Κύριε, ...Σέ παρακαλῶ
Σπεῖρε «ἀγάπη» στήν ἄδολη ψυχή μου,

νά διώξω τόν ἐγωϊσμό, νά παύσω νά ἀντιδικῶ. Χάρισε δύναμι στό νοῦ, στά χείλη, στήν καρδιά μου

Ἐσύ πού νίκησες τόν κόσμο, νίκησε κάθε ἐλάττωμά μου.......

(2012)

Πόσες φορές δέν ἀκοῦμε: «Ὁ κόσμος νά χαλάσῃ» αὐτό ἔτσι θά γίνῃ, ἤ θά γίνῃ αὐτό πού λέω ἐγώ. «Ὁ κόσμος νά χαλάσῃ»: Μιά φράσι πού περικλείει μέσα της δύναμι, θέλησι, ἐπιμονή, πεῖσμα! Μιά φράσι αὐταρχική, πού δέν ἀφήνει περιθώρια στόν ἄλλο νά ἀναπνεύσῃ, πού τοῦ ἀφαιρεῖ τό ὀξυγόνο τῆς ἐλευθερίας, πού ἀπαγορεύονται οἱ ἀντιδράσεις.

Ἀλήθεια οἱ ἄλλοι δέν ἔχουν τό δικαίωμα νά ἔχουν τίς δικές τους προτιμήσεις, τά δικά τους θέλω, τά δικά τους πρέπει; Γιατί «ὁ κόσμος νά χαλάσῃ...» θά γίνη ὅπως τό κρίνω, τό βλέπω, τό θέλω ἐγώ; Εἶναι αὐτό κλῖμα ἀληθινῆς ἀγάπης; Σκεφτήκαμε ποτέ μήπως ἡ αὐταρχικότητά μας μᾶς ἀπομακρύνει ἀπό πρόσωπα ἀγαπημένα; Μήπως καταδικάζουμε τόν ἑαυτόν μας σέ μοναξιά καί ἀπομόνωσι; Εἶναι ἀναγκαῖο ὁ ἄλλος πάντα νά χορεύῃ τό δικό μας σκοπό; Ὄχι , φυσικά! Καί νά οἱ πρῶτες ἀντιδράσεις.

«Ὅλο ἐγώ θά ὑποχωρῶ; Ὅλο ἐγώ θά κάνω πώς δέν καταλαβαίνω; Δέν ἔχω κάποτε δίκιο κι ἐγώ;» Εἶναι μερικά ἀπό τά ρητορικά ἐρωτήματα πού διατυπώνονται μέ πολλή πίκρα ἴσως καί κάποιο παράπονο ἀπό μερικά καλόβολα ἄτομα. Πῶς θά ἀντιμετωπίσουμε αὐτό τό πρόβλημα, πού συχνά παρουσιάζεται στό σπίτι, στό σχολεῖο, στό παιχνίδι; Τή λύσι θά
τήν βροῦμε στήν «Παλαιά Διαθήκη» αὐτή τή φορά.

ΔΙΗΓΗΣΙΣ: (Γένεσ. ιγ ́ 1-12) ΑΒΡΑΑΜ καί ΛΩΤ

Ὁ Ἀβραάμ ζοῦσε στή Μεσοποταμία. Ἦταν ἄνθρωπος θεοσεβής καί μέ πολλές ἀρετές. Μιά μέρα τοῦ εἶπε ὁ Θεός:
---« Ἄφησε τήν πατρίδα σου καί τούς συγγενεῖς σου καί ἔλα νά κατοικήσῃς ἐκεῖ πού θά σοῦ δείξω». Ὁ Ἀβραάμ ὑπήκουσε χωρίς καμμία ἀντιλογία. Πῆρε μαζί του τή γυναίκα του, τήν Σάρρα καί τόν ἀνεψιό του, τόν Λώτ. Ὁ πατέρας τοῦ Λώτ εἶχε πεθάνει. Ἐσκέφθη λοιπόν ὁ Ἀβραάμ ὅτι δέν ἔπρεπε νά μείνῃ τό παιδί αὐτό μόνο του, χωρίς προστάτη. Πῆραν μαζί τους ὅλα τους τά ὑπάρχοντα, τά ζῶα πού εἶχαν, καί ἦταν πολλά, καθώς καί τούς ἄνδρες πού τά φρόντιζαν.Ἔπειτα ἀπό μακρυνό ταξίδι ἔφθασαν στή χώρα Χαναάν. Τή χώρα πού κατ’ ἐντολήν τοῦ Θεοῦ θά κατοικοῦσαν.

