Μεγάλη Τετάρτη: Το συναξάρι της Μ. Τετάρτης αναφέρει ως θέμα την άλειψη του Κυρίου με μύρο από μια γυναίκα πόρνη. Η υμνογραφική παράδοση συγκρίνει την μετάνοια της πόρνης με το φοβερό ολίσθημα του Ιούδα και παραλληλίζει τις δύο ψυχικές καταστάσεις. Η πόρνη ελευθερώνεται από την αμαρτία και μετανοεί, ενώ ο Ιούδας αιχμαλωτίζεται από τη φιλαργυρία και αποχωρίζεται απ’ το Θεό. Τη Μ. Τετάρτη η υμνολογία φέρνει στη μνήμη μας και τη σύγκλιση του Συνεδρίου, δηλ. του ανώτατου δικαστηρίου των Ιουδαίων, το οποίο και αποφάσισε τη σύλληψη και την καταδίκη του Κυρίου. Οι ύμνοι της Μ. Τετάρτης αναφέρονται επίσης στην απόφαση του Ιούδα να παραδώσει τον Κύριο και στη συμφωνία του με τους αρχιερείς. Και συμφωνώντας μαζί τους την προδοσία του διδασκάλου για τριάντα αργύρια, ζητούσε από τότε ευκαιρία να τον προδώσει. Απ’ αυτό το γεγονός έχει την αρχή της, ήδη κατά τους αποστολικούς χρόνους, η νηστεία της Τετάρτης.

Ιδιαίτερα συγκινητικό είναι το γνωστό «Τροπάριο της Κασσιανής» (γραμμένο από την Οσία Κασσιανή) που εκφράζει τη θερμή μετάνοια και εξομολόγηση της αμαρτωλής γυναίκας. Ας δούμε λοιπόν τα γλυκομίλητα και κατανυκτικά αυτά λόγια, που άντλησαν οι ποιητές της Εκκλησίας από την καρδιά εκείνης της γυναικός και που τόσο ταιριάζουν σε κάθε μετανοημένη ψυχή. Ας το κάνουμε και εμείς άσμα μας. Δεν είναι κτήμα ενός προσώπου, αλλά κοινή περιουσία όλων μας.

 “Μη με την πόρνη απορρίψεις, ο Υιός της Παρθένου”. Μη με αποδιώξεις, μη με απωθήσεις εμένα την κατασπιλωμένη, Υιέ της ασπίλου και πάναγνου Μαρίας. Είσαι ο άγιος και είμαι η ρυπωμένη. Είσαι ο δίκαιος και είμαι η ένοχος. Είσαι το άνθος της αφθαρσίας και είμαι ο καρπός του θανάτου. Αλλά παρ’ όλη αυτή την απόσταση που σε χωρίζει από μένα, εγώ σε πλησίασα. Γνωρίζω τι βδελυκτό πλάσμα υπήρξα. Συναισθάνομαι πόσο αξίζω την περιφρόνηση σου. Αλλά μη με αποδιώξεις, μη με αποδοκιμάσεις, μη στρέψεις αλλού τη ματιά σου. Γιατί, είδες. Σου φέρω κάτι που τόσο ποθείς, που τόσο αναζητείς. Σου φέρω αυτό που ήλθες στη γη για να δεχθείς: τη μετάνοια.

“Μη μου τα δάκρυα παρίδεις, η χαρά των Αγγέλων”. Μην παραβλέψεις τα δάκρυα μου, μην αδιαφορήσεις μπροστά στο θρήνο μου, συ που είσαι η χαρμονή, η αγαλλίαση και η απόλαυση των ουρανίων πνευμάτων. Τι σχέση μπορεί να έχει η δική μου οικτρά κατάσταση, το δικό μου κατάντημα, με σένα που είσαι το χάρμα των Άνω Δυνάμεων; Και όμως, γι’ αυτό κατέβηκες στη γη. Γιατί διψούσες το κλάμα των μετανοημένων τέκνων σου. Ιδού λοιπόν, σου το προσφέρω. Μη το παραβλέψεις, Κύριε.

“Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων, ο νεφέλαις διεξάγων της θαλάσσης το ύδωρ”. Δέξου λοιπόν τα ρυάκια των δακρύων μου, συ που συνάζεις σε σύννεφα το νερό του πελάγους. Τα δάκρυα μου είναι αλμυρά όπως εκείνο το νερό, αλλά πιο πολύτιμα. Γνωρίζω, Κύριε, πόσο διψάς αυτό το νερό των ματιών, αυτό το νερό της καρδιάς. Γι’ αυτό και εγώ, τώρα που σε αγάπησα, τώρα που αφήνω τα μονοπάτια της αμαρτίας εισέρχομαι στο δρόμο του αγίου σου θελήματος, τα δάκρυα μου σου προσφέρω. Τα χύνω στα άχραντα πόδια σου, που είναι ψηλότερα από όλα τα σύννεφα, γιατί στα σύννεφα πάνω πατείς και έχεις τη γη υποπόδιο σου.

