π. Μιχαήλ:
Για να κανονίσετε εξομολόγηση μπορείτε να τηλεφωνείτε καθημερινά μεταξύ των ωρών 10 π.μ. – 12 μεσημέρι (εκτός Σαββάτου και Κυριακής). Τηλεφώνο: 99426272 (Όλγα)
π. Ιωάννης:
Κατόπιν τηλεφωνικής συνεννόησης ή αποστολής μηνύματος SMS (τηλ. επικοινωνίας 99463030)
Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ... εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν.
«Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρὸς καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν.»
Στέκομαι, ὕστερα ἀπὸ ὅλα αὐτά, στὴν πατρικὴ καὶ συγχρόνως σπουδαία ἀποφώνηση τῶν Ἐπιστολῶν τοῦ ἀποστόλου Παύλου καὶ στὸ ἐπαναλαμβανόμενο «Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν.» (Βλ. π.χ. «Πρὸς Ρωμαίους», ΙΣΤ, 20-24 .) Ὅλα ἐν τῷ κόσμῳ κατατείνουν καὶ ὅλα μᾶς ὁδηγοῦν στὴ Χάρη καὶ στὴ χαρὰ καὶ στὴν εὐλογία τοῦ Κυρίου μας. Τελοῦμε ἐν τῷ κόσμῳ στὸν τόπο τῆς Χάριτος, καθὼς «ἐξ ἔργων νόμου οὐ δικαιωθήσεται πᾶς ζῶν.» («Πρὸς Ρωμαίους») Ἀλλὰ μόνον διὰ τῆς Χάριτος καὶ τῆς δωρεᾶς τοῦ Κυρίου θὰ ὁδηγηθοῦμε στὴ σωτηρία. Αὐτὴν εὐχόμεθα νὰ δεχθοῦμε ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ αὐτὴν προσλαμβάνουμε, οἱ Χριστιανοί, ὡς δωρεὰ τοῦ Κυρίου. Ὡς περίσσευμα ἀγάπης καὶ ὡς εὐλογία.
Ἐπιμένω, γράφοντας αὐτά, στὴ δυναμικὴ τῆς εὐλογίας τοῦ Θεοῦ καὶ σκέφτομαι ἐκεῖνο τὸν καημὸ τοῦ Ἀλιβάνιστου στὸν Παπαδιαμάντη καὶ τὴ χαρά του, ὅταν δέχτηκε τὴν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας. Στέκομαι, λοιπόν, ἔτσι, στὸ ἐπίσης ἐπαναλαμβανόμενο «Εὐλογητὸς ὁ Θεός ἡμῶν» στὸν ἐκκλησιαστικὸ λόγο. Τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ ζητοῦμε κάθε φορὰ οἱ πιστοί. Διὰ τῆς Εὐλογίας εἰσερχόμαστε, ἀκόμα, στὸ μυστήριο τῆς Θείας εὐχαριστίας μὲ τὸ «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.» Στὸν ἄλλο τόπο, δηλαδή, τὸν μυστικὸ καὶ ἀόρατο εἰσερχόμαστε, αὐτὸν τῆς Τρισυποστάτου Θεότητος, προσερχόμενοι στὸ μυστήριο, ἱερεῖς καὶ λαός.
Γυρίζω, ὕστερα ἀπὸ αὐτά, στὴ δυναμικὴ τῆς Χάριτος, ποὺ τόσο ἐπιζητοῦμε οἱ πιστοὶ γιὰ τὴ σωτηρία μας, ὑπενθυμίζοντας τὸ σπουδαῖο τοῦ Παύλου «οὐκ ἐξ ἔργων νόμου», ποὺ ἀναφέραμε, ποὺ ἀκυρώνει τὴ βεβαιότητά μας καὶ τὴν ὑπεροψία μας καὶ τὸν φαρισαϊσμό μας καὶ τὸν ὀρθολογίζοντα νομικό μας φορμαλισμό. Μόνο ἡ πίστις, τὸ νὰ ἀφεθοῦμε στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Κυρίου, νὰ παραθέσουμε τὴ ζωὴ μας «Χριστῷ τῷ Θεῷ», εἶναι ἡ προϋπόθεσις τῆς σωτηρίας μας. Ὅσα ἀκολουθοῦν, στὸ κείμενο τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἔρχονται νὰ προστεθοῦν καὶ νὰ μᾶς στηρίξουν σ’ αὐτοὺς τοὺς καιροὺς της δοκιμασίας καὶ θλίψεως και τῆς ἀγωνίας ποὺ διανύουμε. Πάντοτε, σκέφτομαι, κατὰ τὰ ἀνθρώπινα:
«ΔΙΚΑΙΩΘΕΝΤΕΣ οὖν ἐκ πίστεως εἰρήνην ἔχομεν πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, 2 δι᾿ οὗ καὶ τὴν προσαγωγὴν ἐσχήκαμεν τῇ πίστει εἰς τὴν χάριν ταύτην ἐν ᾗ ἑστήκαμεν, καὶ καυχώμεθα ἐπ᾿ ἐλπίδι τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. 3 οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, 4 ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα, 5 ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ Πνεύματος Ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν. 20 νόμος δὲ παρεισῆλθεν ἵνα πλεονάσῃ τὸ παράπτωμα. οὗ δὲ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις…» (Ρωμ. 5, 2 -20)
Ἐπιστρέφω στὴν εὐχὴ «Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρὸς καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν», ποὺ ἐκφωνεῖ ὁ ἱερεὺς πρὶν ἀπὸ τὸν καθαγιασμὸ τῶν Τιμίων Δώρων. Μιὰ εὐχὴ ποὺ ἀπευθύνεται στὴν Τρισυπόστατο Θεότητα. Στὴν Ἁγία Τριάδα. Στὸν Πατέρα, στὸν Υἱὸ καὶ στὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καὶ τὰ Τίμια Δῶρα, προσφέρονται στὸν Θεὸ Πατέρα ὑπὸ τοῦ Υἱοῦ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ «Σὲ ὑμνοῦμεν, σὲ εὐλογοῦμεν, σοὶ εὐχαριστοῦμεν, Κύριε, καὶ δεόμεθά σου, ὁ Θεὸς ἡμῶν», μετὰ τὴν ἀναφώνηση, «Τὰ Σὰ ἐκ τῶν Σῶν Σοὶ προσφέρομεν κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα.»
Μένω στὸ «Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρὸς καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν», ποὺ ἐκφωνεῖ ὁ ἱερεύς. Χάρις, λοιπόν, καὶ ἀγάπη καὶ κοινωνία. Οἱ ἄξονες τῆς συνάντησής μας μὲ τὴ Θεότητα. Αὐτὰ μένει νὰ τὰ σκεφτόμαστε καὶ νὰ τὰ ζοῦμε καὶ νὰ τὰ βιώνουμε ἐκκλησιαστικῶς ὡς Χριστιανοί, εἰσερχόμενοι στὸν μυστηριακο τόπο εἰς παραμυθίαν καὶ σωτηρίαν.
ΝΙΚΟΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ
Στέκομαι, ὕστερα ἀπὸ ὅλα αὐτά, στὴν πατρικὴ καὶ συγχρόνως σπουδαία ἀποφώνηση τῶν Ἐπιστολῶν τοῦ ἀποστόλου Παύλου καὶ στὸ ἐπαναλαμβανόμενο «Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν.» (Βλ. π.χ. «Πρὸς Ρωμαίους», ΙΣΤ, 20-24 .) Ὅλα ἐν τῷ κόσμῳ κατατείνουν καὶ ὅλα μᾶς ὁδηγοῦν στὴ Χάρη καὶ στὴ χαρὰ καὶ στὴν εὐλογία τοῦ Κυρίου μας. Τελοῦμε ἐν τῷ κόσμῳ στὸν τόπο τῆς Χάριτος, καθὼς «ἐξ ἔργων νόμου οὐ δικαιωθήσεται πᾶς ζῶν.» («Πρὸς Ρωμαίους») Ἀλλὰ μόνον διὰ τῆς Χάριτος καὶ τῆς δωρεᾶς τοῦ Κυρίου θὰ ὁδηγηθοῦμε στὴ σωτηρία. Αὐτὴν εὐχόμεθα νὰ δεχθοῦμε ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ αὐτὴν προσλαμβάνουμε, οἱ Χριστιανοί, ὡς δωρεὰ τοῦ Κυρίου. Ὡς περίσσευμα ἀγάπης καὶ ὡς εὐλογία.
Ἐπιμένω, γράφοντας αὐτά, στὴ δυναμικὴ τῆς εὐλογίας τοῦ Θεοῦ καὶ σκέφτομαι ἐκεῖνο τὸν καημὸ τοῦ Ἀλιβάνιστου στὸν Παπαδιαμάντη καὶ τὴ χαρά του, ὅταν δέχτηκε τὴν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας. Στέκομαι, λοιπόν, ἔτσι, στὸ ἐπίσης ἐπαναλαμβανόμενο «Εὐλογητὸς ὁ Θεός ἡμῶν» στὸν ἐκκλησιαστικὸ λόγο. Τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ ζητοῦμε κάθε φορὰ οἱ πιστοί. Διὰ τῆς Εὐλογίας εἰσερχόμαστε, ἀκόμα, στὸ μυστήριο τῆς Θείας εὐχαριστίας μὲ τὸ «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.» Στὸν ἄλλο τόπο, δηλαδή, τὸν μυστικὸ καὶ ἀόρατο εἰσερχόμαστε, αὐτὸν τῆς Τρισυποστάτου Θεότητος, προσερχόμενοι στὸ μυστήριο, ἱερεῖς καὶ λαός.
Γυρίζω, ὕστερα ἀπὸ αὐτά, στὴ δυναμικὴ τῆς Χάριτος, ποὺ τόσο ἐπιζητοῦμε οἱ πιστοὶ γιὰ τὴ σωτηρία μας, ὑπενθυμίζοντας τὸ σπουδαῖο τοῦ Παύλου «οὐκ ἐξ ἔργων νόμου», ποὺ ἀναφέραμε, ποὺ ἀκυρώνει τὴ βεβαιότητά μας καὶ τὴν ὑπεροψία μας καὶ τὸν φαρισαϊσμό μας καὶ τὸν ὀρθολογίζοντα νομικό μας φορμαλισμό. Μόνο ἡ πίστις, τὸ νὰ ἀφεθοῦμε στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Κυρίου, νὰ παραθέσουμε τὴ ζωὴ μας «Χριστῷ τῷ Θεῷ», εἶναι ἡ προϋπόθεσις τῆς σωτηρίας μας. Ὅσα ἀκολουθοῦν, στὸ κείμενο τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἔρχονται νὰ προστεθοῦν καὶ νὰ μᾶς στηρίξουν σ’ αὐτοὺς τοὺς καιροὺς της δοκιμασίας καὶ θλίψεως και τῆς ἀγωνίας ποὺ διανύουμε. Πάντοτε, σκέφτομαι, κατὰ τὰ ἀνθρώπινα:
«ΔΙΚΑΙΩΘΕΝΤΕΣ οὖν ἐκ πίστεως εἰρήνην ἔχομεν πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, 2 δι᾿ οὗ καὶ τὴν προσαγωγὴν ἐσχήκαμεν τῇ πίστει εἰς τὴν χάριν ταύτην ἐν ᾗ ἑστήκαμεν, καὶ καυχώμεθα ἐπ᾿ ἐλπίδι τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. 3 οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, 4 ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα, 5 ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ Πνεύματος Ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν. 20 νόμος δὲ παρεισῆλθεν ἵνα πλεονάσῃ τὸ παράπτωμα. οὗ δὲ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις…» (Ρωμ. 5, 2 -20)
Ἐπιστρέφω στὴν εὐχὴ «Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρὸς καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν», ποὺ ἐκφωνεῖ ὁ ἱερεὺς πρὶν ἀπὸ τὸν καθαγιασμὸ τῶν Τιμίων Δώρων. Μιὰ εὐχὴ ποὺ ἀπευθύνεται στὴν Τρισυπόστατο Θεότητα. Στὴν Ἁγία Τριάδα. Στὸν Πατέρα, στὸν Υἱὸ καὶ στὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καὶ τὰ Τίμια Δῶρα, προσφέρονται στὸν Θεὸ Πατέρα ὑπὸ τοῦ Υἱοῦ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ «Σὲ ὑμνοῦμεν, σὲ εὐλογοῦμεν, σοὶ εὐχαριστοῦμεν, Κύριε, καὶ δεόμεθά σου, ὁ Θεὸς ἡμῶν», μετὰ τὴν ἀναφώνηση, «Τὰ Σὰ ἐκ τῶν Σῶν Σοὶ προσφέρομεν κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα.»