Ἦταν πλουσιωτάτη. Τά λειβάδια ἦταν καταπράσινα. Τά
πρόβατα καί τά ἄλλα ζῶα θά εὕρισκαν πλούσια καί ἄφθονη
τροφή ἐκεῖ. Ὁ Ἰορδάνης ποταμός διέσχιζε τήν γῆ ἀπό βορρᾶ
πρός νότον καί ποταμάκια ἐδρόσιζαν τίς πεδιάδες. Οἱ ποιμένες
τοῦ Ἀβραάμ καί τοῦ Λώτ ἦταν ἐλεύθεροι νά πηγαίνουν τά πρόβατα γιά βοσκή ὅπου ἤθελαν. Ὁ καιρός περνοῦσε ἥσυχα, τά ποίμνια τοῦ Ἀβραάμ καί τοῦ Λώτ ἐπλήθυναν πάρα πολύ καί καθένας ἀπό τούς ποιμένες ἐπροσπαθοῦσε νά βρῇ τό καλύτερο μέρος γιά νά ὁδηγήσῃ τό ποίμνιό του.

Ἔτσι ἄρχισαν οἱ πρῶτοι διαπληκτισμοί, πού σύντομα ἔγιναν ἔντονες φιλονικίες καί σιγά-σιγά ἡ κατάστασις ἐχειροτέρευε. Ὁ φιλήσυχος, εἰρηνικός Ἀβραάμ ἐσκέφθη, πώς κάτι ἔπρεπε νά κάνουν καί μάλιστα σύντομα. Δέν ἤθελε ἡ διχόνοια τῶν ποιμένων νά φουντώσῃ καί νά καταλήξουν σέ δικές τους φιλονικίες. Ἐκείνη τή στιγμή, νά, μπροστά του ὁ ἀνεψιός του ὁ Λώτ. Ἀρκετά θυμωμένος ἀπό τό συμβάν καί χωρίς νά σκεφθῇ, πώς ὁ ἄνθρωπος αὐτός, ἐκτός ἀπό προστάτης του, ἦταν καί θεῖος του, ἄρχισε νά τοῦ παραπονῆται μέ ἄσχημο τρόπο. ----Ἦταν σάν νά τοῦ ἔλεγε: Λάβε τά μέτρα σου καί πές στούς δικούς σου νά ἡσυχάσουν, γιατί διαφορετικά δέν ξέρω τί θά γίνῃ .... ----

1 1

Ὁ Ἀβραάμ λυπήθηκε πολύ μέ τήν διαγωγή αὐτή τοῦ ἀνεψιοῦ του. Εἶδε ὅτι ἡ φιλονικία μεταξύ τῶν ποιμένων σύντομα θά ἔφθανε καί σ’ αὐτούς τούς ἰδίους. Γιά νά τό ἀποτρέψῃ αὐτὀ λέγει στό Λώτ.

Παιδί μου, ὅλα αὐτά μέ λυποῦν. Κινδυνεύουμε νά μαλώσουμε κι ἐμεῖς πού εἴμαστε μία οἰκογένεια. Ὁ Θεός ἔχει γιά ὅλους μας ἀρκετά ἀγαθά καί μποροῦμε νά ζήσουμε μέ ἀγάπη καί ὁμόνοια. Τό καλύτερο εἶναι νά χωρίσουμε. Ἐδῶ ἐμπρός μας εἶναι ἡ χώρα, πού μέ ἔφερε ὁ ἀγαθός Θεός. Διάλεξε καί πᾶρε ὅποιο μέρος προτιμᾶς. Ἄν πάρῃς τό δεξιό μέρος, ἐγώ θά πάρω τό ἀριστερό. Ἄν προτιμήσῃς τό ἀριστερό, ἐγώ θά πάρω τό δεξιό.