“Κάμφθητι μοι προς τους στεναγμούς της καρδίας, ο κλίνας τους ουρανούς τη αφάτω σου κενώσει”. Λύγισε πάνω στους στεναγμούς της καρδιάς μου, συ που έκαμες να γείρουν οι ουρανοί, όταν κατέβηκες και φόρεσες τον πηλό της ανθρώπινης σάρκας και άφησες με ανείπωτο τρόπο τη δόξα σου για να πάρεις μορφή ανθρώπου. Όχι, δεν κατέβηκες απλώς από τον ουρανό στη γη. Λυγίζεις πιο χαμηλά ακόμη, συγκαταβαίνοντας στις αβύσσους κάθε αμαρτωλής καρδιάς και ακούγοντας τους στεναγμούς της.

“Καταφιλήσω τους άχραντους σου πόδας, αποσμήξω τούτους δε πάλιν τοις κεφαλής μου βοστρύχοις”. Είδες. Δεν έχω άλλο τρόπο να σκουπίσω τα πανάγια πόδια σου, που τα έλουσα με τα δάκρυα μου, τα πότισα με το ακριβό μου μύρο, τα έπνιξα στα φιλιά, παρά μονάχα τους πλοκάμους των μαλλιών μου. Αυτούς έλυσα και μ΄ αυτούς θα τα σπογγίσω.

“Διάλυσον το χρέος, ως καγώ τους πλοκάμους”. Γιατί το έκαμα αυτό; Μήπως από αμηχανία; Μήπως γιατί δεν μπορούσα να βρω ένα κομμάτι πανί; Όχι, αλλά γιατί ήθελα και με τις κινήσεις μου να σου μιλήσω, με μια χειρονομία μου να σου θυμίσω τι ζητώ από τη χάρη Σου και την αγάπη Σου. Λύσε την ενοχή μου, Κύριε, όπως έλυσα κι εγώ τους βοστρύχους της κόμης μου. Ξέμπλεξε με από την αμαρτία, όπως ξέμπλεξα και εγώ τις τρίχες της κεφαλής μου. Ξεκάρφωσε τη ψυχή μου από την αμαρτία, όπως και εγώ αφαίρεσα τις καρφίδες που συγκρατούσαν τα κύματα της κόμης μου.

 “Και πλησίον τελωνών σε κηρύξω, ευεργέτα φιλάνθρωπε”. Κάνε μου αυτή την ευεργεσία, φιλάνθρωπε Κύριε. Και εγώ, όχι για πληρωμή, γιατί είναι ανεκτίμητη η χάρη σου και δεν ξεπληρώνεται με τίποτα, αλλά από ευγνωμοσύνη, σου δίνω αυτή την υπόσχεση. Δεν θα μείνω απλώς μια φρόνιμη, μια σεμνή, μια τίμια γυναίκα. Αλλά θα κάνω και κάτι παραπάνω. Θα σε κηρύξω σ’ εκείνους, με τους οποίους ζούσα έως τώρα, στον κόσμο των ασώτων, από όπου μ΄ έβγαλες. Δεν θα μείνω αδρανής. Δεν θα κοιτάζω μόνο πώς να φυλάξω την αγνότητα, που μου ξαναχάρισες. Αλλά τι θα κάμω; Θα εφαρμόσω την πρώτη και μεγάλη εντολή σου, που, χωρίς αυτή, όλα τα άλλα είναι περιττά και ανώφελα. Θα εφαρμόσω την εντολή της αγάπης. Θα γίνω μια φωνή προσκλήσεως, μια φωνή παρηγοριάς στους αδελφούς μου, που ακόμη βρίσκονται στο σκοτάδι και στον βόρβορο. Είσαι ο μόνος πλούτος, που, για να τον κατέχει κανείς, πρέπει να τον δίνει. Σε απέκτησα. Για να σε κρατήσω, για να είσαι πάντοτε δικός μου, πρέπει να σε μεταδίδω και στους άλλους. Καθένας που σε πιστεύει, είναι και απόστολος Σου. Θ’ αγαπήσω αυτούς τους αδελφούς μου αληθινά, με τη δική Σου αγάπη. Και θα τους δείξω εσένα. Αν έως τώρα ήμουν όργανο της απώλειας τους τώρα θα γίνω όργανο της σωτηρίας τους».

ΠΗΓΗ:        

http://neotita.gr  ΓΡΑΦΕΙΟ ΝΕΟΤΗΤΑΣ ΙΕΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΑΘΗΝΩΝ

http://www.tropaioforos.gr/synaksaristis-megalis-evdomados  ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΩΝ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΩΝ ΓΕΩΡΓΙΟΥ, ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ & ΟΣΙΟΥ ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ (ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ)