο θά σκορποῦν, τόν οὐρανό νά φέρουνε στῆς γῆς κάθε καρδιά
κι ὅλη τήν γῆ νά κάνουνε οὐράνια γειτονιά!

ΠΡΟΣΕΥΧΗ:

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ: Πνευματική Πορεία καί Ὁ Καλός Ἀγώνας (Κατηχητικα βοηθήματα Ἀποστολικῆς Διακονίας) ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ: Ὁ Σωτήρ, Λυδία.

«Θεέ καί Πατέρα μας, Ἐσύ πού ἔκτισες καί δημιούργησες τά σύμπαντα ́Ἐσύ πού θέλεις ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νά σωθοῦν καί νά γνωρίσουν τήν ἀλήθεια, δές μέ κατανόησι καί ἀγάπη ὅσους αὐτή τή στιγμή εἶναι Κατηχούμενοι σ’ ὅλο τόν κόσμο καί διδάσκονται τό ἅγιό σου Θέλημα. Σέ παρακαλοῦμε νά τούς γλιτώσῃς καί νά τούς ἀπελευθερώσῃς ἀπό τήν πλάνη τῆς παλιᾶς, εἰδωλολατρικῆς θρησκείας καί ἀπό τίς ἀπατηλές παγίδες τοῦ ἐχθροῦ διαβόλου. Προσκάλεσέ τους στήν αἰώνια ζωή, φωτίζοντας τίς ψυχές καί τά σώματά τους καί συμπεριλαμβάνοντάς τους στό ποίμνιο τῶν λογικῶν προβάτων σου, πού φέρνει τό ἅγιο ὄνομά σου, ὥστε νά γίνουν καί αὐτοί Χριστιανοί. Ἀμήν.