Ὁ Λώτ, χωρίς νά ἐκτιμήσῃ τήν μεγάλη αὐτή καλωσύνη καί ὑποχώρησι πού ἔκανε πρός χάριν του ὁ Ἀβραάμ, σήκωσε τά μάτια του καί κοίταξε γύρω του. Ἡ πεδιάδα τοῦ Ἰορδάνη ἦταν καταπράσινη. Τό νερό ἔφτανε παντοῦ καί τήν ἔκανε εὔφορη. Μέ χαρά του λοιπόν διάλεξε γιά τόν ἑαυτόν του τήν πεδιάδα τοῦ Ἰορδάνη.

Παιδί μου, αὐτό πού διάλεξες ἄς εἶναι δικό σου, τοῦ εἶπε ὁ Ἀβραάμ. Ὁ Θεός νά σ’ εὐλογήσῃ καί νά εὐτυχήσῃς. Μετά ἀπό λίγες μέρες ὁ Λώτ πῆρε τά ποίμνιά του καί τράβηξε πρός τ’ ἀνατολικά καί ἔστησε τίς σκηνές του κοντά στήν πόλι Σόδομα. Ὁ δέ Ἀβραάμ πῆγε καί ἐγκαταστάθηκε στήν πεδιάδα τοῦ Μαμβρῆ κι ἀμέσως ἔχτισε βωμό γιά τόν Κύριο. Ἄνθρωπος ταπεινός, ἀνεξίκακος χωρίς ἔχθρα καί μῖσος. Ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ.



Πολλές φορές, παιδιά, στίς παρέες, ἔχουμε διαφωνίες, διχογνωμίες, διάστασι ἀπόψεων. Αὐτό εἶναι ἕνα πρόβλημα, καί ἄν δέν ξέρουμε νά τό διαχειριστοῦμε, τότε δυναμώνει ἡ φωνή, χάνεται ἡ ψυχραιμία, προκαλεῖται ἐκνευρισμός καί χρησιμοποοῦνται βαρειές ἐκφράσεις. Ἀρχίζουμε μέ μικροκαυγά καί μπορεῖ νά φθάσουμε καί σέ συμπλοκή. Πὀσες φορές, ἀλλοίμονο, δέν ἔχουμε ζήσει τέτοιες καταστάσεις. Κι αὐτό διότι στό 

«Ὁ κόσμος νά χαλάσῃ αὐτό θά γίνῃ», ἀντιτάσσεται τό «Ὅλο ἐγώ θά ὑποχωρῶ».

Κι ἐδῶ θἄθελα τήν γνώμη σας. Εἶναι κακό νά ὑποχωρῇ κανείς ὅταν ὅλα δείχνουν πώς εἶναι ἕτοιμη νά ξεσπάσῃ ἡ καταιγίδα; Τί, συνήθως, κάνουν οἱ ἄνθρωποι;

Καθόλου!!! Ἡ ὑποχώρησις εἶναι «κίνησις δυνάμεως». Δυνατοί εἶναι αὐτοί πού κάνουν τό δυσκολώτερο. Καί τό δυσκολώτερο, σ’ αὐτή τήν περίπτωσι εἶναι νά ὑποχωρήσῃς.

 Τό νά λές «δέν ὑποχωρῶ κι ὅ,τι θέλει ἄς γίνῃ» δέν εἶναι λογικό, εἶναι καθαρά ἐγωϊστικό. Καί ὁ ἐγωϊσμός τυφλώνει. Ὁ ἐγωϊστής ἐπιμένει στό δικό του, δέν ἀκούει τόν ἄλλον κι ἄν καμμιά φορά, ἄν, ἀντιληφθῇ τό σφάλμα του καί τό δίκιο τοῦ ἄλλου καί πάλι μπορεῖ νά μήν ὑποχωρήσῃ, διότι δέν ἐνδιαφέρεται γιά τήν ἀλήθεια, γιά τό σωστό. Ἐνδιαφέρεται μόνο νά γίνῃ τό δικό του, νά μήν πέσῃ στά μάτια τῶν ἄλλων. Σχέτος παραλογισμός.

 Ὑπάρχει ὅμως κι ὁ ἄνθρωπος πού ἀκούει μέ καλή διάθεσι καί ταπείνωσι καί μόλις καταλάβει τό δίκιο τοῦ ἄλλου, λέει: Ἔχεις δίκιο, ἡ δική σου γνώμη εἶναι σωστή, νά γίνῃ τό δικό σου. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός διακρίνεται γιά τήν σύνεσι, καί τήν ταπεινοφροσύνη πού πρέπει νά κυριαρχοῦν στίς καρδιές μας. Εἶναι ἄνθρωπος ἤπιος, γλυκύς, ἤρεμος, ἀνεξίκακος. Ξέρει νά ὑποχωρεῖ ὅταν πρέπει καί «σέβεται» τήν γνώμη τῶν ἄλλων. «Νά μήν ἐπιδιώκουμε τά ἑαυτῶν ἕκαστος, ἀλλά καί τά τῶν ἑτέρων», μᾶς διδάσκει ὁ ἀπ. Παῦλος. (Φιλιπ. β ́4).

Ὑπάρχει μήπως καμμία περίπτωσι, πού δέν πρέπει νά ὑποχωρήσουμε, ἀλλά νά ἐπιμείνουμε σταθερά στό δικό μας;

Βεβαίως, ὑπάρχει! Ὅταν εἴμαστε βέβαιοι ὅτι αὐτό πού ὑποστηρίζουμε εἶναι σύμφωνο μέ τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ αὐτό πού προτείνουν οἱ ἄλλοι ἀντιβαίνει στό θέλημά του. Καί ὄχι ἁπλῶς μποροῦμε, ἀλλά εἴμαστε ὑποχρεωμένοι νά μείνουμε «ἀνυποχώρητοι» στήν ἄποψί μας. Ἡ στάσις μας αὐτή δέν εἶναι πεισματική ἐμμονή στήν προσωπική μας ἄποψι. Εἶναι στάσις ὑποταγῆς στό Θεό καί ἀγάπης στόν πλησίον.



Ἀπό τά δύο πρόσωπα, Ἀβραάμ καί Λώτ, ποίου ἡ συμπεριφορά σᾶς ἐντυπωσίασε καί γιατί;
Ἄς ξεκινήσουμε μέ τόν Λώτ. Συμπεριφορά; «Συμφεροντολογική». Ἦταν μικρότερος καί προστατευόμενος τοῦ Ἀβραάμ. Ἔπρεπε ὄχι μόνο ὁ ἴδιος νά ὑποχωρῇ καί νά μή δημιουργῇ ζητήματα, ἀλλά καί νά συστήσῃ καί στούς ποιμένες του νά μή μαλώνουν μέ τούς ποιμένες τοῦ θείου του γιά

βοσκοτόπια.

2 2

Τί νά ποῦμε ὅμως γιά τόν Ἀβραάμ; Ἔκανε ἐκεῖνο πού θά ἔπρεπε νά κάνῃ ὁ Λώτ. Ἐντυπωσιάζεσαι ἀπό τήν τόση καλωσύνη του καί τήν ὑποχωρητικότητα του. Ὄχι μόνο τοῦ δίνει τόπο γιά νά μείνῃ, ἀλλά τόν βάζει καί νά διαλέξῃ. Καί ποιός δέν θἄθελε νά μοιάζῃ σ’ ἕνα τέτοιο ἄνθρωπο!

Θεοσεβής! Ἀνεξίκακος! Διδακτικός!

Τί μᾶς διδάσκει;

ΣΥΝΘΗΜΑ: «Πρέπει νά ἀποφεύγουμε τίς φιλονικίες».

«Δοῦλον Κυρίου οὐ δεῖ μάχεσθαι». (Β ́Τιμ. β ́ 24) συμβουλεύει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τόν μαθητήν του Τιμόθεο. Ὅποιος θέλει νά εἶναι πραγματικός δοῦλος τοῦ Θεοῦ καί νά ἔχῃ τήν εὐλογία του, δέν πρέπει νά φιλονικῇ.

Καί τώρα κάτι πρακτικό. Σέ ζητήματα καθημερινά π. χ. προσωπικῶν προτιμήσεων, πού ὑπάρχουν διάφορες λύσεις, τί στάσι κρατᾶμε;

Σωστά! Αὐτό θέλει πολλή προσοχή. Ἄν πάντοτε ὑποχωροῦμε ἐμεῖς καί δεχώμαστε αὐτό πού προτιμοῦν οἱ ἄλλοι, ἐμᾶς θά μᾶς ὠφελοῦσε πολύ, διότι θά μᾶς κρατοῦσε στήν ταπείνωσι, ἀλλά δέν θά ὠφελοῦσε τούς ἄλλους. Δέν εἶναι τό καλύτερο νά ὑποχωρῇ πάντα τό ἴδιο πρόσωπο στίς ἀπαιτήσεις τοῦ ἄλλου ἤ τῶν ἄλλων. Δηλαδή νά ὑποχωροῦν διαρκῶς οἱ γονεῖς στίς ἀπαιτήσεις τῶν παιδιῶν ἤ νά ἐπιβάλλῃ πάντα ὁ πιό δυνατός στήν τάξι τήν δική του ἄποψι γιά τό κάθε τί ἤ.........ἤ.... .

Ἡ διαρκής ὑποχώρησίς μας βλάπτει τόν πλησίον. Γι’ αὐτό πρέπει μέ ἤρεμο τρόπο, μέ εὐγένεια καί σταθερότητα νά ἐπιμένουμε καί νά μήν ὑποχωροῦμε. Ὅχι ἀπό ἐγωϊσμό, ἀλλά ἀπό ἀγάπη. Ὄχι γιά νά ἐπιβάλλουμε τό δικό μας, ἀλλά γιά νά μήν βλαβῇ ὁ ἀδελφός μας. Ἡ ὑποχώρησις μπορεῖ νά εἶναι ἡ πιό εὔκολη λύσις, ἀλλά ὄχι ὅμως καί ἡ πιό σωστή. Γι’ αὐτό μέ πνεῦμα θυσίας, μέ ταπείνωσι καί πολλή ἀγάπη πρός τόν ἀδελφό μας δέν θά ὑποχωροῦμε πάντα.

Καί κάτι πολύ σπουδαῖο. Ποτέ δέν φιλονικοῦμε. Γιατί ἐπῆρες ἐσύ αὐτό, γιατί κάθησες ἐσύ ἐκεῖ, γιατί...., γιατί ... κι ἀνάβει ἡ φιλονικία. Εἶναι προτιμότερο νά χάσουμε κάτι παρά νά φιλονικήσουμε. Ὅπως ἐμεῖς θαυμάζουμε τόν Ἀβραάμ γιά τήν συμπεριφορά του ἐκείνη, ἔτσι θά μᾶς ἐκτιμοῦν καί θά μᾶς ἀγαποῦν οἱ ἄλλοι, ὅταν ὑποχωροῦμε καί ἀποφεύγουμε τίς φιλονικίες. Τί κερδίζουμε μέ τίς φωνές καί τίς γκρίνιες; Τίποτε ἀπολύτως. Ἐνῶ μέ τήν ὑποχωρητικότητα καί ἐμεῖς θά εἴμαστε εὐχαριστημένοι καί θά ὑπάρχῃ γύρω μας ἀγάπη κι ὁμόνοια. Ἡ ὑποχώρησις εἶναι ἀνδρεία.

ΠΡΟΣΕΥΧΗ:

«Πανάγαθε Κύριε, ξέρουμε ὅτι θέλεις νά ἔχουμε ἀγάπη καί νά μή μαλώνουμε μεταξύ μας. Σέ παρακαλοῦμε, φώτιζέ μας νά ὑποχωροῦμε καί νά ἀποφεύγουμε τίς φιλονικίες, νά εἴμαστε μέ ὅλους ἀγαπημένοι, γιά νά μᾶς ἀγαπᾶς κι Ἐσύ καί νά μᾶς εὐλογῇς». Ἀμήν.

ΒΟΗΘΗΜΑΤΑ: Ὁ Παράκλητος. (Ἀδελφ. Θεολόγων ἡ «ΖΩΗ»). ΠΑΛΑΙΑ ΔΙΑΘΗΚΗ (Γένεσις, ιγ ́-ιδ ́) ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ: Ὁ Σωτήρ, Λυδία.