Μένω στὸ «Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρὸς καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν», ποὺ ἐκφωνεῖ ὁ ἱερεύς. Χάρις, λοιπόν, καὶ ἀγάπη καὶ κοινωνία. Οἱ ἄξονες τῆς συνάντησής μας μὲ τὴ Θεότητα. Αὐτὰ μένει νὰ τὰ σκεφτόμαστε καὶ νὰ τὰ ζοῦμε καὶ νὰ τὰ βιώνουμε ἐκκλησιαστικῶς ὡς Χριστιανοί, εἰσερχόμενοι στὸν μυστηριακο τόπο εἰς παραμυθίαν καὶ σωτηρίαν.
ΝΙΚΟΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣddΣτ
dvdfέκομαι, ὕστερα ἀπὸ ὅλα αὐτά, στὴν πατρικὴ καὶ συγχρόνως σπουδαία ἀποφώνηση τῶν Ἐπιστολῶν τοῦ ἀποστόλου Παύλου καὶ στὸ ἐπαναλαμβανόμενο «Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ μετὰ πάντων ὑμῶν· ἀμήν.» (Βλ. π.χ. «Πρὸς Ρωμαίους», ΙΣΤ, 20-24 .) Ὅλα ἐν τῷ κόσμῳ κατατείνουν καὶ ὅλα μᾶς ὁδηγοῦν στὴ Χάρη καὶ στὴ χαρὰ καὶ στὴν εὐλογία τοῦ Κυρίου μας. Τελοῦμε ἐν τῷ κόσμῳ στὸν τόπο τῆς Χάριτος, καθὼς «ἐξ ἔργων νόμου οὐ δικαιωθήσεται πᾶς ζῶν.» («Πρὸς Ρωμαίους») Ἀλλὰ μόνον διὰ τῆς Χάριτος καὶ τῆς δωρεᾶς τοῦ Κυρίου θὰ ὁδηγηθοῦμε στὴ σωτηρία. Αὐτὴν εὐχόμεθα νὰ δεχθοῦμε ἀπὸ τὸν Κύριο καὶ αὐτὴν προσλαμβάνουμε, οἱ Χριστιανοί, ὡς δωρεὰ τοῦ Κυρίου. Ὡς περίσσευμα ἀγάπης καὶ ὡς εὐλογία.
Ἐπιμένω, γράφοντας αὐτά, στὴ δυναμικὴ τῆς εὐλογίας τοῦ Θεοῦ καὶ σκέφτομαι ἐκεῖνο τὸν καημὸ τοῦ Ἀλιβάνιστου στὸν Παπαδιαμάντη καὶ τὴ χαρά του, ὅταν δέχτηκε τὴν εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας. Στέκομαι, λοιπόν, ἔτσι, στὸ ἐπίσης ἐπαναλαμβανόμενο «Εὐλογητὸς ὁ Θεός ἡμῶν» στὸν ἐκκλησιαστικὸ λόγο. Τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ ζητοῦμε κάθε φορὰ οἱ πιστοί. Διὰ τῆς Εὐλογίας εἰσερχόμαστε, ἀκόμα, στὸ μυστήριο τῆς Θείας εὐχαριστίας μὲ τὸ «Εὐλογημένη ἡ βασιλεία τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων.» Στὸν ἄλλο τόπο, δηλαδή, τὸν μυστικὸ καὶ ἀόρατο εἰσερχόμαστε, αὐτὸν τῆς Τρισυποστάτου Θεότητος, προσερχόμενοι στὸ μυστήριο, ἱερεῖς καὶ λαός.
Γυρίζω, ὕστερα ἀπὸ αὐτά, στὴ δυναμικὴ τῆς Χάριτος, ποὺ τόσο ἐπιζητοῦμε οἱ πιστοὶ γιὰ τὴ σωτηρία μας, ὑπενθυμίζοντας τὸ σπουδαῖο τοῦ Παύλου «οὐκ ἐξ ἔργων νόμου», ποὺ ἀναφέραμε, ποὺ ἀκυρώνει τὴ βεβαιότητά μας καὶ τὴν ὑπεροψία μας καὶ τὸν φαρισαϊσμό μας καὶ τὸν ὀρθολογίζοντα νομικό μας φορμαλισμό. Μόνο ἡ πίστις, τὸ νὰ ἀφεθοῦμε στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Κυρίου, νὰ παραθέσουμε τὴ ζωὴ μας «Χριστῷ τῷ Θεῷ», εἶναι ἡ προϋπόθεσις τῆς σωτηρίας μας. Ὅσα ἀκολουθοῦν, στὸ κείμενο τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ἔρχονται νὰ προστεθοῦν καὶ νὰ μᾶς στηρίξουν σ’ αὐτοὺς τοὺς καιροὺς της δοκιμασίας καὶ θλίψεως και τῆς ἀγωνίας ποὺ διανύουμε. Πάντοτε, σκέφτομαι, κατὰ τὰ ἀνθρώπινα:
«ΔΙΚΑΙΩΘΕΝΤΕΣ οὖν ἐκ πίστεως εἰρήνην ἔχομεν πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, 2 δι᾿ οὗ καὶ τὴν προσαγωγὴν ἐσχήκαμεν τῇ πίστει εἰς τὴν χάριν ταύτην ἐν ᾗ ἑστήκαμεν, καὶ καυχώμεθα ἐπ᾿ ἐλπίδι τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. 3 οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, 4 ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα, 5 ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ Πνεύματος Ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν. 20 νόμος δὲ παρεισῆλθεν ἵνα πλεονάσῃ τὸ παράπτωμα. οὗ δὲ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερεπερίσσευσεν ἡ χάρις…» (Ρωμ. 5, 2 -20)
Ἐπιστρέφω στὴν εὐχὴ «Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρὸς καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν», ποὺ ἐκφωνεῖ ὁ ἱερεὺς πρὶν ἀπὸ τὸν καθαγιασμὸ τῶν Τιμίων Δώρων. Μιὰ εὐχὴ ποὺ ἀπευθύνεται στὴν Τρισυπόστατο Θεότητα. Στὴν Ἁγία Τριάδα. Στὸν Πατέρα, στὸν Υἱὸ καὶ στὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Τὸ μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καὶ τὰ Τίμια Δῶρα, προσφέρονται στὸν Θεὸ Πατέρα ὑπὸ τοῦ Υἱοῦ ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ «Σὲ ὑμνοῦμεν, σὲ εὐλογοῦμεν, σοὶ εὐχαριστοῦμεν, Κύριε, καὶ δεόμεθά σου, ὁ Θεὸς ἡμῶν», μετὰ τὴν ἀναφώνηση, «Τὰ Σὰ ἐκ τῶν Σῶν Σοὶ προσφέρομεν κατὰ πάντα καὶ διὰ πάντα.»
Μένω στὸ «Ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί Πατρὸς καὶ ἡ κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἴη μετὰ πάντων ὑμῶν», ποὺ ἐκφωνεῖ ὁ ἱερεύς. Χάρις, λοιπόν, καὶ ἀγάπη καὶ κοινωνία. Οἱ ἄξονες τῆς συνάντησής μας μὲ τὴ Θεότητα. Αὐτὰ μένει νὰ τὰ σκεφτόμαστε καὶ νὰ τὰ ζοῦμε καὶ νὰ τὰ βιώνουμε ἐκκλησιαστικῶς ὡς Χριστιανοί, εἰσερχόμενοι στὸν μυστηριακο τόπο εἰς παραμυθίαν καὶ σωτηρίαν.
ΝΙΚΟΣ ΟΡΦΑΝΙΔΗΣ